Mark Epstein beroemde citaten

Wanneer we geluk zoeken door accumulatie, hetzij buiten onszelf - van andere mensen, relaties of materiële goederen-of van onze eigen zelfontwikkeling, missen we het essentiële punt. In beide gevallen proberen we de voltooiing te vinden. Maar volgens het boeddhisme is zo ' n strategie gedoemd. Voltooiing komt niet van het toevoegen van een ander stuk aan onszelf, maar van het opgeven van onze ideeën van perfectie.

Ik ben gaan inzien dat ons probleem is dat we niet weten wat geluk is. We verwarren het met een leven vol angst, woede, twijfel en verdriet. Maar geluk is iets heel anders. Het is het vermogen om het aangename te ontvangen zonder te grijpen en het onaangename zonder te veroordelen.

Het is een van mijn theorieën dat wanneer mensen je advies geven, ze in het verleden gewoon met zichzelf praten.

We zijn wat we denken, we zijn geworden wat we dachten.

Depressieve mensen denken dat ze zichzelf kennen, maar misschien kennen ze alleen depressie.

Het ontdekken van je echte verlangens kan angstaanjagend zijn. Het kan je ook spectaculair vrij maken.

Angst en verlangen zijn twee, vaak tegenstrijdige, oriëntaties naar het onbekende. Beide zijn gericht op de toekomst. Verlangen impliceert een bereidheid, of een behoefte, om dit Onbekende te betrekken, terwijl angst een angst voor het suggereert. Verlangen neemt iemand uit zichzelf, in de mogelijkheid of relatie, maar het neemt iemand ook dieper in zichzelf. Angst keert iemand terug naar zichzelf, maar alleen naar het zelf dat al bekend is.

De bereidheid om trauma ' s Onder ogen te zien - of ze nu groot, klein, primitief of vers zijn - is de sleutel tot genezing ervan. Ze zullen misschien nooit verdwijnen zoals wij denken dat ze zouden moeten, maar misschien hoeven ze dat niet te doen. Trauma is een onuitroeibaar aspect van het leven. We zijn menselijk als gevolg van het, niet ondanks het.

Verlangen is een leraar: wanneer we onszelf erin onderdompelen zonder schuld, schaamte of vastklampen, kan het ons iets speciaals over onze eigen geest laten zien dat ons in staat stelt het leven volledig te omarmen.

Het boeddhisme leert ons dat geluk niet voortkomt uit enige vorm van hebzucht, of het nu materieel of psychologisch is. Geluk komt voort uit loslaten. In het boeddhisme is het ondoordringbare, gescheiden en geïndividualiseerde zelf meer het probleem dan de oplossing.

Hoewel de primaire functie van formele Boeddhistische Meditatie is om de mogelijkheid van de ervaring van "zijn" te creëren, heeft mijn werk als therapeut me laten zien dat de eisen van het intieme leven net zo nuttig kunnen zijn als meditatie om mensen naar deze capaciteit te bewegen. Net als bij formele meditatie leren intieme relaties ons dat hoe meer we ons tot elkaar verhouden als objecten, hoe groter onze teleurstelling. De truc, zoals in meditatie, is om deze teleurstelling te gebruiken om de manier waarop we ons verhouden te veranderen.

Meditatie is geen middel om het ego te vergeten; het is een methode om het ego te gebruiken om zijn eigen manifestaties te observeren en te temmen.

Het centrale uitgangspunt van dit boek is dat het westerse psychologische begrip van wat het betekent om een zelf te hebben, gebrekkig is.

Bij het bouwen van een pad door het zelf naar de verre oever van bewustzijn, moeten we zorgvuldig onze weg kiezen door onze eigen wildernis. Als we onze geest in een plaats van overgave kunnen plaatsen, zullen we het gemakkelijker hebben om de contouren van het land te voelen. We hoeven niet zoveel te doorbreken als we de weg moeten vinden om de grote obstakels te omzeilen. We hoeven niet elke neurose te genezen, we moeten alleen leren hoe we er niet door gepakt moeten worden.

Meditatie heeft me niet zozeer van mijn angst verlost, maar het uitgewerkt. Het nam mijn angstige reactie op de wereld, waarover ik veel verwarring en schaamte voelde, en liet me het vollediger begrijpen. Misschien is de beste manier om het te verwoorden door te zeggen dat meditatie me liet zien dat de andere kant van angst verlangen is. Ze bestaan in relatie tot elkaar, niet onafhankelijk.

Als aspecten van de persoon onverteerd blijven-afgesneden, ontkend, geprojecteerd, verworpen, toegeeft of anderszins niet geassimileerd-worden ze de punten waar de kernkrachten van hebzucht, haat en waanideeën zich omheen hechten.

We zijn op zoek naar een manier om ons meer echt te voelen, maar we beseffen niet dat om ons meer echt te voelen, we onszelf verder in het onbekende moeten duwen.

Het beeld dat we onszelf geven van wie we denken te moeten zijn, verduistert wie we werkelijk zijn.

Om verlangen te bevrijden van de neiging om vast te klampen, moeten we bereid zijn om over onszelf te struikelen.

Zoals mijn Boeddhistische leraren me hebben laten zien, komt wijsheid zowel in de ruimte rond woorden als uit de taal zelf naar voren.

Als dingen niet bestaan als vaste, onafhankelijke entiteiten, hoe kunnen ze dan sterven? Ons idee van de dood als de plotselinge afloop van dat wat eens zo echt was, begint te ontspannen. Als dingen niet op zichzelf bestaan en eerder flikkeren dan statisch zijn, dan kunnen we niet langer bang zijn voor hun uiteindelijke ondergang. We kunnen bang zijn voor hun instabiliteit, of hun leegte, maar de dreigende dreiging van de dood begint absurd te lijken. Dingen sterven voortdurend, vinden we. Of beter gezegd, ze zijn voortdurend in beweging, ontstaan en verdwijnen met elk moment van bewustzijn.

Om vrij te zijn, om in het reine te komen met ons leven, moeten we een directe ervaring hebben van onszelf zoals we werkelijk zijn, wratten en zo.

Trauma gaat nooit helemaal weg, het verandert misschien, verzacht wat met de tijd, maar gaat nooit helemaal weg.

Het is buitengewoon moeilijk om een gevoel van afwezigheid te behouden zonder die afwezigheid in een soort aanwezigheid te veranderen.

Er is een verlangen dat even spiritueel als sensueel is. Zelfs als het ontaardt in verslaving, is er iets dat gered kan worden van de oorspronkelijke impuls die alleen als heilig kan worden beschreven. Iets in de persoon (durven we het een ziel te noemen?) wil vrij zijn, en het zoekt zijn vrijheid op elke manier die het kan. ... Er is een drang naar transcendentie die impliciet is in zelfs de meest sensuele verlangens.

Een van de eeuwenoude waarheden over liefde is dat, hoewel het ongeëvenaarde mogelijkheden biedt voor vereniging en het opheffen van ego-grenzen, het ons ook spoelt aan de oevers van het anderszijn van de geliefde. Vroeg of laat voelt liefde ons onvermijdelijk gescheiden.