Tara Brach beroemde citaten

Mindfulness is een pauze - de ruimte tussen stimulus en reactie: dat is waar keuze ligt.

We kunnen echte toevlucht vinden in ons eigen hart en geest-hier, nu, te midden van ons moment-tot-moment-leven.

Je kunt spirituele oefening zien als een soort spiritueel her-ouderschap ... Je biedt jezelf de twee kwaliteiten aan die goed ouderschap vormen: begrijpen - jezelf zien voor wie je werkelijk bent - en met onvoorwaardelijke liefde omgaan met wat je ziet.

We wachten tot dingen anders zijn om ons goed te voelen met het leven. Zolang we ons geluk blijven hechten aan de externe gebeurtenissen van ons leven, die altijd veranderen, zullen we er altijd op wachten.

Het stoppen van het eindeloze streven om ergens anders te komen is misschien wel het mooiste offer dat we aan onze geest kunnen brengen.

Ik las onlangs in het boek My Stroke of Insight van hersenwetenschapper Jill Bolte Taylor dat de natuurlijke levensduur van een emotie-de gemiddelde tijd die het kost om door het zenuwstelsel en het lichaam te bewegen-slechts anderhalve minuut is. Daarna hebben we gedachten nodig om de emotie te laten rollen. Dus als we ons afvragen waarom we ons vastzetten in pijnlijke emotionele toestanden zoals angst, depressie of woede, hoeven we niet verder te kijken dan onze eigen eindeloze stroom van innerlijke dialoog.

Elke keer dat je een oud emotioneel patroon met aanwezigheid ontmoet, kan je ontwaken tot de waarheid verdiepen. Er is minder identificatie met het zelf in het verhaal en meer vermogen om te rusten in het bewustzijn dat getuige is van wat er gebeurt. Je wordt beter in staat om in mededogen te blijven, je ware thuis te herinneren en te vertrouwen. In plaats van herhaaldelijk door oude conditioneringen te fietsen, loop je eigenlijk in een spiraal naar vrijheid.

De meesten van ons moeten eraan herinnerd worden dat we goed zijn, dat we lief zijn, dat we erbij horen. Als we wisten hoe krachtig onze gedachten, woorden en daden de harten van de mensen om ons heen beïnvloedden, zouden we steeds weer de handen ineen slaan. Onze relaties hebben het potentieel om een heilig toevluchtsoord te zijn, een plaats van genezing en ontwaken. Met elke persoon die we ontmoeten, kunnen we leren om achter het masker te kijken en degene te zien die verlangt om lief te hebben en bemind te worden.

Compassie kan worden omschreven als onszelf laten raken door de kwetsbaarheid en het lijden dat in onszelf en alle wezens is. De volledige bloei van mededogen omvat ook actie: we stemmen ons niet alleen af op de aanwezigheid van lijden, we reageren erop.

Angst werkt vaak overuren. Zelfs als er geen onmiddellijke dreiging is, kan ons lichaam strak en op zijn hoede blijven, onze geest vernauwd om zich te concentreren op wat er mis kan gaan. Wanneer dit gebeurt, functioneert angst niet langer om onze overleving veilig te stellen. We zijn gevangen in de trance van angst en onze ervaring van moment tot moment wordt gebonden aan reactiviteit. We besteden onze tijd en energie aan het verdedigen van ons leven in plaats van het volledig te leven.

Verlangen, volledig gevoeld, draagt ons naar het behoren.

Het spirituele pad is geen solo-inspanning. In feite is het idee van een zelf dat probeert zichzelf te bevrijden een waanidee. We zijn er samen in en het gezelschap van Spirituele Vrienden helpt ons onze onderlinge verbondenheid te realiseren.

Misschien is de grootste tragedie van ons leven dat vrijheid mogelijk is, maar we onze jaren kunnen doorbrengen gevangen in dezelfde oude patronen...We willen misschien van andere mensen houden zonder ons in te houden, ons authentiek voelen, de schoonheid om ons heen inademen, dansen en zingen. Toch luisteren we elke dag naar innerlijke stemmen die ons leven klein houden.

Compassie voor onszelf voelen bevrijdt ons op geen enkele manier van verantwoordelijkheid voor onze daden. Integendeel, het bevrijdt ons van de zelfhaat die ons verhindert om helder en evenwichtig op ons leven te reageren.

Het grote geschenk van een spiritueel pad is erop gaan vertrouwen dat je een weg naar ware toevlucht kunt vinden. Je beseft dat je kunt beginnen waar je bent, midden in je leven, en vrede kunt vinden in elke omstandigheid. Zelfs op die momenten dat de grond vreselijk onder je schudt-wanneer er een verlies is dat je leven voor altijd zal veranderen-kun je er nog steeds op vertrouwen dat je de weg naar huis zult vinden. Dit is mogelijk omdat je de tijdloze liefde en bewustzijn hebt aangeraakt die intrinsiek zijn aan wie je bent.

Lijden is onze oproep tot aandacht, onze oproep om de waarheid van onze overtuigingen te onderzoeken.

De intimiteit die ontstaat in het luisteren en spreken van de waarheid is alleen mogelijk als we ons kunnen openen voor de kwetsbaarheid van ons eigen hart. Inademen, contact maken met het leven dat hier is, is onze eerste stap. Als we onszelf eenmaal vriendelijk hebben gehouden, kunnen we anderen op een vitale en helende manier aanraken.

Wanneer we ontspannen over imperfectie, verliezen we niet langer onze levensmomenten in het streven om anders te zijn en in de angst voor wat er mis is.

We voelen ons ongemakkelijk omdat alles in ons leven blijft veranderen-onze innerlijke stemmingen, ons lichaam, ons werk, de mensen van wie we houden, de wereld waarin we leven. We kunnen niets vasthouden - een prachtige zonsondergang, een zoete smaak, een intiem moment met een geliefde, ons bestaan als het lichaam/geest dat we zelf noemen-omdat alle dingen komen en gaan. Bij gebrek aan permanente voldoening hebben we voortdurend een nieuwe injectie van brandstof, stimulatie, geruststelling van geliefden, medicijnen, lichaamsbeweging en meditatie nodig. We worden voortdurend gedreven om iets meer te worden, om iets anders te ervaren.

De Boeddha heeft nooit de bedoeling gehad om verlangen zelf het probleem te maken. Toen hij zei dat verlangen lijden veroorzaakt, verwees hij niet naar onze natuurlijke neiging als levende wezens om wensen en behoeften te hebben, maar naar onze gewoonte om vast te klampen aan ervaringen die van nature moeten voorbijgaan.

Geluk ligt niet in het vinden van wat ontbreekt, maar in het vinden van wat aanwezig is.

De beroemde zenmeester Seng-tsan uit de zevende eeuw leerde dat ware vrijheid is "zonder bezorgdheid over onvolmaaktheid te zijn.

Radicale acceptatie is de bereidheid om onszelf en ons leven te ervaren zoals het is.

Soms is de gemakkelijkste manier om onszelf te waarderen door te kijken door de ogen van iemand die van ons houdt.

De grens van wat we kunnen accepteren is de grens van onze vrijheid.

Als we wakker zijn in ons lichaam en gevoel, komt de wereld tot leven. Wijsheid, creativiteit en liefde worden ontdekt als we ontspannen en ontwaken door ons lichaam.

Stel je voor dat je in het bos loopt en je ziet een kleine hond bij een boom zitten. Als je het nadert, valt het plotseling op je af, met ontbloot tanden. Je bent bang en boos. Maar dan merk je dat een van zijn benen in een val zit. Onmiddellijk verschuift je humeur van woede naar bezorgdheid: je ziet dat de agressie van de hond afkomstig is van een plaats van kwetsbaarheid en pijn. Dit geldt voor ons allemaal. Wanneer we ons kwetsend gedragen, is dat omdat we gevangen zitten in een soort val. Hoe meer we door de ogen van wijsheid naar onszelf en elkaar kijken, hoe meer we een medelevend hart cultiveren.

Er is niets mis-wat er ook gebeurt, het is gewoon het echte leven.

Misschien is de grootste tragedie van ons leven dat vrijheid mogelijk is, maar we onze jaren kunnen doorbrengen gevangen in dezelfde oude patronen.

Onze houding tegenover de uitdagingen van het leven bepaalt ons lijden of onze vrijheid.

Wij, als de moeder van de wereld, worden de meedogende aanwezigheid die met tederheid de stijgende en voorbijgaande golven van lijden kan vasthouden.

Op elk moment, hoe verloren we ons ook voelen, kunnen we toevlucht zoeken in aanwezigheid en liefde. We hoeven alleen maar te pauzeren, te ademen en ons open te stellen voor de ervaring van levendigheid in ons. In die waakzame openheid komen we thuis in de vrede en vrijheid van ons natuurlijke bewustzijn.

Op dit heilige pad van radicale acceptatie, in plaats van streven naar perfectie, ontdekken we hoe we onszelf kunnen liefhebben in heelheid.

Aandacht schenken is de meest fundamentele en diepgaande uitdrukking van liefde.

Imperfectie is niet ons persoonlijke probleem - het is een natuurlijk onderdeel van het bestaan.

Wanneer we ideeën neerleggen over hoe het leven eruit zou moeten zien, zijn we vrij om van ganser harte ja te zeggen tegen ons leven zoals het is.

De volgende keer dat je op de een of andere manier wanhopig probeert veilig te landen, kan je mededogen je eindelijk de moed geven die je nodig hebt om de bediening los te laten. Door dit te doen, zou je kunnen ontdekken dat elke keer dat je loslaat, het gemakkelijker en gemakkelijker wordt om opnieuw de atmosfeer van je eigen levendigheid binnen te gaan. Geleidelijk kom je thuis in de stroom van je eigen levende aanwezigheid, de warmte en ruimte van je ontwakende hart.

Hoe zou het zijn als we, midden in deze drukte, bewust onze handen van de bediening zouden afhouden? Wat als we opzettelijk stoppen met onze mentale berekeningen en ons rondrennen en, voor een minuut of twee, gewoon pauzeren en onze innerlijke ervaring opmerken?

Pijn is niet verkeerd. Reageren op pijn als verkeerd initieert de trance van onwaardigheid. Op het moment dat we geloven dat er iets mis is, krimpt onze wereld en verliezen we onszelf in de inspanning om de pijn te bestrijden.

Wanneer iemand tegen ons zegt, zoals Thich Nhat Hanh suggereert, "schat, Ik geef om je lijden", begint een diepe genezing.

Je hebt een uniek lichaam en geest, met een bepaalde geschiedenis en conditionering. Niemand kan je een formule bieden voor het navigeren door alle situaties en alle gemoedstoestanden. Alleen door innerlijk op een frisse en open manier te luisteren, zul je op een gegeven moment onderscheiden wat het meest je genezing en vrijheid dient.

Er is iets wonderbaarlijks moedig en bevrijdend aan het ja zeggen tegen ons hele imperfecte en rommelige leven.

De krachtigste genezing komt voort uit de eenvoudige intentie om het leven in jou onvoorwaardelijk lief te hebben, met zoveel mogelijk tederheid en aanwezigheid.

De manier om de gewoonte van genieten te ontwikkelen is door te pauzeren wanneer iets mooi en goed is en onze aandacht trekt - het geluid van regen, de blik van de nachtelijke hemel - de gloed in de ogen van een kind, of wanneer we getuige zijn van enige vriendelijkheid. Pauzeren... dan volledig onderdompelen in de ervaring van het genieten ervan.

Leren pauzeren is de eerste stap in de praktijk van radicale acceptatie. Een pauze is een opschorting van activiteit, een tijd van tijdelijke terugtrekking wanneer we niet langer op weg zijn naar een doel ... De pauze kan optreden in het midden van bijna elke activiteit en kan een moment duren, uren of seizoenen van ons leven ... Je zou het nu kunnen proberen: Stop met lezen en ga daar zitten, doe 'niets' en merk gewoon op wat je ervaart.

Door met vriendelijkheid naar onszelf te kijken, beginnen we de identiteit van een geïsoleerd, gebrekkig zelf op te lossen. Dit schept de basis voor het opnemen van anderen in een onvoorwaardelijk liefdevol hart.

Het is door het realiseren van liefdevolle aanwezigheid als onze essentie, door die aanwezigheid te zijn, dat we ware vrijheid ontdekken.

We zijn ons bewust van verlangen wanneer we het ervaren met een belichaamd bewustzijn, waarbij we de sensaties en gedachten van willen herkennen als opkomende en voorbijgaande verschijnselen. Hoewel dit niet gemakkelijk is, ontdekken we, terwijl we het heldere zien en mededogen van radicale acceptatie cultiveren, dat we ons volledig kunnen openen voor deze natuurlijke kracht en vrij in haar midden kunnen blijven.

Gevoelens en verhalen over onwaardigheid en schaamte zijn misschien wel het meest bindende element in de trance van angst. Als we geloven dat er iets mis is met ons, zijn we ervan overtuigd dat we in gevaar zijn. Onze schaamte voedt voortdurende angst, en onze angst voedt meer schaamte. Het feit dat we angst voelen lijkt te bewijzen dat we gebroken of niet in staat zijn. Wanneer we gevangen zitten in trance, lijkt angst en slecht zijn te bepalen wie we zijn. De angst in ons lichaam, de verhalen, de manieren waarop we excuses maken, ons terugtrekken of uithalen-deze worden voor ons het zelf dat het meest echt is.

Door te vluchten voor wat we vrezen, voeden we de innerlijke duisternis