Michel de Certeau beroemde citaten

Ten eerste, als het waar is dat een ruimtelijke orde een ensemble van mogelijkheden organiseert (bijvoorbeeld door een plaats waar men zich kan bewegen) en interdicties (bijvoorbeeld door een muur die voorkomt dat men verder gaat), dan actualiseert de gewandelde enkele van deze mogelijkheden. Op die manier zorgt hij ervoor dat ze zowel bestaan als ontstaan. Maar hij beweegt ze ook rond en hij verzint anderen, omdat het oversteken, wegdrijven of improviseren van wandelprivilege, ruimtelijke elementen transformeren of verlaten.

De zieke wordt weggenomen door de instelling die niet de leiding neemt over het individu, maar over zijn ziekte, een geïsoleerd object dat wordt getransformeerd of geëlimineerd door technici die zich inzetten voor de verdediging van de gezondheid, zoals anderen verbonden zijn aan de verdediging van wet en orde of netheid.

De zieke moet zijn ziekte volgen naar de plaats waar het wordt behandeld. Hij wordt aan de kant gezet in een van de technische en geheime zones (ziekenhuizen, gevangenissen, vuilnisbelt) die het leven ontlasten van alles wat de keten van productie en consumptie zou kunnen belemmeren, en die repareren en selecteren wat terug naar de oppervlakte van de vooruitgang kan worden gestuurd.

Als eerste benadering definieer ik geloof niet als het object van geloven (een dogma, een programma, enz.). maar als de investering van het subject in een stelling, de daad van het zeggen en het als waar beschouwen.

Politieke organisaties hebben zich langzaam vervangen door de kerken als plaatsen voor geloofspraktijken. De politiek is weer religieus geworden.

Meer dan de utilitaire en technocratische transparantie, is het de ondoorzichtige ambivalentie van de eigenaardigheden die de stad leefbaar maakt.

New York heeft nooit de kunst geleerd om oud te worden door te spelen op al zijn verleden. Het heden vindt zichzelf uit, van uur tot uur, in de daad van het weggooien van zijn eerdere prestaties en het uitdagen van de toekomst. Een stad samengesteld uit paroxysmale plaatsen in monumentale reliëfs.

De panorama-stad is een 'theoretisch' (d.w.z. visueel) simulacrum, kortom een beeld, waarvan de voorwaarde van mogelijkheid een vergetelheid en een misverstand van praktijken is.

Plaatsen zijn fragmentarische en naar binnen gerichte geschiedenissen, verleden dat anderen niet mogen lezen, geaccumuleerde tijden die kunnen worden ontvouwd, maar als verhalen die in reserve worden gehouden, in een raadselachtige staat blijven, symbolisaties ingekapseld in de pijn of het plezier van het lichaam. 'Ik voel me hier goed': het welzijn dat in de taal waarin het verschijnt als een vluchtige glinstering onderuitgedrukt wordt, is een ruimtelijke praktijk.

Een afwezigheid van betekenis opent een gat in de tijd.

Het lopen van voorbijgangers biedt een reeks bochten en omwegen die kunnen worden vergeleken met "bochten van zinnen" of "stilistische figuren"."Er is een retoriek van wandelen. De kunst van het "draaien" van zinnen vindt een equivalent in de kunst van het samenstellen van een pad.

Het worden bevrijde ruimtes die bezet kunnen worden. Een rijke onbepaaldheid geeft hen, door middel van een semantische zeldzaamheid, de functie om een tweede, poëtische geografie te articuleren bovenop de geografie van de letterlijke, verboden of toegestane betekenis. Zij insinueren andere wegen in de functionalistische en historische bewegingsorde. Wandelen volgt hen: 'Ik vul deze grote lege ruimte met een mooie naam.'

Men is een socialist omdat men vroeger een socialist was, niet meer naar demonstraties ging, vergaderingen bijwoonde, zijn bijdragen instuurde, kortom, zonder te betalen.

Samen met de luie man... de stervende mens is de immorele mens: de eerste, een subject dat niet werkt; de tweede, een object dat zich zelfs niet meer beschikbaar stelt om door anderen te worden bewerkt.

De enige vrijheid die aan de massa ' s wordt overgelaten, is die van het grazen op het rantsoen simulacra dat het systeem aan elk individu verdeelt.

Wandelen is een plek missen.

De ruimte beoefenen is dus de vreugdevolle en stille ervaring van de kindertijd herhalen; het is op een plaats anders zijn en naar de ander toe bewegen...Kandinsky droomde van: 'een grote stad gebouwd volgens alle regels van de architectuur en dan plotseling geschud door een kracht die elke berekening tart.

De media veranderen de grote stilte van de dingen in het tegenovergestelde. Vroeger was het een geheim, nu spreekt het echte voortdurend. Nieuwsberichten, informatie, statistieken en enquêtes zijn overal.

Wandelen is een plek missen. Het is het onbepaalde proces van afwezig zijn en op zoek naar een eigen.

Een plaats (lieu) is de volgorde (van welke aard dan ook) in overeenstemming met welke elementen zijn verdeeld in relaties van coëxistentie. Het sluit dus de mogelijkheid uit dat twee dingen op dezelfde locatie (plaats) zijn. De wet van de' eigen ' regels in de plaats: de elementen die in aanmerking worden genomen zijn naast elkaar, elk gelegen op zijn eigen 'eigen' en verschillende locatie, een locatie die het definieert. Een plaats is dus een onmiddellijke configuratie van posities. Het geeft een indicatie van stabiliteit.

Het is alsof de praktijken die een bruisende stad organiseren, worden gekenmerkt door blindheid van [stadsbeoefenaars, gewone burgers]. De nieuwe werken van deze bewegende, kruisende geschriften vormen een veelzijdig verhaal dat noch auteur noch toeschouwer heeft, gevormd uit fragmenten van trajecten en veranderingen van ruimtes: in relatie tot representaties blijft het dagelijks en oneindig anders.

De geschapen orde wordt overal doorboord en opengereten door ellipsen, driften en lekken van betekenis: Het is een zeeforde.

Toen hij oud werd, verloor Aristoteles, die over het algemeen niet als een koorddanser wordt beschouwd, zich graag in het meest labyrintische en subtiele discours […]. "hoe meer eenzaam en geïsoleerd ik word, hoe meer ik van verhalen ga houden", zei hij.

Het dagelijks leven vindt zichzelf uit door op talloze manieren te stropen op het eigendom van anderen.

Het spoor dat achterblijft, wordt vervangen door de praktijk. Het toont de (vraatzuchtige) eigenschap die het geografische systeem heeft om actie in leesbaarheid te kunnen transformeren, maar daarmee zorgt het ervoor dat een manier van zijn in de wereld wordt vergeten.

Het lijkt dus mogelijk een voorlopige definitie te geven van wandelen als een ruimte van uitspraak.

Een herinnering is slechts een prins die net lang genoeg blijft om de slapende schoonheden van onze woordenloze verhalen te wekken.