Emile Durkheim beroemde citaten

Wanneer zeden voldoende zijn, zijn wetten overbodig; wanneer zeden onvoldoende zijn, zijn wetten niet afdwingbaar.

Elke nieuwe generatie wordt opgevoed door zijn voorganger; deze moet dus verbeteren om zijn opvolger te verbeteren. De beweging is circulair.

Elk slachtoffer van zelfmoord geeft zijn daad een persoonlijk stempel dat zijn temperament uitdrukt, de bijzondere omstandigheden waarin hij betrokken is, en die bijgevolg niet kunnen worden verklaard door de sociale en algemene oorzaken van het verschijnsel.

Socialisme is geen wetenschap, een sociologie in het klein: het is een kreet van pijn.

Het is een te grote troost die een man tegen zichzelf keert. Het leven wordt het gemakkelijkst opgegeven in die tijd en in de klassen waar het het minst hard is.

De mensen zijn verplicht geweest om voor zichzelf een idee te maken van wat religie is, lang voordat de wetenschap van religies haar methodische vergelijkingen begon.

Religieuze voorstellingen zijn collectieve voorstellingen die collectieve werkelijkheden uitdrukken.

Er is zowel een collectieve als een individuele humor die mensen tot verdriet of vrolijkheid neigt, waardoor ze dingen in heldere of sombere lichten zien. In feite kan alleen de maatschappij een collectieve mening geven over de waarde van het menselijk leven; hiervoor is het individu incompetent.

Dat de mensen er belang bij hebben de wereld die hen omringt te kennen, en bijgevolg dat hun reflectie er al vroeg op had moeten worden toegepast, is iets dat iedereen graag zal toegeven.

Religieuze verschijnselen zijn van nature in twee fundamentele categorieën ingedeeld: overtuigingen en riten. De eerste zijn meningen en bestaan uit voorstellingen; de tweede zijn bepaalde werkingswijzen.

De christen ziet zijn verblijf op aarde in geen mooiere kleuren dan de jainistische sektariër. Hij ziet daarin slechts een tijd van droevige beproeving; hij denkt ook dat zijn ware land niet van deze wereld is.

De mens probeert te leren, en de mens pleegt zelfmoord vanwege het verlies van samenhang in zijn religieuze samenleving; hij pleegt geen zelfmoord vanwege zijn geleerdheid. Het is zeker niet de geleerdheid die hij verwerft die de religie desorganiseert; maar het verlangen naar kennis wordt wakker omdat de religie desorganiseert.

Een samenleving waarvan de leden verenigd zijn door het feit dat ze op dezelfde manier denken over de heilige wereld en haar relaties met de wereldse wereld, en door het feit dat ze deze gemeenschappelijke ideeën vertalen in gemeenschappelijke praktijken, is wat een kerk wordt genoemd. In de geschiedenis vinden we geen enkele religie zonder Kerk.

Onze hele sociale omgeving lijkt ons gevuld met krachten die echt alleen in onze eigen geest bestaan.

Het geloof wordt niet ontworteld door dialectisch bewijs; het moet al diep door andere oorzaken worden geschokt om de schok van het argument niet te kunnen weerstaan.

Een persoon is niet slechts één onderwerp dat zich onderscheidt van alle anderen. Het is vooral een wezen waaraan een relatieve autonomie wordt toegeschreven ten opzichte van de omgeving waarmee het het meest onmiddellijk in contact komt.

Toen de mens de spiegel ontdekte, begon hij zijn ziel te verliezen.

Men kan niet lang zo verzonken blijven in de contemplatie van de leegte zonder er steeds meer toe aangetrokken te worden. Tevergeefs schenkt men haar de naam oneindigheid; dit verandert haar aard niet. Wanneer iemand zo ' n plezier voelt in niet-bestaan, kan zijn neiging alleen volledig worden bevredigd door volledig op te houden te bestaan.

We veroordelen het niet omdat het een misdaad is, maar het is een misdaad omdat we het veroordelen.

Ongeacht enige externe, regulerende kracht, is ons gevoelsvermogen op zichzelf een onverzadigbare en bodemloze afgrond.

Terwijl de staat opgeblazen en hypertrofieerd wordt om een stevige greep op individuen te krijgen, maar zonder succes, vallen de laatsten, zonder wederzijdse relaties, over elkaar heen als zoveel vloeibare moleculen, zonder centrale energie te ontmoeten om ze vast te houden, vast te stellen en te organiseren.

De totaliteit van overtuigingen en gevoelens die de gemiddelde leden van een samenleving gemeen hebben, vormt een bepaald systeem met een eigen leven. Het kan het collectieve of creatieve bewustzijn worden genoemd.

Melancholische zelfmoord. dit is verbonden met een algemene toestand van extreme depressie en overdreven verdriet, waardoor de patiënt zich niet langer bewust is van de banden die hem verbinden met mensen en dingen over hem. Plezier trekt niet meer aan;

Hoewel ons morele geweten deel uitmaakt van ons bewustzijn, voelen we ons er niet gelijk aan. In deze stem die zich alleen laat horen om ons bevelen te geven en verbodsbepalingen vast te stellen, kunnen we onze eigen stemmen niet herkennen; de toon waarin ze tot ons spreekt, waarschuwt ons dat ze iets in ons uitdrukt dat niet van onszelf is.

Van boven naar beneden van de ladder wordt hebzucht gewekt zonder te weten waar de ultieme voet aan de grond te vinden is. Niets kan haar kalmeren, want haar doel gaat ver boven alles wat ze kan bereiken. De werkelijkheid lijkt waardeloos in vergelijking met de dromen van koortsachtige verbeeldingen; de werkelijkheid wordt daarom verlaten.

Te Vrolijk een moraal is een losse moraal; ze is alleen geschikt voor decadente volkeren en wordt alleen onder hen aangetroffen.

De mens zou niet kunnen leven als hij volledig ongevoelig was voor verdriet. Veel verdriet kan alleen worden doorstaan door omarmd te worden, en het plezier dat erin wordt genoten heeft van nature een enigszins melancholisch karakter.

Een sociaal feit is elke manier van handelen, vast of niet, die in staat is om op het individu een externe beperking uit te oefenen; of nogmaals, elke manier van handelen die algemeen is in een bepaalde samenleving, terwijl ze tegelijkertijd op zichzelf bestaat, onafhankelijk van haar individuele manifestaties.

Een handeling kan niet worden gedefinieerd door het doel dat de actor nastreeft, want een identiek gedragssysteem kan aan te veel verschillende doeleinden worden aangepast zonder de aard ervan te veranderen.

De mens is slechts een zedelijk wezen omdat hij in de maatschappij leeft, omdat de zedelijkheid bestaat uit solidariteit met de groep en varieert naargelang die solidariteit. Al het sociale leven laten verdwijnen, en het morele leven zou tegelijkertijd verdwijnen, zonder zich aan een voorwerp vast te klampen.

De eerste en meest fundamentele regel is: beschouw sociale feiten als dingen.

Onze buitensporige tolerantie ten aanzien van zelfmoord is te wijten aan het feit dat, aangezien de gemoedstoestand waaruit het voortkomt een algemene is, we het niet kunnen veroordelen zonder onszelf te veroordelen; we zijn er te verzadigd mee om het niet gedeeltelijk te verontschuldigen.

De werkelijkheid lijkt waardeloos in vergelijking met de dromen van koortsachtige verbeeldingen; de werkelijkheid wordt daarom verlaten.

Er is geen samenleving bekend waar een min of meer ontwikkelde criminaliteit niet onder verschillende vormen wordt aangetroffen. Er bestaat geen mens wiens moraal niet dagelijks wordt geschonden. We moeten daarom misdaad noodzakelijk noemen en verklaren dat ze niet onbestaande kan zijn, dat de fundamentele voorwaarden van sociale organisatie, zoals ze worden begrepen, het logisch impliceren.

De wetenschap kan geen individuen beschrijven, maar alleen types. Als menselijke samenlevingen niet kunnen worden geclassificeerd, moeten ze ontoegankelijk blijven voor wetenschappelijke beschrijving.

Lange tijd is bekend dat de eerste voorstellingen waarmee de mensen zich de wereld en zichzelf hebben voorgesteld, van religieuze oorsprong waren. Er is geen religie die geen kosmologie is en tegelijkertijd een speculatie over goddelijke dingen. Als filosofie en de wetenschappen uit religie zijn geboren, komt dat omdat religie begon met het innemen van de plaats van de Wetenschappen en de filosofie.

Het is niet de menselijke natuur die de variabele grenzen kan toekennen die nodig zijn voor onze behoeften. Zij zijn dus onbeperkt voor zover zij alleen van het individu afhankelijk zijn. Ongeacht enige externe regulerende kracht, is ons gevoelsvermogen op zichzelf een onverzadigbare en bodemloze afgrond.

De rollen van kunst, moraal, religie, politiek geloof, wetenschap zelf zijn niet om organische uitputting te herstellen noch om een goede werking van de organen te bieden. Al dit bovenfysische leven wordt niet opgebouwd en uitgebreid vanwege de eisen van de kosmische omgeving, maar vanwege de eisen van de sociale omgeving.

Als religie alles heeft voortgebracht wat essentieel is in de samenleving, is dat omdat het idee van de samenleving de ziel van religie is.

Het is de wetenschap, en niet de religie, die de mensen heeft geleerd dat dingen complex en moeilijk te begrijpen zijn.

De term zelfmoord wordt toegepast op alle gevallen van overlijden die direct of indirect het gevolg zijn van een positieve of negatieve daad van het slachtoffer zelf, waarvan hij weet dat het dit resultaat zal opleveren.

Een doel nastreven dat per definitie onbereikbaar is, is zichzelf veroordelen tot een toestand van eeuwig ongelukkig zijn.

Als de ene klasse van de maatschappij, om te leven, verplicht is om elke prijs voor haar diensten te nemen, terwijl een andere zich van een dergelijke actie kan onthouden dankzij de middelen die tot haar beschikking staan, die echter niet noodzakelijkerwijs te wijten zijn aan een sociale superioriteit, heeft de tweede een onrechtvaardig voordeel ten opzichte van de eerste in de wet. Met andere woorden, er kan geen rijke en arme geboorte zijn zonder dat er onrechtvaardige contracten zijn.

De man wiens hele activiteit wordt afgeleid naar innerlijke meditatie wordt ongevoelig voor zijn hele omgeving. Zijn passies zijn slechts verschijningen, steriel zijn. Ze verdwijnen in nutteloze fantasieën en produceren niets buiten zichzelf.

Een geest die alles in twijfel trekt, tenzij hij sterk genoeg is om het gewicht van zijn onwetendheid te dragen, riskeert zichzelf in twijfel te trekken en in twijfel te raken.

Het is een heel opmerkelijk feit dat de grote religies van de meest beschaafde volkeren dieper vol verdriet zijn dan de eenvoudiger overtuigingen van eerdere samenlevingen. Dit betekent zeker niet dat de stroom van pessimisme uiteindelijk de ander zal onderdompelen, maar het bewijst dat het geen terrein verliest en dat het niet voorbestemd lijkt te verdwijnen.

Wanneer de moraal voldoende is, is de wet overbodig; wanneer de moraal onvoldoende is, is de wet niet afdwingbaar.

Een monomaan is een ziek persoon wiens mentaliteit in alle opzichten volkomen gezond is, behalve in één; Hij heeft één enkele fout, duidelijk gelokaliseerd. Soms heeft hij bijvoorbeeld een onredelijk en absurd verlangen om te drinken of te stelen of beledigende taal te gebruiken; maar al zijn andere daden en al zijn andere gedachten zijn strikt correct.

De maatschappij is niet slechts een som van individuen. Het systeem dat door hun associatie wordt gevormd, vertegenwoordigt veeleer een specifieke werkelijkheid die zijn eigen kenmerken heeft... De groep denkt, voelt en handelt heel anders dan de manier waarop haar leden zouden zijn geïsoleerd. Als we dan bij het individu beginnen, zullen we niets kunnen begrijpen van wat er in de groep gebeurt.

Verdriet zit niet in de dingen; het bereikt ons niet vanuit de wereld en door louter contemplatie van de wereld. Het is een product van onze eigen gedachte. We maken het uit een hele doek.