David Harvey beroemde citaten

De vrijheid om onze steden en onszelf te maken en opnieuw te maken is, zo wil ik betogen, een van de kostbaarste en toch meest verwaarloosde mensenrechten.

Er zijn tegenwoordig tekenen dat de culturele hegemonie van het postmodernisme in het Westen verzwakt. Als zelfs de ontwikkelaars een architect als Moshe Safdie vertellen dat ze het beu zijn, kan het filosofische denken dan ver achterblijven?

Als bijvoorbeeld een samenzwerende Elite zo machtig is, zulke veelvoudige en delicate instrumenten binnen handbereik heeft om de accumulatie te verfijnen, hoe kan dan de periodieke halsoverkop glijdende crisis worden verklaard?

Het recht op de stad is veel meer dan de individuele vrijheid om toegang te krijgen tot stedelijke hulpbronnen: het is een recht om onszelf te veranderen door de stad te veranderen. Het is bovendien een gemeenschappelijk recht in plaats van een individueel recht, aangezien deze transformatie onvermijdelijk afhangt van de uitoefening van een collectieve macht om de processen van verstedelijking te hervormen. De vrijheid om onze steden en onszelf te maken en opnieuw te maken is, zo wil ik betogen, een van de kostbaarste en toch meest verwaarloosde mensenrechten.

Neoliberalisering is niet erg effectief geweest in het revitaliseren van de wereldwijde kapitaalaccumulatie, maar het is opmerkelijk goed gelukt om de macht van een economische elite te herstellen of in sommige gevallen (zoals in Rusland en China) te creëren. Het theoretische Utopisme van het neoliberale argument heeft, concludeer ik, in de eerste plaats gewerkt als een systeem van rechtvaardiging en legitimatie voor alles wat er moest worden gedaan om dit doel te bereiken.

het netto-effect van schaalvergroting, centralisatie van kapitaal, verticale integratie en diversificatie binnen de ondernemingsvorm is geweest om de 'onzichtbare hand' van de markt te vervangen door de 'zichtbare hand' van de managers.

Een massale concentratie van financiële macht, vergezeld van de machinaties van het financierskapitaal , kan even gemakkelijk de-stabiliseren als het kapitalisme stabiliseren.

De invocatie van sociale noodzaak zou ons moeten waarschuwen. Het bevat de zaden voor Marx ' kritiek op de politieke economie en voor zijn ontleding van het kapitalisme .

Marx wilde de tegenstrijdigheden oplossen en de fouten in de klassieke politieke economie corrigeren. Daarin dacht hij dat hij heel goed was geslaagd. Te oordelen naar het geluid en de woede van de controverse rond zijn interpretaties, slaagde hij ofwel te goed of misleidde hij zichzelf tot het succes van zijn onderneming.

Vaardigheden die monopoliseerbaar zijn, zijn een vloek voor het kapitaal .

Technologische verandering kan 'gefetisjiseerd' worden als een 'ding op zich', als een exogene leidende kracht in de geschiedenis van het kapitalisme.

Kortom, individuele kapitalisten gedragen zich zo dat ze de Voorwaarden bedreigen die de reproductie van de kapitalistische klasse mogelijk maken.

Wat het imperialisme van de kapitalistische soort onderscheidt van andere opvattingen over imperium is dat het de kapitalistische logica is die typisch domineert ... er zijn tijden waarin de territoriale logica naar voren komt. Maar dit stelt dan een cruciale vraag: hoe kunnen de territoriale logica van de macht, die vaak onhandig vastligt in de ruimte, reageren op de open ruimtelijke dynamiek van eindeloze kapitaalaccumulatie? En wat betekent eindeloze kapitaalaccumulatie voor de territoriale logica van de macht?

Als Occupy Wall Street hun weg kan zien naar meer samenwerking met de vakbeweging, dan zal er veel politieke actie mogelijk zijn.

Het gezond verstand dat' er een tijd en een plaats is voor alles ' wordt meegenomen in een reeks voorschriften die de sociale orde repliceren door sociale betekenissen toe te wijzen aan ruimtes en tijden.

Alle huur is gebaseerd op de monopoliepositie van particuliere eigenaren van bepaalde delen van de wereld.

De monetaire betrekkingen zijn doorgedrongen tot in alle hoeken en gaten van de wereld en tot bijna elk aspect van het sociale, zelfs het privéleven.

De geografische beweging van geld en waren als kapitaal is niet hetzelfde als de beweging van producten en edele metalen. Kapitaal is immers geld dat op een bepaalde manier wordt gebruikt en is geenszins identiek aan alle geldgebruiken.

De accumulatie van kapitaal en ellende gaan hand in hand, geconcentreerd in de ruimte.

Het evenwicht tussen vraag en aanbod wordt alleen bereikt door een reactie tegen het verstoren van het evenwicht.

Er is een verschil tussen een uitbarsting van spontane woede, die geen politiek doel heeft, en een meer afgemeten reactie die we zagen in de Occupy Wall Street-beweging.

Geld moet bestaan voordat het in kapitaal kan worden omgezet.

Omdat de aarde geen product van Arbeid is, kan ze geen waarde hebben.

Speculatie in land kan noodzakelijk zijn voor het kapitalisme, maar speculatieve orgieën worden periodiek een moeras van vernietiging voor het kapitaal zelf.

Het vermogen van de 358 rijkste mensen ter wereld bleek toen 'gelijk te zijn aan het gecombineerde inkomen van de armste 45 procent van de wereldbevolking - 2,3 miljard mensen.

Kapitaal creëert ruimte-tijd .

De maatschappelijke verhoudingen van het kapitalisme zijn langzaam tot in alle levenssferen doorgedrongen om loonarbeid pas in vrij recente tijden tot de Algemene bestaansvoorwaarde te maken.

Kapitalisten gedragen zich als kapitalisten, waar ze ook zijn. Zij streven naar waardevergroting door uitbuiting zonder rekening te houden met de sociale gevolgen.

De accumulatie van kapitaal houdt in dat de waarde in de loop van de tijd toeneemt.

Het begin van een crisis wordt meestal veroorzaakt door een spectaculaire mislukking die het vertrouwen in fictieve kapitaalvormen schudt.

Het recht op de stad is veel meer dan de individuele vrijheid om toegang te krijgen tot stedelijke hulpbronnen: het is een recht om onszelf te veranderen door de stad te veranderen.

Kortom, individuele kapitalisten handelen noodzakelijkerwijs zodanig dat ze het kapitalisme de-stabiliseren.

Eeuwigdurende revoluties in de technologie kunnen de devaluatie van vast kapitaal op grote schaal betekenen.

Maar geplande veroudering is alleen mogelijk als de snelheid van technologische veranderingen wordt ingeperkt.

Geld kon niet in kapitaal worden omgezet als er geen loonarbeid bestond.

Als al het geldkapitaal investeert in toe-eigening en niemand in de werkelijke productie, dan is het kapitalisme niet lang meer voor deze wereld.

Wanneer geld als maatstaf van waarde functioneert, moet het echt de waarden vertegenwoordigen die het helpt om te circuleren.

Ongebreidelde inflatie is net zo moeilijk om mee te leven als de devaluatie van grondstoffen.

Het kapitalisme zal nooit op zichzelf vallen. Het zal moeten worden geduwd. De accumulatie van kapitaal zal nooit ophouden. Het zal moeten worden gestopt. De kapitalistische klasse zal haar macht nooit vrijwillig opgeven. Het zal onteigend moeten worden.

De ultieme vorm van devaluatie is militaire confrontatie en wereldwijde oorlog.

De enige oplossing voor de tegenstellingen van het kapitalisme is de afschaffing van de loonarbeid.

Het vermogen om zichzelf van binnenuit te transformeren maakt het kapitalisme tot een enigszins eigenaardig beest - kameleonachtig, het verandert voortdurend van kleur; slangachtig, het werpt periodiek zijn huid af.

Kortom, er is geen 'ruimtelijke oplossing' die de tegenstellingen van het kapitalisme op de lange termijn kan inperken.

niet alleen moeten wapens worden gekocht en betaald uit overschotten van kapitaal en arbeid, maar ze moeten ook worden gebruikt. Want dit is het enige middel dat het kapitalisme tot zijn beschikking heeft om het niveau van devaluatie te bereiken dat nu vereist is. Het idee is verschrikkelijk in zijn implicaties. Welke betere reden zou er kunnen zijn om te verklaren dat het tijd is voor het kapitalisme om weg te gaan, om plaats te maken voor een of andere gezondere productiewijze?