David Graeber beroemde citaten

Een groot gênant feit achtervolgt alle pogingen om de markt voor te stellen als de hoogste vorm van menselijke vrijheid: dat historisch, onpersoonlijke, commerciële markten ontstaan uit diefstal.

Directe actie is uiteindelijk de uitdagende aandrang om te handelen alsof men al vrij is.

Het blijkt dat we niet "allemaal" onze schulden moeten betalen. Slechts enkelen van ons doen dat.

Er lijkt een algemene regel te zijn dat hoe duidelijker het werk van één persoon andere mensen ten goede komt, hoe minder men er waarschijnlijk voor betaald zal worden.

Als de geschiedenis iets laat zien, is het dat er geen betere manier is om relaties die gebaseerd zijn op geweld te rechtvaardigen, om dergelijke relaties moreel te laten lijken, dan door ze te herformuleren in de taal van de schuld-vooral omdat het onmiddellijk lijkt alsof het het slachtoffer is dat iets verkeerd doet.

Studentenleningen vernietigen de verbeelding van jongeren. Als er een manier is van een samenleving die massale zelfmoord pleegt, Wat is dan een betere manier dan alle jongste, meest energieke, creatieve, vreugdevolle mensen in jullie samenleving te nemen en ze te zadelen met, zoals $50.000 aan schulden, zodat ze slaven moeten zijn? Daar gaat je muziek. Daar gaat je cultuur. Daar gaat alles wat er nieuw uit zou komen. En in zekere zin is dit wat er met onze samenleving is gebeurd. We zijn een samenleving die elk vermogen heeft verloren om de interessante, creatieve en excentrieke mensen op te nemen.

Ons wordt gewoonlijk verteld dat democratie is ontstaan in het oude Athene-net als wetenschap of filosofie, het was een Griekse uitvinding. Het is nooit helemaal duidelijk wat dit zou moeten betekenen. Moeten we geloven dat het voor de Atheners nooit echt bij iemand opkwam, waar dan ook, om alle leden van hun gemeenschap te verzamelen om gezamenlijke beslissingen te nemen op een manier die iedereen gelijke zeggenschap gaf?

Het is een moeilijke zaak, het creëren van een nieuwe, alternatieve beschaving.

Maar in de jaren daarna is het neoliberale project echt teruggebracht tot wat altijd de essentie was: helemaal geen economisch project, maar een politiek project, ontworpen om de verbeelding te verwoesten, en bereid - met zijn omslachtige securitisatie en krankzinnige militaire projecten - om de kapitalistische orde zelf te vernietigen als dat nodig was om het onvermijdelijk te laten lijken.

Anarchisme en antropologie gaan goed samen omdat antropologen weten dat een samenleving zonder staat mogelijk is omdat er zoveel bestaan.

Consensus gaat niet alleen over overeenstemming. Het gaat erom dingen te veranderen: je krijgt een voorstel, je werkt iets uit, mensen voorzien problemen, je doet creatieve synthese. Aan het einde kom je met iets waarvan iedereen denkt dat het goed is. De meeste mensen vinden het leuk en niemand haat het.

In het grootste geheel van dingen, net zoals niemand het recht heeft om ons onze ware waarde te vertellen, heeft niemand het recht om ons te vertellen wat we werkelijk verschuldigd zijn.

Ik zou dan willen eindigen met een goed woordje voor de niet-ijverige armen. Ze doen tenminste niemand pijn. Voor zover de tijd die ze vrij nemen van hun werk wordt doorgebracht met vrienden en familie, genieten van en zorgen voor degenen van wie ze houden, verbeteren ze waarschijnlijk de wereld meer dan we erkennen.

Als je de mogelijkheid van onverwachte doorbraken wilt minimaliseren, vertel mensen dan dat ze helemaal geen middelen zullen ontvangen tenzij ze het grootste deel van hun tijd met elkaar concurreren om je ervan te overtuigen dat ze van tevoren weten wat ze gaan ontdekken.

Wij zijn een plaag geworden over onszelf en over de aarde. Het is kosmisch onwaarschijnlijk dat de ontwikkelde wereld ervoor zal kiezen om een einde te maken aan zijn orgie van fossiele energieconsumptie, en de derde wereld aan zijn suïcidale consumptie van landschap. Totdat Homo Sapiens zou besluiten om zich weer bij de natuur aan te sluiten, kunnen sommigen van ons alleen maar hopen dat het juiste virus langs komt.

Traditioneel hedonisme...was gebaseerd op de directe ervaring van plezier: wijn, vrouwen en lied; seks, drugs en rock 'n' roll; of wat de lokale variant ook is. Het probleem, vanuit een kapitalistisch perspectief, is dat er inherente grenzen aan dit alles zijn. Mensen worden verzadigd, verveeld...Het moderne zelfbedrog hedonisme lost dit dilemma op, want wat men hier werkelijk consumeert, zijn fantasieën en dagdromen over hoe het zou zijn om een bepaald product te hebben.

Aristoteles zou waarschijnlijk concluderen dat de meeste Amerikanen, voor alle doeleinden, slaven zijn.

Staten creëren markten. Markten hebben staten nodig. Geen van beide kon zonder de ander doorgaan, althans in iets als de vormen die we vandaag zouden herkennen.

In veel delen van de wereld wordt aangenomen dat democratie een groep mensen is die voor een bepaald probleem staat, die samenkomen om het op te lossen op een manier waarbij iedereen een gelijke stem heeft.

Schuld is de meest effectieve manier om een relatie van gewelddadige ondergeschiktheid aan te gaan en de slachtoffers het gevoel te geven dat het hun schuld is.

Ondertussen blijft de Amerikaanse schuld, zoals sinds 1790, een oorlogsschuld; de Verenigde Staten blijven meer uitgeven aan hun leger dan alle andere naties op aarde samen, en militaire uitgaven zijn niet alleen de basis van het industriële beleid van de regering; ze nemen ook zo ' n groot deel van de begroting in beslag dat volgens veel schattingen, ware het niet voor hen, de Verenigde Staten helemaal geen tekort zouden hebben.

Wat is schuld eigenlijk? Een schuld is gewoon de perversie van een belofte. Het is een belofte die zowel door wiskunde als door geweld is aangetast.

Schuld ... is gewoon een uitwisseling die niet tot voltooiing is gebracht.

Ik denk dat als de Algemene exodus die lijkt te gebeuren plaatsvindt, het een ramp zal zijn.

Het idee dat een samenleving volledig kan worden gereguleerd door marktkrachten is een utopische fantasie: een onmogelijke droom die wordt gegenereerd door zich voor te stellen hoe de wereld eruit zou zien als ieders gedrag volkomen consistent was met een abstract moreel ideaal-in dit geval economische theorieën die aannemen dat alle menselijke actie gebaseerd is op berekenende, systematische (maar nauwgezet wetsgetrouwe) hebzucht.

Als je naar de geschiedenis kijkt, lijkt er een regelmatig patroon te zijn: het land met het machtigste leger is toevallig ook het land met de wereldhandelsmunt. Dat geeft hen een enorm economisch voordeel, waardoor goederen hun land binnenkomen.

We kijken naar het begin van de uitdagende zelfbevestiging van een nieuwe generatie Amerikanen, een generatie die uitkijkt naar het afronden van hun opleiding zonder banen, zonder toekomst, maar nog steeds opgezadeld met enorme en onvergeeflijke schulden.

Het beïnvloedt elk aspect van ons leven, wordt vaak gezegd dat het de wortel is van alle kwaad, en de analyse van de wereld die het mogelijk maakt - wat we 'de economie' noemen - is zo belangrijk voor ons dat economen de hogepriesters van onze samenleving zijn geworden. Maar vreemd genoeg is er absoluut geen consensus onder economen over wat geld werkelijk is.

Het is waar dat de meeste Amerikaanse burgers denken dat ze in een democratisch land wonen. Maar wanneer was de laatste keer dat Amerikanen daadwerkelijk gingen zitten en tot een collectieve beslissing kwamen? Misschien als ze pizza ' s bestellen, maar eigenlijk nooit.

Geld is altijd een bijzonder probleem geweest voor revolutionairen en antikapitalisten. Hoe ziet geld er 'na de revolutie' uit? Hoe zal het functioneren? Zal het überhaupt bestaan? Het is moeilijk om de vraag te beantwoorden als je niet weet wat geld eigenlijk is. Voorstellen om het volledig te elimineren lijkt utopisch en naïef.