Thomas Frank beroemde citaten

Corruptie is uniek verwerpelijk in een democratie omdat het het eerste principe van het systeem schendt, dat we allemaal hebben geleerd in de zonnige dagen van de basisschool: dat de overheid bestaat om het publiek te dienen, niet bepaalde bedrijven of individuen of zelfs gekozen ambtenaren.

For-profit hoger onderwijs is vandaag een bloeiende industrie, voeden op de studieleningen uitgedeeld aan de wanhopige.

In kleine steden richten verveelde tieners hun ogen verlangend op de spannende dingen in de grote steden, verlangend naar stedelijke voorzieningen zoals hipsterbars en boerenmarkten en indie-rockfestivals. Net als iedereen willen ze het levendige en ze zullen niet worden geweigerd.

Enorme ongelijkheid, hebben we geleerd, is toch niet de beste manier om een economie te runnen. En als je erover nadenkt, is het ook erg lelijk.

Het grote doel van de terugslag is om een culturele klassenoorlog te koesteren, en de eerste stap om dit te doen, zoals we hebben gezien, is om de economische basis van sociale klasse te ontkennen. Je kunt liberalen immers nauwelijks bespotten als de "elite" van de samenleving of de GOP presenteren als de partij van de gewone man als je het bestaan van de bedrijfswereld erkent, de macht die de echte elite van de natie creëert, die het echte klassensysteem domineert en die de Republikeinse Partij als zijn persoonlijke politieke systeem hanteert.

Onder de regering van George W. Bush, zult u zich herinneren, groeiden de federale uitgaven behoorlijk aanzienlijk. Tegelijkertijd is het aantal mensen dat rechtstreeks bij de federale overheid in dienst is, afgenomen. Een van de factoren die het verschil verklaarde, was contracteren.

Wanneer het goed of fout wordt gedaan, afhankelijk van hoe je het bekijkt, verwijderen tekorten liberale opties van de tafel. Plotseling is er geen geld meer voor het bouwen van bruggen of het inspecteren van vlees. Het is niet verrassend dat het oplopen van een tekort een strategie is die de wrecking crew bevoordeelt vanwege zijn liberale moordende eigenschappen.

Terwijl Democraten zich druk maakten over de details van hervormingen in de gezondheidszorg, brachten conservatieven maanden door met het vertellen van de natie dat het echte probleem vrijheid is, dat wat op het spel staat de Amerikaanse vrijheid zelf is.

Ja, Democraten kunnen bewijzen dat Amerika meer betaalt voor gezondheidszorg dan andere landen; ja, ze hebben het geschil gewonnen dat particuliere ziektekostenverzekering onnodig duur is. Maar wat ze hebben verloren is het argument dat we een samenleving zijn.

Deze esthetische kwaliteit is dus waar politiek om draait. Het is authenticiteit die winnaars van verliezers scheidt, goede politiek van slechte, en He-man leiderstypen van consultant-geleide marionettenjongens.

Er is iets uniek deprimerend aan het feit dat de versie van de Barack Obama 'Hope' poster van de National Portrait Gallery eerder toebehoorde aan een paar lobbyisten. Deprimerend omdat het Washington van Obama niet het Washington van de lobbyisten zou moeten zijn, de plaats die we tijdens de laatste regering hebben leren verachten.

Er zijn weinig dingen in de politiek vervelender dan de absolute overtuiging van rechts dat het het patent op het woord 'vrijheid' bezit dat wanneer zijn leiders opkomen voor de rechten van banken om niet gereguleerd te zijn of kapitaalwinsten om onbelast te zijn, dat het eigenlijk en duidelijk opkomt voor menselijke vrijheid, de edelste zaak van allemaal.

De heropleving van rechts is net zo buitengewoon als het zou zijn als het publiek tientallen nieuwe kerncentrales had geëist in de dagen na de ramp op Three Mile Island; als we op Watergate hadden gereageerd door Richard Nixon tot een nationale held te maken.

Het nastreven van het levendige lijkt tegenwoordig de universele functieomschrijving te zijn van de stadsplanners van het land. Het maakt ook deel uit van de economische herstelstrategie van de regering-Obama voor de natie.

De enige echt individualistische zorgkeuze-waar u zorg ontvangt die niet vervuild is door de fondsen van iemand anders - is om helemaal af te zien van verzekering en uit eigen zak te betalen voor gezondheidszorgdiensten zoals u ze nodig hebt.

Dankzij een deal die in 2008 werd afgerond, zullen de parkeermeters van Chicago de komende 75 jaar worden geëxploiteerd door een groep investeerders samengesteld door Morgan Stanley, waaronder het sovereign wealth fund van Abu Dhabi.

Het privatiseren van delen van de gevangenisindustrie was een stap in de goede richting, maar wat we - tot voor kort - niet hadden, waren de juiste instrumenten om de rechterlijke macht te stimuleren. Dat is waar de' kids for cash ' rechters blijkbaar mee experimenteerden.

Onze wetten die lobbyen en campagnebijdragen regelen, hebben de juiste balans gevonden tussen de wensen van de mensen en die van de particuliere industrie, dus waarom twijfelen we er zo snel aan dat dezelfde geweldige resultaten kunnen worden bereikt door de justitiële tak van de regering op dezelfde marktgerichte koers te zetten?

De meeste van Roosevelt ' s innovaties zijn nu al 70 jaar de wet van het land, en toch zijn we nog steeds een vrije samenleving vrij genoeg, dat wil zeggen, om tienduizenden demonstranten toe te staan zich op de National Mall te verzamelen en hun slogans en toespraken via C-SPAN aan de wereld uit te zenden.

Misschien was dat eerste gigantische tekort dat de Reaganieten opstapelden een ongeluk, gewoon een combinatie van misleidende belastingverlagingen aan de aanbodzijde en een enorme zak goede spullen voor het Pentagon. Maar vrij snel ontdekten conservatieven dat tekorten, als ze correct werden gedaan, iets heel cools deden: tekorten financierden links.

Terwijl men denkt dat liberalen zelfingenomen zijn wanneer ze daar zin in hebben, geloven conservatieven dat ze zelf nooit mogen zeggen wat ze echt denken.

Slechte regering is het natuurlijke product van Heerschappij door degenen die geloven dat regering slecht is.

Zij, de conservatieven, zijn de echte buitenkant, vertellen ze ons, staren met walging naar de belachelijke manieren van de hoge en machtige. Of, zo vertellen ze ons, ze zijn ruwe proles, die met ons mee lachen om de inspanningen van onze sociale "beters" om ons te hervormen en te verbeteren. Dat het in feite vaak bevoorrechte mensen zijn die hun uiterste best doen om het fortuin van een politieke partij te vergroten die het traditionele instrument van de bevoorrechte is, is een tegenstrijdigheid die hen niet verontrust.

[Het recht] brengt misschien nooit het gebed terug naar scholen, maar het heeft allerlei rechtse economische nesten uit de vuilnisbakken van de geschiedenis gered. Na de historische economische hervormingen van de jaren zestig (de oorlog tegen armoede) en die van de jaren dertig (arbeidsrecht, landbouwprijssteun, bankregulering) teruggedraaid te hebben, richten haar leiders nu hun wapens op de prestaties van de vroegste jaren van het progressisme (de nalatenschapsbelasting van Woodrow Wilson; de antitrustmaatregelen van Theodore Roosevelt). Met een beetje meer inspanning kan de terugslag heel goed de hele twintigste eeuw intrekken.

Stem om op te staan tegen terroristen; ontvang privatisering van de Sociale Zekerheid . Stem om een slag te slaan tegen elitisme; ontvang een sociale orde waarin rijkdom meer geconcentreerd is dan ooit tevoren in ons leven , waarin werknemers zijn ontdaan van macht en CEO ' s worden beloond op een manier die niet voorstelbaar is.

Blijkbaar is er geen slechte economische wending die een conservatief zijn maatje in de arbeidersklasse niet kan aandoen, zolang de culturele solidariteit over een biertje is gecementeerd.

Een van de dingen waar ik steeds op terug kom in mijn schrijven is dat de samenleving niet werkt op dit spiegelprincipe - je hebt geen exacte replica links van wat je rechts hebt. Zo werkt het gewoon niet.

Mensen worden geboren op een bepaalde plaats en in een bepaalde samenleving. Ik wil niet klinken als een determinist, maar denken dat we volledig vrij zijn om te doen wat we willen, verraadt een bepaald klassenperspectief. Voor de meeste mensen die moeten werken voor hun brood, en werken in banen onder omstandigheden die ze misschien niet leuk vinden, is het gewoon niet eenvoudig als het gaat om vrijheid.

Tijdens de financiële crisis en de reddingsoperaties van 2008 kwamen waarschijnlijk maar heel weinig gemiddelde mensen op dat we een periode van ontberingen voor miljardairs binnengingen.

Veel populisten na de dood van het populisme werden socialisten. Aan het begin van de 20e eeuw zag het socialisme eruit alsof het van de grond zou komen. Dat deed het natuurlijk niet, maar veel mensen dachten dat het zou gebeuren.

Het gaat er nu om op een vaag sociaaldemocratische manier bezorgd te lijken.

Er is veel te verafschuwen over President Obama ' s aanpak van de financiële crisis. Maar de oppositie, zo lijkt het, zal ergens anders dan conservatisme moeten komen. De partij zonder macht is ook een partij zonder contact.

In Amerika hebben we niet langer een geïnstitutionaliseerde, georganiseerde manier om zaken te doen - om ze ter verantwoording te roepen voor wat ze hebben gedaan - en dit geldt vooral op cultureel gebied.

Wat fascinerend wordt, is de manier waarop de cultuurindustrie het niet ontkent en het niet probeert te verzachten, maar haar producten probeert te verkopen als een manier om zichzelf te bevrijden.

Tegenwoordig wordt de focus van het praten over populaire bevrijding door middel van producten natuurlijk meestal geassocieerd met het Internet. Ik heb computeradvertenties verzameld en advertenties die betrekking hebben op Internetindustrieën.

Conservatieven geloven misschien dat verarmde leners Wall Street hebben vernietigd. Maar wij Liberalen zullen onszelf niet voor de gek houden dat domme bankiers het conservatisme voorgoed hebben laten zinken.

Amerikanen weten al jaren over toenemende ongelijkheid en king-sized Wall Street bonussen. Maar we hadden ook een heel genre van journalistiek gewijd aan het borstelen van het probleem.

Markten zijn alleen geïnteresseerd in winst en winst; service, kwaliteit en algemene welvaart zijn totaal verschillende functies. De universele, Democratische welvaart waar Amerikanen nu met zo ' n nostalgie naar terugkijken, werd alleen bereikt door een kolossale Heerschappij in de markten, door de gigantische inspanning van massale, populaire organisaties zoals vakbonden en van het volk zelf, die werkten via een reeks democratisch gekozen regeringen die niet werden afgeschrikt door de mythen van de markt.

Ik ben liberaal, ik steun de hervorming van de gezondheidszorg alleen al op zijn merites. Mijn liberale bloed kookt bijvoorbeeld als ik lees dat de helft van de persoonlijke faillissementen in dit land deels veroorzaakt wordt door medische kosten.

Net zoals de financiële crisis giftige activa en 'zombie' financiële instellingen heeft gecreëerd, zo heeft het conservatisme getransformeerd in een beweging van levende doden.

Joe Klein is de bloem van de Amerikaanse politieke journalistiek, een scherpe verteller die sporen laat zien van de gonzo-stijl die in de mode was toen hij zijn vak bij Rolling Stone aan het slijpen was.

Republikeinen runnen de machine als het hun beurt is, en dan het stuur overhandigen aan Democraten als het publiek er genoeg van heeft.

Overheidsleningen zijn tegenwoordig weliswaar duur, maar de rentetarieven op gemeentelijke obligaties zijn nog steeds aanzienlijk lager dan die van bedrijfsschulden.

Beloften om verder te gaan dan partijdigheid zijn de meest oppervlakkige soort campagne retoriek, bijna net zo leeg als partijdigheid zelf.

Presidentiële erfenissen zijn waardevolle dingen, te waardevol om aan historici over te laten.

Mensen die hun fundamentele belangen verkeerd hebben, is waar het Amerikaanse politieke leven om draait.

Mediavooroordeel is natuurlijk al tientallen jaren een favoriet thema van rechts.

De journalistiek heeft een speciale, heilige plaats voor verhalen over de vervolging van haar beoefenaars.

Is Wall Street de rechtmatige meester van ons economisch lot? Of moeten we kiezen voor een bredere vorm van soevereiniteit?

Ik was nooit een fan van Barack Obama ' s bipartisanship routine.