Richard Hofstadter beroemde citaten

Het essentiële karakter van een universiteit is dat het een centrum van vrij onderzoek en kritiek is - iets dat niet voor iets anders moet worden opgeofferd.

Een universiteit is geen tankstation. Het is geen politieke samenleving, noch een ontmoetingsplaats voor politieke samenlevingen. Met al zijn beperkingen en mislukkingen, en ze zijn altijd talrijk, is het de beste en meest goedaardige kant van onze samenleving voor zover die samenleving erop gericht is de menselijke geest te koesteren.

Anti-katholicisme is altijd de ***** van de puriteinen geweest.

Het is mogelijk dat het onderscheid tussen moreel relativisme en moreel absolutisme soms is vervaagd omdat een overdreven consistente praktijk van beide leidt tot hetzelfde praktische resultaat-meedogenloosheid in het politieke leven.

De Amerikaanse boer, wiens bezittingen niet zo uitgebreid waren als die van de grandee, noch zo klein als die van de boer, wiens psychologie protestants en burgerlijk was, en wiens politiek eerder kleinkapitalistisch dan traditionalistisch was, had geen reden om de sociale kijk van de landelijke klassen van Europa te delen. In Europa was land beperkt en duur, terwijl arbeid overvloedig en relatief goedkoop was; in Amerika was de verhouding tussen land en arbeid omgekeerd.

De natie lijkt zich voort te werpen in haar onzekere toekomst als een of ander enorm, onverstaanbaar beest, te veel geteisterd door wonden en kwalen om robuust te zijn, maar te sterk en vindingrijk om te bezwijken.

De utopie van de populisten was in het verleden, niet in de toekomst. Volgens de agrarische mythe was de gezondheid van de staat evenredig met de mate waarin deze werd gedomineerd door de agrarische klasse, en deze veronderstelling wees op de superioriteit van een vroeger tijdperk.

Intellect moet niet worden opgevat als een soort claim tegen de andere menselijke excellenties waarvoor een fataal hoge prijs moet worden betaald, maar eerder als een aanvulling op hen zonder welke ze niet volledig kunnen worden geconsumeerd.

Er is altijd in onze nationale ervaring een soort geest geweest die haat tot een soort geloof verheft; voor deze geest Nemen groepshaat in de politiek een plaats in die vergelijkbaar is met de klassenstrijd in sommige andere moderne samenlevingen.

Het is een deel van de tragedie van de intellectueel dat de dingen die hij het meest waardeert aan zichzelf en zijn werk heel anders zijn dan die maatschappelijke waarden in hem...

Arthur Schlesinger Jr. vond in een bijtende protest die kort na de verkiezingen [1952] werd geschreven, de intellectueel "in een situatie die hij al een generatie niet kent. Na twintig jaar democratisch bewind, waarin de intellectueel in het algemeen werd begrepen en gerespecteerd, was het bedrijfsleven weer aan de macht gekomen, met de vulgarisatie die het bijna onveranderlijke gevolg was van de overheersing van het bedrijfsleven.

Anti-intellectualisme ... is in de meeste samenlevingen in een of andere vorm en mate aanwezig geweest; in de ene neemt het de vorm aan van het toedienen van hemlock, in een andere van stads-en-kleedrellen, in een andere van censuur en reglementering, in nog een andere van Congresonderzoeken.

Het is de historische glorie van de intellectuele klasse van het Westen in de moderne tijd dat zij van alle klassen die in enig opzicht bevoorrecht zouden kunnen worden genoemd, de grootste en meest consequente zorg heeft getoond voor het welzijn van de klassen die onder haar in de sociale schaal liggen.

Intellectueel ... kan leven voor ideeën, zoals ik al zei, maar iets moet voorkomen dat hij leeft voor één idee, obsessief of grotesk wordt. Hoewel er Zeloten zijn geweest die we nog steeds als intellectuelen kunnen beschouwen, is zelotrie een gebrek van het ras en niet van de essentie.

Waar de intellectueel ook te zeker van is, als hij gezond speels is, begint hij onbevredigend te vinden. De Betekenis van zijn intellectuele leven ligt niet in het bezit van de waarheid, maar in het zoeken naar nieuwe onzekerheden.

Door de termen spel en speelsheid te gebruiken, wil ik geen gebrek aan ernst suggereren; integendeel. Iedereen die kinderen of volwassenen heeft zien spelen, zal erkennen dat er geen tegenstelling is tussen spel en ernst, en dat sommige vormen van spel een mate van ernstige concentratie veroorzaken die niet zo gemakkelijk door werk wordt opgeroepen.

Intellect is noch praktisch noch onpraktisch; het is extra praktisch.

Voor de ijverige die door zijn vroomheid wordt overwonnen en voor de reisgenoot van ideeën die zich alleen bezighoudt met zijn verhandelbare mentale vaardigheden, ligt het begin en het einde van ideeën in hun doeltreffendheid met betrekking tot een doel dat buiten intellectuele processen ligt.

Intellectueel ... speelsheid, in haar verschillende verschijningsvormen, zal de meeste mensen waarschijnlijk een perverse luxe lijken; in de Verenigde Staten is het spel van de geest misschien de enige vorm van spel die niet met de meest tedere toegeeflijkheid wordt bekeken. Zijn vroomheid lijkt waarschijnlijk nettlesome, zo niet echt gevaarlijk. En geen van beide kwaliteit wordt beschouwd als zeer veel bij te dragen aan de praktische business van het leven.

Intellect wordt verontwaardigd als een vorm van macht of voorrecht.

De traditie van het nieuwe. Het avant-gard-experiment van gisteren is het chique van vandaag en het cliché van morgen.

Net als bij het nastreven van geluk is het nastreven van de waarheid zelf bevredigend, terwijl de voleinding vaak ongrijpbaar blijkt te zijn.

Als er iets gevaarlijker is voor het leven van de geest dan het hebben van geen onafhankelijke toewijding aan ideeën, is het het hebben van een overmatige toewijding aan een speciaal en beperkend idee.

Een van de belangrijkste tests van de stemming van een samenleving op een bepaald moment is of de comfortabele mensen de neiging hebben zich psychologisch te identificeren met de macht en prestaties van de zeer succesvolle of met de behoeften en het lijden van de minderbevoorrechten.

Het is een arm hoofd dat geen plausibele reden kan vinden om te doen wat het hart wil doen.

Geconfronteerd worden met een eenvoudig en ongekwalificeerd kwaad is ongetwijfeld een soort luxe....

Als men voor elke fout en elke daad van incompetentie een daad van verraad kan vervangen, staan veel punten van fascinerende interpretatie open voor de paranoïde verbeelding.

Het delicate aan de universiteit is dat het een gemengd karakter heeft, dat het hangt tussen zijn positie in de eeuwige wereld, met al zijn corruptie en kwaad en wreedheden, en de prachtige wereld van onze verbeelding.

Het idee van de paranoïde stijl als een kracht in de politiek zou weinig hedendaagse relevantie of historische waarde hebben als het alleen zou worden toegepast op mannen met een diep verstoorde geest. Het is het gebruik van paranoïde uitdrukkingswijzen door min of meer normale mensen dat het fenomeen significant maakt.

De rol van derden is om te steken als een bij en dan te sterven.

Het is ons lot als natie geweest om geen ideologieën te hebben, maar er een te zijn.

We zijn allemaal lijders uit de geschiedenis, maar de paranoïde is een dubbel lijder, omdat hij niet alleen wordt getroffen door de echte wereld, met de rest van ons, maar ook door zijn fantasieën.

Voor het reactionaire oor klonk elke gefluisterde kritiek op de eliteklassen altijd als het openingsschot van een opstand.

Intellectualisme, hoewel geenszins beperkt tot twijfelaars, is vaak de enige vroomheid van de scepticus.

De intellectueel is betrokken - hij is toegewijd, toegewijd, ingelijfd. Wat iedereen wil toegeven, namelijk dat ideeën en abstracties van groot belang zijn in het menselijk leven, voelt hij dwingend.

We hebben zo goed geleerd hoe we nieuwheid kunnen absorberen dat ontvankelijkheid zelf is veranderd in een soort traditie- "de traditie van het nieuwe."Het avant-garde experiment van gisteren is het chic van vandaag en het cliché van morgen.

Ziek en hulpeloos zijn is een vernederende ervaring. Langdurige ziekte brengt ook het gevaar van narcistische zelfabsorptie met zich mee.

Het is ironisch dat de Verenigde Staten door intellectuelen zijn opgericht, want gedurende het grootste deel van onze politieke geschiedenis is de intellectueel voor het grootste deel een buitenstaander, een dienaar of een zondebok geweest.