Douglas Hofstadter beroemde citaten

Het blijkt dat een griezelig type chaos net achter een façade van orde op de loer kan liggen - en toch schuilt diep in de chaos een nog griezeliger type orde.

Het is misschien verkeerd om te zeggen dat de vijand van verlichting logica is; het is eerder dualistisch, verbaal denken. In feite is het zelfs nog fundamenteler dan dat: het is perceptie.

Als een mug een ziel heeft, is het meestal slecht. Dus ik heb niet al te veel bedenkingen om een mug uit zijn lijden te verlossen. Ik heb meer respect voor mieren.

Er moet een common sense cutoff zijn voor gekte, en als die drempel wordt overschreden, dan moeten de criteria voor publicatie veel, veel strenger worden.

De wet van Hofstadter: het duurt altijd langer dan je verwacht, zelfs als je rekening houdt met de wet van Hofstadter

Uiteindelijk zijn we zelf-waarnemende, zelf-uitvindende, opgesloten mirages kleine wonderen van zelfreferentie.

Enorme aantallen mensen worden in beslag genomen, of op zijn minst verleid en gefascineerd, door wat mij ongelooflijk hocum lijkt te zijn, en relatief weinigen zijn bezorgd over of enthousiast over de verbazingwekkende-maar toch ware-feiten van de wetenschap, zoals uiteengezet in de pagina ' s van, Laten we zeggen, Scientific American.

In feite is een gevoel van essentie, in essentie, de essentie van zin, in feite.

Onder Elke Verwarde Hiërarchie Ligt Een Ongeschonden Niveau

Het is alsof je veel heel goed eten en wat hondenuitwerpselen hebt genomen en het allemaal hebt gemengd, zodat je onmogelijk kunt achterhalen wat goed of slecht is. Het is een intieme mix van onzin en goede ideeën, en het is heel moeilijk om de twee te ontwarren, omdat dit slimme mensen zijn; ze zijn niet dom.

Het vreemde Lusfenomeen treedt op wanneer we, door naar boven (of naar beneden) te gaan door niveaus van een hiërarchisch systeem, onverwacht weer terug zijn waar we begonnen.

Geen enkele referentie is echt direct-elke referentie hangt af van een soort coderingsschema. Het is alleen de vraag hoe impliciet Het is.

De hele inspanning van kunstmatige intelligentie is in wezen een strijd tegen de rigiditeit van computers.

We creëren een beeld van wie we zijn in onszelf. Het beeld wordt dan heel diep verankerd en het wordt het ding waaraan we verantwoordelijkheid toeschrijven - we zeggen "Ik", "Ik" deed dit omdat "ik" het wilde, omdat "ik" een goed persoon ben of omdat "ik" een slecht persoon ben. De lus is het feit dat we onszelf vertegenwoordigen, onze verlangens, hoop, angsten en dromen: het is de manier waarop we onszelf voorstellen, in plaats van de manier waarop we ons de Mount Everest of een boom voorstellen. En ik zeg dat het volledig in de lus bestaat: het zelf is een hallucinatie die gehallucineerd wordt door een hallucinatie.

Sommigen van ons, misschien allemaal, geloven dat het legitiem is om vijandelijke soldaten te doden in een oorlog, alsof oorlog een speciale omstandigheid is die de grootte van vijandelijke zielen verkleint.

De vreemde smaak van AI-werk is dat mensen proberen lange sets regels samen te stellen in strikte formalismen die inflexibele machines vertellen hoe ze flexibel moeten zijn.

. . . alle Betekenis komt van analogieën.

Irrationaliteit is de wortel van alle kwaad

De belangrijkste vraag is, hoeveel je ook van een andere persoon absorbeert, kun je zoveel van hen hebben geabsorbeerd dat wanneer dat primaire brein vergaat, je kunt voelen dat die persoon niet volledig van de aarde is vergaan... omdat ze voortleven in een 'tweede neuraal huis'?... In het kielzog van de dood van een mens, wat overleeft is een reeks van nagloed, sommige helderder en sommige zwakker, in de collectieve hersenen van degenen die het meest dierbaar voor hen waren... Hoewel het primaire brein is verduisterd, is er, in degenen die overblijven... een collectieve corona die nog steeds gloeit.

Een van de belangrijkste en meest fascinerende van alle computertalen is Lisp (staat voor "List Processing"), die werd uitgevonden door John McCarthy rond de tijd dat Algol werd uitgevonden.

De Betekenis ligt evenzeer in de geest van de lezer als in de Haiku.

Soms lijkt het alsof elke nieuwe stap naar AI, in plaats van iets te produceren waarvan iedereen het erover eens is dat het echte intelligentie is, alleen maar onthult wat echte intelligentie niet is.

Ik zou dingen graag beter willen begrijpen, maar Ik wil ze niet perfect begrijpen.

Hoe goedgelovig ben je? Bevindt je goedgelovigheid zich in een of ander "goedgelovigheidscentrum" in je hersenen? Kan een neurochirurg naar binnen komen en een delicate operatie uitvoeren om je goedgelovigheid te verlagen, anders laat je je alleen? Als u dit gelooft, bent u vrij goedgelovig en zou u misschien een dergelijke operatie moeten overwegen.

De parafrase van de Stelling van Gödel zegt dat er voor elke platenspeler records zijn die hij niet kan afspelen omdat ze zijn indirecte zelfvernietiging zullen veroorzaken.

Dit idee dat er algemeenheid is in het specifieke is van verreikend belang.

Wat is een "ik", en waarom worden zulke dingen (althans tot nu toe) alleen gevonden in verband met, zoals de dichter Russell Edson het eens prachtig formuleerde," wankelende bollen van angst en droom " - dat wil zeggen, alleen in verband met bepaalde soorten kleverige klontjes omhuld in harde beschermende schelpen gemonteerd op mobiele voetstukken die de wereld ronddwalen op paren van licht pluizige, gewrichte palen?

We willen ons niet concentreren op de bomen (of hun bladeren) ten koste van het bos.

Het spreekwoordelijke Duitse fenomeen van het werkwoord-aan-het-eind waarover grappige verhalen van afwezige professoren die een zin zouden beginnen, een hele lezing zouden doorlopen en vervolgens zouden eindigen door een reeks werkwoorden af te rammelen waarmee hun publiek, voor wie de stapel al lang zijn samenhang had verloren, totaal niet meer zou worden verteld, is een uitstekend voorbeeld van taalkundige recursie.

Reductionisme is genadeloos.

Misschien is het probleem de schijnbare behoefte die mensen hebben aan het maken van zwart-wit cutoffs als het gaat om bepaalde mysterieuze verschijnselen, zoals leven en bewustzijn. Mensen lijken te willen dat er een absolute drempel is tussen het levende en het niet-levende, en tussen het denken en het "louter mechanische" ... Maar de voortgaande opmars van de wetenschap lijkt ons steeds duidelijker te dwingen om tussenliggende niveaus van dergelijke eigenschappen te accepteren.

Ik zou willen verkondigen dat de overgrote meerderheid van wat [laten we zeggen, Scientific American] Waar is-maar mijn vermogen om zo ' n bewering te verdedigen is zwakker dan ik zou willen. En hoogstwaarschijnlijk zouden de lezers, auteurs en redacteuren van dat tijdschrift even hard onder druk staan om met overtuigende, niet-technische argumenten te komen die een scepticus van dit punt overtuigen, vooral als ze tegenover een slimme advocaat staan die het tegendeel beweert. Waarom is de waarheid zo ' n glibberig beest?

Het leuke aan het hebben van een brein is dat men kan leren, dat onwetendheid kan worden verdrongen door kennis, en dat kleine stukjes kennis zich geleidelijk kunnen opstapelen tot substantiële stapels.

Misschien is de meest beknopte samenvatting van verlichting: het dualisme overstijgen . ... Dualisme is de conceptuele verdeling van de wereld in categorieën ... de menselijke waarneming is van nature een dualistisch fenomeen dat de zoektocht naar verlichting op zijn zachtst gezegd een zware strijd maakt.

Vertrouwen op woorden om je naar de waarheid te leiden is als vertrouwen op een onvolledig formeel systeem om je naar de waarheid te leiden. Een formeel systeem zal je enkele waarheden geven, maar zoals we spoedig zullen zien, kan een formeel systeem, hoe krachtig ook, niet tot alle waarheden leiden.

Het maakt niet uit in welke verbale ruimte je Zen probeert te omsluiten, het verzet zich en morst over ... de Zen houding is dat woorden en waarheid onverenigbaar zijn, of tenminste dat geen woorden de waarheid kunnen bevatten.

We hebben allemaal gehoord dat 13 een 'ongeluksgetal' is. Er zijn inderdaad veel hotels in Amerika die om deze reden beweren geen 13e verdieping te hebben, in die zin dat er geen knop met het label '13' in hun liften is (ik verbleef onlangs in een in New York, in feite).

Veel mensen geloven dat ons leven niet eindigt wanneer we sterven, maar wanneer de allerlaatste persoon die ons kende sterft. Geheugen is er een deel van, Ja, maar ik denk dat het veel meer is dan geheugen.

Voor 13 om pech te hebben, zou er een soort kosmische intelligentie nodig zijn die dingen telt die mensen tellen en die ook bepaalde dingen laat gebeuren op bepaalde data of op bepaalde plaatsen, afhankelijk van of het getal 13 'betrokken is' of niet (wat 'betrokken is' ook kan betekenen).

Ik vind niet dat ik het recht heb om het leven van kip en vis te snuiven.

Je neemt beslissingen, onderneemt acties, beïnvloedt de wereld, ontvangt feedback van de wereld, integreert het in jezelf, dan neemt de bijgewerkte 'jij' meer beslissingen, enzovoort, 'rond en 'rond.

Je kunt je een ziel voorstellen als een gedetailleerd, uitgewerkt patroon dat heel duidelijk in één brein bestaat. Als iemand sterft, is het origineel niet meer in de buurt. Maar er zijn andere versies van het in de hersenen van andere mensen. Het is een minder gedetailleerde kopie, Het is grofkorrelig.

Ik ben de gedachte die je nu denkt.

Deze zin is in tegenspraak met zichzelf-Nee, eigenlijk niet.