Howard Zinn beroemde citaten

David Ray Griffin heeft bewonderenswaardig en zorgvuldig onderzoek gedaan naar de mysteries rond de aanslagen van 9/11. Het is het meest overtuigende argument dat ik heb gezien voor verder onderzoek [naar] die historische en verontrustende gebeurtenis.

Soms is het verschil tussen twee kandidaten een belangrijk verschil in de onmiddellijke zin, en dan denk ik dat het begrijpelijk is om iemand in functie te krijgen, die een beetje beter is, die minder gevaarlijk is. Maar vergeet nooit dat het niet uitmaakt wie er in functie komt, de cruciale vraag is niet wie er in functie is, maar wat voor soort sociale beweging je hebt. Want als je een krachtige sociale beweging hebt, maakt het niet uit wie er in functie is.

Het probleem in deze wereld is niet burgerlijk disobedience...th het probleem in deze wereld is burgerlijke gehoorzaamheid.

Het lijdt geen twijfel dat anarchistische ideeën beangstigend zijn voor degenen die aan de macht zijn. Mensen aan de macht kunnen liberale ideeën tolereren. Ze kunnen ideeën tolereren die om hervormingen vragen, maar ze kunnen het idee niet tolereren dat er geen staat, geen centrale autoriteit zal zijn. Het is dus heel belangrijk voor hen om het idee van anarchisme belachelijk te maken om deze indruk van anarchisme als gewelddadig en chaotisch te creëren. Het is nuttig voor hen.

We hoeven geen grootse, heldhaftige acties te ondernemen om deel te nemen aan het veranderingsproces. Kleine daden, vermenigvuldigd met miljoenen mensen, kunnen de wereld transformeren.

Dat geldt over het algemeen voor mensen die bommen van grote hoogte laten vallen. Je weet niet wat er beneden gebeurt. Je ziet de menselijke gevolgen niet van wat je doet.

Burgerlijke ongehoorzaamheid is niet ons probleem. Ons probleem is burgerlijke gehoorzaamheid. Ons probleem is dat mensen over de hele wereld de dictaten van leiders hebben gehoorzaamd-en miljoenen zijn gedood vanwege deze gehoorzaamheid-ons probleem is dat mensen gehoorzaam zijn over de hele wereld in het gezicht van armoede en honger en domheid, en oorlog en wreedheid. Ons probleem is dat mensen gehoorzaam zijn terwijl de gevangenissen vol zitten met kleine dieven-en de grote dieven regeren het land. Dat is ons probleem.

Vanwege de controle van de media door de rijkdom van het bedrijfsleven, is de ontdekking van de waarheid afhankelijk van een alternatieve media, zoals kleine radiostations, netwerken, programma ' s. Ook alternatieve kranten, die overal in het land bestaan. Ook Kabel-TV-programma ' s, die niet afhankelijk zijn van commerciële reclame. Ook het internet, dat miljoenen mensen kan bereiken door de conventionele media te omzeilen.

Memorial Day wordt gevierd ... door het gebruikelijke verraad van de doden, door het hypocriete patriottisme van de politici en aannemers die zich voorbereiden op meer oorlogen, meer graven om meer bloemen te ontvangen op toekomstige herdenkingsdagen. De herinnering aan de doden verdient een andere toewijding. Op vrede, op verzet tegen regeringen.

Helaas is het grotere bewustzijn onder blanken over zwarte gelijkheid niet overgedragen aan de nieuwe slachtoffers van racisme - moslims en immigranten. Er is geen raciale verlichting voor deze groepen, die enorm zijn. Miljoenen moslims en een gelijk aantal immigranten, die legaal of illegaal zijn, worden gediscrimineerd, zowel legaal door de overheid als extra-legaal door blanke Amerikanen - en soms zwarte en Latijns-Amerikaanse Amerikanen. De Democratische presidentskandidaten vermijden deze kwesties om steun te cultiveren onder blanke Amerikanen.

Hoopvol zijn in slechte tijden is gebaseerd op het feit dat de menselijke geschiedenis niet alleen van wreedheid is, maar ook van mededogen, opoffering, moed, vriendelijkheid. Als we alleen het ergste zien, vernietigt het ons vermogen om iets te doen. Als we ons die tijden en plaatsen herinneren waar mensen zich prachtig hebben gedragen, geeft dit ons de energie om te handelen. En als we handelen, hoe klein ook, hoeven we niet te wachten op een grote utopische toekomst. De toekomst is een oneindige opeenvolging van geschenken, en om nu te leven zoals we denken dat mensen zouden moeten leven, in weerwil van alles wat slecht is om ons heen, is zelf een prachtige overwinning.

Voor de meeste zwarte mensen is er nog steeds armoede en wanhoop. De getto ' s bestaan nog steeds en het aandeel zwarten in de gevangenis is nog steeds veel groter dan dat van blanken. Tegenwoordig is er minder openlijk racisme, maar de economische onrechtvaardigheden creëren een "institutioneel racisme" dat bestaat, zelfs terwijl meer zwarten op hoge plaatsen staan, zoals Condoleeza Rice in de regering van Bush en Obama die President wordt.

Het feit dat oorlog tot het verleden behoort, betekent niet dat het deel van de toekomst hoeft te zijn.

Ik was niet trots op ons land, toen ik zag dat we boerendorpen bombardeerden, dat we niet alleen militaire doelen raakten, dat kinderen werden gedood. We terroriseerden de Noord-Vietnamezen met onze enorme Luchtmacht. Ze hadden helemaal geen luchtmacht. Ze waren een klein zielig land en we terroriseerden ze met onze bommen. En nee, ik voelde me helemaal niet trots.

We moeten beslissen dat we geen oorlog zullen voeren, ongeacht de reden die door de politici of de media wordt opgeroepen, omdat oorlog in onze tijd altijd willekeurig is, een oorlog tegen onschuldigen, een oorlog tegen kinderen.

Ik was vrijwilliger bij de luchtmacht en was een enthousiaste bommenwerper. Terwijl ik bommen op Europa gooide, begreep ik over het algemeen niet wat ik deed.

Protest buiten de wet is geen afwijking van de democratie; het is er absoluut essentieel voor.

De enige hoop ligt in het feit dat het Amerikaanse volk - zoals mensen overal - in principe fatsoenlijke mensen met gezond verstand zijn.

Geschiedenis is leerzaam. En wat het mensen suggereert is dat zelfs als ze kleine dingen doen, als ze op de stakingslijn lopen, als ze deelnemen aan een wake, als ze een brief schrijven aan hun lokale krant. Alles wat ze doen, hoe klein ook, wordt onderdeel van een veel, veel grotere soort energiestroom. En als genoeg mensen genoeg dingen doen, hoe klein ze ook zijn, dan vindt er verandering plaats.

Het idee van directe actie tegen het kwaad dat je wilt overwinnen is een soort gemeenschappelijke noemer voor anarchistische ideeën en anarchistische bewegingen. Ik denk dat een van de belangrijkste principes van het anarchisme is dat je middelen en doelen niet kunt scheiden. Anarchisme vereist middelen en doelen die met elkaar in overeenstemming zijn. Ik denk dat dit in feite een van de onderscheidende kenmerken van het anarchisme is.

Er is geen vlag die groot genoeg is om de schande van het doden van onschuldige mensen te bedekken.

Staking is altijd een vorm van directe actie. Ook met de staking vraag je de overheid niet om het je makkelijker te maken door wetgeving aan te nemen, je onderneemt een directe actie tegen de werkgever.

Er is altijd geweest, en er is nu, een diepgaand belangenconflict tussen het volk en de regering van de Verenigde Staten.

En in zo ' n wereld van conflicten, een wereld van slachtoffers en beulen, is het de taak van denkende mensen, zoals Albert Camus suggereerde, om niet aan de kant van de beulen te staan.

De kracht van een gedurfd idee dat in het openbaar wordt geuit in weerwil van de dominante mening, kan niet gemakkelijk worden gemeten. Die speciale mensen die zich zo uitspreken dat ze niet alleen de zelfverzekerdheid van hun vijanden, maar ook de zelfgenoegzaamheid van hun vrienden opschudden, zijn kostbare katalysatoren voor verandering.

De uitdaging blijft. Aan de andere kant zijn er formidabele krachten: geld, politieke macht, de grote media. Aan onze kant staan de mensen van de wereld en een macht die groter is dan geld of wapens: de waarheid.

We kunnen geen blauwdruk maken voor de toekomstige samenleving, maar het is goed om daar over na te denken. Het is goed om een doel voor ogen te hebben. Het is constructief, het is nuttig, het is gezond om na te denken over hoe de toekomstige samenleving eruit zou kunnen zien, want dan leidt het je enigszins wat je vandaag doet, maar alleen zolang deze discussies over de toekomstige samenleving geen obstakels worden om naar deze toekomstige samenleving te werken. Anders kun je besteden aan het bespreken van deze utopische mogelijkheid versus die utopische mogelijkheid, en ondertussen handel je niet op een manier die je daar dichter bij zou brengen.

De rechtsstaat maakt geen einde aan de ongelijke verdeling van rijkdom en macht, maar versterkt die ongelijkheid met het gezag van de wet. Het verdeelt rijkdom en armoede op zo ' n berekende en indirecte manier dat het slachtoffer in de war raakt.

De term anarchisme is geassocieerd met twee fenomenen waarmee echte anarchisten zich niet willen associëren. Het ene is geweld, het andere is wanorde of chaos. De populaire opvatting van anarchisme is aan de ene kant het gooien van bommen en terrorisme, en aan de andere kant geen regels, geen voorschriften, geen discipline, iedereen doet wat hij wil, verwarring, enz. Daarom is er een terughoudendheid om de term anarchisme te gebruiken.

Kleine daden, vermenigvuldigd met miljoenen mensen, kunnen de wereld transformeren.

Transcendentalisme is, zouden we kunnen zeggen, een vroege vorm van anarchisme. De transcendentalisten noemden zichzelf ook geen anarchisten, maar er zijn anarchistische ideeën in hun denken en in hun literatuur. Ze waren allemaal wantrouwend tegenover Autoriteit. We zouden kunnen zeggen dat het transcendentalisme een rol speelde in het creëren van een sfeer van scepticisme ten opzichte van autoriteit, ten opzichte van regering.

De strijd voor gerechtigheid mag nooit worden opgegeven vanwege de schijnbare overweldigende macht van degenen die onoverwinnelijk lijken in hun vastberadenheid om eraan vast te houden. Die schijnbare macht is keer op keer kwetsbaar gebleken voor menselijke kwaliteiten die minder meetbaar zijn dan bommen en dollars: morele ijver, vastberadenheid, eenheid, organisatie, opoffering, humor, vindingrijkheid, moed, geduld.

Als we de oorsprong van het anarchisme in de Verenigde Staten traceren, dan is Henry David Thoreau waarschijnlijk het dichtst bij een vroege Amerikaanse anarchist. Je komt het anarchisme pas echt tegen na de Burgeroorlog, wanneer er Europese anarchisten, vooral Duitse anarchisten, naar de Verenigde Staten komen. Ze beginnen zich daadwerkelijk te organiseren. De eerste keer dat anarchisme een georganiseerde kracht heeft en publiekelijk bekend wordt in de Verenigde Staten is in Chicago ten tijde van de Haymarket-affaire.

Historisch gezien zijn de meest verschrikkelijke dingen - oorlog, genocide en slavernij - niet het gevolg van ongehoorzaamheid, maar van gehoorzaamheid.

Een van de problemen met het omgaan met anarchisme is dat er veel mensen zijn wiens ideeën anarchistisch zijn, maar die zichzelf niet noodzakelijkerwijs anarchisten noemen.

Eén procent van de natie bezit een derde van de rijkdom. De rest van de rijkdom wordt zo verdeeld dat de 99 procent tegen elkaar opkomt: kleine eigenaars tegen de bezitlozen, zwarten tegen blanken, autochtonen tegen buitenlanders, intellectuelen en professionals tegen ongeschoolden en ongeschoolden. Deze groepen hebben elkaar verontwaardigd en met zo ' n heftigheid en geweld tegen elkaar gevochten dat hun gemeenschappelijke positie als delers van restjes in een zeer rijk land werd verdoezeld.

Meerderheden kunnen ongelijk hebben, meerderheden kunnen rechten van minderheden overrulen. Als de meerderheid regeert, kunnen we nog steeds slavernij hebben. 80% van de bevolking heeft ooit 20% van de bevolking tot slaaf gemaakt. Terwijl het door de meerderheidsregel wordt gerund, is dat ok. Dat is een zeer gebrekkig begrip van wat democratie is. Democratie moet rekening houden met verschillende dingen - proportionele eisen van mensen, niet alleen de behoeften van de meerderheid, maar ook de behoeften van de minderheid. De meerderheid, vooral in samenlevingen waar de media de publieke opinie manipuleren, kan totaal verkeerd en slecht zijn. Mensen moeten handelen volgens hun geweten en niet met meerderheid van stemmen.

Ik kan pessimisme begrijpen, maar ik geloof er niet in. Het is niet alleen een kwestie van geloof, maar van historisch bewijs. Geen overweldigend bewijs, net genoeg om hoop te geven, want voor hoop hebben we geen zekerheid nodig, alleen mogelijkheid.

Als sommige mensen me vragen over stemmen, zouden ze zeggen: steunt u deze kandidaat of die kandidaat? Ik zeg: "Ik zal deze kandidaat steunen gedurende één minuut dat ik in het stemhokje sta. Op dat moment zal Ik A versus B steunen, maar voordat ik naar het stemhokje ga, en nadat ik het stemhokje verlaat, ga ik me concentreren op het organiseren van mensen en niet op het organiseren van verkiezingscampagnes."

Maar ik denk dat de meest revolutionaire daad die men kan ondernemen is... om de waarheid te vertellen.

Ik kende niet veel geschiedenis toen ik in de Tweede Wereldoorlog bommenwerper werd bij de Amerikaanse luchtmacht. pas na de oorlog zag ik dat wij, net als de nazi ' s, gruweldaden hadden begaan... Hiroshima, Nagasaki, Dresden, mijn eigen bombardementen. En toen ik geschiedenis studeerde na de oorlog, leerde ik door alleen te lezen, niet van mijn universitaire lessen, over de geschiedenis van de Amerikaanse expansie en het imperialisme.

Wat we kiezen om te benadrukken in deze complexe geschiedenis zal ons leven bepalen. Als we alleen het ergste zien, vernietigt het ons vermogen om iets te doen. Als we ons die tijden en plaatsen herinneren-en er zijn er zoveel-waar mensen zich prachtig hebben gedragen, geeft dit ons de energie om te handelen, en op zijn minst de mogelijkheid om deze draaiende top van een wereld in een andere richting te sturen.

Ik heb geen spijt van mijn politieke activiteit, alleen dat ik me er soms mee liet meeslepen en niet de juiste balans vond tussen verplichtingen jegens mijn familie en mijn behoefte om betrokken te zijn bij sociale bewegingen.

Oorlog zelf is de vijand van het menselijk ras.

Ik geloof dat het Amerikaanse volk de capaciteit heeft om een nieuwe beweging te creëren, die de richting van onze natie zou veranderen van een militaire macht naar een vreedzame natie, die onze enorme rijkdom gebruikt voor menselijke behoeften, hier en in het buitenland.

Onderwijs kan en moet gevaarlijk zijn.

Ik ben een anarchist en volgens anarchistische principes worden natiestaten obstakels voor een echte humanistische globalisering.

Ik ben ervan overtuigd dat gevangenschap een manier is om te doen alsof het probleem van de misdaad wordt opgelost. Het doet niets voor de slachtoffers van misdaad, maar bestendigt het idee van vergelding, waardoor de eindeloze cyclus van geweld in onze cultuur wordt gehandhaafd. Het is een wrede en nutteloze vervanging voor de eliminatie van die omstandigheden-armoede, werkloosheid, dakloosheid, wanhoop, racisme, hebzucht-die aan de basis liggen van de meeste bestrafte misdaad. De misdaden van de rijken en machtigen blijven meestal ongestraft.

Als je door de bestaande structuren heen werkt, word je corrupt. Door te werken via een politiek systeem dat de atmosfeer vergiftigt, zelfs de progressieve organisaties, kun je het zelfs vandaag de dag zien in de VS, waar mensen van "links" allemaal gevangen zitten in de verkiezingscampagne en in felle discussies raken over of we deze derde partij kandidaat of die derde partij kandidaat moeten steunen. Dit is een soort klein bewijsstuk dat suggereert dat wanneer je door middel van verkiezingspolitiek begint te werken, je je idealen begint te corrumperen.

Maar mensen zijn geen machines, en hoe krachtig de druk ook is om zich aan te passen, ze worden soms zo geraakt door wat zij als onrecht zien dat ze hun onafhankelijkheid durven te verklaren. In die historische mogelijkheid ligt hoop.