Naomi Klein beroemde citaten

Ondanks verschillende culturen lijken middenklasse jongeren over de hele wereld hun leven te leven alsof ze in een parallel universum leven. Ze staan 's morgens op, trekken hun Levi' s en Nikes aan, pakken hun petten en rugzakken en Sony personal CD-spelers en gaan naar school.

Het is ons grote collectieve ongeluk dat de wetenschappelijke gemeenschap haar beslissende diagnose van de klimaatbedreiging maakte op het exacte moment dat een elite-minderheid meer ongebreidelde politieke, culturele en intellectuele macht genoot dan op enig moment sinds de jaren 1920.

Ik ben ervan overtuigd dat klimaatverandering een historische kans is op een nog grotere schaal.

Onze slavernij aan olie heeft de onderdrukking van miljoenen Arabische mensen vereist. Als ze hun banden afschudden, moeten wij dat ook.

Als Nike zegt, Doe het gewoon, is dat een boodschap van empowerment. Waarom spreekt de rest van ons niet met jonge mensen in een stem van inspiratie?

Het wijdverbreide misbruik van gevangenen is een vrijwel onfeilbare indicatie dat politici proberen een systeem op te leggen-of het nu politiek, religieus of economisch is-dat wordt verworpen door grote aantallen van de mensen die ze regeren. Net zoals ecologen ecosystemen definiëren door de aanwezigheid van bepaalde "indicatorsoorten" van planten en vogels, is marteling een indicatorsoort van een regime dat zich bezighoudt met een diep antidemocratisch project, zelfs als dat regime toevallig aan de macht is gekomen door middel van verkiezingen.

Onze economie is in oorlog met vele vormen van leven op aarde, inclusief menselijk leven. Wat het klimaat nodig heeft om ineenstorting te voorkomen, is een inkrimping van het gebruik van hulpbronnen door de mensheid; wat ons economisch model vereist om ineenstorting te voorkomen, is onbelemmerde expansie. Slechts één van deze regels kan worden gewijzigd, en het zijn niet de wetten van de natuur

Vrijheid van meningsuiting is zinloos als de commerciële kakofonie is gestegen tot het punt waar niemand je kan horen.

Je kunt het idee van vrijheid, democratie, diversiteit niet verkopen, alsof het een merkattribuut is en geen realiteit -- niet tegelijkertijd als je mensen bombardeert, dat kan je niet.

Democratie is niet alleen het recht om te stemmen, het is het recht om in waardigheid te leven.

Het (de Chinese beweging om het kapitalisme te omarmen in 1989) is een spiegel van de corporatistische staat die voor het eerst in Chili onder Pinochet werd ontwikkeld: een draaideur tussen bedrijfs-en politieke elites die hun macht combineren om arbeiders als een georganiseerde politieke kracht te elimineren. De schepping van de huidige marktsamenleving was niet het resultaat van een opeenvolging van spontane gebeurtenissen, maar eerder van staatsinmenging en geweld.

Extreem geweld heeft een manier om te voorkomen dat we de belangen zien die het dient.

Wat we al drie decennia leven is grenskapitalisme, waarbij de grens voortdurend van crisis naar crisis verschuift, zodra de wet het inhaalt.

Mijn favoriete bord zegt: 'Ik geef om je.'In een cultuur die mensen traint om elkaars blik te ontwijken, om te zeggen 'Laat ze sterven', is dat een diep radicale uitspraak.

De wereld heeft nu een nieuw soort held, iemand die meer luistert dan spreekt, die preekt in raadsels niet in zekerheden, een leider die zijn gezicht niet laat zien, die zegt dat zijn masker echt een spiegel is. En in de Zapatistas hebben we niet één droom van een revolutie, maar een droomrevolutie.

De diepere boodschap die resoneert met mensen is dat het mogelijk is om te bouwen. Het is mogelijk om te investeren in mensen; het is mogelijk om te investeren in groene infrastructuur; het is mogelijk om te veranderen.

Als genoeg van ons stoppen met wegkijken en besluiten dat klimaatverandering een crisis is die de respons van het Marshallplan waard is, dan zal het er een worden.

We kunnen niet alles overlaten aan de vrije markt. In feite is klimaatverandering, zou ik zeggen, het grootste falen van de ene vrije markt. Dit is wat er gebeurt als je bedrijven niet reguleert en je hen toestaat om de atmosfeer te behandelen als een open riool.

We hebben niet de dingen gedaan die nodig zijn om de uitstoot te verminderen, omdat deze dingen fundamenteel in strijd zijn met het gedereguleerde kapitalisme-We zitten vast omdat de acties die ons de beste kans zouden geven om catastrophe af te wenden-en de enorme meerderheid ten goede zouden komen-extreem bedreigend zijn voor een elite-minderheid die een wurggreep heeft over onze economie, ons politieke proces en de meeste van onze grote media.

In een wereld waar winst consequent boven mensen en de planeet wordt gesteld, heeft klimaateconomie alles te maken met ethiek en moraliteit.

Openbare infrastructuur over de hele wereld wordt geconfronteerd met ongekende stress, met orkanen, cyclonen, overstromingen en bosbranden die allemaal in frequentie en intensiteit toenemen. Het is gemakkelijk om je een toekomst voor te stellen waarin steeds meer steden hun zwakke en lang verwaarloosde infrastructuur door rampen hebben uitgeschakeld en vervolgens worden achtergelaten om te rotten, hun kerndiensten nooit worden gerepareerd of gerehabiliteerd.

Dus de behoefte aan een ander economisch model is dringend, en als de beweging voor klimaatrechtvaardigheid kan laten zien dat reageren op klimaatverandering de beste kans is voor een rechtvaardiger economisch systeem...

Mensen zonder geheugen zijn putty.

Politiek haat een vacuüm. Als het niet gevuld is met hoop, zal iemand het vullen met angst.

Afrika is arm omdat zijn investeerders en schuldeisers onuitsprekelijk rijk zijn.

De drie beleidspijlers van het neoliberale Tijdperk-privatisering van de publieke sfeer, deregulering van de bedrijfssector en het verlagen van inkomsten-en vennootschapsbelasting, betaald met bezuinigingen op de overheidsuitgaven-zijn onverenigbaar met veel van de acties die we moeten ondernemen om onze uitstoot op een veilig niveau te brengen.

Er is genoeg ruimte om winst te maken in een koolstofvrije economie; maar het winstmotief zal niet de vroedvrouw zijn voor die grote transformatie.

In pragmatische termen is onze uitdaging minder om de aarde van onszelf te redden en meer om onszelf te redden van een aarde die, als ze te ver wordt geduwd, voldoende kracht heeft om ons volledig af te schudden, te verbranden en af te schudden.

De schepping van de huidige marktsamenleving was niet het resultaat van een opeenvolging van spontane gebeurtenissen, maar eerder van staatsinmenging en geweld.

Woede is een volkomen passend antwoord op een systeem dat jonge mensen stuurt om andere jonge mensen te doden in een oorlog die nooit had moeten worden gevoerd. Toch probeert Amerikaans rechts altijd woede te pathologiseren als iets bedreigends en abnormaals, en verwerpt oorlogstegenstanders als haatdragend en, in de laatste belediging, wild-eyed. Dit is veel moeilijker te doen wanneer slachtoffers van oorlogen voor zichzelf beginnen te spreken: niemand twijfelt aan de wildheid in de ogen van een moeder of vader die net een zoon of dochter heeft verloren, of de woede van een soldaat die weet dat hem wordt gevraagd om onnodig te doden en te sterven.

De triomf van de economische globalisering heeft een golf van techno-savvy onderzoeksactivisten geïnspireerd die net zo globaal zijn als de bedrijven die ze volgen.

Wat me achtervolgt is niet zozeer de afwezigheid van letterlijke ruimte als wel een diep verlangen naar metaforische ruimte: loslaten, ontsnappen, een soort van open vrijheid.

Wat als het allemaal een hoax is en we voor niets een betere wereld hebben gecreëerd?

Het is altijd gemakkelijker om de realiteit te ontkennen dan ons wereldbeeld te laten verbrijzelen, een feit dat net zo waar was voor die-hard stalinisten op het hoogtepunt van de zuiveringen als voor libertaire ontkenners van klimaatverandering vandaag.

Net als het gangsterisme van Rusland en het vriendjespolitiek van Bush, is het hedendaagse Irak een creatie van de vijftigjarige kruistocht om de wereld te privatiseren. In plaats van verstoten te worden door zijn scheppers, verdient het om gezien te worden als de zuiverste incarnatie tot nu toe van de ideologie die het heeft voortgebracht.

De partijen met de meeste winst verschijnen nooit op het slagveld.

Ongeacht de algemene toestand van de economie, is er nu een voldoende grote elite bestaande uit nieuwe multimiljonairs en miljardairs voor Wall Street om de groep te zien als "superconsumenten", in staat om de consumentenvraag helemaal zelf te dragen.

beschermde bedrijven worden nooit, nooit concurrerend ... Halliburton, Bechtel, Parsons, KPMG, RTI, Blackwater en alle andere Amerikaanse bedrijven die in Irak waren om te profiteren van de wederopbouw maakten deel uit van een enorme protectionistische racket waarbij de Amerikaanse regering hun markten met oorlog had gecreëerd, hun concurrenten had verboden zelfs maar deel te nemen aan de race, en hen vervolgens betaalde om het werk te doen, terwijl ze een winst garandeerden om op te starten - allemaal op kosten van de belastingbetaler.

Of hebzucht hoort thuis in een oorlogsgebied, of niet. je kunt het niet ontketenen in de naam van het ontketenen van een economische bloei en dan geschokt zijn wanneer Halliburton te veel betaalt voor alles, van handdoeken tot gas, wanneer Parsons' sub, sub, onderaannemer een politieacademie bouwt waar de leidingen ruw rioolwater druppelen op de hoofden van legercadetten en waar Blackwater zichzelf onderzoekt en vindt dat het eervol heeft gehandeld. Dat zijn gewoon bedrijven die doen wat ze doen en Irak is een geprivatiseerd oorlogsgebied, dus dat is wat je krijgt. Bouw een grens, je krijgt cowboys en roversbaronnen.

Als het gaat om het betalen van aannemers, is de sky the limit; als het gaat om het financieren van de basisfuncties van de staat, zijn de schatkist leeg.

En als er één ding is waar we zeker van kunnen zijn, is het dat extreme weersomstandigheden zoals Superstorm Sandy, tyfoon Haiyan in de Filippijnen en de Britse overstromingen-rampen die samen de kusten onherkenbaar hebben geslagen, miljoenen huizen hebben verwoest en vele duizenden mensen hebben gedood-blijven komen.

Ditzelfde economische systeem, gebaseerd op groei op korte termijn en eindeloze winsten, is ook de reden voor vrijwel al het andere dat waardeloos is in onze samenleving, van privégevangenissen tot Fox News. Wat ik beargumenteer is dat, in feite, wat ons verteld is een leugen is.

Het is bij uitstek mogelijk om een markteconomie te hebben die geen dergelijke brutaliteit vereist en geen dergelijke ideologische zuiverheid vereist. Een vrije markt voor consumentenproducten kan naast vrije openbare gezondheidszorg bestaan, met openbare scholen, met een groot deel van de economie-zoals een nationaal oliebedrijf-in handen van de staat. Het is even goed mogelijk om van bedrijven te eisen dat ze fatsoenlijke lonen betalen, het recht van werknemers om vakbonden te vormen respecteren en voor regeringen om rijkdom te belasten en te herverdelen, zodat de scherpe ongelijkheden die de corporatistische staat kenmerken, worden verminderd. Markten hoeven niet fundamentalistisch te zijn.

Terrorisme blaast niet alleen gebouwen op; het blaast alle andere kwesties van de politieke kaart. Het spook van terrorisme-echt en overdreven - is een schild van straffeloosheid geworden en beschermt regeringen over de hele wereld tegen onderzoek naar hun mensenrechtenschendingen.

De machtige ideologie voedt de massa als fastfood terwijl ze dineren op die meest ijle delicatesse: straffeloosheid.

Ik zie The Gap ads als een goed voorbeeld van hoe branding is veranderd. Die Gap campagnes zijn popcultuur. Ze zijn ongelooflijk machtig geweest. Ze hebben het soort effect op de cultuur gehad dat een hitband heeft. Kijk maar naar de Khaki swing-advertenties van The Gap, die Muziekvideo ' s waren. Ze hadden een enorme impact op de industrie - plotseling begon alles op Gap ads te lijken en werd het moeilijk om te weten wie wie co-opteerde en wie cultuur creëerde.

Informatie is schokbestendigheid. Bewapen jezelf.

Echte klimaatoplossingen zijn oplossingen die deze interventies sturen om de macht en controle systematisch te verspreiden en over te dragen aan het Gemeenschapsniveau, of het nu gaat om door de gemeenschap gecontroleerde hernieuwbare energie, lokale biologische landbouw of doorvoersystemen die echt verantwoording afleggen aan hun gebruikers.

Het heeft geen denim-getinte huisverf. Levi maakt wat in wezen een handelswaar is: blue jeans. De advertenties kunnen ruige outdoorsmanship oproepen, maar Levi heeft geen bepaalde levensstijl gepromoot om andere producten te verkopen.

We kijken naar merken voor poëzie en voor spiritualiteit, omdat we die dingen niet van onze gemeenschappen of van elkaar krijgen.