Slavoj Žižek beroemde citaten

Woorden zijn nooit 'alleen woorden'; ze zijn belangrijk omdat ze de contouren bepalen van wat we kunnen doen.

Liefde voelt als een groot ongeluk, een monsterlijke parasiet, een permanente noodtoestand die alle kleine genoegens verpest.

Waarom worden zoveel problemen vandaag de dag gezien als problemen van intolerantie, in plaats van als problemen van ongelijkheid, uitbuiting of onrechtvaardigheid? Waarom is de voorgestelde remedie tolerantie, in plaats van emancipatie, politieke strijd of zelfs gewapende strijd?

Een Duitse officier bezocht Picasso in zijn atelier in Parijs tijdens de Tweede Wereldoorlog. Daar zag hij Guernica en, geschokt door de modernistische  "chaosÂ" van het schilderij, vroeg Picasso: Â"Heb je dit gedaan?Picasso antwoordde kalm: "Nee, je hebt dit gedaan!Een»

Het probleem voor ons is niet dat onze verlangens worden bevredigd of niet. Het probleem is hoe we weten wat we willen.

We voelen ons vrij omdat we de taal missen om onze onvrijheid te verwoorden.

Voor de multiculturalist zijn blanke Angelsaksische protestanten verboden, Italianen en Ieren krijgen een beetje respect, zwarten zijn goed, Indianen zijn nog beter. Hoe verder we gaan, hoe meer ze respect verdienen. Dit is een soort omgekeerd, neerbuigend respect dat iedereen op afstand brengt.

Ik eet de hele tijd uit de vuilnisbak. De naam van deze vuilnisbak is ideologie. De materiële kracht van de ideologie zorgt ervoor dat ik niet zie wat ik effectief eet.

Ik heb wat grappen op mijn bruiloft gezet. De organisatoren vroegen me om muziek te kiezen. Dus toen ik mijn vrouw benaderde tijdens de ceremonie speelden ze het tweede deel van de 10e symfonie van Sjostakovitsj, die meestal bekend staat als het "portret van Stalin". En toen we elkaar omhelsden, was de muziek die ze speelden Schuberts "Death and The Maiden"."Ik heb er op een kinderlijke manier van genoten! Maar het huwelijk was allemaal een nachtmerrie en zo verder en zo verder.

Woord is moord op een ding, niet alleen in de elementaire zin van het impliceren van zijn afwezigheid-door een ding te benoemen, behandelen we het als afwezig, als dood, hoewel het nog steeds aanwezig is - maar vooral in de zin van zijn radicale ontleding: het woord 'kwartiert' het ding, het scheurt het uit de inbedding in zijn concrete context, het behandelt zijn samenstellende delen als entiteiten met een autonoom bestaan: we spreken over kleur, vorm, vorm, enz. alsof ze zelfvoorzienend zijn.

Het enige 'realistische' vooruitzicht is om een nieuwe politieke universaliteit te aarden door te kiezen voor het onmogelijke, volledig de plaats van de uitzondering in te nemen, zonder taboes, zonder a priori normen ('mensenrechten, 'democratie'), respect waarvoor ons zou beletten 'af te treden' terreur, de meedogenloze uitoefening van macht, de geest van opoffering ' als deze radicale keuze door sommige bloedende liberalen wordt afgekeurd als Linksfaschismus, zo zij het!

Het feit dat een wolk van een kleine vulkaanuitbarsting in IJsland-een kleine verstoring in het complexe mechanisme van het leven op aarde-het luchtverkeer over een heel continent tot stilstand kan brengen, herinnert eraan hoe de mensheid, met al zijn kracht om de natuur te transformeren, gewoon een andere soort op de planeet aarde blijft.

De ware ethische test is niet alleen de bereidheid om de slachtoffers te redden, maar ook - misschien nog meer - de meedogenloze toewijding om degenen die hen tot slachtoffers hebben gemaakt te vernietigen.

Als je redenen hebt om van iemand te houden, hou je niet van ze.

Ware universalisten zijn niet degenen die wereldwijde tolerantie voor verschillen en alomvattende eenheid prediken, maar degenen die zich bezighouden met een hartstochtelijke strijd voor de bevestiging van de waarheid die hen dwingt.

Het liberale idee van tolerantie is meer en meer een vorm van intolerantie. Wat het betekent is 'laat me met rust; val me niet lastig; ik ben intolerant tegenover je overmatige nabijheid.

Ons biologische lichaam zelf is een vorm van hardware die herprogrammering nodig heeft via tantra als een nieuwe spirituele software die zijn potentieel kan vrijgeven of deblokkeren.

Vrienden vertelden me dat de nieuwste trend, althans in Europa, openbare seks is. Ze lieten me wat clips zien, en ze zijn angstaanjagend. Een echtpaar stapt halfvol in een tram, neemt gewoon plaats, kleedt zich uit en begint het te doen. Je kunt aan verbaasde gezichten zien dat het niet geënsceneerd is. Het is een voorstad van de arbeidersklasse. Maar wat fascinerend is, is dat de mensen er allemaal naar kijken en het dan beleefd negeren. De boodschap is dat zelfs als je samen bent in het openbaar met mensen, het nog steeds telt als privéruimte.

Er is een oude grap over socialisme als de synthese van de hoogste verworvenheden van de hele menselijke geschiedenis tot nu toe: van prehistorische samenlevingen nam het primitivisme; van de oude wereld nam het slavernij; van de middeleeuwse samenleving Brutale overheersing; van kapitalistische uitbuiting; en van socialisme de naam.

Liefde is wat seks meer maakt dan Masturbatie. Als er geen liefde is, zelfs als je echt met een partner bent, dan * * * * * met een partner.

We hebben alle vrijheden die we willen. Maar wat we missen is rode inkt: de taal om onze niet-vrijheid te verwoorden. De manier waarop ons wordt geleerd over vrijheid te spreken - oorlog tegen terreur enzovoort-vervalst vrijheid.

Zijn we niet allemaal, als we in de bioscoop zitten, in de positie van mensen in de Matrix, vastgebonden aan stoelen, ondergedompeld in het spektakel gerund door een machine? Een meer passende allegorie is echter die van de kijker zelf: onder de illusie dat we de waargenomen objecten van een veilige afstand "gewoon" bekijken en er vrij langs glijden, is er de realiteit van de ontelbare banden die ons binden aan wat we waarnemen.

Postkolonialisme is de uitvinding van een aantal rijke jongens uit India die zagen dat ze een goede carrière konden maken in de top westerse universiteiten door te spelen op de schuld van blanke liberalen.

Wat als de cultuur zelf niets anders is dan een stop, een onderbreking, een onderbreking, in het nastreven van barbaarsheid?

Een spook achtervolgt de westerse academische wereld...), het spook van het Cartesiaanse subject.

Ik denk dat de taak van de filosofie niet is om antwoorden te geven, maar om te laten zien hoe de manier waarop we een probleem waarnemen zelf deel van een probleem kan zijn.

Hoe meer opera dood is, hoe meer het bloeit.

De dreiging van vandaag is niet passiviteit, maar pseudo-activiteit, de drang om "actief te zijn", om "deel te nemen", om het niets van wat er gebeurt te maskeren.

Wat Amerikanen niet willen toegeven ... is dat er niet alleen geen tegenstrijdigheid is tussen staatsregulering en vrijheid, maar om daadwerkelijk vrij te zijn in onze sociale interacties, moet er een uiterst uitgebreid netwerk van gezondheid, recht, instellingen, morele regels enzovoort zijn.

Wanneer we scènes zien van uitgehongerde kinderen in Afrika, met een oproep om iets te doen om hen te helpen, is de onderliggende ideologische boodschap zoiets als: "denk niet, politiseer niet, vergeet de ware oorzaken van hun armoede, handel gewoon, draag geld bij, zodat je niet hoeft na te denken!

Wat als de manier waarop we een probleem waarnemen al deel uitmaakt van het probleem?

Bij Lenin was het altijd een substantiële inzet. Ik heb altijd een zekere bewondering voor mensen die zich ervan bewust zijn dat iemand het werk moet doen. Wat ik haat aan deze liberale, pseudo-linkse, mooie ziel academici is dat ze doen wat ze doen volledig bewust dat iemand anders het werk voor hen zal doen.

We spreken meestal over de joods-christelijke beschaving misschien is de tijd gekomen, vooral met betrekking tot het conflict in het Midden-Oosten, om te praten over de Joods-islamitische beschaving als een as die zich verzet tegen het christendom.

De kracht van het universalisme zit in jullie Basken, niet in de Spaanse staat

In de verkiezingscampagne noemde president Bush Jezus als de belangrijkste persoon in zijn leven . Nu heeft hij een unieke kans om te bewijzen dat hij het serieus meende: voor hem, zoals voor alle Amerikanen vandaag, "heb je naaste lief!"betekent" houd van de moslims!"OF HET BETEKENT HELEMAAL NIETS.

Ik ben misschien nog steeds een soort Marxist, maar ik ben heel realistisch, Ik heb niet die dromen van revolutionairen om de hoek.

Als Marxist wil ik eraan toevoegen: als iemand je vertelt dat Lacan moeilijk is, is dit klassepropaganda van de vijand.

Begin November 2001 was er een reeks bijeenkomsten tussen adviseurs van het Witte Huis en senior Hollywood-managers met als doel de oorlogsinspanningen te coördineren en vast te stellen hoe Hollywood kon helpen in de "oorlog tegen terrorisme" door de juiste ideologische boodschap over te brengen, niet alleen naar Amerikanen, maar ook naar het Hollywood-publiek over de hele wereld het ultieme empirische bewijs dat Hollywood in feite functioneert als een "ideologisch staatsapparaat".

In een democratie is elke gewone burger in feite een koning-maar een koning in een constitutionele democratie, een monarch die slechts formeel beslist, wiens functie slechts is om maatregelen te ondertekenen die door een uitvoerend bestuur worden voorgesteld. Daarom is het probleem met democratische rituelen homolog met het grote probleem van de constitutionele monarchie: hoe de waardigheid van de koning te beschermen? Hoe de schijn te behouden dat de koning effectief beslissingen neemt, terwijl we allemaal weten dat dit niet waar is?

Het is slecht als we gecontroleerd worden, maar als we dat niet zijn, kan het nog erger zijn.

Confucius was niet zozeer een filsopher als een proto-ideoloog: wat hem interesseerde waren geen metafysische waarheden, maar eerder een harmonieuze sociale orde waarbinnen individuen een gelukkig en ethisch leven konden leiden. Hij was de eerste die duidelijk schetste wat men in de verleiding komt het elementaire toneel van de ideologie te noemen, het nulniveau, dat bestaat uit het beweren van het (naamloze) gezag van een substantiële traditie.

Ik geloof in duidelijke standpunten. Ik denk dat de meest arrogante positie deze schijnbare, multidisciplinaire bescheidenheid is van "wat ik nu zeg is niet onvoorwaardelijk, het is gewoon een hypothese", enzovoort. Het is echt een zeer arrogante positie. Ik denk dat de enige manier om eerlijk te zijn en jezelf bloot te stellen aan kritiek is om duidelijk en dogmatisch te zeggen waar je bent. Je moet het risico nemen en een positie hebben.

Wat is het Absolute? Iets dat ons verschijnt in vluchtige ervaringen-bijvoorbeeld door de zachte glimlach van een mooie vrouw, of zelfs door de warme zorgzame glimlach van een persoon die anders lelijk en onbeleefd lijkt. In zulke wonderbaarlijke maar uiterst fragiele momenten, ontstaat er een andere dimensie door onze werkelijkheid. Als zodanig is het Absolute gemakkelijk te corroderen; het glijdt maar al te gemakkelijk door onze vingers en moet zo voorzichtig worden behandeld als een vlinder

Wij Slovenen zijn nog betere gierigaards dan jullie Schotten. Weet je hoe Schotland begon? Een van ons Slovenen gaf te veel geld uit, dus zetten we hem op een boot en hij landde in Schotland.

De ultieme les van de interpretatie van dromen: de werkelijkheid is voor degenen die de droom niet kunnen volhouden.

Er is een tegenstelling tussen marktliberalisme en politiek liberalisme. De marktliberalen (bijvoorbeeld sociale conservatieven) van vandaag willen gezinswaarden, minder overheid en de tradities van de samenleving handhaven (tenminste in het geval van Amerika). We moeten echter de culturele tegenstelling van het kapitalisme onder ogen zien: de vooruitgang van het kapitalisme, die een consumentencultuur vereist, ondermijnt de waarden die het kapitalisme mogelijk maken.

Liberale democratie - zoals u weet, zeiden we vroeger dat we socialisme met een menselijk gezicht wilden. Links van vandaag biedt effectief wereldwijd kapitalisme met een menselijk gezicht, meer tolerantie, meer rechten en ga zo maar door. Dus de vraag is, is dit genoeg of niet? Hier blijf ik een Marxist: ik denk van niet.

Het derde in aanmerking nemen brengt ons niet in de positie van pragmatische overweging, van het vergelijken van verschillende anderen; de taak is eerder om te leren onderscheid te maken tussen valse conflicten en het ware conflict. Het huidige conflict tussen Westers liberalisme en religieus fundamentalisme is bijvoorbeeld onjuist, omdat het gebaseerd is op de uitsluiting van de derde term die de waarheid is: de linkse emancipatorische positie.

Het uiteindelijke doel van radicale politiek is geleidelijk de limiet van sociale uitsluitingen te verplaatsen, de Uitgesloten agenten (seksuele en etnische minderheden) te versterken door marginale ruimtes te creëren waarin ze hun identiteit kunnen articuleren en in twijfel kunnen trekken. Radicale politiek wordt dus een eindeloze spottende parodie en provocatie, een geleidelijk proces van heridentificatie waarin er geen definitieve overwinningen en uiteindelijke afbakeningen zijn

Ik denk stiekem dat de realiteit bestaat, zodat we erover kunnen speculeren.