Immanuel Wallerstein beroemde citaten

We kunnen de kapitalistische beschaving voorlopig crediteren met een positieve, zij het geografisch zeer ongelijke, staat van dienst in de strijd tegen ziekten.

Voor de andere kant van het spectrum, de 50 tot 85 procent van de wereldbevolking die niet de ontvangers van privileges zijn, is de wereld die ze kennen vrijwel zeker slechter dan hun eerdere tegenhangers wisten. Het is waarschijnlijk dat ze materieel slechter af zijn, ondanks de technologische veranderingen. In inhoudelijke en niet in formele termen zijn zij meer, niet minder, onderworpen aan willekeurige beperkingen, aangezien de centrale mechanismen meer doordringend en efficiënter zijn. En ze dragen de grootste last van de verschillende soorten psychische malaise, evenals van de destructiviteit van burgeroorlogen.

Het is dit derde gevolg dat tot in detail is uitgewerkt en een van de belangrijkste pijlers van het historische kapitalisme, het institutionele racisme, heeft gevormd.

De primaire ideologie die werkte om ze te creëren, te socialiseren en te reproduceren was niet de ideologie van racisme. Dat was het universalisme.

De waarheid als cultureel ideaal heeft gefunctioneerd als een opiaat, misschien wel het enige ernstige opiaat van de moderne wereld. Karl Marx zei dat religie het opium van de massa ' s was. Raymond Aron antwoordde dat marxistische ideeën op hun beurt het opium van de intellectuelen waren. Er is inzicht in beide polemische stuwkrachten. Maar is inzicht de waarheid? Ik wil suggereren dat de waarheid misschien het echte opiaat is geweest, van zowel de massa als de intellectuelen.

De breuk met de zogenaamd cultureel enge religieuze grondslagen van kennis ten gunste van zogenaamd trans-culturele wetenschappelijke grondslagen van kennis diende als de zelfrechtvaardiging van een bijzonder schadelijke vorm van cultureel imperialisme.

De wetenschappelijke cultuur creëerde een kader waarbinnen individuele mobiliteit mogelijk was zonder de hiërarchische toewijzing van arbeidskrachten te bedreigen. Integendeel, meritocratie versterkte de hiërarchie. Ten slotte creëerden meritocratie als operatie en wetenschappelijke cultuur als ideologie sluiers die de perceptie van de onderliggende operaties van het historische kapitalisme belemmerden.

Het eerste en waarschijnlijk meest fundamentele aspect van deze crisis is dat we nu dicht bij de verhandelbaarheid van alles zijn. Dat wil zeggen, het historisch kapitalisme is in crisis juist omdat het, door de eindeloze accumulatie van kapitaal na te streven, de staat van zijn begint te benaderen die volgens Adam Smith 'natuurlijk' was voor de mens, maar die historisch nooit heeft bestaan. De 'neiging [van de mensheid] om het ene ding te vervoeren, te ruilen en te ruilen voor het andere' is tot gebieden en zones gekomen die voorheen onaangetast waren, en de druk om de verhandelbaarheid uit te breiden is relatief ongecontroleerd.

Dit is een gestage, onophoudelijke proces, onmogelijk te bevatten zolang de economie gedreven door de eindeloze accumulatie van kapitaal. Het systeem kan zijn leven verlengen door sommige activiteiten die het uitputten te vertragen, maar de dood doemt altijd ergens aan de horizon op.

Het is niet verwonderlijk dat liberalen in vooruitgang geloofden. Het idee van vooruitgang rechtvaardigde de hele overgang van feodalisme naar kapitalisme. Het legitimeerde het breken van de resterende oppositie tegen de verhandelbaarheid van alles, en het neigde ertoe alle negatieven van het kapitalisme weg te vegen op grond van het feit dat de voordelen verreweg de schade opwegen.

Wat verrassend is, is dat hun ideologische tegenstanders, de marxisten - de anti-liberalen, de vertegenwoordigers van de onderdrukte arbeidersklasse - met minstens evenveel passie in vooruitgang geloofden als de liberalen.

Het is, laat ik zeggen, op zijn minst geenszins vanzelfsprekend dat er tegenwoordig meer vrijheid, gelijkheid en broederschap in de wereld is dan duizend jaar geleden. Men zou kunnen suggereren dat het tegenovergestelde waar is. Ik probeer geen idylle van de werelden vóór het historische kapitalisme te schilderen. Het waren werelden van weinig vrijheid, weinig gelijkheid en weinig broederschap. De enige vraag is of het historisch kapitalisme in dit opzicht vooruitgang of achteruitgang vertegenwoordigde.

Ik wil mijn zaak liever baseren op materiële overwegingen, niet op die van de sociale toekomst, maar op die van de feitelijke historische periode van de kapitalistische wereldeconomie.

De tweede reden waarom we de groeiende kloof niet hebben waargenomen, is dat onze historische en sociale wetenschappelijke analyses zich hebben geconcentreerd op wat er is gebeurd binnen de 'middenklasse' - dat wil zeggen, op die tien tot vijftien procent van de bevolking van de wereldeconomie die meer overschot consumeerde dan ze zelf produceerden. Binnen deze sector is er echt een relatief dramatische afvlakking geweest van de curve tussen de top (minder dan één procent van de totale bevolking) en de echt 'midden' segmenten, of kaders (de rest van de tien tot vijftien procent).

Ik suggereer dat er een vrij hoge correlatie is en altijd is geweest tussen etniciteit en beroep/economische rol in de verschillende tijd-ruimte zones van het historische kapitalisme.

Ten slotte hebben Staten de gewapende macht gemonopoliseerd of geprobeerd te monopoliseren.

Het kapitalisme is in de eerste plaats een historisch sociaal systeem.

Een tweede variëteit concentreerde zich op veronderstelde grote transformaties van het kapitalistische systeem vanaf een recent tijdstip, waarin het hele eerdere tijdstip diende als een mythologiseerde folie waarmee de empirische realiteit van het heden werd behandeld.

Wat het historische sociale systeem onderscheidt dat we historisch kapitalisme noemen, is dat in dit historische systeem kapitaal op een zeer speciale manier werd gebruikt (geïnvesteerd). Het werd gebruikt met het primaire doel of de bedoeling van zelfvergroting. In dit systeem waren vroegere accumulaties alleen 'kapitaal' in de mate dat ze werden gebruikt om meer van hetzelfde te accumuleren.

Een individu of een groep individuen kan natuurlijk op elk moment beslissen dat ze kapitaal willen investeren met als doel nog meer kapitaal te verwerven. Maar voor een bepaald moment in de historische tijd was het nooit gemakkelijk geweest voor zulke individuen om dit met succes te doen.

Maar zelfs bij afwezigheid van directe inmenging door degenen die de macht hadden om zich te mengen, werd het proces gewoonlijk afgebroken door het niet beschikbaar zijn van een van de meer elementen van het proces-de geaccumuleerde voorraad in geldvorm, de arbeidskracht die door de producent, het netwerk van Distributeurs, de consumenten die kopers waren, moest worden gebruikt. Een of meer elementen ontbraken omdat in eerdere historische sociale systemen een of meer van deze elementen niet of onvoldoende verhandelbaar waren.

Daarom kunnen we zeggen dat de historische ontwikkeling van het kapitalisme de drang naar de verhandelbaarheid van alles heeft betrokken.

Werkgevers van loonarbeid waren zo weinig enthousiast over proletarisering dat zij, naast het bevorderen van de arbeidsverdeling tussen mannen en vrouwen, in hun werkpatronen en door hun invloed op de politieke arena ook de erkenning van gedefinieerde etnische groepen aanmoedigden, die zij trachtten te koppelen aan specifieke toegewezen rollen in de beroepsbevolking, met verschillende niveaus van reële beloning voor hun werk. Etniciteit creëerde een culturele korst die de patronen van semi-proletarische huishoudelijke structuren consolideerde.

Zeker, het gebruik van geweld door een partij in een markttransactie om zijn prijs te verbeteren was geen uitvinding van het kapitalisme. Ongelijke uitwisseling is een oude praktijk. Wat opmerkelijk was aan het kapitalisme als historisch systeem was de manier waarop deze ongelijke uitwisseling verborgen kon worden; inderdaad, zo goed verborgen dat het pas na vijfhonderd jaar van de werking van dit mechanisme is dat zelfs de verklaarde tegenstanders van het systeem zijn begonnen het systematisch te onthullen.

Het is historisch gezien zo dat vrijwel elke nieuwe zone die in de wereldeconomie is opgenomen, niveaus van reële beloning heeft vastgesteld die onderaan de hiërarchie van loonniveaus van het wereldsysteem lagen.

Wat zou mij plausibeler kunnen zijn dan een redenering die stelt dat de verklaring van de oorsprong van een systeem was om een doel te bereiken dat in feite is bereikt?

Historisch kapitalisme is een materialistische beschaving.

Het idee dat men zijn politieke betrokkenheid tot zijn eigen staat moest beperken, was diep in strijd met degenen die de accumulatie van kapitaal omwille van zichzelf nastreefden.

De staten erkenden geen andere beperkingen op hun wetgevende reikwijdte dan die welke zij zelf hadden opgelegd. Zelfs wanneer bepaalde staatsgrondwetten ideologische lippendienst bewezen aan beperkingen die voortvloeien uit religieuze of natuurwet doctrines, voorbehouden ze zich aan een grondwettelijk gedefinieerd lichaam of persoon het recht om deze doctrines te interpreteren.

De regeringen hebben in de eerste plaats door middel van het belastingproces grote sommen kapitaal kunnen vergaren die zij door middel van officiële subsidies hebben herverdeeld aan personen of groepen die reeds grote kapitaalbezitters zijn.

Wanneer systemen ver van evenwichtspunten komen te zijn, bereiken ze bifurcatiepunten, waarbij meerdere, in tegenstelling tot unieke, oplossingen, voor instabiliteit mogelijk worden.

De manier waarop deze twee praktijken elkaar bevatten, is dat het altijd mogelijk is geweest om het ene tegen het andere te gebruiken: om racisme-seksisme te gebruiken om te voorkomen dat universalisme te ver in de richting van egalitarisme beweegt; om universalisme te gebruiken om te voorkomen dat racisme-seksisme te ver in de richting van een kastenstelsel beweegt dat de mobiliteit van de arbeidskrachten zou belemmeren die zo noodzakelijk is voor het kapitalistische accumulatieproces.

Dit argument is in de twintigste eeuw gecodificeerd als meritocratie, waarin degenen aan de top in het proces van kapitalistische accumulatie hun positie hebben verdiend.

We lijken ons midden in een proces van Cascade-bifurcaties te bevinden dat nog zo ' n 50 jaar kan duren. We kunnen er zeker van zijn dat er een nieuwe historische orde zal ontstaan. We kunnen niet zeker weten wat die volgorde zal zijn. Concreet kunnen we de eerste splitsing symboliseren als het gevolg van de wereldrevolutie van 1968 die voortduurde tot en met de zogenaamde ineenstorting van de communismen in 1989, de sociale splitsing.

Eén voor één werden deze regeringen ongedaan gemaakt en werden ze gedwongen tot IMF-voogdij (en nationale onwettigheid) door de stijgende olieprijzen, de schuldenverstoring en de dalende handelsvoorwaarden. De laatste van deze regeringen die ten val kwamen, waren de communistische regimes van Oost-Europa, die nu de weg van andere derdewereldlanden zijn gegaan. De tweede in de cascade van bifurcaties wordt dus gesymboliseerd door 1989.

Zijn er nog andere mogelijkheden? Natuurlijk zijn die er. Wat belangrijk is om te erkennen is dat alle drie de historische opties er echt zijn, en de keuze zal afhangen van ons collectieve gedrag in de wereld in de komende vijftig jaar. Welke optie ook wordt gekozen, het zal niet het einde van de geschiedenis zijn, maar in werkelijkheid het begin ervan. De menselijke sociale wereld is nog erg jong in kosmologische tijd. Als we in 2050 of 2100 terugkijken op de kapitalistische beschaving, wat zullen we dan denken?

De taal van de intrinsieke mensenrechten was een belangrijke vooruitgang ten opzichte van de vorige taal van de wereldreligies in termen van universele toepasbaarheid en deze woordwoordelijkheid.

Mensen verzetten zich tegen uitbuiting. Ze verzetten zich zo actief als ze kunnen, zo passief als ze moeten.

Het kenmerk van de moderne wereld is de verbeelding van haar profiteurs en de tegen-assertiviteit van de onderdrukten. Uitbuiting en de weigering om uitbuiting als onvermijdelijk of juist te aanvaarden, vormen de voortdurende antinomie van de moderne tijd, samengevoegd in een dialectiek die in de twintigste eeuw verre van haar hoogtepunt heeft bereikt.

Onzekerheid is wonderbaarlijk, en.. zekerheid, als het echt zou zijn, zou een morele dood zijn.

Als we terugkeren naar de twee gezichten van het individualisme - individualisme als de aansporing van energie, initiatief en verbeelding; en individualisme als de grenzeloze strijd van allen tegen allen - kan worden gezien hoe de twee praktijken voortkomen uit en de omvang beperken van de onevenwichtige impact van de tegenstrijdigheid die betrokken is bij de geoculturele agenda.

De manier om de belofte van een steeds toenemende beloning voor de kaders te verzoenen met de eisen van de arbeidersklasse voor een quid pro quo voor hun loyaliteit aan de staat was om de laatste een klein stukje van de taart aan te bieden.

We moeten onderscheid maken tussen het soort structurele transformatie dat de realiteit van de uitbuiting van de arbeid op zijn plaats zou laten (zelfs vergroten), en een die dit soort uitbuiting ongedaan zou maken of op zijn minst radicaal zou verminderen.

Communisme is een utopie, dat is nergens. Het is de avatar van al onze religieuze eschatologieën: de komst van de Messias, de tweede komst van Christus, nirvana. Het is geen historisch vooruitzicht, maar een actuele mythologie. Het socialisme daarentegen is een realiseerbaar historisch systeem dat op een dag in de wereld kan worden ingesteld.

Voor die critici die het kapitalisme zien als een systeem van onegalitaire, onderdrukkende structuren, hebben de verdedigers ervan geroemd om zijn vermogen om te erkennen en aan te moedigen wat zij individuele verdienste noemen en beweerden niet alleen de wenselijkheid, maar ook de onvermijdelijkheid van differentiële beloning, van verdiend privilege, om zo te zeggen.

Aan de ene kant is er een opmerkelijke uitbreiding van de totale productie en productiviteit van de voedselproductie, en aan de andere kant een buitengewoon scheef distributiesysteem, dat bedreigingen op middellange termijn vervangt door bedreigingen op korte termijn voor de meerderheid van de wereldbevolking, met name de 50 tot 80 procent aan de onderkant.

Oorlogen tussen staten en mensen lijken te hebben bestaan onder alle historische systemen voor zolang we enige vastgelegde bewijs. Oorlog is duidelijk geen fenomeen dat specifiek is voor het moderne wereldsysteem. Aan de andere kant dienen opnieuw de technologische verworvenheden van de kapitalistische beschaving evenzeer slecht als goed. Eén bom in Hiroshima doodde meer mensen dan hele oorlogen in de pre-moderne tijd. Alexander De Grote in zijn hele sweep van het midden-oosten kon niet vergelijken in destructiviteit met de impact van de Golfoorlog op Irak en Koeweit.

Het concept van universeel formeel onderwijs is een product (en een relatief laat product) van de kapitalistische wereldeconomie.

De fundamentele vraag die de 'nieuwe wetenschap' voor onze balans oproept, is welke wetenschappelijke vragen al 500 jaar niet zijn gesteld, welke wetenschappelijke risico ' s niet zijn nagestreefd. Het roept de vraag op wie heeft besloten welke wetenschappelijke risico ' s het waard waren om te nemen, en wat de gevolgen zijn geweest in termen van de machtsstructuren van de wereld.

Wat in de kapitalistische beschaving anders is, zijn twee dingen. Ten eerste is het proces van meritocratie uitgeroepen tot een officiële deugd in plaats van slechts een de facto realiteit. De cultuur is anders geweest. En ten tweede, het percentage van de wereldbevolking voor wie een dergelijke stijging mogelijk was, is gestegen. Maar ook al is het gegroeid, meritocratische opkomst blijft zeer veel het kenmerk van een minderheid.