Paul Ricoeur beroemde citaten

Op kosmische schaal is ons leven onbelangrijk, maar deze korte periode waarin we in de wereld verschijnen is de tijd waarin alle betekenisvolle vragen ontstaan.

De mens is deze meervoudige en collectieve eenheid waarin de eenheid van bestemming en de verschillen van bestemming door elkaar begrepen moeten worden

Getuigenis eist te worden geïnterpreteerd vanwege de dialectiek van betekenis en gebeurtenis die het doorkruist

Als het waar is dat er altijd meer dan één manier is om een tekst uit te leggen, is het niet waar dat alle interpretaties gelijk zijn.

De zedenwet gebiedt ons het hoogst mogelijke goed in een wereld tot het einddoel van al ons gedrag te maken.

Als de opstanding een opstanding uit de doden is, zijn alle hoop en vrijheid ondanks de dood.

Het woordenboek bevat geen metaforen.

We zijn niet in staat om een concept van tijd te produceren dat tegelijkertijd kosmologisch, biologisch, historisch en individueel is.

Dit atheïsme met betrekking tot de goden van de mensen heeft hierna betrekking op elk mogelijk geloof

Getuigenis geeft iets om te interpreteren.

De logica van validatie stelt ons in staat om tussen de twee grenzen van dogmatisme en scepticisme te bewegen.

Ik vind mezelf alleen door mezelf te verliezen.

Het is altijd mogelijk om tegen een interpretatie te argumenteren, interpretaties te confronteren, tussen hen te bemiddelen en een overeenkomst te zoeken, zelfs als deze overeenkomst buiten ons bereik blijft.

Dit is misschien wel de diepste betekenis van het boek Job, het beste voorbeeld van wijsheid.

Maar mythe is iets anders dan een verklaring van de wereld, van de geschiedenis en van het lot.

Gewone Taal draagt betekenisvoorwaarden met zich mee die gemakkelijk te herkennen zijn door de contexten waarin de uitdrukking op een zinvolle manier wordt gebruikt, te classificeren.

Er is geen kortere weg om een neutrale existentiële antropologie, volgens de filosofie, te verbinden met de existentiële beslissing voor God, volgens de Bijbel.

Wijsheid vindt haar literaire uitdrukking in wijsheidsliteratuur.

Van mijn kant laat ik de ethiek van de plicht zonder spijt over aan de Hegeliaanse kritiek; het lijkt mij inderdaad juist door Hegel te zijn gekarakteriseerd als een abstracte gedachte, als een gedachte van begrip.

Narratieve identiteit neemt deel aan de beweging van het verhaal, in de dialectiek tussen orde en wanorde

Maar mythe is iets anders dan een verklaring van de wereld, van de geschiedenis en van het lot. De mythe drukt in termen van de wereld - dat wil zeggen van de andere wereld of de tweede wereld - het begrip uit dat de mens van zichzelf heeft in relatie tot het fundament en de grens van zijn bestaan. Demythologiseren is dus het interpreteren van de mythe, dat wil zeggen het relateren van de objectieve voorstellingen van de mythe aan het zelfbegrip dat er zowel in wordt getoond als verborgen.

Het spektakel is tegelijkertijd de Luchtspiegeling van het zelf in de spiegel van de dingen.

Hoop, voor zover het hoop op opstanding is, is de levende tegenstrijdigheid van wat het voortbrengt en wat onder het teken van het kruis en de dood wordt geplaatst.

Ten eerste is het niet onbelangrijk dat de wetteksten van het Oude Testament in de mond van Mozes worden geplaatst en binnen het verhalende kader van het verblijf op de Sinaï.

Zolang het Nieuwe Testament diende om het oude te ontcijferen, werd het als een absolute norm beschouwd.

De mythe drukt in termen van de wereld - dat wil zeggen van de andere wereld of de tweede wereld - het begrip uit dat de mens van zichzelf heeft in relatie tot het fundament en de grens van zijn bestaan.

Hoewel er altijd een hermeneutisch probleem in het christendom is geweest, lijkt de hermeneutische vraag vandaag voor ons een nieuw probleem.

Het verhaal construeert de identiteit van het personage, wat zijn of haar narratieve identiteit kan worden genoemd, in het construeren van die van het verhaal verteld. Het is de identiteit van het verhaal die de identiteit van het personage maakt.