Don DeLillo beroemde citaten

Naarmate de technologie in complexiteit en omvang vordert, wordt angst primitiever.

Ik wil je openhartigheid niet. Ik wil je ziel in een zilveren vingerhoed.

Ik ben Europa gaan zien als een hardcover boek, Amerika als De paperback versie.

Geen gevoel voor de ironie van de menselijke ervaring, dat we de hoogste vorm van leven op aarde zijn, en toch onuitsprekelijk triest omdat we weten wat geen ander dier weet, dat we moeten sterven.

Een schrijver neemt serieuze maatregelen om zijn eenzaamheid veilig te stellen en vindt dan eindeloze manieren om het te verspillen.

Wat we niet graag aanraken, lijkt vaak het weefsel van onze redding te zijn.

Het ware leven is niet te herleiden tot woorden gesproken of geschreven, door niemand, nooit. Het echte leven vindt plaats wanneer we alleen zijn, denken, voelen, verloren in het geheugen, dromerig zelfbewust, de submicroscopische momenten.

Dit zijn de dagen daarna. Alles wordt nu gemeten door achteraf.

Er is te veel vergeten in naam van het geheugen.

Ik heb de dood in me. Het is alleen de vraag of ik het kan overleven.

Er is altijd een periode van merkwaardige angst tussen de eerste zoet ruikende bries en de tijd dat de regen komt kraken.

Het ware leven is niet te herleiden tot woorden gesproken of geschreven, door niemand, nooit.

Schrijven is een vorm van persoonlijke vrijheid. Het bevrijdt ons van de massa-identiteit die we overal om ons heen in wording zien. Uiteindelijk zullen schrijvers niet schrijven om outlaw helden van een of andere ondercultuur te zijn, maar vooral om zichzelf te redden, om als individuen te overleven.

Schrijven is een geconcentreerde vorm van denken.

Schrijven is een vorm van persoonlijke vrijheid. Het bevrijdt ons van de massa-identiteit die we overal om ons heen in wording zien.

Schrijven is een geconcentreerde vorm van denken...een jonge schrijver ziet dat hij zich met woorden duidelijker in de wereld kan plaatsen. Woorden op een pagina, dat is alles wat nodig is om hem te helpen zich te scheiden van de krachten om hem heen, straten en mensen en druk en gevoelens. Hij leert over deze dingen na te denken, zijn eigen zinnen in nieuwe percepties te berijden.

In dit land is er een universele derde persoon, de man die we allemaal willen zijn. Reclame heeft deze man ontdekt. Het gebruikt hem om de mogelijkheden voor de consument uit te drukken. Consumeren in Amerika is niet kopen, maar dromen. Reclame is de suggestie dat de droom van het invoeren van de derde persoon enkelvoud mogelijk zou kunnen worden vervuld.

Elke zin heeft een waarheid die op het einde wacht en de schrijver leert hoe hij het moet weten als hij er eindelijk is.

Angst is onnatuurlijk. Bliksem en donder zijn onnatuurlijk. Pijn, dood, realiteit, dit zijn allemaal onnatuurlijk. We kunnen deze dingen niet verdragen zoals ze zijn. We weten te veel. Dus nemen we onze toevlucht tot repressie, compromissen en vermomming. Zo overleven we het universum. Dit is de natuurlijke taal van de soort.

Alles wat er in je hele leven gebeurt, is het resultaat van moleculen die ergens in je hersenen rondrennen.

Verlangen op grote schaal schrijft geschiedenis.

Het is mijn bewering dat elk boek zijn eigen structuur en zijn eigen lengte creëert. Ik heb drie of vier slim boeken geschreven. Het kan zijn dat de volgende roman een grote is, maar ik weet het niet.

Een foto is een universum van stippen. Het graan, het Halogeen, de kleine zilveren dingen klonterden in de emulsie. Zodra je in een punt komt, krijg je toegang tot verborgen informatie, je glijdt naar de kleinste gebeurtenis. Dat is wat technologie doet. Het schilt de schaduwen terug en verlost het verbijsterde en rommelende verleden. Het maakt de werkelijkheid waar.

Er is geen leugen in oorlog of voorbereiding van oorlog die niet kan worden verdedigd.

We lijken te geloven dat het mogelijk is om de dood af te weren door de regels van goede verzorging te volgen.

Film is meer dan de twintigste-eeuwse kunst. Het is een ander deel van de twintigste-eeuwse geest. Het is de wereld van binnenuit gezien. We zijn op een bepaald punt in de filmgeschiedenis gekomen. Als iets gefilmd kan worden, is de film geïmpliceerd in het ding zelf. Hier zijn we. De twintigste eeuw is op film. Je moet jezelf afvragen of er iets aan ons belangrijker is dan het feit dat we constant op film zijn, constant naar onszelf kijken.

Pijn is gewoon een andere vorm van informatie.

Ik dacht altijd dat het mogelijk was voor een kunstenaar om het innerlijke leven van de cultuur te veranderen. Nu hebben bommenmakers en schutters dat gebied ingenomen.

Ik weet niet wat ik denk over bepaalde onderwerpen, zelfs vandaag, totdat ik ga zitten en probeer erover te schrijven.

In het licht van de technologie wordt alles een beetje atavistisch.

Mensen zullen niet sterven. Is dat niet het credo van de nieuwe cultuur? Mensen worden geabsorbeerd in informatiestromen. Ik weet hier niets van. Computers zullen sterven. Ze sterven in hun huidige vorm. Ze zijn bijna dood als afzonderlijke eenheden.

Als je alles onthult, elk gevoel blootlegt, om begrip vraagt, verlies je iets dat cruciaal is voor je gevoel van jezelf. Je moet dingen weten die anderen niet weten. Het is wat niemand over je weet waardoor je jezelf kunt kennen.

Ik ben helemaal niet teruggetrokken. Gewoon privé.

Als vogels in huizen kijken, wat een onmogelijke werelden zien ze.

Daarom gaan mensen op vakantie. Nee om te ontspannen of opwinding te vinden of nieuwe plaatsen te zien. Om te ontsnappen aan de dood die bestaat in routine dingen.

Californië verdient wat het krijgt. Californiërs hebben het concept van levensstijl uitgevonden. Dit alleen al rechtvaardigt hun ondergang.

Pas na twee jaar werk kwam het bij me op dat ik schrijver was. Ik had geen bijzondere verwachting dat de roman ooit zou worden gepubliceerd, omdat het een soort puinhoop was. Pas toen ik dingen schreef waarvan ik niet wist dat ik het wist, zei ik: 'Ik ben nu schrijver. De roman was een stimulans geworden tot dieper denken. Dat is echt wat schrijven is-een intense vorm van denken.

Een verband dat ik zie tussen romanschrijvers en terroristen is dat we allebei proberen het bewustzijn te veranderen.

Amerika kan alleen gered worden door wat het probeert te vernietigen.

Er schuilt iets in de waarheid.

Alle menselijke bestaan is een truc van licht.

Bloomberg woog 300 pond. Dit zelf was historisch. Ik vereerde zijn gewicht. Het was een bevestiging van het roekeloze potentieel van de mensheid; het ging verder dan de legende en keerde door mist terug naar de lieflijke dwaasheid van de geschiedenis. Om 300 pond te wegen. Wat een vrome vulgariteit.