Paul Auster beroemde citaten

Romans zijn fictie en daarom vertellen ze leugens, maar door die leugens probeert elke romanschrijver de waarheid over de wereld te vertellen.

Het grappige is dat ik me dicht bij al mijn personages voel. Diep, diep in ze allemaal. Ik kan niet beschrijven hoe diep ik van ze allemaal hou.

Er is hoop voor iedereen. Dat is wat de wereld doet draaien.

Het meest uitdagende project dat ik ooit heb gedaan, denk ik, is alles wat ik ooit heb geprobeerd te doen. Het is nooit makkelijk.

Lezen was mijn ontsnapping en mijn troost, mijn troost, mijn stimulans van keuze: lezen voor het pure plezier ervan, voor de prachtige stilte die je omringt wanneer je de woorden van een auteur in je hoofd hoort weerklinken.

Je kunt een boek nooit benaderen als een complete maagd, zeker niet als je een criticus bent. Er is veel kwader trouw daarbuiten. Daarom heb ik mezelf uiteindelijk getraind om hier niet meer naar te kijken, want het doet me geen goed om mezelf geprezen of aangevallen te zien.

Ik was van de rand gesprongen, en toen, op het allerlaatste moment, reikte iets naar me toe en betrapte me midden in de lucht. Dat is wat ik definieer als liefde. Het is het enige dat kan voorkomen dat een man valt, krachtig genoeg om de wetten van de zwaartekracht te ontkennen.

Sommige mensen zijn geweldig, en ze benaderen elk werk met eerlijkheid, en dat is geweldig. Maar wanneer mensen een soort wrok of vijandigheid hebben opgebouwd om redenen die moeilijk zijn om je vinger op te leggen, lezen ze te kwader trouw.

Verhalen gebeuren alleen bij mensen die ze kunnen vertellen.

Ik denk dat mensen geen mens zouden zijn zonder narratieve fictie.

Onderschat nooit de kracht van boeken.

Al mijn romans zijn zeer direct gerelateerd aan mijn innerlijke leven, ook al ben ik personages uitvinden, ook al is het fictie, ook al is het make-believe, het komt niettemin uit de diepste diepten van mezelf.

Ik heb natuurlijk mijn hele leven met getallen te maken gehad en na een tijdje begin je te voelen dat elk getal een eigen persoonlijkheid heeft. Een twaalf is bijvoorbeeld heel anders dan een dertien. Twelve is oprecht, gewetensvol, intelligent, terwijl thirteen een eenling is, een duister personage dat niet twee keer zal nadenken over het overtreden van de wet om te krijgen wat hij wil. Eleven is stoer, een outdoorsman die graag door bossen wandelt en bergen beklimt; ten is nogal eenvoudig, een zachte figuur die altijd doet wat hem wordt verteld; nine is diep en mystiek, een Boeddha van contemplatie....

We horen dingen, maar we kunnen ze niet altijd zien, of zelfs als we ze wel zien, weten we niet zeker of we correct zien. Vandaar: Onzichtbaar.

Daarom gaan boeken nooit dood. Het is onmogelijk. Het is de enige keer dat we echt in de geest van een vreemde gaan, en we vinden dat onze gemeenschappelijke menselijkheid dit doet. Dus het boek is niet alleen van de schrijver, het is ook van de lezer, en dan maak je het samen tot wat het is.

Terwijl ik gedichten schreef, leidde ik mezelf vaak af door detective romans te lezen, Ik vond ze leuk. Er was een periode dat ik er veel Las. Ik absorbeerde de vorm, en ik vond het leuk, het was een goede, vooral de hardgekookte school, Weet je, Chandler, Hammett, en hun erfgenamen. Dat was de richting die mij het meest interesseerde.

Het lijkt me dat ik altijd gelukkig zal zijn op de plaats waar ik niet ben.

Elk historisch moment heeft de verhalen nodig die erover verteld moeten worden.

Voor het eerst in zijn leven stopte hij met zich zorgen te maken over resultaten, en als gevolg daarvan hadden de termen "succes" en "mislukking" plotseling hun betekenis voor hem verloren. Het ware doel van kunst was niet om mooie objecten te creëren, ontdekte hij. Het was een methode om te begrijpen, een manier om de wereld te doordringen en er een plaats in te vinden, en welke esthetische kwaliteiten een individueel doek ook had, het was bijna een bijproduct van de inspanning om zich in deze strijd te engageren, om in het dikke der dingen te komen.

Het belangrijkste voor jonge schrijvers is lezen.

Het verhaal zit niet in de woorden, het zit in de strijd.

Wees geen schrijver, het is een vreselijke manier om je leven te leven, er is niets te winnen dan armoede en duisternis en eenzaamheid. Dus als je een voorliefde hebt voor al die dingen, wat betekent dat je echt brandt om het te doen, ga je gang en doe het.

Ik had een empirische ontdekking gedaan en het droeg het gewicht van een wiskundig bewijs.

Het is net een wiskundige wet, Grace.

Niemand was verantwoordelijk voor wat er gebeurde, maar dat maakt het niet minder moeilijk om te accepteren. Het was allemaal een kwestie van gemiste connecties, slechte timing, blunderen in het donker. We waren altijd op de juiste plaats op het verkeerde moment, op de verkeerde plaats op het juiste moment, altijd gewoon elkaar missen, altijd slechts een paar centimeter van het uitzoeken van de hele zaak. Daar komt het verhaal op neer, denk ik. Een reeks verloren kansen. Alle stukken waren er vanaf het begin, maar niemand wist hoe ze in elkaar te zetten.

We hebben niets anders dan de dood, het onherleidbare feit van onze eigen sterfelijkheid. Overlijden na een lange ziekte kunnen we accepteren met berusting. Zelfs de dood door een ongeluk kunnen we aan het lot toeschrijven. Maar voor een mens om te sterven zonder duidelijke oorzaak, voor een man om te sterven gewoon omdat hij een mens is, brengt ons zo dicht bij de onzichtbare grens tussen leven en dood dat we niet langer weten aan welke kant we staan. Het leven wordt de dood, en het is alsof deze dood dit leven al die tijd heeft bezeten. Dood zonder waarschuwing. Dat wil zeggen: het leven stopt. En het kan elk moment stoppen.

Ik ben geen man die erg geïnteresseerd is in technologie. Het ontgaat me. Ik moet bekennen dat ik niet eens een computer heb, ik heb geen mobiele telefoon.

Schrijven begint in het lichaam, het is de muziek van het lichaam, en zelfs als de woorden betekenis hebben, soms betekenis kunnen hebben, is de muziek van de woorden waar de betekenissen beginnen....Schrijven als een mindere vorm van dans.

Je denkt dat het je nooit zal overkomen, dat het je niet kan overkomen, dat jij de enige persoon in de wereld bent voor wie geen van deze dingen ooit zal gebeuren, en dan, één voor één, beginnen ze allemaal met jou te gebeuren, op dezelfde manier als ze met iedereen gebeuren.

Alle mensen bevatten meerdere mannen in zich, en de meesten van ons stuiteren van het ene zelf naar het andere zonder ooit te weten wie we zijn.

Ik loop de wereld rond als een geest, en soms vraag ik me af of ik wel Besta. Of ik ooit heb bestaan.

Lichamen tellen natuurlijk-ze tellen meer dan we bereid zijn toe te geven - maar we worden niet verliefd op lichamen, we worden verliefd op elkaar. We weten dat allemaal, maar op het moment dat we verder gaan dan een catalogus van oppervlakkige kwaliteiten en verschijningen, beginnen woorden ons te laten vallen, uiteen te brokkelen in mystieke verwarring en bewolkte, ongegronde metaforen.

Uiteindelijk is elk leven niet meer dan de som van contingente feiten, een kroniek van toevallige kruispunten, van I ' ukes, van willekeurige gebeurtenissen die niets anders onthullen dan hun eigen gebrek aan doel.

Elk boek is een beeld van eenzaamheid. Het is een tastbaar voorwerp dat men kan oppakken, neerleggen, openen en sluiten, en de woorden ervan vertegenwoordigen vele maanden, zo niet vele jaren, van de eenzaamheid van één mens, zodat men bij elk woord dat men in een boek leest, tegen zichzelf zou kunnen zeggen dat hij een deeltje van die eenzaamheid confronteert

Onze levens zijn niet echt van ons, zie je -- ze behoren tot de wereld, en ondanks onze inspanningen om er zin aan te geven, is de wereld een plaats die ons begrip te boven gaat.

Vertalers zijn de schaduwhelden van de literatuur, de vaak vergeten instrumenten die het mogelijk maken dat verschillende culturen met elkaar praten, die ons in staat hebben gesteld te begrijpen dat we allemaal, uit alle delen van de wereld, in één wereld leven.

De pen zal nooit snel genoeg kunnen bewegen om elk woord op te schrijven dat in de ruimte van het geheugen wordt ontdekt. Sommige dingen zijn voor altijd verloren gegaan, andere dingen zullen misschien weer herinnerd worden, en nog andere dingen zijn verloren gegaan en gevonden en weer verloren. Er is geen manier om hier zeker van te zijn.

Van gedachten veranderen is waarschijnlijk een van de mooiste dingen die mensen kunnen doen. En ik ben van gedachten veranderd over veel dingen door de jaren heen.

Je bent te goed voor deze wereld en daarom zal de wereld je uiteindelijk verpletteren.

De waarheid van het verhaal ligt in de details.

Als je niet klaar bent voor alles, ben je niet klaar voor iets.

Het stimuleert me altijd om nieuwe voorbeelden te ontdekken van mijn eigen vooroordelen en domheid, om te beseffen dat ik niet half zoveel Weet als ik denk.

Bibliotheken bestaan immers niet in de echte wereld. Het zijn plaatsen apart, heiligdommen van zuiver denken. Op deze manier kan ik de rest van mijn leven op de maan blijven wonen.

We zijn allemaal vreemdelingen voor onszelf, en als we enig gevoel hebben van wie we zijn, is dat alleen omdat we in de ogen van anderen leven.

Zoals mijn vriend George Oppen ooit tegen me zei over oud worden: wat een vreemd ding om een kleine jongen te overkomen.

Het was een verkeerd nummer dat het begon, de telefoon ging drie keer in het holst van de nacht, en de stem aan de andere kant vroeg naar iemand die hij niet was.

We bestaan misschien voor onszelf, en soms hebben we zelfs een glimp van wie we zijn, maar uiteindelijk kunnen we er nooit zeker van zijn, en naarmate ons leven vordert, worden we meer en meer ondoorzichtig voor onszelf, meer en meer bewust van onze eigen incoherentie. Niemand kan de grens oversteken naar een ander-om de eenvoudige reden dat niemand toegang tot zichzelf kan krijgen.

We bouwen een verhaal voor onszelf, en dat is de draad die we van de ene dag op de andere volgen. Mensen die als persoonlijkheden uiteenvallen, zijn degenen die die draad verliezen.

We willen allemaal geloven in onmogelijke dingen, denk ik, om onszelf ervan te overtuigen dat wonderen kunnen gebeuren.

Ik denk dat dat is wat jonge mannen en vrouwen in schrijvers verandert - het geluk dat je ontdekt in boeken.