Milan Kundera beroemde citaten

Het Griekse woord voor" terugkeer " is nostos. Algos betekent "lijden". Nostalgie is dus het lijden dat wordt veroorzaakt door een onverzadigd verlangen om terug te keren.

Dromen is niet alleen een daad van communicatie; het is ook een esthetische activiteit, een spel van de verbeelding, een spel dat een waarde op zich is.

De ware morele test van de mensheid, haar fundamentele test (die diep begraven ligt), bestaat uit haar houding ten opzichte van degenen die aan haar overgeleverd zijn: dieren. En in dit opzicht heeft de mensheid een fundamenteel debacle geleden, een debacle zo fundamenteel dat alle anderen daaruit voortkomen.

De eerste stap in het liquideren van een volk is het wissen van zijn geheugen. Vernietig zijn boeken, zijn cultuur, zijn geschiedenis. Laat iemand dan nieuwe boeken schrijven, een nieuwe cultuur maken, een nieuwe geschiedenis uitvinden. Binnenkort zal die natie beginnen te vergeten wat het is en wat het was... De strijd van de mens tegen de macht is de strijd van het geheugen tegen het vergeten.

Je kunt de wederzijdse genegenheid van twee mensen niet meten aan het aantal woorden dat ze uitwisselen.

In tegenstelling tot de kinderlijke loyaliteit aan een overtuiging, is loyaliteit aan een vriend een deugd - misschien de enige deugd, de laatste die overblijft.

Wanneer het hart spreekt, vindt de geest het onfatsoenlijk om bezwaar te maken.

De strijd van de mens tegen de macht is de strijd van het geheugen tegen het vergeten.

De ware morele test van de mensheid, haar fundamentele test-bestaat uit haar houding ten opzichte van degenen die aan haar overgeleverd zijn: dieren.

Liefde is het verlangen naar de helft van onszelf die we verloren hebben.

Zodra de schrijver in elk individu tot leven komt (en die tijd is niet ver weg), staan we voor een tijdperk van universele doofheid en gebrek aan begrip.

Erotiek is als een dans: de Een leidt altijd de ander.

Vrijen met een vrouw en slapen met een vrouw zijn twee verschillende passies, niet alleen verschillend maar tegenovergesteld. Liefde wordt niet gevoeld in het verlangen naar copulatie (een verlangen dat zich uitstrekt tot een oneindig aantal vrouwen), maar in het verlangen naar gedeelde slaap (een verlangen dat beperkt is tot één vrouw).

De doelen die we nastreven zijn altijd versluierd. Een meisje dat naar het huwelijk verlangt, verlangt naar iets waar ze niets van weet. De jongen die hunkert naar roem heeft geen idee wat roem is. Het ding dat elke beweging zijn betekenis geeft, is ons altijd totaal onbekend.

Er is geen manier om te testen welke beslissing beter is, omdat er geen basis is voor vergelijking. We leven alles zoals het komt, zonder waarschuwing, als een acteur die het koud heeft. En wat kan het leven waard zijn als de eerste repetitie voor het leven het leven zelf is? Daarom is het leven altijd als een schets. Nee, "schets" is niet echt een woord, want een schets is een schets van iets, de basis voor een beeld, terwijl de schets die ons leven is een schets voor niets is, een schets zonder beeld.

De emotie van liefde geeft ons allemaal een misleidende illusie van het kennen van de ander.

Hij nam woede over om ondergeschikten te intimideren, en na verloop van tijd nam woede hem over.

Het geluid van het lachen is als de gewelfde koepel van een tempel van geluk.

De ambitie van de schrijver is niet om iets beters te doen dan zijn voorgangers, maar om te zien wat ze niet zagen, te zeggen wat ze niet zeiden.

Mensen die gefascineerd zijn door het idee van vooruitgang vermoeden nooit dat elke stap vooruit ook een stap is op weg naar het einde.

Noodzaak kent geen magische formules - ze zijn allemaal aan het toeval overgelaten. Als een liefde onvergetelijk wil zijn, moeten toevalligheden er onmiddellijk naar toe fladderen als vogels op de schouders van Franciscus van Assisi.

we kunnen ook vertigo de intoxicatie van de zwakken noemen. bewust van zijn zwakte, besluit een man toe te geven in plaats van ER tegen op te staan. hij is dronken van zwakte, wil nog zwakker worden, wil midden op het centrale plein voor iedereen vallen, wil beneden zijn, lager dan beneden.

En ik rende achter die stem aan door de straten om de prachtige krans van lichamen die over de stad glijden niet uit het oog te verliezen, en ik besefte met angst in mijn hart dat ze vlogen als vogels en ik viel als een steen, dat ze vleugels hadden en ik nooit zou hebben.

het is verkeerd om de roman te berispen omdat hij gefascineerd is door mysterieuze toevalligheden... maar het is juist om de mens te berispen omdat hij blind is voor zulke toevalligheden in zijn dagelijks leven. Want daardoor ontneemt hij zijn leven een dimensie van schoonheid.

In de zonsondergang van de ontbinding wordt alles verlicht door de aura van nostalgie, zelfs de guillotine.

Het allereerste begin van Genesis vertelt ons dat God de mens schiep om hem Heerschappij te geven over vissen en vogels en alle schepselen. Genesis is geschreven door een man, niet door een paard. Er is geen zekerheid dat God de mens daadwerkelijk heerschappij over andere schepselen heeft verleend. Wat in feite waarschijnlijker lijkt, is dat de mens God heeft uitgevonden om de Heerschappij te heiligen die hij zich voor zichzelf had toegeëigend over de koe en het paard.

Het doel van de poëzie is niet om ons te verblinden met een verbazingwekkende gedachte, maar om één moment van het bestaan onvergetelijk te maken en ondraaglijke nostalgie waardig te maken.

Ah, dames en heren, een man leeft een triest leven als hij niets of niemand serieus kan nemen.

Alleen de meest naïeve vragen zijn echt serieus.

We hebben allemaal iemand nodig die naar ons kijkt. We kunnen in vier categorieën worden ingedeeld, afhankelijk van het soort uiterlijk waaronder we willen leven . . . De vierde categorie, de zeldzaamste, is de categorie van mensen die leven in de denkbeeldige ogen van degenen die niet aanwezig zijn. Zij zijn de dromers.

Dus stond ze naakt voor de jonge man en stopte op dat moment met het spelen van het spel.

Ik begrijp je en Ik zal niet proberen je van gedachten te laten veranderen. Ik ben te oud om de wereld te verbeteren. Ik heb je verteld wat ik denk, en dat is alles. Ik zal je vriend blijven, zelfs als je in strijd handelt met mijn overtuigingen, en Ik zal je helpen, zelfs als ik het niet met je eens ben.

Lachen is diep leven.

Aan de oppervlakte, een begrijpelijke leugen; eronder, de onbegrijpelijke waarheid.

Er is zo weinig, zo oneindig weinig nodig voor een persoon om de grens over te steken waar voorbij alles betekenis verliest: liefde, overtuigingen, geloof, geschiedenis. Het menselijk leven - en hierin ligt zijn geheim-vindt plaats in de onmiddellijke nabijheid van die grens, zelfs in direct contact met haar; het is niet kilometers ver weg, maar een fractie van een centimeter.

Een persoon die ernaar verlangt om de plaats waar hij woont te verlaten, is een ongelukkig persoon.

Want iedereen wordt gekweld door de gedachte om te verdwijnen, ongehoord en ongezien, in een onverschillig universum, en daarom wil iedereen, terwijl er nog tijd is, zichzelf veranderen in een universum van woorden.

Het zien wordt beperkt door twee grenzen: sterk licht, dat verblindt, en totale duisternis.

Tereza ' s moeder bleef haar eraan herinneren dat moeder zijn betekende dat ze alles moest opofferen. Haar woorden hadden de ring van waarheid, ondersteund als ze waren door de ervaring van een vrouw die alles had verloren vanwege haar kind. Tereza luisterde en geloofde dat moeder zijn de hoogste waarde in het leven was en dat moeder zijn een groot offer was. Als een moeder een persoonlijk offer was, dan was een dochter schuld, zonder mogelijkheid tot herstel.

Het verlangen naar het paradijs is het verlangen van de mens om geen mens te zijn.

Einmal ist keinmal, zegt Tomas tegen zichzelf. Wat er maar één keer gebeurt, zegt het Duitse adagium, had net zo goed helemaal niet kunnen gebeuren. Als we maar één leven te leven hadden, hadden we net zo goed helemaal niet geleefd.

Schat, mijn schat, denk niet dat ik niet van je hou of dat ik niet van je hield, maar het is juist omdat ik van je hou dat ik niet had kunnen worden wat ik vandaag ben als je nog steeds hier was. Het is onmogelijk om een kind te hebben en de wereld te verachten zoals die is, want dat is de wereld waarin we het kind hebben geplaatst. Het kind zorgt ervoor dat we om de wereld geven, nadenken over de toekomst ervan, zich vrijwillig aansluiten bij zijn racket en zijn onrust, zijn ongeneeslijke domheid serieus nemen.

Wanneer een privégesprek over een fles wijn op de radio wordt uitgezonden, wat kan het dan anders betekenen dan dat de wereld in een concentratiekamp verandert?

Mensen schreeuwen altijd dat ze een betere toekomst willen creëren. Het is niet waar. De toekomst is een apathische leegte zonder interesse voor iemand. Het verleden is vol leven, wil ons irriteren, provoceren en beledigen, ons verleiden om het te vernietigen of opnieuw te schilderen. De enige reden waarom mensen meesters van de toekomst willen zijn, is om het verleden te veranderen.

Een schrijver zijn betekent niet een waarheid prediken, het betekent een waarheid ontdekken.

Mensen worden doof omdat muziek steeds luider wordt gespeeld, maar omdat ze doof worden, moet het nog luider worden gespeeld.

Mijn levenslange ambitie is geweest om de grootste ernst van de vraag te verenigen met de grootste lichtheid van de vorm.

Niets vereist een grotere inspanning van het denken dan argumenten om de regel van niet-denken te rechtvaardigen.

Je kunt niets begrijpen van kunst, vooral moderne kunst, als je niet begrijpt dat verbeelding een waarde op zich is.

Hoezeer we het ook minachten, kitsch is een integraal onderdeel van de menselijke conditie.