Emile M. Cioran beroemde citaten

Onze eerste intuïties zijn de ware.

Door alle bewijzen zijn we in de wereld om niets te doen.

Een goede gezondheid is het beste wapen tegen religie. Gezonde lichamen en gezonde geesten zijn nooit door religieuze angsten geschokt.

Democratie: een festival van middelmatigheid.

Vague a L ' Ame-melancholisch verlangen naar het einde van de wereld.

Ik leef alleen omdat het in mijn macht ligt om te sterven wanneer ik dat wil: zonder het idee van zelfmoord, zou ik mezelf meteen hebben gedood.

Een boek is een zelfmoord uitgesteld.

Er is maar één ding belangrijk: leren de verliezer te zijn.

Ik voel me volledig los van elk land, elke groep. Ik ben een metafysisch ontheemde persoon

Er is geen andere wereld. Zelfs deze niet. Wat is er dan? De innerlijke glimlach die in ons wordt geprovoceerd door het niet-bestaan van beide.

Niet geboren worden is ongetwijfeld het beste plan van allemaal. Helaas is het binnen niemands bereik.

Alleen optimisten plegen zelfmoord, optimisten die er niet meer in slagen optimisten te zijn. De anderen, die geen reden hebben om te leven, waarom zouden ze er een hebben om te sterven?

Nooit de gelegenheid hebben om een standpunt in te nemen, een beslissing te nemen of zichzelf te definiëren-er is geen wens die ik vaker doe.

Hoe gemakkelijk is het om "diep" te zijn: het enige wat je hoeft te doen is jezelf laten zinken in je eigen gebreken.

Het verlangen om te sterven was mijn enige zorg; daarvoor heb ik alles opgeofferd, zelfs de dood.

Door welke afwijking is zelfmoord, de enige echt normale handeling, het kenmerk geworden van de gebrekkigen?

Je bent klaar voor-een levende dode man-niet wanneer je stopt met liefhebben, maar stopt met haten. Haat bewaart: in haar, in haar chemie, ligt het mysterie van het leven.

Ik heb besloten om nooit meer iemand tegen te gaan, omdat ik heb gemerkt dat ik altijd op mijn laatste vijand lijk.

Het paradijs was ondraaglijk, anders zou de eerste mens zich eraan hebben aangepast; deze wereld is dat niet minder, want hier betreuren we het paradijs of verwachten we een andere. Wat te doen? Waar te gaan? Doe niets en ga nergens heen, makkelijk genoeg.

Ouderdom is tenslotte slechts de straf voor het hebben geleefd.

In de meeste gevallen hechten we ons aan om wraak te nemen op het leven, om het te straffen, om aan te geven dat we het zonder kunnen, dat we iets beters hebben gevonden, en we hechten ons ook aan God in afschuw voor de mensen.

Ik doe niets, toegegeven. Maar ik zie de uren voorbijgaan - wat beter is dan proberen ze te vullen.

Wat een trots om te ontdekken dat niets van jou is-wat een openbaring.

Het leven inspireert meer angst dan de dood - het is het leven dat het grote onbekende is.

Wat doe je van 's morgens tot' s avonds?"Ik verdraag mezelf.

Chaos is het verwerpen van alles wat je hebt geleerd, chaos is jezelf zijn.

Waar wacht je op om op te geven?

Niemand herstelt van de ziekte van de geboorte, een dodelijke wond als er ooit een was.

Schrijf alleen boeken als je daarin de dingen gaat zeggen die je nooit aan iemand zou durven toevertrouwen.

Iedereen kan ontsnappen in de slaap, we zijn allemaal genieën als we dromen, de slager is de dichter is daar gelijk.

Wraak is niet altijd zoet, als het eenmaal voltrokken is, voelen we ons inferieur aan ons slachtoffer.

We zijn bang voor de enorme omvang van het mogelijke.

Jaloezie - die wirwar van geheime aanbidding en schijnbare afkeer.

Ambitie is een drug die zijn verslaafden potentiële gekken maakt.

Muziek is het toevluchtsoord van zielen die door geluk zijn verzwolgen.

Ik probeer-zonder succes-te stoppen met het vinden van redenen voor ijdelheid in iets. Als ik het toch lukt, heb ik het gevoel dat ik niet langer tot de mortal gang behoor. Ik sta boven alles, boven de goden zelf. Misschien is dat wat de dood is: een gevoel van grote, van extreme superioriteit.

Wat mij betreft, neem ik afstand van de mensheid. Ik wil en kan geen man meer zijn. Wat moet ik doen? Werken voor een sociaal en politiek systeem, een meisje ellendig maken? Op zoek naar zwakheden in filosofische systemen, vechten voor morele en esthetische idealen? Het is allemaal te weinig. Ik doe afstand van mijn menselijkheid, ook al ben ik misschien alleen. Maar ben ik niet al de enige in deze wereld waar ik niets meer van verwacht?

Het maakt niet uit welke kant we opgaan, het is niet beter dan elke andere. Het is allemaal hetzelfde of je iets bereikt of niet, geloof hebt of niet, net zoals het allemaal hetzelfde is of je huilt of zwijgt.

De vermenigvuldiging van onze soort grenst aan het obscene; de plicht om van hen te houden, aan het absurde.

We vrezen de toekomst alleen als we niet zeker weten of we onszelf kunnen doden wanneer we dat willen.

Overweeg liefde: is er een edelere uitstorting, een opname die minder verdacht is? De rillingen zijn rivaliserende Muziek, concurreren met de tranen van eenzaamheid en extase: subliem...maar een sublimiteit die onlosmakelijk verbonden is met de urinewegen: transporten die grenzen aan uitscheiding, een hemel van de klieren, plotselinge heiligheid van de openingen. Het kost niet meer dan een moment van aandacht voor deze bedwelming, geschokt, om je terug te werpen in de ordures van de Fysiologie of een moment van vermoeidheid om te erkennen dat zoveel ijver slechts een verscheidenheid aan slijm produceert.

De dood heeft geen zin, behalve voor mensen die hartstochtelijk van het leven hebben gehouden. Hoe kan iemand sterven zonder iets te hebben om van te scheiden? Onthechting is een ontkenning van zowel leven als dood. Wie zijn angst voor de dood heeft overwonnen, heeft ook het leven overwonnen. Want leven is niets anders dan een ander woord voor deze angst.

Het gordijn van het universum wordt door motten opgegeten, en door zijn gaten zien we nu niets anders dan masker en geest.

Ik heb altijd gevochten, met de enige bedoeling om te stoppen met vechten. Resultaat: nul.

Wanneer ieder mens zich heeft gerealiseerd dat zijn geboorte een nederlaag is, zal het bestaan, eindelijk draaglijk, lijken op de dag na een overgave, als de opluchting en de rust van de overwonnen.

We hebben alleen overtuigingen als we niets grondig hebben bestudeerd.

De ware held vecht en sterft in naam van zijn lot, en niet in naam van een geloof.

Alleen die momenten tellen, wanneer het verlangen om alleen te blijven zo krachtig is dat je liever je hersens eruit schiet dan een woord met iemand te wisselen.

Als er iemand is die alles aan Bach te danken heeft, dan is het zeker God.

Het voorgevoel van waanzin wordt gecompliceerd door de angst voor helderheid in waanzin, de angst voor de momenten van terugkeer en hereniging...men zou chaos verwelkomen als men niet bang was voor licht erin.