Samuel Beckett beroemde citaten

Als je me niet liefhebt, zal ik niet bemind worden als ik je niet liefheb, zal ik niet liefhebben.

Ooit geprobeerd. Ooit gefaald. Maakt niet uit. Probeer Het Opnieuw. Faal opnieuw. Beter falen.

Niets is realistischer dan niets.

Het einde is in het begin en toch ga je door.

Ik probeerde te kreunen, Help! Help! Maar de toon die eruit kwam was die van beleefd gesprek.

Ja, Er waren momenten dat ik niet alleen vergat wie ik was, maar ook dat ik was, vergat te zijn.

De zon scheen, zonder alternatief, op het niets nieuws.

De schepping van de wereld vond niet eens en voor altijd plaats, maar vindt elke dag plaats.

Alles wat ik zeg wordt geannuleerd, ik heb niets gezegd.

Wie lang genoeg heeft gewacht, zal eeuwig wachten. En er komt het uur dat er niets meer kan gebeuren en niemand meer kan komen en alles voorbij is dan het wachten dat zichzelf tevergeefs kent.

Wat Weet ik van het lot van de mens? Ik kan je meer vertellen over radijs.

Het herstellen van stilte is de rol van objecten.

Herinneringen doden. Dus je moet niet aan bepaalde dingen denken, aan die je dierbaar zijn, of liever je moet aan ze denken, want als je dat niet doet, is er het gevaar om ze beetje bij beetje in je geest te vinden.

Woorden en beelden rellen in mijn hoofd, achtervolgen, vliegen, botsen, samensmelten, eindeloos. Maar voorbij dit tumult is er een grote kalmte en een grote onverschilligheid, om nooit meer echt door iets te worden verontrust.

Niets is grappiger dan ongeluk, Ik geef je dat toe-ja, ja, het is het meest komische ding ter wereld. En we lachen, we lachen, met een wil, in het begin. Maar het is altijd hetzelfde. Ja, Het is als het grappige verhaal dat we te vaak hebben gehoord, we vinden het nog steeds grappig, maar we lachen niet meer.

Dan leef ik nog. Dat kan nuttig zijn.

Het was lang geleden dat ik naar iets had verlangd en het effect op mij was verschrikkelijk.

Aan elke man zijn kleine Kruis. Tot hij sterft. En wordt vergeten.

Ja, in mijn leven, omdat we het zo moeten noemen, waren er drie dingen, het onvermogen om te spreken, het onvermogen om te zwijgen en eenzaamheid, dat is waar ik het beste van heb moeten maken.

En wat ik heb, wat ik ben, is genoeg, was altijd genoeg voor mij, en wat mijn lieve kleine lieve kleine toekomst betreft, heb ik geen scrupules, ik heb een goede tijd die eraan komt.

God is een getuige die niet gezworen kan worden.

Dus alle dingen hinken samen voor het enige mogelijke.

Gewoonte is een compromis tussen het individu en zijn omgeving, of tussen het individu en zijn eigen organische excentriciteiten, de garantie van een saaie onschendbaarheid, de bliksemgeleider van zijn bestaan.

Maar wat maakt het uit of ik geboren ben of niet, geleefd heb of niet, dood ben of gewoon stervende. Ik zal blijven doen zoals ik altijd heb gedaan, niet wetend wat ik doe, noch wie ik ben, noch waar ik ben, noch of ik ben.

Het hele leven lang, dezelfde vragen, dezelfde antwoorden.

Als je niet weet waar je nu staat, ben je dood.

Want niets weten is niets, niet op dezelfde manier iets willen weten, maar boven iets weten staan, weten dat je boven iets weten staat, dat is wanneer vrede binnenkomt in de ziel van de onheilspellende zoeker.

Het gebeurt soms en zal soms weer gebeuren dat ik vergeet wie ik ben en voor mijn ogen strut, als een vreemde.

Normaal gezien zie ik niet veel. Ik heb ook niet veel gehoord. Ik heb niet opgelet. Strikt genomen was ik daar niet. Strikt genomen geloof ik dat ik nooit ergens ben geweest.

Voor wie niets heeft, is het verboden om niet van vuiligheid te genieten.

Met al die duisternis om me heen voel ik me minder alleen.

De geboorte was de dood van hem.

Blinden hebben geen idee van tijd. De dingen van de tijd zijn ook voor hen verborgen.

Als er één vraag is waar ik bang voor Ben, waarop ik nooit een bevredigend antwoord heb kunnen bedenken, is het de vraag wat ik aan het doen ben.

De oude eindeloze keten van liefde, tolerantie, onverschilligheid, afkeer en walging

Het is zo leuk om te weten waar je naartoe gaat, in een vroeg stadium. Het bevrijdt je bijna van de wens om daarheen te gaan.

Ik hou van orde. Het is mijn droom. Een wereld waar alles stil en stil zou zijn, en elk ding op zijn laatste plaats, onder het laatste stof.

Want de enige manier waarop men over niets kan spreken, is erover te spreken alsof het iets is, net zoals de enige manier waarop men over God kan spreken, is over hem te spreken alsof hij een mens is, wat, om zeker te zijn, in zekere zin, voor een tijd was, en zoals de enige manier waarop men over de mens kan spreken, zelfs onze antropologen hebben dat beseft, is over hem te spreken alsof hij een termiet was.

In mijn hoofd zijn er verschillende ramen, die ik wel ken, maar misschien is het altijd dezelfde, op verschillende manieren open op het paradeerende universum.

Het feit is, zo lijkt het, dat het meeste dat je kunt hopen is om een beetje minder te zijn, op het einde, het schepsel dat je was in het begin, en het midden.

Niets is grappiger dan ongeluk, dat geef ik je toe. Ja, ja, het is het meest komische ding ter wereld.

Bedoelen we liefde als we liefde zeggen?

Estragon: zo ben ik. Of ik vergeet het meteen of ik vergeet het nooit.

Klaar, het is klaar, bijna klaar, het moet bijna klaar zijn. Graan op graan, één voor één, en op een dag, plotseling, is er een hoop, een kleine hoop, de onmogelijke hoop. Ik kan niet meer gestraft worden. Ik ga nu naar mijn keuken, tien voet bij tien voet bij tien voet, en wacht tot hij mij fluit. Mooie afmetingen, mooie proporties, ik leun op de tafel, kijk naar de muur en wacht tot hij me fluit.

Vriendschap is volgens Proust de ontkenning van die onherstelbare eenzaamheid waartoe ieder mens veroordeeld is.

Het zoeken naar de middelen om een einde te maken aan de dingen, een einde te maken aan de spraak, is wat het discours in staat stelt om door te gaan.

De tijdstaat van bereiken elimineert zo nauwkeurig de tijdstaat van aspiratie, dat het werkelijke Het onvermijdelijke lijkt, en omdat alle bewuste intellectuele inspanning om het onzichtbare en ondenkbare als een werkelijkheid te herstellen vruchteloos is, zijn we niet in staat onze vreugde te waarderen door het te vergelijken met ons verdriet.

Ze voelde, zoals ze zo vaak voelde met Murphy, bespat met woorden die dood gingen zodra ze klonken; elk woord uitgewist, voordat het tijd had om zin te maken, door het woord dat daarna kwam; zodat ze uiteindelijk niet wist wat er gezegd was. Het was alsof moeilijke muziek voor het eerst werd gehoord.

Ik ben altijd verbaasd geweest over het gebrek aan finesse van mijn tijdgenoten, ik wiens ziel kronkelde van 's morgens tot' s avonds, in de loutere zoektocht naar zichzelf.

Ik verzamelde de woorden en opende mijn mond, denkend dat ik ze zou horen. Maar alles wat ik hoorde was een soort ratel, onbegrijpelijk zelfs voor mij die wist wat de bedoeling was.