Thomas Ligotti beroemde citaten

Om gezond te zijn, was hij van mening dat men ofwel door melancholie moest worden verdoofd ofwel door hysterie moest worden geactiveerd, twee reacties die 'altijd en even gerechtvaardigd waren voor die van gezond inzicht'. Alle andere waren irrationeel, slechts symptomen van verbeeldingskracht die niet werkte, van herinneringen die niet werkten. En boven deze wereldse reacties was de enige toegestane verheffing, de enige geldige transcendentie, een sarcastische: een gelukzaligheid die het universum vernietigde met Spot van donkere vreugde, een bewuste extase. Al het andere in de weg van 'mystiek' was een teken van afwijking of afleiding, en een ketterij voor het voor de hand liggende. ("de Medusa")

Geen enkele andere levensvorm weet dat ze leven, en ze weten ook niet dat ze zullen sterven. Dit is alleen onze vloek. Zonder deze hex op ons hoofd zouden we ons nooit zo ver van het natuurlijke hebben teruggetrokken-zo ver en voor zo ' n tijd dat het een opluchting is om te zeggen wat we hebben geprobeerd met ons allemaal niet te zeggen: we zijn al lang bewoners van de natuurlijke wereld. Overal om ons heen zijn natuurlijke habitats, maar in ons is de rilling van verrassende en vreselijke dingen. Simpel gezegd: We zijn niet van hier. Als we morgen zouden verdwijnen, zou geen enkel organisme op deze planeet ons missen. Niets in de natuur heeft ons nodig.

Als een overlevingsgelukkige soort worden onze successen berekend in het aantal jaren dat we ons leven hebben verlengd, waarbij de vermindering van lijden slechts incidenteel is voor dit doel. Om in leven te blijven onder bijna alle omstandigheden is een ziekte bij ons. Niets kan ongezonder zijn dan om de gezondheid van iemand te bekijken als een middel om de dood te vertragen. De lengtes die we zullen gaan als uitstellers van die laatste ademtocht tonen alleen maar een morbide angst voor die gebeurtenis. Onze angst voor lijden daarentegen is gebrekkig.

Voor optimisten heeft het menselijk leven nooit rechtvaardiging nodig, ongeacht hoeveel pijn zich opstapelt, omdat ze zichzelf altijd kunnen vertellen dat het beter zal worden. Voor pessimisten is er geen hoeveelheid geluk-zou zoiets als geluk zelfs voor mensen moeten verkrijgen, behalve als een misvatting-die ons kan compenseren voor de pijn in het leven.

A: Er is geen groot plan van dingen. B: Als er een groot schema van dingen was, is het feit-het feit-dat we niet toegerust zijn om het waar te nemen, hetzij door natuurlijke of bovennatuurlijke middelen, een nachtmerrieachtige obsceniteit. C: het idee van een groots plan van dingen is een nachtmerrieachtige obsceniteit.

Het bedrijf dat me in dienst had, streefde er alleen naar om het goedkoopste tarief te serveren dat de klant zou tolereren, het zo snel mogelijk uit te brengen en zoveel in rekening te brengen als ze konden wegkomen. Als het mogelijk was om dat te doen, zou het bedrijf verkopen waar alle bedrijven van zijn soort van dromen over verkopen, het creëren van dat wat al onze inspanningen stilzwijgend zouden moeten bereiken: het ultieme product-niets. En voor dit product zouden ze de ultieme prijs eisen-alles.

Bewustzijn heeft ons gedwongen in de paradoxale positie van het streven om onzelfbewust te zijn van wat we zijn-hunks van bedervend vlees op desintegrerende botten.

Zoals de geschiedenis bevestigt, zullen mensen van gedachten veranderen over bijna alles, van welke god ze aanbidden tot hoe ze hun haar stylen. Maar als het gaat om existentiële oordelen, hebben mensen in het algemeen een onwankelbaar goede mening over zichzelf en hun toestand in deze wereld en zijn ze standvastig ervan overtuigd dat ze geen verzameling van zelfbewuste niets zijn.

Het heeft mij altijd gedacht dat mijn bestaan puur en uitsluitend bestond uit niets anders dan de meest schandalige onzin.

Dit is dus de ultieme, dat is slechts, troost: gewoon dat iemand een deel van je eigen gevoelens deelt en hiervan een kunstwerk heeft gemaakt dat je het inzicht, de gevoeligheid en-of je het nu leuk vindt of niet-een eigenaardige reeks ervaringen hebt om te waarderen. Verbazingwekkend om te zeggen, de troost van horror in de kunst is dat het eigenlijk onze paniek intensiveert, het luid maakt op het klankbord van onze horror-uitgeholde harten, de terreur op volle toeren zet, terwijl we de hele tijd reiken naar die perfecte en oorverdovende amplitude waarmee we kunnen dansen op de bizarre muziek van onze eigen ellende.

De enige waarde van deze wereld lag in haar vermogen om - op bepaalde tijden - een andere wereld voor te stellen.

Naar mijn mening is een goed ontwikkeld gevoel voor humor de zekerste indicatie van iemands menselijkheid, hoe Zwart en bitter die humor ook mag zijn.

De 'experimentele' schrijver volgt dan gewoon de bevelen van het verhaal naar het beste van zijn menselijke vermogen. De schrijver is niet het verhaal, het verhaal is het verhaal. Zie je? Soms is dit heel moeilijk te accepteren en soms te gemakkelijk. Aan de ene kant is er de schrijver die zijn lot niet onder ogen kan zien: dat het vertellen van een verhaal helemaal niets met hem te maken heeft; aan de andere kant is er degene die het te goed onder ogen ziet: dat het vertellen van het verhaal helemaal niets met hem te maken heeft

Kijk naar je lichaam-een geschilderde pop, een arm stuk speelgoed van samengevoegde delen klaar om in te storten, een ziek en lijdend ding met een hoofd vol valse fantasieën. â € " de Dhammapada

Waanzin, Chaos, erotisch vandalisme, verwoesting van ontelbare zielen - terwijl we schreeuwen en vergaan, likt de geschiedenis een vinger en draait de bladzijde om.

We leven in een permanente staat van kwade trouw, een Wederzijdse vertegenwoordiging van onszelf tegenover elkaar om gezond te blijven en onze biologische noodzaak te volgen om als soort door te gaan.

Niemand geeft iets op totdat het zich tegen hen keert, of dat ding nu echt of onwerkelijk is.

Ik wilde dingen met Richard doen waardoor de zon koud zou worden van afschuw.

De fijnste mensen, zoals mensen gaan, kunnen niet anders dan een eerlijk deel van angst en onzekerheid verraden, zelfs volledige paniek.

Alles is uiteindelijk eigenaardig en uiteindelijk belachelijk.

Mijn opa voelde zich thuis bij zijn gekken.

Ramen zijn de ogen van de Ziellozen

Geheugenverlies is misschien wel het hoogste sacrament in het grote grijze ritueel van het bestaan.

Niet-bestaan heeft nooit iemand pijn gedaan. Het bestaan doet iedereen pijn.

Best verkopende horrorfictie is inderdaad noodzakelijkerwijs conservatief omdat het een groot aantal lezers moet vermaken. Het is net als netwerktelevisie. Ik ben uw lokale kabel toegang station.

Het menselijke verschijnsel is slechts de som van dicht opgerolde lagen van illusie, die elk zich op de Opperste waanzin winden dat er personen van welke aard dan ook zijn, terwijl alles wat er kan zijn, hersenloze spiegels zijn die lachen en schreeuwen terwijl ze rondparaderen in een eindeloze droom

Hoewel een beetje bewustzijn overlevingseigenschappen heeft gehad tijdens een onheuglijk hoofdstuk van onze evolutie-zo gaat één theorie-werd dit vermogen al snel een opruiend middel dat tegen ons werkte-we moeten ons bewustzijn belemmeren voor alles wat we waard zijn of het zal ons een te duidelijke visie opleggen van wat we niet willen zien-Bewustzijn heeft ons gedwongen in de paradoxale positie van het streven om onzelfbewust te zijn van wat we zijn-hunks van bedervend vlees op desintegrerende botten

Wat een nachtmerrie nachtmerrieachtig maakt, is het gevoel dat er iets gebeurt dat niet zou moeten gebeuren. Hoewel nachtmerries het meest geschikte referentiepunt zijn voor dit gevoel van het onmogelijke, het ondenkbare, als iets dat daadwerkelijk gebeurt, is het niet beperkt tot onze slaapuren.

En het ergste wat we kunnen weten-erger dan het weten van onze afstamming van een massa micro-organismen-is dat we nobodies zijn, niet somebodies, marionetten, geen mensen.

Officieel is er geen erger lot dan de dood. Onofficieel is er een overvloed aan zulke loten. Voor sommige mensen is het leven met de gedachte dat ze zullen sterven Een lot dat erger is dan de dood zelf.

De meeste mensen leren zichzelf te redden door de inhoud van het bewustzijn kunstmatig te beperken.

Maar zelfs als de ego-dood wordt beschouwd als het optimale model voor het menselijk bestaan, een model van bevrijding van onszelf, blijft het nog steeds een compromis met het zijn, een concessie aan de blunder van de schepping zelf. We zouden het beter moeten kunnen doen, en dat kunnen we. Onze ego ' s laten doden is het tweede beste na het doden van de dood en al het Smerige bijspel dat eromheen fladdert. Laat dus alle landen klein zijn, en de groeier kleiner en kleiner totdat er geen landen meer overblijven waar een menselijke voetstap zich op de aarde hoeft te drukken.

De natuur gaat door blunders; dat is haar manier. Het is ook van ons. Dus als we een blunder hebben gemaakt door het bewustzijn als een blunder te beschouwen, waarom maken we er dan ophef over? Onze zelfverwijdering van deze planeet zou nog steeds een prachtige beweging zijn, een prestatie die zo lichtgevend is dat het de zon zou verduisteren. Wat hebben we te verliezen? Geen kwaad zou ons vertrek uit deze wereld vergezellen, en de vele kwaden die we hebben gekend, zouden samen met ons uitsterven. Dus waarom zou je uitstellen wat het meest prijzenswaardige meesterwerk van ons bestaan zou zijn, en de enige?

Het sinistere, het verschrikkelijke bedriegt nooit: de staat waarin ze ons verlaten is er altijd een van verlichting. En alleen deze toestand van kwaadaardig inzicht geeft ons een volledig begrip van de wereld, alles bij elkaar genomen, net zoals een ijskoude melancholie ons het volledige bezit van onszelf geeft. We kunnen ons alleen verbergen voor horror in het hart van horror. ("de Medusa")

Wat voortplanting betreft, zou niemand bij zijn volle verstand zeggen dat het de enige activiteit is zonder een prijzenswaardige stimulans. Degenen die zich voortplanten, moeten zich dus niet oneerlijk afgeslacht voelen als de ergste samenzweerders tegen het menselijk ras. Ieder van ons is schuldig aan het in leven houden van de samenzwering, wat goed is voor de meeste mensen.

Mijn verbeelding? Nee, Ik denk niet dat het levendig is. Integendeel, het is lang niet krachtig genoeg. Mijn slechte fantasierijke vermogens hebben altijd nodig gehad...uitbreiding. Daarom ben ik hier bij jou. Je lacht weer,of beter gezegd je grijnst. Grappig woord, grijns. Een soort buitenaardse achternaam. Simon Smirk. Hoe denk je dat dat klinkt?