Paul Celan beroemde citaten

Alleen eerlijke handen schrijven echte gedichten. Ik zie geen fundamenteel verschil tussen een handdruk en een gedicht.

Er wordt ons verteld dat toen Hölderlin ' gek 'werd, hij voortdurend herhaalde:' er gebeurt niets met mij, er gebeurt niets met mij.'

Een gedicht, als een manifestatie van taal en dus in wezen dialoog, kan een boodschap in een fles zijn, uitgezonden in de-niet altijd zeer hoopvolle-overtuiging dat het ergens en soms op het land zou kunnen aanspoelen, misschien op het hartland. Ook gedichten in die zin zijn onderweg: ze maken iets. Naar wat? Naar iets dat open staat, bewoonbaar, misschien naar een adresseerbare jij, naar een adresseerbare werkelijkheid.

Er was aarde in hen en ze groeven.

Onderteken je naam niet tussen werelden, overwin de verscheidenheid aan betekenissen, vertrouw op de traanvlek, leer te leven.

Bereikbaar, dichtbij en niet verloren, bleef er in het midden van de verliezen dit ene ding: taal. Het, de taal, bleef, niet verloren, ja, ondanks alles. Maar het moest door zijn eigen antwoordloosheid gaan, door angstaanjagend zwijgen, door de duizend duisternis van de doodbrengende spraak. Het ging door en gaf geen woorden terug voor wat er gebeurde; toch ging het door dit gebeuren. Doorgegaan en weer aan het licht kon komen, "verrijkt" door dit alles.

Zwarte melk van de dageraad we drinken het bij zonsondergang.

Het gedicht is eenzaam. Het is eenzaam en onderweg. De auteur blijft erbij. Plaatst dit feit het gedicht niet al hier, bij het begin, in de ontmoeting, in het mysterie van de ontmoeting?

De Duitse poëzie gaat een heel andere richting in dan de Franse poëzie.... De taal is nuchter geworden, meer feitelijk. Het wantrouwt " schoonheid."Het probeert waarheidsgetrouw te zijn.

Een niets dat we waren, zijn, zullen blijven bloeien: het niets -, het niemands roos.

De twee hartgrijze Plassen: twee mondjes vol stilte.

Hoge populieren-menselijke wezens van deze aarde!

Het hart verstopte zich nog steeds in het donker, hard als de Steen der Wijzen.

Een gedicht, een voorbeeld van taal, dus in wezen dialoog, kan een brief zijn in een fles die in zee wordt gegooid met de-zeker niet altijd sterke-hoop dat het op de een of andere manier ergens kan aanspoelen, misschien aan de kustlijn van het hart. Ook op deze manier zijn gedichten onderweg: ze gaan er naartoe. Naar wat? Naar iets open, bewoonbaar, een benaderbare jij, misschien, een benaderbare realiteit. Zulke realiteiten staan, denk ik, op het spel in een gedicht.

Slechts één ding bleef bereikbaar, dichtbij en veilig te midden van alle verliezen: taal. Ja, taal. Ondanks alles bleef het veilig tegen verlies.

niemand getuigt voor de getuige

wie onzichtbaar genoeg is om jou te zien

Poëzie is een soort thuiskomst.

Ze hebben me aan stukken genezen.

Lente: bomen vliegen naar hun vogels

rush of pine scent (once upon a time), de ongelicentieerde overtuiging er moet een andere manier zijn om dit te zeggen.

Poëzie is misschien dit: een Atemwende, een draai van onze adem. Wie weet, misschien gaat poëzie zijn weg-de weg van de kunst-omwille van precies zo ' n wending? En aangezien het vreemde, de afgrond en het hoofd van Medusa, de afgrond en de automaat allemaal in dezelfde richting lijken te liggen-is het misschien deze wending, deze Atemwende, die het vreemde van het vreemde kan Sorteren? Misschien is het hier, in dit ene korte moment, dat Medusa ' s hoofd verschrompelt en de automaat naar beneden loopt? Misschien wordt, samen met het ik, hier vervreemd en bevrijd, op deze manier ook iets anders bevrijd?

De werkelijkheid is er niet zomaar, ze bestaat niet zomaar: ze moet gezocht en gewonnen worden.

Hoe je in mij sterft: tot aan de laatste Versleten knoop van adem ben je daar, met een splinter van leven.

Tel de amandelen, tel wat bitter was en je wakker hield, Tel mij ook: ik zocht je oog toen je omhoog keek en niemand je wilde zien, ik spinde die geheime draad waar de dauw waarop je meende naar beneden gleed naar kruiken die werden verzorgd door een woord dat niemand ' s hart bereikte. Daar voer je voor het eerst volledig de naam in die van jou is, je stapte op vaste voeten naar jezelf toe, de hamers zwaaiden vrij in het Belfort van je stilte, dingen die je hoorde kwamen naar je toe, wat dood is, zette ook zijn arm om je heen, en jullie drieën liepen de avond door. Maak me bitter. Nummer me tussen de amandelen

Met een veranderende sleutel ontgrendel je het huis waar de sneeuw van wat stil is, drijft. Net als het bloed dat uit je oog of mond of oor barst, verandert je sleutel. Het veranderen van uw sleutel verandert het woord dat kan drijven met vlokken. Net als de wind die je afwijst, is de sneeuw om je woord gebundeld.

in de lucht, daar blijft je wortel, daar, in de lucht

je roeit bij wordlight

De dood is een meester uit Duitsland.

Hij spreekt waarlijk die de schaduw spreekt.

Ik ging met mijn hele wezen naar taal.

Elke pijl die je schiet draagt zijn eigen doel in de beslist geheime tangle

Met wijn en verloren zijn, met steeds minder van beide: Ik reed door de sneeuw, lees je me Ik reed God ver-ik reed God dichtbij, hij zong, het was onze laatste rit over de gehinderde mensen. Ze schrokken toen ze ons boven ons hoorden, schreven ze, ze logen ons gehuil in een van hun beeld-geteisterde talen.

De onleesbaarheid van deze wereld. Alles twee keer voorbij. De sterke klokken rechtvaardigen het splitsuur, Hees. Je, vastgeklemd in je diepste deel, klim voor altijd uit jezelf.