Thomas Bernhard beroemde citaten

Het zou verkeerd zijn om te weigeren het feit onder ogen te zien dat alles fundamenteel ziek en verdrietig is.

... In welke toestand we ons ook bevinden, we moeten altijd doen wat we willen doen, en als we op reis willen gaan, dan moeten we dat doen en ons geen zorgen maken over onze toestand, zelfs als het de slechtst mogelijke toestand is, want als dat zo is, zijn we toch klaar, of we nu op reis gaan of niet, en het is beter om te sterven nadat we de reis hebben gemaakt waarnaar we verlangen, dan te worden verstikt door ons verlangen.

Heel vaak schrijven we een zin te vroeg op, dan een andere te laat; wat we moeten doen is het op het juiste moment opschrijven, anders gaat het verloren.

Al het leven is niets anders dan een vurige poging om dichter bij elkaar te komen.

Arrogantie is een uitermate geschikt wapen om te gebruiken tegen een vijandige wereld, een wereld waarin arrogantie wordt gevreesd en gerespecteerd, zelfs als het, net als de mijne, slechts wordt geveinsd.

De studie van ziekte is de meest poëtische van de wetenschappen.

We moeten onszelf toestaan te denken, we moeten durven denken, ook al falen we. Het ligt in de aard van de dingen dat we altijd falen, omdat we het plotseling onmogelijk vinden om onze gedachten te ordenen, omdat het denkproces vereist dat we elke gedachte die er is, elke mogelijke gedachte overwegen. Fundamenteel hebben we altijd gefaald, zoals alle anderen, wie ze ook waren, zelfs de grootste geesten. Op een gegeven moment faalden ze plotseling en stortte hun systeem in, zoals blijkt uit hun geschriften, die we bewonderen omdat ze het verst in mislukking wagen. Denken is falen, dacht ik.

Degenen die in het land wonen worden na verloop van tijd idioot, zonder het te merken, voor een tijdje denken ze dat het origineel en goed is voor hun gezondheid, maar het leven op het land is helemaal niet origineel, voor iedereen die er niet in geboren is en voor het land toont het een gebrek aan smaak en is het alleen schadelijk voor hun gezondheid. De mensen die op het platteland gaan wandelen, lopen recht naar hun eigen begrafenis op het platteland en leiden op zijn minst een grotesk bestaan dat hen eerst in idiotie leidt, dan in een absurde dood.

Je hebt altijd een leven van pretentie geleefd, geen echt leven-een gesimuleerd bestaan, geen echt bestaan. Alles aan jou, alles wat je bent, is altijd voorwendsel geweest, nooit echt, nooit echt.

Ik schrijf eigenlijk alleen over innerlijke landschappen en de meeste mensen zien ze niet, omdat ze praktisch niets van binnen zien, omdat ze denken dat omdat het van binnen is, het donker is, en dus zien ze niets. Ik denk niet dat ik ooit, in een van mijn boeken, een landschap heb beschreven. Er is echt niets van dat soort in een van hen. Ik schrijf alleen maar Concepten. En dus verwijs ik altijd naar "bergen" of "een stad" of "straten"."Maar hoe ze eruit zien: Ik heb nog nooit een beschrijving van een landschap gemaakt. Dat interesseerde me niet eens.

Niets dan rampspoed volgt uit applaus.

Mijn hele leven heb ik grote bewondering gehad voor zelfmoorden. Ik heb ze altijd in alle opzichten superieur aan mij geacht.

Een misdadiger is ongetwijfeld een arme ziel, die gestraft wordt voor zijn armoede.

Ik moest mijn hele jeugd doorbrengen in de altensam kerker als een gevangene die tijd zat zonder begrijpelijke reden, voor een misdaad die hij zich niet kan herinneren, waarschijnlijk een gerechtelijke fout.

Op een dag ben je afgesneden, helemaal in het begin ben je afgesneden en kan je niet terug, de taal die je leert en de hele zaak van wandelen en al de rest is omwille van de enkele gedachte, hoe je weer terug kunt komen.

We publiceren alleen om ons verlangen naar roem te bevredigen; er is geen ander motief dan het nog basere van geld verdienen....

Ik vermijd literatuur waar mogelijk, want waar mogelijk vermijd ik mezelf...

alles is belachelijk als men aan de dood denkt

De kunst die we nodig hebben is de kunst van het dragen van het ondraaglijke.

In theorie begrijpen we mensen, maar in de praktijk kunnen we ze niet verdragen, dacht ik, met hen omgaan Voor het grootste deel met tegenzin en ze altijd vanuit ons oogpunt behandelen. We zouden mensen niet vanuit ons standpunt moeten observeren en behandelen, maar vanuit alle hoeken, dacht ik, associëren met hen op een zodanige manier dat we kunnen zeggen dat we om zo te zeggen op een volledig onbevooroordeelde manier met hen omgaan, wat echter niet mogelijk is, omdat we eigenlijk altijd bevooroordeeld zijn tegen iedereen.

Je bent nooit echt samen met iemand van wie je houdt totdat de persoon in kwestie dood is en daadwerkelijk in je zit.

Wat kun je doen? Je krijgt een naam, Je wordt 'Thomas Bernhard' genoemd, en dat blijft zo voor de rest van je leven. En als je op een gegeven moment in het bos gaat wandelen, en iemand neemt een foto van je, dan loop je de komende tachtig jaar altijd in het bos. Je kunt er niets aan doen.

Alles is wat het is, dat is alles. Als we betekenissen en mysteries blijven hechten aan alles wat we waarnemen, alles wat we zien dat is, en aan alles wat zich in ons afspeelt, zullen we vroeg of laat gek worden, dacht ik.

De denkende man bevindt zich altijd in een gigantisch weeshuis waar mensen hem voortdurend bewijzen dat hij geen ouders heeft.

De enige vrienden die ik heb zijn de doden die hun geschriften aan mij hebben nagelaten-ik heb geen anderen.

Vrouwen waren als rivieren, hun oevers waren onbereikbaar, de nacht klonk vaak met het geschreeuw van de verdronken.

Wat belachelijk is aan mensen, dokter, 'zei de Prins,' is eigenlijk hun totale onvermogen om belachelijk te zijn

Mensen houden een hond en worden geregeerd door deze hond, en zelfs Schopenhauer werd uiteindelijk niet geregeerd door zijn hoofd, maar door zijn hond. Dit feit is meer deprimerend dan enig ander.

We zien onszelf pas echt onder ogen als we bang zijn.

...we vragen ons af: waarom zelfmoord? We zoeken naar redenen, oorzaken, enzovoort.... We volgen de loop van het leven dat hij nu zo plotseling heeft beëindigd zo ver terug als we kunnen. Dagenlang zijn we bezig met de vraag: waarom zelfmoord? We herinneren ons details. En toch moeten we zeggen dat alles in het leven van de zelfmoord - want nu weten we dat hij zijn hele leven zelfmoord was, het bestaan van een zelfmoord leidde - deel uitmaakt van de oorzaak, de reden, voor zijn zelfmoord.

In plaats van zelfmoord te plegen, gaan mensen aan het werk.

Ik wilde niets zijn, en natuurlijk wilde ik mezelf niet veranderen in een louter beroep: alles wat ik ooit wilde was mezelf zijn.

Advocaten maken alleen maar verwarring...Een advocaat is een instrument van de duivel. Over het algemeen is hij een duivelse idioot, die rekent op de domheid van mensen die veel dommer zijn dan hijzelf, en bij God heeft hij altijd gelijk.

Iedereen, zo ging hij verder, spreekt een taal die hij niet begrijpt, maar die nu en dan door anderen wordt begrepen. Dat is genoeg om iemand te laten bestaan en op zijn minst verkeerd begrepen te worden.

Dat zijn vreselijke mensen die Glenn Gould niet leuk vinden... Ik wil niets met zulke mensen te maken hebben, het zijn gevaarlijke mensen.

Er is tenslotte niets anders dan falen.

perfidious society masturbators

We moeten gezelschap houden met zogenaamd slechte personages als we willen overleven en niet bezwijken voor mentale atrofie. Mensen met een goed karakter, zo genoemd, zijn degenen die ons uiteindelijk dood vervelen.

Ik zou de ongelukkigste persoon zijn die je je kunt voorstellen, dagelijks geconfronteerd met rampzalige werken die schreeuwen van fouten, onnauwkeurigheid, onzorgvuldigheid, amateurisme. Ik vermeed deze straf door ze te vernietigen, dacht ik, en plotseling genoot ik van het woord vernietigen.

...Hij was gewoon stukjes woorden en ontwrichte zinnen.

Iedereen is een virtuoos op zijn eigen instrument, maar samen vormen ze een ondraaglijke kakofonie.

We Kunnen Alleen Bestaan Door Onze Gedachten Af Te Leiden Van Het Feit Dat We Bestaan

Alleen als ik bij zeewater ben, kan ik echt ademen, om nog maar te zwijgen van mijn vermogen om te denken.

De woede en de wreedheid tegen alles kan gemakkelijk van het ene uur op het andere worden omgezet in het tegenovergestelde.

Het idee, al fin y al cabo, is een demenciaal idee.