Mario Vargas Llosa beroemde citaten

Het geheugen is een strik, puur en eenvoudig; het verandert, het herschikt subtiel het verleden om het heden te passen.

Lezen is een protest tegen de onvolkomenheden van het leven

het lezen van goede literatuur is een ervaring van plezier...maar het is ook een ervaring van leren wat en hoe we zijn, in onze menselijke integriteit en onze menselijke onvolmaaktheid, met onze acties, onze dromen en onze geesten, alleen en in relaties die ons verbinden met anderen, in ons publieke imago en in de geheime holtes van ons bewustzijn.

Je kunt creativiteit niet leren-hoe je een goede schrijver kunt worden. Maar je kunt een jonge schrijver helpen ontdekken in zichzelf wat voor soort schrijver hij zou willen zijn.

Er is een onverenigbaarheid tussen literaire creatie en politieke activiteit.

In mijn geval is literatuur een soort wraak. Het is iets dat me geeft wat het echte leven me niet kan geven-alle avonturen, al het lijden. Alle ervaringen die ik alleen in de verbeelding kan leven, de literatuur voltooit.

Schrijvers zijn de exorcisten van hun eigen demonen.

Ik leerde lezen op de leeftijd van vijf, in broeder Justiniano’s klas op de De la Salle Academie in Cochabamba, Bolivia. Het is het belangrijkste dat me ooit is overkomen. Bijna zeventig jaar later herinner ik me duidelijk hoe de magie van het vertalen van de woorden in boeken in beelden mijn leven verrijkte en de barrières van tijd en ruimte doorbrak...

Hoe vluchtig het ook is, een roman is iets, terwijl wanhoop niets is.

Literatuur is een vorm van permanente opstand. Haar missie is om mensen op te wekken, te storen, te alarmeren, in een constante staat van ontevredenheid met zichzelf te houden.

Het ergste wat een kunstenaar kan overkomen, is gesubsidieerd worden door de staat. Het leidt tot een intellectuele en artistieke castratie.

Dit feit leerde ik ook uit deze eerste roman dat ik persoonlijke ervaring nodig had om uit te vinden, te fantaseren, fictie te creëren, maar tegelijkertijd had ik wat afstand nodig, wat perspectief op deze ervaring om me vrij genoeg te voelen om het te manipuleren en om te zetten in fictie. Als de ervaring heel dichtbij is, voel ik me geremd. Ik heb nooit fictie kunnen schrijven over iets dat me onlangs is overkomen. Als de nabijheid van de werkelijke werkelijkheid, van de levende werkelijkheid, een overtuigend effect op mijn verbeelding wil hebben, heb ik een afstand nodig, een afstand in tijd en ruimte.

Je kunt niet met jezelf vechten, want deze strijd heeft maar één verliezer.

Als je wordt vermoord omdat je een schrijver bent, is dat de maximale uitdrukking van respect, Weet je.

Omdat het onmogelijk is om te weten wat er werkelijk gebeurt, liegen, verzinnen, dromen en zoeken wij Peruanen toevlucht in illusie. Door deze vreemde omstandigheden is het Peruaanse leven, een leven waarin zo weinigen daadwerkelijk lezen, literair geworden.

Of het nu religieus of raciaal is, antisemitisme is altijd weerzinwekkend, een van de meest destructieve manifestaties van menselijke domheid en kwaad. Wat er diep in tot uitdrukking komt, is het traditionele wantrouwen van de mens tegenover de man die geen deel uitmaakt van zijn stam, die 'ander' die een andere taal spreekt, wiens huid een andere kleur heeft en die deelneemt aan mysterieuze riten en rituelen.

We moeten utopieën wantrouwen: ze eindigen meestal in holocausts.

Ik denk dat in een land als het mijne geweld de wortel is van alle menselijke relaties.

De dood is niet genoeg. Het verwijdert de vlek niet. Maar een klap, een whiplash, vierkant op het gezicht, wel. Omdat het gezicht van een man net zo heilig is als zijn moeder of zijn vrouw.

Het is niet waar dat veroordeelden leven als dieren: dieren hebben meer ruimte om te bewegen.

Ik schrijf omdat ik ongelukkig ben. Ik schrijf omdat het een manier is om ongelukkig te zijn.

Hebben de retorische ruzies van burgerlijke politieke partijen iets te maken met de belangen van de nederigen en onderdrukten?

Welvaart of egalitarisme - je moet kiezen. Ik ben voorstander van vrijheid - je bereikt sowieso nooit echte gelijkheid: je offert gewoon welvaart op voor een illusie.

Een boek schrijven is een eenzame bezigheid. Je bent volledig afgesneden van de rest van de wereld, ondergedompeld in je obsessies en herinneringen.

Erotiek heeft zijn eigen morele rechtvaardiging omdat het zegt dat plezier voor mij genoeg is; het is een verklaring van de soevereiniteit van het individu.

Ik was erg jong en woonde met mijn grootouders in een villa met witte muren in de Calle Ocharan, in Miraflores.

Het is zeldzaam en bijna onmogelijk voor een roman om slechts één verteller te hebben.

Dat is één ding waar ik zeker van ben te midden van mijn vele onzekerheden met betrekking tot de literaire roeping: diep van binnen voelt een schrijver dat schrijven het beste is dat hem ooit is overkomen, of ooit zou kunnen overkomen, omdat schrijven wat hem betreft de best mogelijke manier van leven is, laat staan de sociale, politieke of financiële beloningen van wat hij erdoor zou kunnen bereiken.

Ik schrijf altijd een conceptversie van de roman waarin ik probeer te ontwikkelen, niet het verhaal, niet de plot, maar de mogelijkheden van de plot. Ik schrijf zonder veel na te denken, probeer allerlei zelfkritiek te overwinnen, zonder te stoppen, zonder enige aandacht te schenken aan de stijl of structuur van de roman, en leg alleen alles op papier dat als grondstof kan worden gebruikt, zeer grof materiaal voor latere ontwikkeling in het verhaal.

Het leven is een shitstorm, waarin kunst onze enige paraplu is."(gesproken door een personage in een roman van Mario Vargas Llosa)

Ik overtuigde haar dat haar eerste loyaliteit niet aan andere mensen is, maar aan haar eigen gevoelens.

De revolutie zal de maatschappij van haar kwalen bevrijden, terwijl de wetenschap het individu van zijn kwalen zal bevrijden.

fictie schrijven is het beste wat er is, want absoluut alles is mogelijk!

De taak van de schrijver is om met strengheid te schrijven, met toewijding, om te verdedigen wat ze geloven met al het talent dat ze hebben. Ik denk dat dat deel uitmaakt van de morele verplichting van een schrijver, die niet alleen puur artistiek kan zijn. Ik denk dat een schrijver een soort verantwoordelijkheid heeft om tenminste deel te nemen aan het maatschappelijk debat. Ik denk dat literatuur verarmd wordt, als het wordt afgesneden van de belangrijkste agenda van mensen, van de samenleving, van het leven.

Wetenschap is nog steeds slechts een kaars die glinstert in een grote pikdonkere grot.

De democratie handhaven of naar een dictatuur gaan: dat is wat er op het spel staat bij deze verkiezingen.

Maar wat heb ik? De dingen die me verteld worden en de dingen die ik vertel, dat is alles. En voor zover ik weet, heeft dat nog nooit iemand laten vliegen.

Geen democratie wordt perfect geboren, en niemand wordt ooit perfect geboren. Toch is democratie superieur aan autoritaire en totalitaire regimes omdat, in tegenstelling tot hen, democratie perfect is.

De waarheden die het meest waarheidsgetrouw lijken, als je ze van alle kanten bekijkt, als je ze van dichtbij bekijkt, blijken ofwel halve waarheden of leugens te zijn.

Het is gemakkelijk om te weten wat je wilt zeggen, maar niet om het te zeggen

Het geheim van geluk, althans van gemoedsrust, is weten hoe je seks van liefde kunt scheiden. En, indien mogelijk, het elimineren van romantische liefde uit je leven, dat is de liefde die je laat lijden. Op die manier, verzeker ik je, leef je met meer rust en geniet je meer van dingen.