Pablo Neruda beroemde citaten

Je kunt alle bloemen knippen, maar je kunt de lente niet tegenhouden.

Neem het allemaal terug. Het leven is saai, behalve bloemen, zonneschijn, je perfecte benen. Een glas koud water als je echt dorst hebt. De manier waarop lichamen bij elkaar passen. Fris en jong en zoet. Koffie in de ochtend. Dit zijn slechts momenten. Ik worstel met de tussenpersonen. Ik wil gewoon nooit stoppen met liefhebben alsof er niets anders te doen is, want wat is er nog meer te doen?

Liefde gaat niet over bezit, diamanten en geschenken. Het gaat over het delen van jezelf met de wereld om je heen.

Laten we met vrijgevigheid degenen vergeten die niet van ons kunnen houden

Hij die niet reist, die niet leest, die niet naar muziek luistert, die geen genade in zichzelf vindt, die geen genade in zichzelf vindt, sterft langzaam.

Als niets ons van de dood redt, zou liefde ons tenminste van het leven moeten redden.

Ik hou van je zonder te weten hoe, of wanneer, of van waar. Ik hou eenvoudig van je, zonder problemen of trots: Ik hou op deze manier van je omdat ik geen andere manier van liefhebben ken dan deze, waarin er geen Ik of jij is, zo intiem dat je hand op mijn borst Mijn hand is, zo intiem dat wanneer ik in slaap val je ogen sluiten.

Op een dag, ergens - overal, feilloos, zul je jezelf vinden, en dat, en alleen dat, kan het gelukkigste of bitterste uur van je leven zijn.

Lachen is de taal van de ziel.

De liefde voelen van mensen van wie we houden is een vuur dat ons leven voedt.

Uur van nostalgie, uur van geluk, uur van eenzaamheid.

daarom wacht ik op u als een eenzaam huis, totdat u mij weer zult zien en in Mij zult wonen. Tot die tijd doen mijn ramen pijn.

Ik hou van alle dingen, niet alleen van het grote, maar ook van het oneindig kleine: vingerhoedjes, sporen, borden, bloemenvazen.....

Neem brood van mij weg, als je wilt, neem lucht weg, maar neem je lach niet van mij af.

Haat is als een zwaardvis, die onzichtbaar door water werkt en dan zie je het komen met bloed langs zijn lemmet, maar transparantie ontwapent het.

Ik hou van je zoals bepaalde duistere dingen bemind moeten worden, in het geheim, tussen de schaduw en de ziel.

'S nachts, liefde, bind je hart aan het mijne, en de twee samen in hun slaap zullen de duisternis verslaan

Liefde is een oorlog van bliksem, en twee lichamen geruïneerd door een enkele zoetheid. Kus voor kus bedekt ik uw kleine oneindigheid, uw randen, uw rivieren, uw kleine dorpen, en een genitaal vuur, getransformeerd door verrukking, glijdt door de smalle kanalen van bloed om een nachtelijke anjer te precipiteren, om te zijn, en niets anders te zijn dan licht in het donker.

Liefde is zo kort, vergeten is zo lang.

Maar als je elke dag, elk uur voelt dat je voor mij bestemd bent met onverzoenlijke zoetheid, als elke dag een bloem naar je lippen klimt om mij te zoeken, ah mijn liefde, ah mijn eigen, in mij wordt al dat vuur herhaald, in mij wordt niets gedoofd of vergeten, mijn liefde voedt zich met jouw liefde, geliefden, en zolang je leeft zal het in je armen zijn zonder de mijne te verlaten.

Ik wil met je doen wat de lente doet met de kersenbomen.

Ik kan vanavond het droevigste gedicht schrijven. Ik hield van haar en soms hield zij ook van mij.

En onze problemen zullen uiteenvallen, De ziel / waait door als een wind, en hier waar we wonen zullen we allemaal weer schoon zijn, met vers brood op tafel.

Ik hou van alle dingen, niet omdat ze hartstochtelijk zijn of zoet ruiken, maar omdat, ik weet niet, omdat deze oceaan van jou en van mij is: deze knopen en wielen en kleine vergeten schatten, waaiers op wiens veren liefde haar bloesems heeft verspreid, glazen, messen en scharen-allemaal dragen het spoor van iemands vingers op hun handvat of oppervlak, het spoor van een verre hand verloren in de diepten van vergetelheid.

dus ik hou van je omdat ik geen andere manier ken dan deze: waar ik niet besta, noch jij, zo dichtbij dat je hand op mijn borst Mijn hand is, zo dichtbij dat je ogen sluiten als ik in slaap val.

Ik was verdwaald in de nacht, zonder het licht van uw oogleden, en toen de nacht mij omringde, werd ik wedergeboren: ik was de eigenaar van mijn eigen duisternis.

Misschien kan de aarde ons leren als wanneer alles dood lijkt en later blijkt te leven

Alleen eten is een teleurstelling. Maar geen materie meer eten, is hol en Groen, heeft doornen als een keten van vishaken, die uit het hart trekken en aan je binnenkant klauwen. Honger voelt als Tangen, als de beet van krabben; het brandt, brandt en heeft geen vacht. Laten we snel gaan zitten om te eten met al degenen die niet hebben gegeten; laten we grote tafelkleden spreiden, zout in meren van de wereld doen, planetaire bakkerijen opzetten, tafels met aardbeien in de sneeuw en een bord als de maan zelf waaruit we allemaal kunnen eten. Voor nu vraag ik niet meer dan de rechtvaardigheid van het eten.

Waarom verbergen bomen de pracht van hun wortels?

In welke taal valt regen over getormenteerde steden?

Elke dag speel je met het licht van het universum.

Alles is ceremonie in de wilde tuin van de kindertijd.

Er was dorst en honger en jij was de vrucht. Er waren verdriet en de ruïnes, en jij was het wonder.

Onder je huid leeft de maan.

Nee, Mijn hond keek me altijd aan, besteedde me de aandacht die ik nodig had, de aandacht die nodig was om een ijdel persoon als ik te laten begrijpen dat hij, omdat hij een hond was, tijd verspilde, maar met die ogen die zoveel zuiverder waren dan de mijne, bleef hij naar me staren met een blik die alleen voor mij was gereserveerd al zijn zoete en ruige leven, altijd in de buurt van me, me nooit lastig viel en niets vroeg.

Ik hou van op tafel, als we spreken, het licht van een fles intelligente wijn.

Als we niet zo vastberaden waren om ons leven in beweging te houden en voor een keer niets konden doen, zou een enorme stilte misschien deze droefheid kunnen onderbreken van het nooit begrijpen van onszelf en van het bedreigen van onszelf met de dood, misschien kan de wereld ons leren als wanneer alles dood lijkt, maar later blijkt te leven.

Ik wil dorst zien in de lettergrepen, Hard vuur in het geluid; door het donker voelen voor de schreeuw.

En één voor één worden de nachten tussen onze gescheiden steden verbonden met de nacht die ons verenigt.

Je bent als de nacht, gekalmeerd, geconstelleerd. Je stilte is sterachtig, zo ver weg, zo waar.

Er is geen grotere ruimte dan die van verdriet ...

Wie kan ik vragen wat ik ben gekomen om te laten gebeuren in de wereld?

Alsof je van binnenuit in brand staat. De maan leeft in de voering van je huid.

Wat heeft de aarde de bomen geleerd? Hoe te spreken tot de hemel.

Loving is een reis met water en met sterren, met verstikte lucht en abrupte stormen van meel: loving is een botsing van bliksemschichten en twee lichamen verslagen door een enkele druppel honing.

Alles is zo levend, dat ik kan leven. Zonder te bewegen kan ik alles zien. In je leven zie ik alles wat leeft.

We moeten onze weg dromen.

mijn voeten zullen willen lopen naar waar je slaapt, maar Ik zal blijven leven.

Het was mijn lot om lief te hebben en afscheid te nemen.

De boeken die je het meest helpen, zijn de boeken die je het meest doen denken. De moeilijkste manier van leren is die van gemakkelijk lezen; maar een groot boek dat van een groot denker komt, is een schip van gedachten, diep geladen met waarheid en schoonheid.