Italo Calvino beroemde citaten

Ik heb geprobeerd gewicht te verwijderen, soms van mensen, soms van hemellichamen, soms van steden; bovenal heb ik geprobeerd gewicht te verwijderen van de structuur van verhalen en van taal.

Een klassieker is een boek dat nooit klaar is met zeggen wat het te zeggen heeft.

Een mens wordt mens niet door de toevallige convergentie van bepaalde biologische omstandigheden, maar door een daad van wil en liefde van de kant van andere mensen.

Steden zijn, net als dromen, gemaakt van verlangens en angsten, zelfs als de draad van hun discours geheim is, hun regels absurd zijn, hun perspectieven bedrieglijk zijn en alles iets anders verbergt.

De hel van de levenden is niet iets dat zal zijn; als er een is, is het wat er al is, de hel waar we elke dag leven, die we vormen door samen te zijn. Er zijn twee manieren om te ontsnappen aan het lijden. De eerste is voor velen gemakkelijk: accepteer de hel en word er zo ' n deel van dat je hem niet meer kunt zien. De tweede is riskant en vereist voortdurende waakzaamheid en bezorgdheid: zoek en leer te herkennen wie en wat, te midden van de hel, geen hel zijn, laat ze dan verdragen, geef ze ruimte.

Als je reist, besef je dat verschillen verloren gaan: elke stad lijkt op alle steden, plaatsen wisselen hun vorm, orde, afstanden uit, een vormloze stofwolk valt de continenten binnen.

De beelden van het geheugen, zodra ze in woorden zijn vastgelegd, worden gewist," zei Polo. Misschien ben ik bang om Venetië in één keer te verliezen, als ik erover spreek, of misschien, als ik over andere steden spreek, heb ik het al beetje bij beetje verloren.

Het leven van een persoon bestaat uit een verzameling gebeurtenissen, waarvan de laatste ook de Betekenis van het geheel zou kunnen veranderen, niet omdat het meer telt dan de vorige, maar omdat zodra ze in een leven zijn opgenomen, gebeurtenissen zijn gerangschikt in een volgorde die niet chronologisch is, maar eerder overeenkomt met een innerlijke architectuur.

Elk nieuw boek dat ik lees, wordt een deel van dat algemene en eenheidsboek dat de som is van mijn lezingen...als je weinig nodig hebt om de verbeelding op gang te brengen, heb ik nog minder nodig: de belofte van lezen is genoeg.

De stad van katten en de stad van mensen bestaan in elkaar, maar ze zijn niet dezelfde stad.

Het universum is de spiegel waarin we alleen kunnen overdenken wat we in onszelf hebben geleerd te weten

Het is niet de stem die het verhaal beheerst: het is het oor.

Alles kan veranderen, maar niet de taal die we in ons dragen, zoals een wereld die exclusiever en finaler is dan de baarmoeder van je moeder.

Mythe is het verborgen deel van elk verhaal, het begraven deel, de regio die nog onontgonnen is omdat er nog geen woorden zijn om ons in staat te stellen daar te komen. Mythe wordt gevoed door stilte en door woorden.

Welke haven kan u veiliger ontvangen dan een grote bibliotheek?

Je bent het soort persoon dat, in principe, niets meer van iets verwacht. Er zijn er genoeg, jonger dan jij of minder jong, die leven in de verwachting van buitengewone ervaringen: van boeken, van mensen, van reizen, van gebeurtenissen, van wat morgen in petto heeft. Maar jij niet. Je weet dat het beste wat je kunt verwachten is om het ergste te vermijden.

Schrijvers vertellen dat stukje waarheid verborgen achter elke leugen.

Melancholie is verdriet dat lichtheid heeft aangenomen.

De ideale plek voor mij is degene waar het het meest natuurlijk is om als buitenlander te leven.

Een klassieker is een boek dat bij elke herlezing evenveel een gevoel van ontdekking biedt als bij de eerste lezing.

Fantasie is als jam. . . . Je moet het op een stevig stuk brood smeren. Zo niet, dan blijft het een vormloos ding . . . waarvan je niets kunt maken.

U geniet niet van de zeven of zeventig wonderen van een stad, maar van het antwoord dat zij geeft op een vraag van u.

Je hebt het boek bij je dat je in het café aan het lezen was, dat je graag wilt voortzetten, zodat je het dan aan haar kunt overhandigen, om weer met haar te communiceren via het kanaal gegraven door de woorden van anderen, die, zoals ze worden uitgesproken door een vreemde stem, door de stem van die Stille niemand gemaakt van inkt en typografische afstand, van jou en van haar kunnen worden, een taal, een code tussen jullie twee, een middel om signalen uit te wisselen en elkaar te herkennen.

De ultieme betekenis waarnaar alle verhalen verwijzen heeft twee gezichten: de continuïteit van het leven, de onvermijdelijkheid van de dood.

Dit is wat ik bedoel als ik zeg dat ik tegen de stroom van de tijd wil zwemmen: Ik wil de gevolgen van bepaalde gebeurtenissen uitwissen en een oorspronkelijke toestand herstellen. Maar elk moment van mijn leven brengt een opeenhoping van nieuwe feiten met zich mee, en elk van deze nieuwe feiten brengt gevolgen met zich mee; dus hoe meer ik probeer terug te keren naar het nulmoment van waaruit ik vertrok, hoe verder ik ervan wegga. . . .

Bij aankomst in elke nieuwe stad vindt de reiziger weer een verleden van hem dat hij niet wist dat hij had: de vreemdheid van wat je niet meer bent of niet meer bezit ligt op je te wachten in vreemde, niet-bezeten plaatsen.

Om goed te schrijven over de elegante wereld moet je het kennen en ervaren tot in het diepst van je wezen... het gaat er niet om of je er van houdt of er een hekel aan hebt, maar alleen om heel duidelijk te zijn over je positie ten aanzien ervan.

Vraag niet waar de rest van dit boek is!"Het is een schrille kreet die komt van een onbekende plek tussen de planken. "Alle boeken gaan verder in het hiernamaals...

Er is geen taal zonder bedrog.

wat hij zocht was altijd iets dat Voor hem lag, en zelfs als het een kwestie van het verleden was, was het een verleden dat geleidelijk veranderde naarmate hij verder ging op zijn reis, omdat het verleden van de reiziger verandert volgens de route die hij heeft gevolgd: niet het onmiddellijke verleden, dat wil zeggen, waaraan elke dag die voorbijgaat een dag toevoegt, maar het meer afgelegen verleden. Bij aankomst in elke nieuwe stad vindt de reiziger weer een verleden van hem dat hij niet wist dat hij had: de vreemdheid van wat je niet meer bent of niet meer bezit ligt op je te wachten in vreemde, niet-bezeten plaatsen.

Er moet altijd iets blijven dat ons ontgaat ... Voor macht om een object te hebben waarop het kan worden uitgeoefend, een ruimte om zijn armen uit te strekken ... Zolang ik weet dat er in de wereld iemand bestaat die trucjes doet alleen uit liefde voor de truc, zolang ik weet dat er een vrouw is die van lezen houdt om te lezen, kan ik mezelf ervan overtuigen dat de wereld doorgaat ... En elke avond geef ik me over aan lezen, zoals die verre onbekende vrouw ....

Misschien ligt alles in het weten welke woorden te spreken, welke handelingen te verrichten, en in welke volgorde en ritme; of anders is iemands blik, antwoord, gebaar genoeg; het is genoeg voor iemand om iets te doen voor het pure plezier ervan, en voor zijn plezier om het plezier van anderen te worden: op dat moment veranderen alle ruimtes, alle hoogten, afstanden; de stad wordt getransformeerd, wordt kristalhelder, doorzichtig als een libel.

Het was het uur waarin voorwerpen de consistentie van de schaduw die hen ' s nachts vergezelt verliezen en geleidelijk weer kleuren krijgen, maar ondertussen een onzekere limbo lijken te doorkruisen, licht aangeraakt, net door het licht ingeademd; het uur waarin men het minst zeker is van het bestaan van de wereld.

Soms verhoogt de spiegel de waarde van een ding, soms ontkent hij het.

De stad vertelt echter niet haar verleden, maar bevat het als de lijnen van een hand, geschreven in de hoeken van de straten, de roosters van de ramen, de leuningen van de treden, de antennes van de bliksemafleiders, de palen van de vlaggen, elk segment gemarkeerd op zijn beurt met krassen, inkepingen, rollen.

Je bereikt een moment in het leven wanneer, onder de mensen die je kent, de doden meer zijn dan de levenden. En de geest weigert meer gezichten, meer uitdrukkingen te accepteren: op elk nieuw gezicht dat je tegenkomt, drukt het de oude vormen af, voor elk vindt het het meest geschikte masker.

Een klassieker is de term die wordt gegeven aan elk boek dat het hele universum vertegenwoordigt, een boek dat op één lijn staat met oude talismans.

zoek en leer te herkennen wie en wat, te midden van de hel, geen hel zijn, laat ze dan verdragen, geef ze ruimte

De een leest alleen, zelfs in de aanwezigheid van een ander.

Afzien van dingen is minder moeilijk dan mensen denken: Het is allemaal een kwestie van beginnen. Als je er eenmaal in geslaagd bent om af te zien van iets dat je essentieel achtte, besef je dat je ook zonder iets anders kunt, dan zonder veel andere dingen.

Of er zoiets bestaat als de werkelijkheid, waarvan de verschillende niveaus slechts gedeeltelijke aspecten zijn, of dat er alleen niveaus zijn, is iets waar de literatuur niet over kan beslissen. De literatuur erkent eerder de realiteit van de niveaus.*

Revolutionairen zijn formalistischer dan conservatieven.

Vandaag is ieder van jullie het voorwerp van de lezing van de ander, de een leest in de ander het ongeschreven verhaal.

Er is er nog een waar je nooit over spreekt. Marco Polo boog zijn hoofd. 'Venetië,' zei de Khan. Marco glimlachte. 'Waar denk je nog meer over te hebben gesproken? De keizer draaide geen haar om. En toch heb ik je die naam nooit horen noemen. Polo zei: 'Elke keer als ik een stad beschrijf, zeg ik iets over Venetië.

Ik spreek en spreek,zegt Marco, maar de luisteraar behoudt alleen de woorden die hij verwacht. De beschrijving van de wereld waaraan u een welwillend oor leent is één ding; de beschrijving die de ronde zal gaan van de groepen stuwadoors en gondeliers op de straat buiten mijn huis op de dag van mijn terugkeer is een ander; en nog een ander, dat wat ik laat in het leven zou kunnen dicteren, als ik gevangen zou worden genomen door Genuese piraten en in de boeien zou worden gezet in dezelfde cel met een schrijver van avonturenverhalen. Het is niet de stem die het verhaal beheerst: het is het oor.

Alleen door de beperkende handeling van het schrijven wordt de onmetelijkheid van het niet-geschreven leesbaar

Het onbewuste is de oceaan van het onzegbare, van Wat is verdreven uit het land van de taal, verwijderd als gevolg van oude verbodsbepalingen.

Het is pas nadat je de oppervlakte van de dingen hebt leren kennen ... dat je durft te zoeken naar wat eronder ligt. Maar de oppervlakte der dingen is onuitputtelijk.

Het is in jou dat de geesten stemmen verwerven.

Je weet dat het beste wat je kunt verwachten is om het ergste te vermijden.