Eugenio Montale beroemde citaten

Er zijn te veel levens nodig om er maar één te maken.

In werkelijkheid is kunst altijd voor iedereen en voor niemand.

Ik ga niet op zoek naar poëzie. Ik wacht op poëzie om me te bezoeken.

Ik ben als een pessimist beschouwd, maar welke afgrond van onwetendheid en laag egoïsme is er niet verborgen in iemand die denkt dat de mens de god van zichzelf is en dat zijn toekomst alleen maar triomfantelijk kan zijn?

Van mijn kant, als ik poëzie als een object beschouw, beweer ik dat het is ontstaan uit de noodzaak om een vocale klank (spraak) toe te voegen aan het hameren van de eerste stammuziek.

Men heeft vaak opgemerkt dat de weerslag van poëtische taal op proza als een beslissende zweep kan worden beschouwd.

Blijkbaar worden de Kunsten, alle beeldende kunsten, democratischer in de ergste zin van het woord.

Geluk, voor jou We lopen op een mesrand. Voor de ogen ben je een flikkerend licht, voor de voeten een dun ijs dat barst; en zo mag niemand je aanraken die van je houdt.

Het gevaarlijkste aspect van het huidige leven is de ontbinding van het gevoel van individuele verantwoordelijkheid. Massa-eenzaamheid heeft elk verschil tussen het interne en het externe, tussen het intellectuele en het fysieke weggenomen.

De nieuwe mens is te oud geboren om de nieuwe wereld te tolereren. De huidige levensomstandigheden hebben de sporen van het verleden nog niet uitgewist. We rennen te snel, maar we bewegen nog steeds niet genoeg. Hij kijkt, maar hij overdenkt niet, hij ziet, maar hij denkt niet. Hij vlucht weg van de tijd, die uit gedachten bestaat, en toch is alles wat hij kan voelen zijn eigen tijd, het heden.

Ware poëzie is vergelijkbaar met bepaalde schilderijen waarvan de eigenaar onbekend is en die slechts een paar ingewijde mensen kennen.

Vandaag de dag kan zelfs een universeel vuur de stortvloedige poëtische productie van onze tijd niet doen verdwijnen. Maar het is precies een kwestie van productie, dat wil zeggen van handgemaakte producten die onderworpen zijn aan de wetten van smaak en mode.

Er is poëzie zelfs in proza, in al het grote proza dat niet alleen utilitair of didactisch is: er bestaan dichters die in proza schrijven of op zijn minst in min of meer schijnbaar proza; miljoenen dichters schrijven verzen die geen verband hebben met poëzie.

Vreemd genoeg produceerde Dante ' s Goddelijke Komedie geen proza van die creatieve hoogte of dat deed het na eeuwen.

Massacommunicatie, radio en vooral televisie hebben geprobeerd, niet zonder succes, elke mogelijkheid van eenzaamheid en reflectie te vernietigen.

Dit bewijst dat grote lyrische poëzie kan sterven, herboren worden, opnieuw sterven, maar altijd een van de meest opvallende creaties van de menselijke ziel zal blijven.

Er is ook poëzie geschreven om op een plein voor een enthousiaste menigte te worden geschreeuwd. Dit gebeurt vooral in landen waar autoritaire regimes aan de macht zijn.

Bossen, meren en rivieren, wolken en winden, sterren en bloemen, kolossale gletsjers en kristallen sneeuwvlokken - elke vorm van levend of levenloos bestaan laat zijn indruk achter op de ziel van de mens. Orison Swett Marden Breng me met je handen die bloem die hunkert naar het ultieme transparante wit waar al het leven in zijn essentie brandt: Breng me die bloem gepassioneerd door het licht.

Langzaam wordt poëzie visueel omdat het beelden schildert, maar het is ook muzikaal: het verenigt twee kunsten in één.

Vakantie-heb geen medelijden.

De mens kan geen enkel werk produceren zonder de hulp van de langzame, ijverige, bijtende worm van het denken.

De dichter weet niet-vaak zal hij nooit weten - voor wie hij werkelijk schrijft.

Poëzie is de kunst die technisch gezien binnen het bereik van iedereen ligt: een stuk papier en een potlood en er is er een klaar.

De roman, van Murasaki tot Proust, heeft grote werken van poëzie voortgebracht.

Veel van de verzen van vandaag zijn proza en slecht proza.

Ik heb altijd op de deur geklopt van dat prachtige en vreselijke raadsel dat het leven is.

Ik ben misschien een late volgeling van Zoroaster en ik geloof dat het fundament van het leven is gebouwd op de strijd tussen de twee tegengestelde krachten van goed en kwaad.

Poëzie leeft echter niet alleen in boeken of in schoolverzamelingen.

Maar dichters werden niet als gevaarlijk beschouwd en ze werden geadviseerd zelfcensuur uit te oefenen. Dichters werden hoogstens verzocht helemaal niet te schrijven. Ik maakte gebruik van deze negatieve vrijheid.

Tegen de donkere achtergrond van deze hedendaagse beschaving van welzijn, hebben zelfs de Kunsten de neiging zich te mengen, hun identiteit te verliezen.

Kunst is de productie van objecten voor consumptie, om te worden gebruikt en weggegooid in afwachting van een nieuwe wereld waarin de mens erin zal zijn geslaagd zichzelf te bevrijden van alles, zelfs van zijn eigen bewustzijn.