Luigi Pirandello beroemde citaten

Ik presenteer mezelf aan u in een vorm die past bij de relatie die ik met u wil bereiken.

Mijn mening is een mening die ik tot nu toe heb... tot ik iets vind dat het verandert.

Ik zou graag al mijn tijd besteden aan het schrijven aan u; Ik zou graag met u delen alles wat door mijn geest gaat, alles wat op mijn hart weegt, alles wat lucht geeft aan mijn ziel; fantasieën van kunst, dromen die zo mooi zouden zijn als ze konden uitkomen.

Je moet wat respect tonen voor wat andere mensen zien en voelen, ook al is het precies het tegenovergestelde van wat jij ziet en voelt.

Onvermijdelijk bouwen we onszelf. Laat me het uitleggen. Ik betreed dit huis en onmiddellijk word ik wat ik moet worden, wat ik kan worden: ik construeer mezelf. Dat wil zeggen, Ik presenteer mezelf aan u in een vorm die past bij de relatie die ik met u wil bereiken. En natuurlijk doe je hetzelfde met mij.

Onze geesten hebben hun eigen manier om elkaar te begrijpen, om intiem te worden, terwijl onze externe personen nog steeds gevangen zitten in de handel van gewone woorden, in de slavernij van sociale regels. Zielen hebben hun eigen behoeften en hun eigen ambities, die het lichaam negeert wanneer het ziet dat het onmogelijk is om ze te bevredigen of te bereiken.

Als je zegt dat je verliefd bent op de mensheid, ben je tevreden met jezelf.

Het is zo.Als je dat denkt

Logica is één ding, het menselijke dier een ander. Je kunt heel gemakkelijk een logische oplossing voor iets voorstellen en tegelijkertijd hopen in je hart van harten dat het niet zal werken.

Ook jij moet niet te veel rekenen op je realiteit zoals je die vandaag voelt, want net als gisteren, kan het morgen een illusie voor je blijken te zijn.

In bed is mijn echte liefde altijd de slaap geweest die me redde door me te laten dromen.

Het leven is vol vreemde absurditeiten, die, vreemd genoeg, niet eens plausibel hoeven te lijken, omdat ze waar zijn.

De natuur gebruikt de menselijke verbeelding om haar scheppingswerk naar nog hogere niveaus te tillen.

Ieder waar mens, Heer, die een beetje boven het niveau van de dieren en planten staat, leeft niet omwille van het leven, zonder te weten hoe te leven; maar hij leeft om zijn eigen betekenis en waarde aan het leven te geven.

Wat vandaag de dag een realiteit is, wat je ook aanraakt en waar je in gelooft en dat vandaag echt voor je lijkt, zal - net als de realiteit van gisteren - morgen een illusie zijn.

Iedereen kan af en toe heldhaftig zijn, maar een heer is iets wat je altijd moet zijn.

De mens, de schrijver, het werktuig van de schepping zal sterven, maar zijn schepping sterft niet.

We rijden door het leven op het beest in ons. Versla het dier, maar je kunt het niet aan het denken zetten.

Het is veel gemakkelijker om een held te zijn dan een heer.

We hebben allemaal een wereld van dingen in onszelf en ieder van ons heeft zijn eigen privéwereld. Hoe kunnen we elkaar begrijpen als de woorden die ik gebruik de betekenis en de waarde hebben die ik verwacht dat ze hebben, maar wie naar mij luistert, denkt onvermijdelijk dat diezelfde woorden een andere betekenis en waarde hebben, vanwege de privéwereld die hij ook in zichzelf heeft.

Persoonlijk geef ik niet om documenten, want de waarheid in mijn ogen zit niet in hen, maar in de geest.

De vader: maar ziet u niet dat het hele probleem hier ligt? In woorden, woorden. Ieder van ons heeft een hele wereld van dingen in zich, ieder van ons zijn eigen speciale wereld. En hoe kunnen we ooit tot een begrip komen als ik in de woorden de betekenis en waarde van de dingen uitdruk zoals ik ze zie; terwijl u die naar mij luistert ze onvermijdelijk moet vertalen naar de opvatting van de dingen die ieder van u in zich heeft. We denken dat we elkaar begrijpen, maar dat doen we nooit echt.

We zijn als zoveel poppen die aan de muur hangen, wachtend op iemand die ons komt verplaatsen of ons laat praten.

Niemand van ons kan inschatten wat we doen als we het doen vanuit instinct.

Men kan niet kiezen wat hij schrijft-men kan er alleen voor kiezen om het onder ogen te zien.

Het geheim van het leven is om een spil te vinden, de spil van een concept waarop je je standpunt kunt maken.

Konden we maar van tevoren al het kwaad zien dat kan voortkomen uit het goede dat we denken te doen.

Ik ben een "ongerealiseerd" personage, dramatisch gesproken...

Zodra men geboren is, begint men te sterven.

Het leven is een triest stuk buffel, want dat hebben we .. de noodzaak om onszelf voortdurend voor de gek te houden door het spontaan creëren van een werkelijkheid .. die zich van tijd tot tijd als ijdel en illusoir openbaart.

Geloof je dat je jezelf kunt kennen als je jezelf niet op de een of andere manier opbouwt? Of dat ik je kan kennen als ik je niet op mijn manier construeer? En kun je me kennen als ik je niet op mijn manier construeer? We kunnen alleen weten waar we in slagen vorm aan te geven.

Doen alsof is een deugd. Als je niet kunt doen alsof, kun je geen koning zijn.

De mens redeneert nooit zoveel en wordt zo introspectief als wanneer hij lijdt, omdat hij ernaar verlangt de oorzaak van zijn lijden te achterhalen, te weten te komen wie ze heeft voortgebracht en of het rechtvaardig of onrechtvaardig is dat hij ze moet dragen.

We grijpen allemaal naar een enkel idee van onszelf, de manier waarop ouder wordende mensen hun haar verven. Het maakt niet uit dat deze kleurstof je niet voor de gek houdt. Vrouwe, je verft je haar niet om andere mensen te bedriegen, of om jezelf voor de gek te houden, maar om je beeld een beetje te bedriegen in je spiegel.

Vrouw-bijvoorbeeld, kijk naar haar zaak! Ze draait verleidelijke uitnodigende blikken op je. Grijp haar. Zodra ze zichzelf in je greep voelt, sluit ze haar ogen. Het is een teken van haar zending, het teken waarmee zij tegen de mens zegt: "verblind uzelf, want ik ben blind."

Ik haat symbolische kunst waarin de voorstelling alle spontane beweging verliest om een machine, een allegorie te worden-een ijdele en verkeerd opgevat poging, want het feit dat we een allegorische betekenis aan een voorstelling geven, toont duidelijk aan dat we te maken hebben met een fabel die op zichzelf geen fantastische of directe waarheid heeft; het werd gemaakt om een of andere morele waarheid te demonstreren.

Hier is een stukje aarde. Als je er naar staat te staren en niets doet, wat levert de aarde dan op? Niets. Net als een vrouw.

Schud jezelf vrij van de oefenpop die je creëert uit een verkeerde interpretatie van wat je doet en wat je voelt, en je zult meteen zien dat de oefenpop die je zelf maakt helemaal niet lijkt op wat je werkelijk bent of wat je werkelijk kunt zijn!

Idioten, idioten! Men kan elke melodie op hen spelen!

Hoe meer armen en benen [kinderen] we hebben, hoe rijker we zijn.

Zes personages op zoek naar een auteur.

Wanneer de personages werkelijk leven voor hun auteur, doet deze niets anders dan hen volgen in hun actie, in hun woorden, in de situaties die ze hem voorstellen.

Ieder van ons, oog in oog met andere mensen, is bekleed met een soort van waardigheid, maar we weten maar al te goed alle onuitsprekelijke dingen die zich in het hart Afspelen.

Een feit is als een zak die niet opstaat als hij leeg is. Om het te laten opstaan, moet men er de reden en het gevoel in stoppen die het hebben veroorzaakt te bestaan.

Weigeren om een mening te hebben is een manier om er een te hebben, is het niet?

Wanneer [de mens] gelukkig is, neemt hij zijn geluk zoals het komt en analyseert het niet, net alsof geluk zijn recht was.

Het is het moeilijkste om de open hand te sluiten van iemand van wie je houdt.

Vrouwen zijn als dromen, ze zijn nooit de manier waarop je ze zou willen hebben.

Fantomen zijn in het algemeen niets meer dan onbeduidende aandoeningen van de geest; beelden die we niet kunnen bevatten binnen de grenzen van de slaap.

Het leven is weinig meer dan een woekeraar: het eist een zeer hoge rente voor de weinige genoegens die het toegeeft