Hermann Hesse beroemde citaten

Sommigen van ons denken dat vasthouden ons sterk maakt; maar soms is het loslaten.

Ik heb altijd geloofd, en ik geloof nog steeds, dat wat goed of slecht geluk ook op onze weg komt, we het altijd betekenis kunnen geven en het kunnen transformeren in iets van waarde.

Heb je ook dat geheim van de rivier geleerd, dat er niet zoiets bestaat als tijd? Dat de rivier overal tegelijkertijd is, bij de bron en bij de monding, bij de waterval, bij de veerboot, bij de stroom, in de oceaan en in de bergen, overal en dat het heden alleen voor haar bestaat, niet de schaduw van het verleden noch de schaduw van de toekomst.

Ik ben een zoeker geweest en ben dat nog steeds, maar ik ben opgehouden sterren en boeken in twijfel te trekken; Ik ben begonnen te luisteren naar de lering die mijn bloed mij toefluistert.

Onze tong vasthouden wanneer iedereen roddelt, zonder vijandigheid glimlachen naar mensen en instellingen, het tekort aan liefde in de wereld compenseren met meer liefde in kleine, privézaken; trouwer zijn in ons werk, meer geduld tonen, afzien van de goedkope wraak die verkregen kan worden uit spot en kritiek: dit zijn allemaal dingen die we kunnen doen.

Als je iemand haat, haat je iets in hem dat deel uitmaakt van jezelf. Wat geen deel van onszelf is, stoort ons niet.

Kennis kan gecommuniceerd worden, maar geen wijsheid. Men kan het vinden, leven, erdoor worden versterkt, er wonderen door doen, maar men kan het niet communiceren en onderwijzen.

De waarheid wordt geleefd, niet onderwezen....

. . . zachtheid is sterker dan strengheid, water is sterker dan rots, liefde is sterker dan kracht.

Wanneer iemand zoekt," zei Siddhartha, "dan gebeurt het gemakkelijk dat zijn ogen alleen zien wat hij zoekt, en hij is in staat niets te vinden, niets op te nemen omdat hij altijd alleen denkt aan wat hij zoekt, omdat hij één doel heeft, omdat hij geobsedeerd is door zijn doel. Zoeken betekent: een doel hebben. Maar vinden betekent: vrij zijn, open zijn, geen doel hebben.

Voor mij zijn bomen altijd de meest indringende predikers geweest. Ik vereer ze als ze in stammen en families leven, in bossen en bosjes. En nog meer vereer ik ze als ze alleen staan. Ze zijn als eenzame mensen. Niet als kluizenaars die uit zwakheid zijn weggeroofd, maar als grote, eenzame mannen, zoals Beethoven en Nietzsche.

De rivier heeft me geleerd om te luisteren; jij zult er ook van leren. De rivier weet alles; men kan er alles van leren. Je hebt al van de rivier geleerd dat het goed is om naar beneden te streven, te zinken, de diepten te zoeken.

Ik begon te begrijpen dat lijden en teleurstellingen en melancholie er niet zijn om ons te kwellen of te verlagen of ons van onze waardigheid te beroven, maar om ons te rijpen en te transfigureren.

Leer wat je serieus moet nemen en lach om de rest.

Wie muziek wil in plaats van lawaai, vreugde in plaats van plezier, ziel in plaats van goud, creatief werk in plaats van zaken, passie in plaats van dwaasheid, vindt geen thuis in deze triviale wereld van ons.

Ze luisterden allebei in stilte naar het water, dat voor hen niet alleen water was, maar de stem van het leven, de stem van het zijn, de stem van het eeuwige worden.

Een magie woont in elk begin, beschermt ons, vertelt ons hoe we moeten leven...

Ik mag mezelf niet iemand noemen die het Weet. Ik was iemand die zoekt, en dat ben ik nog steeds, maar ik zoek niet langer in de sterren of in boeken; Ik begin de leringen van mijn bloed in mij te horen pulseren. Mijn verhaal is niet aangenaam, het is niet zoet en harmonieus zoals de verzonnen verhalen; het smaakt naar dwaasheid en verbijstering, naar waanzin en droom, zoals het leven van alle mensen die niet langer tegen zichzelf willen liegen.

Bomen zijn heiligdommen. Wie weet hoe hij tot hen moet spreken, wie weet hoe hij naar hen moet luisteren, kan de waarheid leren. Zij prediken geen leer en voorschriften, zij prediken, onverschrokken door bijzonderheden, de oude wet van het leven.

Zonder woorden, zonder schrijven en zonder boeken zou er geen geschiedenis zijn, zou er geen concept van de mensheid kunnen zijn.

Het is niet ons doel om elkaar te worden; het is om elkaar te herkennen, om te leren om de ander te zien en hem te eren voor wat hij is.

Eenzaamheid is onafhankelijkheid. Het was mijn wens geweest en met de jaren die ik had bereikt. Het was koud. Oh, koud genoeg! Maar het was ook stil, wonderbaarlijk stil en uitgestrekt als de koude stilte van de ruimte waarin de sterren draaien.

Het duivelse aan melancholie is niet dat het je ziek maakt, maar dat het je verwaand en kortzichtig maakt; ja, bijna arrogant. Je vervalt in slechte smaak, denkend aan jezelf als de Atlas van Heine, wiens schouders alle puzzels en kwellingen van de wereld ondersteunen, alsof duizenden, verloren in hetzelfde doolhof, niet dezelfde kwellingen hebben doorstaan.

Mijn doel is dit: altijd mezelf te plaatsen op de plaats waar ik het best in staat ben om te dienen, waar mijn gaven en kwaliteiten de beste grond vinden om te groeien, het breedste werkveld. Er is geen ander doel.

Woorden kunnen de vreugde van het nieuwe leven niet uitdrukken.

Geluk is een hoe, niet een wat. Een talent, geen object.

Onze geest is in staat om voorbij de scheidslijn te gaan die we ervoor hebben getrokken. Voorbij de paren van tegenstellingen waaruit de wereld bestaat, beginnen andere, nieuwe inzichten.

Dus leerde ze hem grondig dat men geen plezier kan hebben zonder plezier te geven, en dat elk gebaar, elke streling, elke aanraking, elke blik, elk laatste stukje van het lichaam zijn geheim heeft, dat geluk brengt aan de persoon die weet hoe hij het moet wekken. Ze leerde hem dat na een viering van de liefde de geliefden niet zouden moeten scheiden zonder elkaar te bewonderen, zonder te worden overwonnen of te hebben overwonnen, zodat geen van beiden somber of verzadigd is of het slechte gevoel heeft gebruikt of misbruikt te worden.

Je komt nooit thuis, maar waar vriendelijke paden elkaar kruisen, lijkt de hele wereld een tijdje thuis.

En op een dag zal er niets meer over zijn van alles wat mijn leven heeft verdraaid en bedroefd en me zo vaak met zoveel angst heeft vervuld. Op een dag, met de laatste uitputting, zal er vrede komen en zal de moederlijke aarde mij terug naar huis brengen. Het zal niet het einde van de dingen zijn, alleen een manier om opnieuw geboren te worden, een baden en een sluimeren waar de oude en de verdorde zinken, waar de jonge en nieuwe beginnen te ademen. Dan, met andere gedachten, zal ik langs straten als deze lopen, en luisteren naar stromen, en horen wat de hemel zegt in de avond, steeds weer opnieuw en opnieuw.

We gaan niet in cirkels, we gaan omhoog. Het pad is een spiraal; we hebben al veel treden beklommen.

Geen permanentie is van ons, we zijn een golf die stroomt om te passen bij welke vorm het ook vindt.

Binnenin jou is er een stilte en een heiligdom waar je je op elk moment kunt terugtrekken en jezelf kunt zijn

Alles wordt een beetje anders zodra het hardop wordt uitgesproken.

De meeste mannen zwemmen niet voordat ze dat kunnen.is dat niet geestig? Natuurlijk zwemmen ze niet! Ze zijn geboren voor de vaste aarde, niet voor het water. En natuurlijk denken ze niet na. Ze zijn gemaakt voor het leven, niet voor het denken. Ja, en hij die denkt, wat meer is, hij die het denken tot zijn zaak maakt, hij kan er ver in gaan, maar hij heeft de vaste aarde toch voor het water geruild, en op een dag zal hij verdrinken.

Want wat ik altijd haatte en verafschuwde en vervloekte boven alles was deze Tevredenheid, deze gezondheid en troost, dit zorgvuldig bewaarde optimisme van de middenklasse, dit dikke en welvarende broed van middelmatigheid.

Dus je kunt niet dansen? Helemaal niet? Zelfs geen stap? Hoe kun je zeggen dat je moeite hebt genomen om te leven als je niet eens wilt dansen?

Het kan belangrijk zijn voor grote denkers om de wereld te onderzoeken, uit te leggen en te verachten. Maar ik denk dat het alleen belangrijk is om de wereld lief te hebben, niet om haar te verachten, niet om elkaar te haten, maar om de wereld en onszelf en alle wezens met liefde, bewondering en respect te kunnen beschouwen.

Ik zal niet langer onderwezen worden door de Yoga Veda of de Aharva Veda, of de asceten, of welke andere leer dan ook. Ik zal van mezelf leren, een leerling van mezelf zijn; Ik zal mezelf leren kennen, het mysterie van Siddhartha. Hij keek om zich heen alsof hij de wereld voor het eerst zag.

Passie is altijd een mysterie en onverklaarbaar, en helaas is er geen twijfel dat het leven zijn zuiverste kinderen niet spaart; vaak zijn het gewoon de meest verdienstelijke mensen die niet kunnen helpen van degenen te houden die hen vernietigen.

Je moet je droom vinden...maar geen enkele droom duurt eeuwig, elke droom wordt gevolgd door een andere, en men moet zich niet vastklampen aan een bepaalde droom.

Ernst is een toeval van de tijd. Het gaat erom een te hoge waarde op tijd te zetten. In de eeuwigheid is er geen tijd. De eeuwigheid is een moment, net lang genoeg voor een grap

De reden waarom ik niets over mezelf weet, de reden waarom Siddhartha vreemd en onbekend voor mezelf is gebleven, is te wijten aan één ding, aan één ding-Ik was bang voor mezelf, ik vluchtte voor mezelf. Ik zocht Atman, ik zocht Brahman, ik was vastbesloten om mezelf te ontleden en zijn lagen schil weg te scheuren om in zijn Onbekende binnenste uitsparing de kern in het hart van die lagen te vinden, de Atman, het leven, het goddelijke principe, het ultieme. Maar door dat te doen, verloor ik mezelf.

Je behandelt de wereldgeschiedenis zoals een wiskundige wiskunde doet, waarin niets dan wetten en formules bestaan, geen realiteit, geen goed en kwaad, geen tijd, geen gisteren, geen morgen, niets dan een eeuwig, oppervlakkig, wiskundig heden.

En al de stemmen, al de doelen, al de verlangens, al het verdriet, al de genoegens, al het goede en het kwade, allemaal samen was de wereld. Ze waren allemaal samen de stroom van gebeurtenissen, de muziek van het leven.

Eenzaamheid is de manier waarop het lot probeert de mens naar zichzelf te leiden.

Degenen die niet kunnen denken of verantwoordelijkheid voor zichzelf kunnen nemen, hebben een leider nodig en roepen om een leider.

Waarheen zal mijn pad mij nog leiden? Dit pad is dom, het gaat in spiralen, misschien in cirkels, maar hoe het ook gaat, Ik zal het volgen.

Ik ben geneigd om van mijn rugzak te leven en mijn broek te laten rafelen zoals ze willen.

Als we getroffen zijn en ons leven niet langer kunnen verdragen, dan heeft een boom ons iets te zeggen: Wees stil! Wees stil! Kijk me aan! Het leven is niet gemakkelijk, het leven is niet moeilijk. Dat zijn kinderachtige gedachten. . . . Thuis is hier noch daar. Thuis is in je, of thuis is helemaal nergens.