Knut Hamsun beroemde citaten

Op oudere leeftijd zijn we als een partij brieven die iemand heeft verzonden. We zijn niet meer in het verleden, we zijn aangekomen.

De schrijver moet kunnen genieten van de overvloed aan woorden; hij moet niet alleen de directe maar ook de geheime kracht van een woord kennen. Er zijn boventonen en ondertonen aan een woord, en laterale echo ' s, ook.

Vergeet niet, sommigen geven weinig, en het is veel voor hen, anderen geven alles, en het kost hen geen moeite; wie heeft dan het meeste gegeven?

Maar wat er echt toe doet is niet wat je gelooft, maar het geloof en de overtuiging waarmee je gelooft.

De intelligente arme persoon was een veel fijnere waarnemer dan de intelligente rijke. Het arme individu kijkt bij elke stap om zich heen, luistert achterdochtig naar elk woord dat hij hoort van de mensen die hij ontmoet; dus elke stap die hij neemt, vormt een probleem, een taak voor zijn gedachten en gevoelens. Hij is alert en gevoelig, hij is ervaren, zijn ziel is verbrand...

De andere hield hij als een slaaf, als een gek en als een bedelaar. Waarom? Vraag het stof op de weg en de vallende bladeren, vraag het de mysterieuze God van het leven, want niemand weet zulke dingen. Ze gaf hem niets, niets gaf ze hem en toch bedankte hij haar. Zij zei: "Geef mij uw vrede en uw verstand!" En hij vond het alleen jammer dat ze niet om zijn leven vroeg.

Een woord kan worden omgezet in een kleur, Licht, een geur; het is de taak van de schrijver om het zo te gebruiken dat het dient, nooit faalt, nooit kan worden genegeerd.

Taal moet weerklinken met alle harmonieën van muziek. De schrijver moet altijd, te allen tijde, het trillende woord vinden dat het ding vangt en in staat is om een Snik uit mijn ziel te trekken door zijn juistheid.

Maar nu was het weer lente, en de lente was bijna ondraaglijk voor gevoelige harten. Het dreef de schepping tot haar uiterste grenzen, het zwaaide zijn met kruiden beladen adem zelfs in de neusgaten van de onschuldigen.

Liefde is net zo gewelddadig en gevaarlijk als moord.

Er gaat niets boven weer alleen gelaten worden, om vredig met zichzelf in het bos te wandelen. Om je koffie te koken en je pijp te vullen, en om werkeloos en langzaam te denken terwijl je het doet.

Maar nu breekt de wereld in op ons, de wereld is geschokt, de wereld ziet onze idylle als waanzin. De wereld beweert dat geen enkele rationele man of vrouw deze manier van leven zou hebben gekozen - daarom is het waanzin. Alleen confronteer ik hen en vertel hen dat niets verstandiger of waarachtiger kan zijn! Wat weten mensen echt over het leven? We vallen in lijn, volgen het patroon dat door onze mentoren is vastgesteld. Alles is gebaseerd op veronderstellingen; zelfs tijd, ruimte, beweging, materie zijn niets anders dan veronderstellingen. De wereld heeft geen nieuwe kennis te geven; ze accepteert alleen wat er is.

Ik was me er de hele tijd van bewust dat ik gekke grillen volgde zonder er iets aan te kunnen doen … . Ondanks mijn vervreemding van mezelf op dat moment, en hoewel ik niets anders was dan een slagveld voor onzichtbare krachten, was ik me bewust van elk detail van wat er om me heen gebeurde.

Als ik meer vertrouwd was met literatuur en haar grote namen, zou ik ze tot in het oneindige kunnen blijven citeren en mijn schuld erkennen voor de verdienste die u genereus genoeg bent geweest om in mijn werk te vinden

In mijn eenzaamheid, vele kilometers van mensen en huizen, ben ik in een kinderlijk gelukkige en zorgeloze gemoedstoestand, die je niet kunt begrijpen tenzij iemand het je uitlegt

En liefde werd de oorsprong van de wereld en De heerser van de wereld, maar toch bezaaid met bloemen en bloed, bloemen en bloed.

Nee, ik bewonder het genie niet. Maar ik bewonder en houd van het resultaat van de activiteit van het genie in de wereld, waarvan de grote man slechts het arme noodzakelijke werktuig is, alleen, om zo te zeggen, de schamele priem om mee te vervelen.

Grote mannen zijn uitstekende gespreksonderwerpen, maar de superieure man, de superieure mannen, de meesters, de universele geesten te paard, moeten stoppen en hun herinneringen doorzoeken om alleen maar te weten wie deze zogenaamde grote mannen zouden kunnen zijn. En zo blijft de grote man achter bij de menigte, de waardeloze meerderheid...voor zijn bewonderaars.

In plaats van de middelmatige grote mannen te bewonderen waarover voorbijgangers elkaar in ontzag duwen, vereer ik de jonge, onbekende genieën die in hun tienerjaren sterven, hun zielen verbrijzeld - delicate, fosforescerende gloeiwormen die men moet zien om te weten dat ze echt bestonden.

Nee, wat ik nu echt zou willen doen, in het volle licht, voor deze illustere vergadering, is om ieder van jullie te overspoelen met geschenken, met bloemen, met Offers van poëzie - om weer jong te zijn, om op de top van de golf te rijden.

Als het goede een mens overkomt, noemt hij het Voorzienigheid, als het kwade lot.

Ik stond in de luwte van een overhangende rots en dacht aan veel dingen.

Vandaag zijn rijkdom en eer aan mij geschonken, maar één gave ontbrak, de belangrijkste van allemaal, de enige die ertoe doet, de gave van de jeugd.

De hemel weet dat er ook in het latere leven tal van mogelijkheden zijn om meegesleept te worden. Wat is er mee? We blijven wat we zijn en het is ongetwijfeld allemaal heel goed voor ons!

Er zijn mensen die niet kunnen helpen om te geven. Waarom? Omdat ze daar een echt psychologisch plezier in ervaren. Ze doen het niet met een oog in hun eigen voordeel, ze doen het in stilte; ze verafschuwen het openlijk te doen omdat dat een deel van de voldoening zou wegnemen. Ze doen het in het geheim, met snel bevende handen, hun borsten geschud door een geestelijk welzijn dat ze zelf niet begrijpen.

Het gefluister van het bloed en het smeken van het beenmerg.

Aarde en zee versmolten, de zee wierp zich in een fantastische dans in de lucht, in de vormen van mannen en paarden en verscheurde banieren. Ik stond in de luwte van een overhangende rots en dacht aan veel dingen.

Wat als iemand daarboven was, rondzwervend tussen de zonnen en de staart van kometen voelde waaien op zijn voorhoofd! Hoe klein was de aarde en hoe nietig de mensen; een Noorwegen van twee miljoen provinciale zielen en een hypotheekbank om hen te helpen voeden! Wat was het leven waard in zo ' n tempo? Je hebt jezelf een paar jaar lang in het zweet van je gezicht voorover gebogen, alleen om toch te vergaan, allemaal hetzelfde!

Ik heb veel te leren gehad van de Zweedse poëzie en vooral van haar teksten van de laatste generatie.

Geen erger lot kan een jonge man of vrouw overkomen dan voortijdig verankerd te raken in voorzichtigheid en ontkenning.

Een paar dagen geleden stuurde iemand me twee veren. Twee vogelveren in een vel notitiepapier met een kroon, en vastgemaakt met een zegel. Gezonden van een plaats van ver weg, van iemand die ze helemaal niet hoefde terug te sturen. Dat amuseerde mij ook, die duivelse groene veren.

Ik ben naar het bos gegaan.

Ik leed geen pijn, mijn honger had de rand weggenomen; in plaats daarvan voelde ik me aangenaam leeg, onaangetast door alles om me heen en blij om onzichtbaar te zijn voor iedereen. Ik legde mijn benen op de bank en leunde achterover, de beste manier om het ware welzijn van afzondering te voelen. Er was geen wolk in mijn geest, noch voelde ik enig ongemak, en ik had geen enkel onvervuld verlangen of verlangen zover mijn gedachte kon reiken. Ik lag met open ogen in een staat van totale afwezigheid van mezelf en voelde me er heerlijk uit.

Ik hou van drie dingen", zeg ik dan. "Ik hou van een droom van liefde die ik ooit had, ik hou van jou en ik hou van dit stukje aarde."En van wie hou je het meest?" "Droom.

Er was een rots voor mijn hut, een hoge, grijze rots. Door zijn uiterlijk leek het me goed gezind...

De waarheid is noch de ojectiviteit, noch de evenwichtige zienswijze; de waarheid is een onbaatzuchtige subjectiviteit.

Kleine schokken begonnen in mijn benen te verschijnen, mijn wandeling werd onstabiel juist omdat ik wilde dat het glad was.

De zware rode rozen die in de mistige ochtend smeulden, bloedkleurig en ongeremd, maakten me hebzuchtig en verleidden me krachtig om er een te stelen-ik vroeg de prijzen alleen maar om er zo dicht mogelijk bij te komen.

Ik kan niet eens een rijm verzinnen over een paraplu, laat staan dood en leven en eeuwige vrede.

Weet je wat een groot dichter is? Hij is een persoon zonder schaamte, niet in staat om te blozen. Gewone dwazen hebben momenten waarop ze alleen weggaan en blozen van schaamte; niet zo de grote dichter.... Als je echt iemand moet citeren, citeer dan een geograaf; op die manier geef je jezelf niet weg. (blz. 44)

Een toenemend aantal mensen die een mentaal leven van grote intensiteit leiden, mensen die van nature gevoelig zijn, merken de steeds frequentere verschijning in hen van mentale toestanden van grote vreemdheid ... een woordloos en irrationeel gevoel van extase; of een adem van psychische pijn; een gevoel van gesproken worden van ver, vanuit de lucht of de zee; een pijnlijk ontwikkeld gehoor dat kan leiden tot een huiveren bij het murmureren van onzichtbare atomen; een irrationeel staren in het hart van een gesloten Koninkrijk plotseling en kort onthuld.

En de Grote Geest der duisternis spreidde een lijkwade over mij uit...alles was stil-alles. Maar op de hoogten zuchtte het eeuwige lied, de stem van de lucht, het Verre, toonloze gezoem dat nooit stil is.

Maar het kwam goed. Alles komt goed. Hoewel ze soms zijwaarts werken.

En liefde was de bron van de schepping, De heerser van de schepping; maar alle wegen van liefde zijn bezaaid met bloesems en bloed, bloesems en bloed.

...Ik zal mijn gedachten verbannen als ze weer aan je denken, en Ik zal mijn lippen eruit rukken als ze je naam nog een keer zeggen. Nu, als je bestaat, zal ik je mijn laatste woord in leven of in dood vertellen, Ik zeg je vaarwel.

De lange, lange weg over de heide en het bos in-wie heeft het in de eerste plaats betreden? Een mens, een mens, de eerste die hier kwam. Er was geen weg voordat hij kwam.

Hou het, hou het!"Antwoordde ik. "Je bent er van harte welkom! Het is slechts een paar kleine dingen, komt niet neer op iets-over alles wat ik bezit in de wereld.

U bent welkom in uw intellectuele tijdverdrijf en boeken en kunst en kranten; welkom ook in uw bars en uw whisky die me alleen maar ziek maakt. Hier ben ik in het bos, heel tevreden.