Haruki Murakami beroemde citaten

Een vriend om de tijd te doden is een vriend subliem.

Jezelf keer op keer tot het uiterste inspannen, dat is de essentie van hardlopen. Hardlopen is pijnlijk, maar de pijn verlaat me niet, Ik kan er wel voor zorgen. Dat stemt overeen met mijn mentaliteit.

Ik heb me waarschijnlijk nog niet helemaal aangepast aan de wereld. Ik weet het niet, Ik heb het gevoel dat dit niet de echte wereld is. De mensen, de scène: ze lijken me gewoon niet echt.

Soms vind ik het te warm om te rennen, en soms te koud. Of te bewolkt. Maar ik ga nog steeds rennen. Ik weet dat als ik niet ging hardlopen, ik de volgende dag ook niet zou gaan. Het ligt niet in de menselijke natuur om onnodige lasten op zich te nemen, dus iemands lichaam raakt al snel niet meer gewend. Dat mag het niet doen. Het is hetzelfde met schrijven. Ik schrijf elke dag, zodat mijn Geest niet gewend raakt.

Herinneringen verwarmen je van binnenuit. Maar ze scheuren je ook uit elkaar.

Hardlopen leerde me vertrouwen te hebben in mijn vaardigheden als schrijver. Ik heb geleerd hoeveel ik van mezelf kan eisen, wanneer ik een pauze nodig heb en wanneer de pauze te lang begint te worden. Ik wist hoe hard ik mezelf mocht pushen.

Ik was altijd hongerig naar liefde. Ik wilde maar één keer weten hoe het was om er genoeg van te krijgen ... om zoveel liefde te krijgen dat ik niet meer kon verdragen. Eén keer maar.

Wanneer een schrijver een verhaal ontwikkelt, wordt hij geconfronteerd met een gif dat in hem zit. Als je dat gif niet hebt, zal je verhaal saai en ongeïnspireerd zijn. Het is net als fugu: het vlees van de kogelvis is extreem lekker, maar de kuit, de lever, het hart kunnen dodelijk giftig zijn.

Als je alleen de boeken leest die iedereen leest, kun je alleen denken wat iedereen denkt.

Als je me herinnert, kan het me niet schelen of iedereen het vergeet.

Zelfs als we terug konden keren, zouden we waarschijnlijk nooit eindigen waar we begonnen.

Soms als ik naar je kijk, voel ik dat ik naar een verre ster staar. Het is verblindend, maar het licht is van tienduizenden jaren geleden. Misschien bestaat de ster niet eens meer. Maar soms lijkt dat licht me meer echt dan wat dan ook.

De meeste dingen worden na verloop van tijd vergeten. Zelfs de oorlog zelf, de strijd op leven en dood waar mensen doorheen gingen, is nu als iets uit het verre verleden. We zijn zo verstrikt in ons dagelijks leven dat gebeurtenissen uit het verleden niet langer in een baan rond onze geest zijn. Er zijn gewoon te veel dingen waar we elke dag aan moeten denken, te veel nieuwe dingen die we moeten leren. Maar toch, hoeveel tijd er ook verstrijkt, wat er ook in de tussentijd gebeurt, er zijn sommige dingen die we nooit kunnen toewijzen aan vergetelheid, herinneringen die we nooit kunnen wegwrijven. Ze blijven voor altijd bij ons, als een toetssteen.

Soms ben je gewoon het liefste. Zoals Kerstmis, zomervakantie en een gloednieuwe puppy in één.

Niemand vindt het zo leuk om alleen te zijn. Ik ga niet uit mijn manier om vrienden te maken, dat is alles. Het leidt alleen maar tot teleurstelling.

Een kort verhaal dat ik lang geleden heb geschreven, zou midden in de nacht mijn huis binnenvallen, me wakker schudden en roepen: 'Hé,dit is geen tijd om te slapen! Je kunt me niet vergeten, er is nog meer te schrijven! Gedreven door die stem, zou ik een roman schrijven. Ook in die zin verbinden mijn korte verhalen en romans zich in mij op een heel natuurlijke, organische manier.

In deze wereld zijn er dingen die je alleen kunt doen, en dingen die je alleen met iemand anders kunt doen. Het is belangrijk om de twee in precies de juiste hoeveelheid te combineren.

Laat me je dit vertellen, Watanabe," zei Midori, terwijl ze haar wang tegen mijn nek drukte. "Ik ben een echt, levend meisje, met echt, levend bloed dat door mijn aderen stroomt. Je Houdt me in je armen en ik zeg je dat ik van je hou. Ik ben klaar om alles te doen wat jij me zegt te doen. Ik ben misschien een beetje boos, maar ik ben een goed meisje, en eerlijk, en ik werk hard, ik ben een beetje schattig, ik heb mooie borsten, Ik ben een goede kok, en mijn vader liet me een trustfonds na. Ik bedoel, ik ben een koopje, vind je niet? Als je me niet meeneemt, ga ik ergens anders heen.

Alsof ze een hek wilde bouwen rond de fatale leegte in haar, moest ze een zonnig persoon creëren die ze werd. Maar als je de sierlijke ego ' s wegpelde die ze had opgebouwd, was er alleen een abbys van niets en de intense dorst die daarmee gepaard ging. Hoewel ze het probeerde te vergeten, bezocht het niets haar periodiek - op een eenzame regenachtige middag, of bij zonsopgang toen ze wakker werd uit een nachtmerrie. Wat ze op zulke momenten nodig had, was om door iemand, iedereen, vastgehouden te worden.

Mogelijkheden zijn als kanker. Hoe meer ik aan ze denk, hoe meer ze zich vermenigvuldigen, en er is geen manier om ze te stoppen. Ik heb geen controle meer.

Wat denk jij? Ik ben geen zeester of peperboom. Ik ben een levend, ademend mens. Natuurlijk ben ik verliefd geweest.

Waarom moeten mensen zo eenzaam zijn? Wat is het nut van dit alles? Miljoenen mensen in deze wereld, allemaal verlangend, op zoek naar anderen om hen tevreden te stellen, maar zichzelf isolerend. Waarom? Was de aarde hier alleen maar om de menselijke eenzaamheid te voeden?

Ik had niet het gevoel dat ik in mijn eigen lichaam was; mijn lichaam was gewoon een eenzame, tijdelijke container die ik toevallig leende.

Wat als ik het belangrijkste vergeten ben?

Als het schrijven van romans is als het planten van een bos, dan is het schrijven van korte verhalen meer als het planten van een tuin.

Er is een speciaal gevoel dat je op een veranda krijgt dat je nergens anders kunt krijgen.

Elk individu heeft zijn eigen unieke kleur, die zwak schijnt rond de contouren van hun lichaam. Als een halo. Of een achtergrondverlichting. Ik kan die kleuren duidelijk zien.

Bij langeafstandsloop is de enige tegenstander die je moet verslaan jezelf, zoals je vroeger was.

Als je iemand met je hele hart kunt liefhebben, zelfs één persoon, dan is er redding in het leven. Zelfs als je niet met die persoon kunt omgaan.

Luister, er is geen oorlog die alle oorlogen zal beëindigen.

Er is niets zo wreed in deze wereld als de verlatenheid van het hebben van niets om op te hopen.

Ze wachtte tot de trein voorbij was. Toen zei ze: "soms denk ik dat de harten van mensen als diepe putten zijn. Niemand weet wat er onderaan zit. Het enige wat je kunt doen is je voorstellen wat er af en toe naar de oppervlakte komt drijven.

Als je jong en getalenteerd bent, is het alsof je vleugels hebt.

Stilte, ontdek ik, is iets wat je echt kunt horen.

En als de storm voorbij is, zul je je niet meer herinneren hoe je het hebt doorstaan, hoe je het hebt weten te overleven. Je weet niet eens zeker of de storm echt voorbij is. Maar één ding is zeker. Als je uit de storm komt, zul je niet dezelfde persoon zijn die binnenkwam. Dat is waar deze storm over gaat.

Een verlaten bibliotheek in de ochtend er is iets dat me echt raakt. Alle mogelijke woorden en ideeën zijn er, vredig rustend.

Niemand kon zeggen hoe lang dat leven zou duren. Wat vorm heeft, kan in een oogwenk verdwijnen.

Word als een vel blottingpapier en week het allemaal in. Later kunt u erachter te komen wat te houden en wat te lossen.

Alles gaat voorbij. Niemand krijgt iets om voor te houden. En zo moeten we leven.

Heb geen medelijden met jezelf. Alleen * * * * * doe dat.

Zoals ik het zie, leef je met iets dat je diep van binnen verborgen houdt. Iets zwaar. Ik voelde het vanaf de eerste keer dat ik je ontmoette. Je hebt een sterke blik, alsof je ergens een besluit over hebt genomen. Om u de waarheid te zeggen, ik zelf draag zulke dingen rond binnen. Zware dingen. Zo zie ik het in jou.

Toch waren er momenten dat ik frisheid en schoonheid zag. Ik kon de lucht ruiken en ik hield echt van rock 'N' roll. Tranen waren warm en meisjes waren mooi, als dromen. Ik hield van bioscopen, de duisternis en intimiteit, en ik hield van de diepe, trieste zomernachten.

Brieven zijn maar stukjes papier", zei ik. Verbrand ze, en wat in uw hart blijft, zal blijven; bewaar ze, en wat verdwijnt, zal verdwijnen.

Helaas tikt de klok, de uren gaan voorbij. Het verleden neemt toe, de toekomst trekt zich terug. Mogelijkheden afnemen, spijt toeneemt.

Ik ga niet uit mijn manier om vrienden te maken, dat is alles.

Iedereen die iets heeft is bang om het te verliezen, en mensen met niets zijn bang dat ze voor altijd niets zullen hebben. Iedereen is hetzelfde.

Een ongezonde ziel vereist een gezond lichaam.

Niets in de echte wereld is zo mooi als de illusies van iemand die op het punt staat het bewustzijn te verliezen.

Toen ik klein was, had ik dit wetenschapsboek. Er was een gedeelte over 'wat zou er met de wereld gebeuren als er geen wrijving was? Antwoord: 'alles op aarde zou door de middelpuntvliedende kracht van de revolutie de ruimte in vliegen. Dat was mijn humeur.

Jezelf ten volle inspannen binnen je individuele grenzen: dat is de essentie van hardlopen, en een metafoor voor het leven