Siri Hustvedt beroemde citaten

Elk schilderij bestaat altijd uit twee schilderijen: het schilderij dat je ziet en het schilderij dat je je herinnert.

Een boek is een samenwerking tussen degene die leest en wat wordt gelezen en, op zijn best, dat samenkomen een liefdesverhaal is zoals elk ander.

Dat is de vreemdheid van taal: het overschrijdt de grenzen van het lichaam, is tegelijk binnen en buiten, en het gebeurt soms dat we niet merken dat de drempel is overschreden.

Er is geen toekomst zonder een verleden, want wat moet zijn kan niet anders worden voorgesteld dan als een vorm van herhaling.

Dromen zijn verhalen gemaakt door en voor de dromer, en elke dromer heeft zijn eigen vouwen om te openen en knopen om los te maken.

Ik heb altijd gedacht aan heelheid en integratie als noodzakelijke mythen. We zijn gragmented wezens die ons samen cementeren, maar er zijn altijd scheuren. Leven met de scheuren is een deel van, nou ja, redelijk gezond zijn.

Elke ziekte heeft een buitenaardse kwaliteit, een gevoel van invasie en verlies van controle dat duidelijk is in de taal die we erover gebruiken.

Onze geheugenfragmenten hebben geen samenhang tot ze in woorden worden voorgesteld. Tijd is een eigenschap van taal, van syntaxis en tijd.

Het vermogen van het geheugen kan niet worden gescheiden van de verbeelding. Ze gaan hand in hand. In een of andere mate verzinnen we allemaal ons eigen verleden. En voor de meesten van ons zijn dat verleden opgebouwd uit emotioneel gekleurde herinneringen.

Het geheugen verandert naarmate een persoon volwassen wordt.

Ik herinner me dat ik dacht hoe gemakkelijk het is om in clichés te spreken, een regel uit pulp fiction te stelen en het te laten vallen. We kunnen hoe dan ook alleen maar rond het onuitsprekelijke zweven met onze woorden, en er is troost in te zeggen wat we eerder hebben gehoord.

De waarheid is dat persoonlijkheid onvermijdelijk in alle vormen van ons intellectuele leven bloedt. We extrapoleren allemaal uit ons eigen leven om de wereld te begrijpen.

Ik zal de menselijke anatomie veranderen in rozen, sterren en zee. Ik zal het lichaam van de geliefden in metaforen ontleden.

Het geheugen biedt zijn gaven alleen aan wanneer het door iets in het heden wordt aangereden. Het is geen opslagplaats van vaste beelden en woorden, maar een dynamisch associatief netwerk in de hersenen dat nooit stil is en onderhevig is aan herziening elke keer dat we een oud beeld of oude woorden ophalen.

Grote boeken zijn degenen die dringend zijn, levensveranderend, degenen die de schedel en het hart van de lezer openbreken.

Er is een fenomenologie van ziek zijn, een die afhangt van temperament, persoonlijke geschiedenis en de cultuur waarin we leven.

Ik heb vaak gedacht dat een van ons is wat we ons voorstellen, dat ieder van ons de verschrikkelijke vreemdheid van het innerlijke leven normaliseert met een verscheidenheid aan handige ficties.

Soms denken we dat we willen wat we niet echt willen.

Tijd is niet buiten ons, maar binnen. Alleen wij leven met verleden, heden en toekomst, en het heden is toch te kort om te ervaren; het wordt daarna bewaard en dan wordt het ofwel gecodeerd of het glijdt in geheugenverlies.

Lezen is perceptie als vertaling. De inerte tekens van een alfabet worden levende betekenissen in de geest.

Lezen is een privé-achtervolging; een die plaatsvindt achter gesloten deuren.

Ture verhalen kunnen niet vooruit verteld worden, alleen achteruit. We verzinnen ze vanuit het gezichtspunt van een steeds veranderend heden en vertellen onszelf hoe ze zich ontvouwden.

Die nacht, toen ik in bed lag, dacht ik aan verschillende dingen die ik had kunnen zeggen en rouwde om het feit dat mijn humor meestal laat bloeide, met een piek toen het er niet meer toe deed, tijdens de eenzame uren dicht bij middernacht.

Geheugen is essentieel voor wie we zijn, en herinneringen kunnen zowel impliciet Als expliciet zijn - onbewust en bewust.

onder onze liefde voelde ik een somberheid die niet kon worden verdreven. Het verdriet was in ons beiden, en ik denk dat we medelijden hadden met onszelf die nacht, alsof we andere mensen waren die neerkeken op het paar dat samen op het bed lag

Pijn is altijd emotioneel. Angst en depressie houden constant gezelschap met chronische pijn.

We lezen elkaar door onze ogen en anatomisch gezien zijn ze een verlengstuk van onze hersenen. Als we iemands oog vangen, kijken we in een geest.

Ik wil niet dat de woorden naakt zijn zoals ze in faxen of op de computer staan. Ik wil dat ze bedekt zijn met een envelop die je open moet scheuren om bij te komen. Ik wil dat er een wachttijd is - een pauze tussen het schrijven en het lezen. Ik wil dat we voorzichtig zijn met wat we tegen elkaar zeggen. Ik wil dat de kilometers tussen ons echt en lang zijn. Dit zal onze wet zijn-dat we onze dagelijkse bezigheden en ons lijden heel, heel zorgvuldig opschrijven.

In feite is schilderen de stille herinnering aan de menselijke beweging van de kunstenaar, en onze individuele reacties daarop hangen af van wie we zijn, van ons karakter, wat de eenvoudige waarheid onderstreept dat niemand zichzelf achterlaat om naar een schilderij te kijken.

Net als talloze eerstejaars medische studenten, ondergedompeld in de symptomen van de ene ziekte na de andere, ben ik alert op de tintelingen en pijn, de kloppingen en rillingen van mijn sterfelijke lichaam, die elk potentieel een teken van het einde zijn.

Intellectuele nieuwsgierigheid naar de eigen ziekte is zeker geboren uit een verlangen naar meesterschap. Als ik mezelf niet kon genezen, kon ik misschien op zijn minst beginnen mezelf te begrijpen.

Mensen zijn repetitieve dieren. Alle Betekenis ontstaat door herhaling.

Alle menselijke toestanden zijn organische hersentoestanden-geluk, verdriet, angst, lust, dromen, wiskundeproblemen doen en romans schrijven - en onze hersenen zijn niet statisch.

Er is geen reden om te verwachten dat jonge kinderen zonder hulp de nachtelijke duisternis van slaap en dromen binnengaan.

Er is deze veronderstelling dat veel van wat ik schrijf over mijn leven gaat, en dat is gewoon niet waar.

Moeder zijn is ingewikkeld omdat het niet alleen een vaderscultuur is die eisen aan je stelt; het zijn die interne eisen en verwachtingen die vrouwen hebben en zelf worden gegenereerd.

Dromen zijn verhalen gemaakt door en voor de dromer...

Fictie schrijven is als herinneren aan wat nooit is gebeurd.

Dromen is een andere vorm van denken, concreter, economischer, visueler en vaak emotioneler dan de gedachten van de dag, maar toch een doordenken van de dag.

De herinneringen van een oudere man zijn anders dan die van een jongere man. Wat op zijn veertigste levensbelang leek, kan op zijn zeventigste zijn betekenis verliezen. We maken immers verhalen uit het vluchtige zintuiglijke materiaal dat ons op elk moment bombardeert, een gefragmenteerde reeks beelden, gesprekken, geuren en de aanraking van dingen en mensen. We verwijderen het meeste om te leven met een schijn van orde, en de herverdeling van het geheugen gaat door tot we sterven.

Weduwnaars trouwen opnieuw omdat het hun leven gemakkelijker maakt. Weduwen doen dat vaak niet, omdat het hun leven moeilijker maakt. [blz. 61]

Bibliotheken zijn seksuele droomfabrieken. De langour brengt het op.

Niet vertellen is net zo interessant als vertellen wat ik heb gevonden. Waarom spraak, die korte verbale reis van binnen naar buiten onder bepaalde omstandigheden excrutierend kan zijn, is fascinerend.

We brengen waanideeën in kaart door middel van collectieve overeenkomsten.

Het fictieve is een emormous gebied dat het blijkt te zijn, de grenzen vaag, en er is weinig zekerheid over waar het begint en eindigt.

De logica: lezen is een privé-achtervolging, die vaak achter gesloten deuren plaatsvindt. Een jongedame zou zich met een boek kunnen terugtrekken, het zelfs in haar boudoir kunnen nemen, en daar, op hier liggende zijden lakens, de sensatie en koude rillingen die door schrijversvinnen worden vervaardigd, in zich opnemen, zou een van haar handen, een die niet absoluut nodig is om het kleine volume vast te grijpen, kunnen dwalen. De angst, kortom, als eenhandige lezing. [blz. 146]

Correlatie is geen oorzaak, het is gewoon een 'muziek van toeval'.

Bedtijdrituelen voor kinderen vergemakkelijken de weg naar het elders van sluimer-tanden poetsen en pyjama ' s, de stem van een ouder die leest, het gevoel en de geur van het oude deken of speelgoed, het nachtlampje dat in een hoek gloeit.