Barry Lopez beroemde citaten

Als je je handen in een rivier legt, voel je de akkoorden die de aarde met elkaar verbinden.

Men moet midden in de tegenstrijdigheid leven, want als alle tegenstrijdigheid in één keer zou worden geëlimineerd, zou het leven instorten.

Soms heeft iemand een verhaal meer nodig dan voedsel om in leven te blijven.

Als verhalen naar je toekomen, zorg er dan voor. En leren ze weg te geven waar ze nodig zijn. Soms heeft iemand een verhaal meer nodig dan voedsel om in leven te blijven.

Alles wordt bij elkaar gehouden met verhalen. Dat is alles wat ons bij elkaar houdt, verhalen en mededogen.

Het land is als poëzie: het is onverklaarbaar coherent, het is transcendent in zijn betekenis en het heeft de kracht om een overweging van het menselijk leven te verheffen.

We kunnen de wereld natuurlijk niet redden omdat we geen gezag hebben over haar delen. Maar We kunnen de wereld dienen. Dat is de roeping van iedereen, om een leven te leiden dat helpt.

Wat betekent het om rijk te worden? Is het om roodbloedige avonturen te hebben en een fortuin te maken,wat de walvisjagers en andere ondernemers naar het noorden bracht? Of is het beter om een goed gezinsleven te hebben en doordrenkt te zijn met een verreikende en intieme kennis van iemands thuisland, wat de Tununirmiut de walvisjagers in de baai van Pond’s rijkdom vertelden? Is het om een vermogen tot ontzag en verbazing in ons leven te behouden, om te blijven hongeren naar wat echt en waardig is? Is het om in morele vrede met het universum te leven?

We begrijpen gewoon niet onze plaats in het universum en hebben niet de moed om het toe te geven.

De wolf oefent een krachtige invloed uit op de menselijke verbeelding. Het neemt je blik en draait het terug op je

Een van de grote dromen van de mens moet zijn om een plaats te vinden tussen de uitersten van de natuur en de beschaving waar het mogelijk is om te leven zonder spijt.

Ik ken geen herstelmiddel van hart, lichaam en ziel dat effectiever is tegen hopeloosheid dan het herstel van de aarde.

Omdat je iets hebt gezien, betekent niet dat je het kunt verklaren. Er zullen altijd verschillende interpretaties zijn, zelfs als er goede geesten zijn. De kern van onbetwistbare informatie is een punt in de ruimte; interpretaties groeien uit de wens om van dit punt een lijn te maken, om het richting te geven. De richtingen waarin het kan worden verzonden, de toepassingen waaraan het kan worden gebruikt door een cultureel, professioneel en geografisch diverse samenleving zijn bijna onbeperkt. De mogelijkheden maken goede wetenschappers chary.

Door de eeuwen heen hebben we op de wolf de kwaliteiten geprojecteerd die we het meest verachten en vrezen in onszelf.

Het land komt in ons en we moeten op de een of andere manier beslissen wat dit betekent, wat we eraan zullen doen.

Denk aan dit ene ding, zei Badger. De verhalen die mensen vertellen hebben een manier om voor hen te zorgen. Als verhalen naar je toekomen, zorg er dan voor. En leren ze weg te geven waar ze nodig zijn. Soms heeft iemand een verhaal meer nodig dan voedsel om in leven te blijven. Daarom zetten we deze verhalen in elkaars geheugen. Zo zorgen mensen voor zichzelf.

Om mysterie toe te staan, dat wil zeggen tegen jezelf, 'er zou meer kunnen zijn...dingen die we niet begrijpen, ' is niet te verdoemen knowledge....It is om jezelf een buitengewone vrijheid toe te staan: iemand anders hoeft niet fout te zijn om gelijk te hebben...Deze tolerantie voor mysterie stimuleert de verbeelding; en het is de verbeelding die vorm geeft aan het universum.

Het is de verbeelding die het universum vorm geeft.

Als ik jonge schrijvers enig advies zou geven, zou het dit zijn: wees discriminerend en kritisch over het werk dat je voor jezelf stelt. Dat is gedaan, Wees de ongeschoolde reiziger, de enthousiaste lezer, de enthousiaste luisteraar. Leg wat je leert zorgvuldig bij elkaar en schrijf dan bedachtzaam, met respect voor zowel de lezer als je bronnen.

De schrijver werkt aan de binnenkant en de criticus aan de buitenkant. Ik weet niet hoe het er aan de buitenkant uitziet, soms. Het is niet dat ik niet geïnteresseerd ben-het is niet waar ik woon. Ik leef in het verhaal.

Je blijft ze uitleven, waardoor je leven een waardige uitdrukking wordt van in het licht leunen.

Er zijn gewoon geen antwoorden op een aantal van de grote prangende vragen.

We houden elkaar levend met onze verhalen. We moeten ze delen, net zoals we voedsel moeten delen. We hebben ook voor onze gezondheid de aanwezigheid van goede metgezellen nodig. Een van de meest bijzondere dingen over het land is dat het dit Weet-en het dwingt taal van sommigen van ons, zodat we als een gemeenschap kunnen praten over deze of gene plaats, en spreken over de noodzaak.

Gesprekken zijn inspanningen voor goede relaties. Het is een elementaire vorm van wederkerigheid. Ze zijn de oefening van onze liefde voor elkaar. Ze zijn de vijanden van onze eenzaamheid, onze twijfel, onze angst, onze neiging om af te treden. Om in goed gesprek te blijven over onze enorme en angstaanjagende problemen is om elkaar ' s nachts te roepen. Als we met verbeeldingskracht en toewijding onze gesprekken bijwonen, zullen we vinden wat we nodig hebben; en iemand onder ons zal handelen-het maakt niet uit wie-en we zullen overleven.

Eden is een gesprek. Het is het gesprek van de mens met het Goddelijke. En het zijn de weergalmingen van dat gesprek die een gevoel van plaats creëren. Het is geen ding, Eden, maar een patroon van relaties, zichtbaar gemaakt in gesprekken. Leven in Eden is leven te midden van goede relaties, van rechtvaardige relaties die nauwgezet worden onderhouden, fantasierijk onderhouden door de tijd heen. Al met al noemen we dit schoonheid.

Eeuwenlang heeft de uitwisseling van geschenken ons bij elkaar gehouden. Het heeft het mogelijk gemaakt om de afgrond te overbruggen waar taal worstelt.

Het vernedert de mensen niet om te willen zijn wat ze denken dat de wolf is, maar het vernedert hen wel om het dier ervoor te doden.

Ik lag daar te weten dat iets griezeligs ons verbindt met de dierenwereld. Soms trekken de dieren je terug. Je deelt honger en angst met hen als zout in bloed.

Zou het laatste dier, dat afval eet en op het laatste stukje land leeft, zijn partner dood, je nog steeds vergeven?

echte schoonheid is zo diep dat je in de duisternis moet gaan om het te begrijpen.

Als er een stadium is waarin een individueel leven echt volwassen wordt, moet het zijn wanneer men de ironie in zijn ontvouwing begrijpt en de verantwoordelijkheid aanvaardt voor een leven dat te midden van zo ' n paradox wordt geleefd.

Geen enkele cultuur heeft nog het dilemma opgelost dat elk van hen heeft geconfronteerd met de groei van een bewuste geest: hoe een moreel en medelevend bestaan te leiden wanneer men zich volledig bewust is van het bloed, de verschrikking die inherent is aan al het leven, wanneer men duisternis vindt, niet alleen in de eigen cultuur, maar in zichzelf.

Het land behoudt een eigen identiteit, nog dieper en subtieler dan we kunnen weten. Onze verplichting ernaar wordt dan eenvoudig: te benaderen met een niet-berekenende geest, met een houding van regard...be alert voor zijn openingen, voor dat moment wanneer iets heiligs zich openbaart in het wereldse, en je weet dat het land weet dat je daar bent.

Je kunt niets leren van saguaro cactus, van ocotillo. Ze zijn gewoon op doorreis; hun wortels, hun veel aangekondigde rusttijd in het droge seizoen, dit zijn slechts illusies van duurzaamheid. Zij weten nog minder dan jij.

Mensen denken dat als je een boek hebt geschreven en iemand je een schouderklopje heeft gegeven, je weet wel, het is alles - je bent allemaal geregeld, Weet je? Het komt goed met je. Ik weet dat als ik niet in de war ben, en echt bang, mijn werk niet goed zal zijn.

Zijn we helemaal hierheen gekomen, vroeg ik me af, alleen om ontmanteld te worden door onze eigen technologieën, om verraden te worden door politieke medeplichtigheid of de onpersoonlijke hebzucht van een bedrijf?

Het meest intelligente wat we kunnen doen is liefde, niet rede.

In de loop der jaren komt men ook een plaats te meten, niet alleen voor de schoonheid die het kan geven, de balminess van zijn bries, de zorgeloosheid en ontspanning die het aanmoedigt, de sublieme genoegens die het biedt, maar voor wat het leert. De manier waarop het onze perceptie van de mens verandert. Het is niet zozeer dat je terug wilt naar onverschillige of moeilijke plaatsen, maar dat je niet wilt vergeten.

Toen ik de dieren zag komen en gaan, en het land voelde opzwellen om hen te ontmoeten en het toen nog voelde groeien bij hun vertrek, begon ik aan de migraties te denken als adem, als het land dat ademde. In het voorjaar een grote inademing van licht en dieren. De lange adem van de zomer. En een uitademing die ze allemaal naar het zuiden dreef in de herfst.

Men moet midden in de tegenstrijdigheid leven, want als alle tegenstrijdigheid in één keer zou worden geëlimineerd, zou het leven instorten. Er zijn gewoon geen definitieve antwoorden op een aantal van de grote prangende vragen. Je blijft ze uitleven en maakt je leven een waardige uitdrukking van leunen in het licht.

De koude kijk op onze toekomst is dat we daarom op weg zijn naar uitsterven in een universum van onpersoonlijke chemische, fysische en biologische wetten. Een productievere, zeker meer boeiende visie is dat we de intelligentie hebben om te begrijpen wat er gebeurt, de kalmte om niet geïntimideerd te worden door de complexiteit ervan, en de moed om stappen te ondernemen die geen vrucht kunnen dragen in ons leven.

Wanneer we het landschap betreden om iets te leren, zijn we, denk ik, verplicht om op te letten in plaats van voortdurend vragen te stellen. Om het land te benaderen zoals we een persoon zouden benaderen, door een intelligent gesprek te openen. En om op één plek te blijven, om van die ene, lange observatie een volledig verwijde ervaring te maken. We zullen altijd beloond worden als we het land krediet geven voor meer dan we ons voorstellen, en als we ons voorstellen dat het zelfs complexer is dan taal. Op deze manier beginnen we, denk ik, een thuis te vinden, te voelen hoe we een plek moeten passen.

Als ik achter die schrijfmachine zit, moet ik bang zijn voor wat ik probeer te doen. Ik ben bang voor mijn eigen overtuiging dat ik een verhaal op papier kan zetten.

Het land spoort ons aan om tot een begrip van onszelf te komen.

Ik geloof in mijn collega ' s. En als ik andere schrijvers ontmoet, journalisten, die dit al heel lang doen, om ons bewust te maken van waar we in leven, stel ik mijn vertrouwen in die mensen.

Mijn functie als schrijver is om een sfeer te creëren waarin mensen verstandig kunnen nadenken over wat we op deze planeet doen.

Er is zoveel om bang voor te zijn.

Door respectvol te handelen ten opzichte van alles wat het land bevat, is het mogelijk zich een verstikkende onwetendheid voor te stellen die van ons wegvalt.

De blik van de wolf reikte in onze ziel.