E. L. Doctorow beroemde citaten

Schrijven is een verkenning. Je begint met niets.

De compositie is een reeks ontdekkingen.

De drie belangrijkste documenten die een vrije samenleving geeft, zijn een geboorteakte, een paspoort en een bibliotheekkaart.

Schrijven is als ' s nachts rijden in de mist. Je kunt alleen tot aan je koplampen kijken, maar je kunt de hele reis op die manier maken.

De historicus zal u vertellen wat er gebeurd is. De schrijver zal je vertellen hoe het voelde.

Schrijven is niet schrijven. Schetsen, onderzoeken, met mensen praten over wat je doet, niets daarvan is schrijven. Schrijven is schrijven.

Schrijven is een sociaal aanvaardbare vorm van schizofrenie.

Goed schrijven wordt verondersteld sensatie bij de lezer op te roepen - niet het feit dat het regent, maar het gevoel dat er op wordt geregend.

Mij wordt vaak de vraag gesteld hoe de massa ' s zich kunnen laten uitbuiten door enkelen. Het antwoord is door overgehaald te worden zich met hen te identificeren.

Ik hou van komma ' s. Ik verafschuw puntkomma ' s-Ik denk niet dat ze thuishoren in een verhaal. En ik heb al lang geleden aanhalingstekens opgegeven. Ik vond dat ik ze niet nodig had, het waren vliegvlekken op de pagina.

De geschiedenis is het heden. Daarom schrijft elke generatie het opnieuw. Maar wat de meeste mensen als geschiedenis beschouwen, is het eindproduct, de mythe.

Wat we fictie noemen is de oude manier van weten, het totale discours dat voorafgaat aan alle Speciale woordenschatten....Fictie is democratisch, het bevestigt het gezag van de enkele geest om de wereld te maken en opnieuw te maken.

Ik vertel je wat ik weet-woorden hebben muziek en als je een muzikant bent, zul je schrijven om ze te horen.

Schrijven is niet schrijven.

We voelen ons altijd aangetrokken tot de randen van wat we zijn, buiten door de randen waar het een beetje rauw en nerveus is.

Een romanschrijver is iemand die in de huid van anderen leeft.

In de twintigste eeuw is een van de meest persoonlijke relaties die zich hebben ontwikkeld die van de persoon en de staat. Het is een feit van het leven geworden dat regeringen heel intiem zijn geworden met mensen, meestal ten koste van hen.

Schrijvers zijn niet alleen mensen die gaan zitten en schrijven. Ze riskeren zichzelf. Elke keer dat je een boek schrijft, staat je eigen compositie op het spel.

Het Congres is zo gebonden aan het geld dat elke oplossing in het algemeen belang zal worden gefrustreerd en ondermijnd door de bedrijfsbelangen die het gevoel hebben dat ze zullen worden beschadigd door vooruitgang, eerlijk spel en rechtvaardigheid.

De meeste mensen zijn rustig in de wereld en leven er voorlopig in, alsof het niet hun eigen is.

Het leven van een schrijver is zo gevaarlijk dat alles wat hij doet slecht voor hem is. Alles wat hem overkomt is slecht: falen is slecht, succes is slecht; verarming is slecht, geld is heel, heel slecht. Er kan niets goeds gebeuren... Behalve het schrijven.

En zo verdwijnen mensen uit iemands leven en alles wat je je van hen kunt herinneren is hun menselijkheid, een arm onrustig ding zonder Heerschappij, zoals het jouwe.

Iedereen op elke leeftijd is in staat om het verhaal van zijn of haar leven met autoriteit te vertellen.

Zonder een onzichtbare betekenis is het zichtbare niets, slechts klei; en zonder zichtbare omstandigheden, een gebied om mee te verbinden, is onze geest vormloos, naamloos en ongedefinieerd.

Een schrijver van boeken moet toegeven dat film de vijand is, en dat ik in mijn geval met de vijand heb geslapen.

Ik heb een paar maanden in New York gewoond. Het leek me in eerste instantie een ongelooflijk schone plek met goed geklede mensen en gewassen auto ' s en fel geschilderde rood-gele trams en witte gebouwen.

Over de hele wereld van vandaag, niet alleen in de totalitaire landen, zijn ijverige functionarissen in Ministeries van Waarheid de geschiedenis stom aan het knuppelen en maken taal ongevoelig.

Het kan zijn dat de meest fervente lezers van nieuwe fictie in Amerika vandaag filmproducenten zijn, een indicatie van de problemen waar ze in zaten.

Er is niet langer zoiets als fictie of non-fictie; er is alleen verhaal.

Net als kunst en politiek is gangsterisme een zeer belangrijke weg van assimilatie in de samenleving.

Er zijn momenten waarop ik dit onophoudelijke bewustzijn niet kan verdragen. Het kent alleen zichzelf. Wakker, Ik zit in een continuüm met mijn dromen. Ik voel dat mijn schrijfmachines, mijn tafel, mijn stoel de zekerheid hebben van een solide wereld, waar dingen ruimte innemen, waar niet de eindeloze leegte van onbeduidende gedachten is die nergens anders naartoe leidt dan zichzelf. Mijn herinneringen verbleken als ik ze keer op keer overwin. Ze worden steeds spookachtiger. Ik vrees niets zo erg als ze helemaal te verliezen en alleen mijn lege eindeloze geest te hebben om in te leven.

De theorie voor het toelaten van getuigenverklaringen van medeplichtigen die niet zijn bevestigd, is dat samenzwering van nature geheimzinnig is en dat alleen de partijen kunnen weten dat het heeft plaatsgevonden. Maar in de praktijk betekent dit dat de schuld van de medeplichtige wordt gewijzigd in de mate dat hij de verdachte kan veroordelen.

Het stelde voor dat mensen, door getuigenis te geven, andere tijden en plaatsen voor hun bestaan rechtvaardigen dan de tijd en plaats waar ze doorheen leefden.

Banken en kerken en rechtszalen zijn allemaal afhankelijk van de bijbehorende theaterstukken. Op illusie. Banken, de illusie van stabiliteit en eervolle omgang met het rotten en de corruptie van de kapitalistische uitbuiting. Kerken de illusie van Heilig heiligdom van doeleinden van het pacificeren van sociale ontevredenheid. Rechtszalen natuurlijk ontworpen om de illusie van plechtige gerechtigheid te bevorderen. Als er ware gerechtigheid zou zijn, waarom zouden zulke versieringen dan nodig zijn? Zouden een tafel en stoelen en een gewone kamer niet net zo goed dienen?

Wij kleden hen [kinderen] in de vermoedens van de wereld. Zij zijn het heldere kleine gezicht van de hoop. Zij zijn het laatste geloof dat we hebben, het geloof om hen te laten geloven.

We maken een fout om neerbuigend te zijn naar het verleden alsof het voorbereidend was voor onze eigen tijd.

Ik heb altijd het gevoel gehad, als schrijver, dat radicalen fascinerend zijn omdat ze relaties zijn, ze hebben een plaats in de Amerikaanse familie. Het zijn de familieleden waarvan iedereen zou willen dat ze weg zouden gaan. Het zijn de verlegenheid voor fatsoen en goede smaak.

Het zijn de immigrantenhorden die dit land in leven houden, de golven van hen komen jaar na jaar aan.... Wie gelooft er meer in Amerika dan de mensen die van de loopplank afrennen en de grond kussen?

Schrijven is ontzettend moeilijk. Vooral de korte vormen.

Als je goed werkt, doe je geen onderzoek. Alles wat je nodig hebt komt naar je toe.

Als ik schrijf, hou ik ervan om alles af te sluiten en naar de muur te kijken, niet om buiten het raam te kijken. De enige uitweg is via de zinnen.

Dingen die op de voorpagina van de krant verschijnen als 'feit' zijn veel gevaarlijker dan de spelletjes die door een romanschrijver worden gespeeld en kunnen tot oorlogen leiden.

Ik had toen het gevoel dat de cultuur van de feitelijkheid zo overheersend was dat het vertellen van verhalen al zijn autoriteit had verloren.

Een nieuwe lezer zou je niet in je werk moeten kunnen vinden, hoewel iemand die meer leest, dat misschien wel begint te doen.

Films zijn te letterlijk.

De theorie van de leraar met al deze immigrantenkinderen was dat als je Engels luid genoeg sprak, ze het uiteindelijk zouden begrijpen.

Ik heb veel zonden begaan in mijn leven. Deze precieze zonde-de zonde tegen dichters-is zonder absolutie.

Gedichten hebben ideeën. De ideeën van gedichten komen uit hun emoties en hun emoties worden gedragen op beelden.

Het gedicht is een schreeuw van het ongeboren hart. Ja, omdat het gedicht de wereld perfect belichaamt, is er geen wereld zonder gedicht.

En hoewel de kranten de schietpartij de misdaad van de eeuw noemden, wist Goldman dat het pas 1906 was en dat er nog vierennegentig jaar te gaan waren.