Rachel Carson beroemde citaten

De meest alarmerende van alle aanvallen van de mens op het milieu is de besmetting van lucht, aarde, rivieren en zee met gevaarlijke en zelfs dodelijke materialen. Deze vervuiling is voor het grootste deel onherstelbaar; de keten van kwaad die het veroorzaakt, niet alleen in de wereld die het leven moet ondersteunen, maar in levende weefsels, is voor het grootste deel onomkeerbaar. In deze nu universele verontreiniging van het milieu zijn chemicaliën de sinistere en weinig erkende partners van straling bij het veranderen van de aard van de wereld-de aard van haar leven.

Waarom zouden we een dieet van zwakke vergiften tolereren, een huis in een smakeloze omgeving, een kring van kennissen die niet helemaal onze vijanden zijn, het geluid van motoren met net genoeg opluchting om krankzinnigheid te voorkomen? Wie zou willen leven in een wereld die niet helemaal fataal is?

De blijvende geneugten van het contact met de natuur zijn niet voorbehouden aan wetenschappers, maar zijn beschikbaar voor iedereen die zich onder de invloed van de aarde, de zee en de hemel en hun verbazingwekkende leven zal plaatsen.

Een regenachtige dag is de perfecte tijd voor een wandeling in het bos.

Het is niet half zo belangrijk om te weten als te voelen.

Zij die nadenken over de schoonheid van de aarde vinden reserves aan kracht die zullen blijven bestaan zolang het leven duurt.

Uiteindelijk vond ook de mens zijn weg terug naar de zee. Terwijl hij op de oevers stond, moet hij er met verwondering en nieuwsgierigheid naar hebben gekeken, gecombineerd met een onbewuste herkenning van zijn afstamming. Hij kon niet fysiek de oceaan weer binnengaan zoals de zeehonden en walvissen hadden gedaan. Maar door de eeuwen heen, met alle vaardigheid en vindingrijkheid en redeneringskrachten van zijn geest, heeft hij geprobeerd zelfs de meest afgelegen delen ervan te verkennen en te onderzoeken, zodat hij het mentaal en fantasierijk opnieuw zou kunnen betreden.

Er is geen druppel water in de oceaan, zelfs niet in de diepste delen van de afgrond, die niet weet en reageert op de mysterieuze krachten die het getij creëren.

Het menselijk ras wordt meer dan ooit uitgedaagd om ons meesterschap te tonen, niet over de natuur maar over onszelf.

Aan de rand van de zee staan, de eb en vloed van de getijden voelen, de adem van een mist voelen die zich over een groot zoutmoeras beweegt, de vlucht van kustvogels zien die de surflijnen van de continenten al duizenden jaren op en neer hebben geveegd, de oude paling en de jonge schaduw naar de zee zien rennen, is kennis hebben van dingen die zo bijna eeuwig zijn als enig aards leven kan zijn.

Zij die nadenken over de schoonheid van de aarde vinden reserves aan kracht die zullen blijven bestaan zolang het leven duurt. Er is iets oneindig genezend in de herhaalde refreinen van de natuur-de verzekering dat de dageraad na de nacht komt, en de lente na de winter.

Hoe duidelijker we onze aandacht kunnen richten op de wonderen en realiteiten van het universum om ons heen, hoe minder smaak we zullen hebben voor vernietiging.

Het is gezond en noodzakelijk voor ons om ons weer tot de aarde te wenden en in de contemplatie van haar schoonheden het gevoel van verwondering en nederigheid te kennen.

De discipline van de schrijver is om te leren stil te zijn en te luisteren naar wat zijn onderwerp hem te vertellen heeft.

Ik definieer biologie graag als de geschiedenis van de aarde en al haar leven - verleden, heden en toekomst.

Het chemische spervuur is zo grof als een knuppel van een grotmens en is tegen het weefsel van het leven gegooid.

Nu geloof ik echt dat wij in deze generatie in het reine moeten komen met de natuur, en ik denk dat we worden uitgedaagd, zoals de mensheid nog nooit eerder is uitgedaagd, om onze volwassenheid en ons meesterschap te bewijzen, niet van de natuur maar van onszelf.

Maar de mens is een deel van de natuur en zijn oorlog tegen de natuur is onvermijdelijk een oorlog tegen zichzelf.

De vraag is of een beschaving een meedogenloze oorlog tegen het leven kan voeren zonder zichzelf te vernietigen en zonder het recht te verliezen om beschaafd genoemd te worden.

Als Ik invloed had op de Goede Fee die verondersteld wordt de doop van alle kinderen te leiden, zou ik vragen dat haar geschenk aan elk kind in de wereld een gevoel van verwondering is dat zo onverwoestbaar is dat het een leven lang zou duren, als een onfeilbaar tegengif tegen de verveling en ontgoochelingen van latere jaren, de steriele preoccupatie met kunstmatige dingen, de vervreemding van de bronnen van onze kracht.

De rand van de zee is een vreemde en mooie plek.

Een manier om je ogen te openen is door jezelf af te vragen: "Wat als ik dit nog nooit eerder had gezien? Wat als ik wist dat ik het nooit meer zou zien?

Waarom zou iemand geloven dat het mogelijk is om zo ' n stortvloed van gifstoffen op het aardoppervlak te leggen zonder het ongeschikt te maken voor al het leven? Ze mogen geen insecticiden worden genoemd, maar biociden.

De meest alarmerende van alle aanvallen van de mens op het milieu is de besmetting van lucht, aarde, rivieren en zee met gevaarlijke en zelfs dodelijke materialen.

De 'beheersing van de natuur' is een uitdrukking bedacht in arrogantie, geboren uit het Neanderthaler tijdperk van biologie en filosofie, toen werd verondersteld dat de natuur bestaat voor het gemak van de mens.

Alleen binnen het moment van de tijd dat door de huidige eeuw wordt voorgesteld, heeft één soort-de mens-aanzienlijke macht verworven om de aard van de wereld te veranderen.

Voor het eerst in de geschiedenis van de wereld wordt elk mens nu blootgesteld aan contact met gevaarlijke chemicaliën, vanaf het moment van conceptie tot de dood.

We moeten dringend een einde maken aan deze valse verzekeringen, aan de suikerlaag van onaangename feiten. Het is het publiek dat wordt gevraagd om de risico ' s te nemen die de insectencontroleurs berekenen. Het publiek moet beslissen of het op de huidige weg wil blijven, en het kan dat alleen doen als het volledig in het bezit is van de feiten.

Wie de natuur liefheeft en vrij is, is nooit alleen.

Ik ben altijd meer geïnteresseerd in wat ik ga doen dan in wat ik al heb gedaan.

Wetende wat ik doe, zou er geen toekomstige vrede voor mij zijn als ik zou zwijgen.

We staan nu waar twee wegen uiteenlopen. Maar in tegenstelling tot de wegen in Robert Frost ' s bekende gedicht, zijn ze niet even eerlijk. De weg die we al lang afleggen is bedrieglijk gemakkelijk, een soepele snelweg waarop we met grote snelheid vooruitgaan, maar aan het einde ligt een ramp. De andere splitsing van de weg-de ene "minder gereisd door"-biedt onze laatste, onze enige kans om een bestemming te bereiken die het behoud van de aarde verzekert.

Het is ook een tijdperk dat wordt gedomineerd door de industrie, waarin het recht om een dollar te verdienen tegen elke prijs zelden wordt betwist.

Het is een merkwaardige situatie dat de zee, waaruit het leven voor het eerst ontstond, nu bedreigd wordt door de activiteiten van één vorm van dat leven. Maar de zee, hoewel op een sinistere manier veranderd, zal blijven bestaan: de bedreiging is eerder voor het leven zelf.

Een Who ' s Who van pesticiden is dus een zorg voor ons allemaal. Als we zo intiem met deze chemicaliën gaan leven, ze eten en drinken, ze in het merg van onze botten opnemen, kunnen we maar beter iets weten over hun aard en hun kracht.

Net zo ' n grof wapen als de club van de grotman, is het chemische spervuur tegen het weefsel van het leven gegooid - een weefsel aan de ene kant delicaat en vernietigbaar, aan de andere kant wonderbaarlijk taai en veerkrachtig, en in staat om op onverwachte manieren terug te slaan. Deze buitengewone capaciteiten van het leven zijn genegeerd door de beoefenaars van chemische controle die geen 'hoogmoedige oriëntatie', geen nederigheid voor de enorme krachten waarmee ze knoeien, tot hun taak hebben gebracht.

Wij kunnen geen vrede hebben onder mensen wier harten vreugde vinden in het doden van enig levend wezen.

Het is ironisch om te denken dat de mens zijn eigen toekomst zou kunnen bepalen door iets dat zo schijnbaar triviaal is als de keuze van een insectenspray.

In elke landtong, in elk gebogen strand, in elke zandkorrel is het verhaal van de aarde.

Ik geloof oprecht dat het voor het kind, en voor de ouder die hem wil begeleiden, niet half zo belangrijk is om te 'weten' als Om te 'voelen'.

Het begin is schaduwrijk.

Korte versie: voor het kind. . . het is niet half zo belangrijk om te weten als te voelen. Als feiten de zaden zijn die later kennis en wijsheid voortbrengen, dan zijn de emoties en de indrukken van de zintuigen de vruchtbare grond waarin de zaden moeten groeien. . . . Het is belangrijker om de weg vrij te maken voor een kind om te willen weten dan om hem op een dieet te zetten van feiten die hij niet klaar is om te assimileren.

De wereld van een kind is fris en nieuw en mooi, vol verwondering en opwinding. Het is ons ongeluk dat Voor de meesten van ons dat heldere oog, dat ware instinct voor wat mooi is, wordt verduisterd en zelfs verloren gaat voordat we volwassen worden.

Over steeds grotere delen van de Verenigde Staten komt de lente nu zonder dat de vogels terugkeren, en de vroege ochtenden zijn vreemd stil waar ze ooit gevuld waren met de schoonheid van vogelzang.

Zij die als wetenschappers of leken tussen de schoonheden en mysteries van de aarde wonen, zijn nooit alleen of moe van het leven.

Want allen keren eindelijk terug naar de zee - naar Oceanus, de oceaanrivier, als de altijd stromende stroom van de tijd, het begin en het einde.

In de natuur bestaat niets alleen.

Voor de vogelobservator, de voorstadsbewoner die vreugde ontleent aan vogels in zijn tuin, de jager, de visser of de Ontdekkingsreiziger van wilde gebieden, heeft alles wat de dieren in het wild van een gebied zelfs maar een jaar vernietigt, hem het plezier ontnomen waarop hij een legitiem recht heeft. Dit is een geldig standpunt.

Dit is een tijdperk van specialisten, die elk hun eigen probleem zien en zich niet bewust zijn van of intolerant zijn voor het grotere kader waarin het past.

De schoonheid van de levende wereld die ik probeerde te redden, was altijd het belangrijkste in mijn gedachten - dat, en woede over de zinloze, brute dingen die werden gedaan. . . . Nu kan ik geloven dat ik op zijn minst een beetje geholpen heb.