John Muir beroemde citaten

Zolang ik leef, hoor ik watervallen en vogels en winden zingen. Ik zal de rotsen interpreteren, de taal van overstroming, storm en lawine leren. Ik zal mezelf vertrouwd maken met de gletsjers en wilde tuinen, en zo dicht mogelijk bij het hart van de wereld komen als ik kan".

De bergen roepen en ik moet gaan.

Wanneer we de hele wereld beschouwen als één grote dauwdruppel, gestreept en bezaaid met continenten en eilanden, die door de ruimte vliegt met andere sterren die allemaal zingen en samen schijnen als één, verschijnt het hele universum als een oneindige storm van schoonheid.

Duizenden vermoeide, zenuwslopende, overbeschaafde mensen beginnen te ontdekken dat naar de bergen gaan naar huis gaat; dat wildernis een noodzaak is...

Als we proberen om iets uit zichzelf te kiezen, vinden we dat het gekoppeld is aan al het andere in het universum.

De duidelijkste weg naar het universum is door een Bos wildernis.

Ik verlies kostbare dagen. Ik degenereer in een machine om geld te verdienen. Ik leer niets in deze triviale wereld van mannen. Ik moet wegbreken en de bergen in gaan om het nieuws te leren

De natuur is altijd aan het werk om te bouwen en naar beneden te trekken, te creëren en te vernietigen, alles te laten draaien en stromen, geen rust te laten dan in ritmische beweging, alles in eindeloze zang uit de ene mooie vorm in de andere te jagen.

Ik ging alleen een wandeling maken en besloot uiteindelijk tot zonsondergang buiten te blijven, want uitgaan, ontdekte ik, was echt naar binnen gaan.

Iedereen heeft schoonheid en brood nodig.

God heeft voor deze bomen gezorgd, hen gered van droogte, ziekte, lawines en duizend stormen en overstromingen. Maar hij kan hen niet redden van dwazen.

De wereld, zo wordt ons verteld, is speciaal voor de mens gemaakt - een veronderstelling die niet door alle feiten wordt ondersteund... Waarom zou de mens zichzelf waarderen als meer dan een klein deel van de ene grote eenheid van de schepping?

De wereld is groot en Ik wil er goed naar kijken voordat het donker wordt.

Klim de bergen op en ontvang hun goede tijdingen. De vrede van de natuur zal in je stromen zoals zonneschijn in bomen stroomt. De winden zullen hun eigen frisheid in je blazen, en de stormen hun energie, terwijl de zorgen van je weg zullen vallen als de bladeren van de herfst.

Van alle paden die je in het leven neemt, zorg ervoor dat er een paar vuil zijn.

De zon schijnt niet op ons, maar in ons. De rivieren stromen niet voorbij, maar door ons heen. Opwindend, tintelend, vibrerend elke vezel en cel van de substantie van ons lichaam, waardoor ze glijden en zingen. De bomen wuiven en de bloemen bloeien in ons lichaam en in onze ziel, en elk vogellied, elk windlied en elk enorm stormlied van de rotsen in het hart van de bergen is ons lied, ons eigen lied, en zingt onze liefde.

In Gods wil ligt de hoop van de wereld.

Als iemand aan één ding in de natuur trekt, vindt hij het gehecht aan de rest van de wereld.

Er is dat in de blik van een bloem die soms de grootste van de opscheppende Heren van de schepping kan beheersen.

Kom naar het bos, want hier is rust. Er is geen rust zoals die van de groene diepe bossen. Hier groeien de Muurbloem en het violet. De eekhoorn zal komen en op je knie gaan zitten, de logcock zal je ' s morgens wakker maken. Slaap in vergeetachtigheid van alle kwalen. Van alle verhevenheid die voor stervelingen toegankelijk is, is er geen verhevenheid die vergelijkbaar is met de bergen.

Wat een heerlijke groet geeft de zon de bergen!

Blijf dicht bij het hart van de natuur... en breek af en toe weg en beklim een berg of breng een week door in het bos. Was je geest schoon.

Oh, deze uitgestrekte, kalme, onmetelijke bergdagen, die onmiddellijk aanzetten tot werken en rusten!

De meeste mensen zijn op de wereld, niet in de wereld.

Een paar minuten geleden was elke boom opgewonden, buigend voor de brullende storm, zwaaiend, wervelend, hun takken werpend in glorieus enthousiasme als aanbidding. Maar hoewel deze bomen nu voor het buitenste oor stil zijn, houden hun liederen nooit op.

Ik heb nog nooit een ontevreden boom gezien.

Men kan een dag van elke grootte maken en de opkomst en ondergang van zijn eigen zon en de helderheid van zijn glans regelen.

Hoe moeilijk te beseffen dat elk kamp van mensen of dieren dit glorieuze sterrenhemel als dak heeft! Op zulke plaatsen die alleen op de bergtop staan, is het gemakkelijk te beseffen dat welke speciale nesten we ook maken - bladeren en mos zoals de marmotten en vogels, of tenten of opgestapelde steen - we allemaal in een huis van één kamer wonen - de wereld met het uitspansel als dak - en de hemelse ruimtes bevaren zonder enig spoor achter te laten.

Lange, blauwe, spitsvormige schaduwen kropen over de sneeuwvelden, terwijl een roze gloed, die in eerste instantie nauwelijks waarneembaar was, geleidelijk aan elke bergtop verdiepte en doordrong, waardoor de gletsjers en de harde rotsen boven hen werden weggespoeld. Dit was de alpenglow, voor mij de meest indrukwekkende van alle aardse manifestaties van God. Bij de aanraking van dit goddelijke licht leken de bergen te ontsteken tot een verrukt, religieus bewustzijn, en stonden ze stil als vrome aanbidders die wachtten om gezegend te worden.

Wandelen - Ik hou niet van het woord of het ding. Mensen zouden in de bergen moeten slenteren - niet wandelen! Ken je de oorsprong van dat woord 'saunter'?'Het is een mooi woord. In de Middeleeuwen gingen mensen op pelgrimstocht naar het Heilige Land, en als mensen in de dorpen waar ze doorheen gingen vroegen waar ze naartoe gingen, antwoordden ze: "A la sainte terre", naar het Heilige Land. En zo werden ze bekend als sainte-terre-ers of saunterers. Nu zijn deze bergen ons Heilige Land, en we moeten er eerbiedig doorheen slenteren, niet er doorheen 'wandelen'."

Ik rende naar huis in het maanlicht met stevige stappen; want de zon-liefde maakte me sterk.

Klim de bergen op en ontvang hun goede tijdingen. De vrede van de natuur zal in je stromen zoals zonneschijn in bomen stroomt.

Het voorjaarswerk gaat met vreugdevol enthousiasme door.

Elke verborgen cel bonst van muziek en leven, elke vezel spannend als harp snaren.

God heeft nooit een lelijk landschap gemaakt. Alles waar de zon op schijnt is mooi, zolang het maar wild is.

Wildernis is een noodzaak... er moeten plaatsen zijn voor mensen om hun ziel te bevredigen...

Geen synoniem voor God is zo volmaakt als schoonheid. Of het nu gaat om het snijden van de lijnen van de bergen met gletsjers, of het verzamelen van materie in sterren, of het plannen van de bewegingen van water, of tuinieren - nog steeds is alles schoonheid!

Loop rustig weg in elke richting en proef de Vrijheid van de bergbeklimmer.

Tussen elke twee pijnbomen is er een deur die leidt naar een nieuwe manier van leven.

Kijk op en neer en om je heen.!

We zijn nu in de bergen en ze zijn in ons, die enthousiasme aanwakkeren, elke zenuw laten trillen, elke porie en cel van ons vullen. Onze tabernakel van vlees en been lijkt doorzichtig als glas voor de schoonheid om ons heen, alsof het werkelijk een onafscheidelijk deel ervan is, opwindend met de lucht en bomen, beken en rotsen, in de golven van de zon, een deel van de hele natuur, noch oud noch jong, ziek noch gezond, maar onsterfelijk.â € Ž

Rivieren stromen niet voorbij, maar door ons heen; tintelend, vibrerend, opwindend elke cel en vezel in ons lichaam, waardoor ze zingen en glijden.

In Gods wil ligt de hoop van de wereld-de grote, frisse, onverbloemde wildernis. De pijnlijke harnas van de beschaving valt af, en wonden genezen voordat we ons ervan bewust zijn.

Geen van de natuurlandschappen is lelijk zolang ze maar wild zijn.

We reizen allemaal samen door de Melkweg, bomen en mensen; maar het kwam nooit bij me op tot deze stormdag, terwijl ik in de wind zwaaide, dat bomen reizigers zijn in de gewone zin van het woord. Ze maken vele reizen, geen uitgebreide, Het is waar; maar onze eigen kleine reizen, heen en terug, zijn slechts weinig meer dan boomwavingen-veel van hen niet zozeer.

Ik leer dicht bij het leven van mijn vrienden te leven zonder ze ooit te zien. Geen kilometers van welke maat dan ook kunnen jouw ziel scheiden van de mijne.

De bergen zijn bronnen van mensen, evenals van rivieren, van gletsjers, van vruchtbare grond. De grote dichters, filosofen, profeten, bekwame mensen wier gedachten en daden de wereld hebben bewogen, zijn van de bergen afgedaald - bergbewoners die daar sterk zijn geworden met de bosbomen in de werkplaatsen van de natuur.

Weer een glorieuze dag, de lucht even heerlijk voor de longen als nectar voor de tong.

Er is geen fragment in de hele natuur, want elk relatief fragment van één ding is een volledige harmonieuze eenheid op zich.

Oh, deze uitgestrekte, kalme, onmetelijke bergdagen, die onmiddellijk aanzetten tot werken en rusten! Dagen in wiens licht alles even goddelijk lijkt, die duizend ramen openen om ons God te tonen. Nooit meer, hoe moe ook, moet iemand flauwvallen door de weg die de zegeningen van een bergdag krijgt; wat zijn lot ook is, lang leven, kort leven, stormachtig of kalm, hij is voor altijd rijk.