Annie Dillard beroemde citaten

Hoe we onze dagen doorbrengen, is natuurlijk hoe we ons leven doorbrengen.

Een werk in uitvoering wordt al snel Wild. Het keert terug naar een wilde toestand van de ene op de andere dag. Het is nauwelijks gedomesticeerd, een mustang waaraan je op een dag een halster vastgemaakt hebt, maar die je nu niet meer kunt vangen. Het is een leeuw die je kookt in je studeerkamer. Naarmate het werk groeit, wordt het moeilijker om het te beheersen; het is een leeuw die in kracht groeit. Je moet het elke dag bezoeken en je meesterschap erover herbevestigen. Als je een dag overslaat, ben je, terecht, bang om de deur naar zijn kamer te openen. Je komt de kamer binnen met bravoure, houdt een stoel vast en schreeuwt: "Simba!

Het toegewijde leven is het leven waard. Je moet geven met je hele hart.

Ik was mijn hele leven een bel geweest, en ik wist het niet tot op dat moment dat ik werd opgeheven en geslagen.

Ze las boeken zoals men lucht zou inademen, om te vullen en te leven.

Zoals elk kind gleed ik perfect in mezelf, zoals een duiker haar reflectie ontmoet in een zwembad. Haar vingertoppen komen in de vingertoppen op het water, haar polsen glijden haar armen op. De duiker wikkelt zich volledig in haar reflectie, verzegelt het aan de tenen, en draagt het als ze klimt opstijgend uit het zwembad, en altijd daarna.

Aan goede dagen geen gebrek. Het zijn goede levens die moeilijk te krijgen zijn.

Je kunt moed niet voorzichtig testen.

Evenzo is de impuls om voor jezelf te houden wat je hebt geleerd niet alleen beschamend, het is destructief. Alles wat je niet vrijwillig en overvloedig geeft, gaat voor je verloren. Je opent je kluis en vindt as.

Waarom lezen we, zo niet in de hoop op schoonheid blootgelegd, het leven verhoogd en het diepste mysterie onderzocht?

Slijp en verspreid je geest tot je zelf een zeil bent, doorschijnend, breedzijdig tot de geringste bladerdeeg.

Je hoeft niet buiten in het donker te zitten. Als je echter naar de sterren wilt kijken, zul je merken dat duisternis noodzakelijk is. Maar de sterren eisen het niet en eisen het niet.

Het geheim is niet om te schrijven over waar je het liefste van houdt, maar over waar je, alleen, helemaal van houdt.

Ons leven is een vaag spoor op het oppervlak van mysterie.

De manier waarop we onze dagen leven, is de manier waarop we ons leven leiden.

De zee spreekt iets uit, keer op keer, in een hees gefluister; ik kan het niet helemaal duidelijk maken.

Een schema beschermt tegen chaos en gril. Het is een net voor het vangen van dagen. Het is een steiger waarop een arbeider met beide handen kan staan en werken op bepaalde tijdstippen.

Kristallen groeiden in gesteente als rekenkundige bloemen. Ze verlengden en verspreidden zich, voegden vlak aan vlak toe in een ontzagwekkende en perfecte gehoorzaamheid aan een absolute geometrie die zelfs stenen - misschien alleen de stenen - begrepen.

Er is altijd de verleiding in het leven om te dollen rond het maken van itsy-bitsy vrienden en maaltijden en reizen voor de komende jaren. Het is allemaal zo eigen geweten, zo schijnbaar moreel...Maar Ik wil het niet hebben. De wereld is wilder dan dat in alle richtingen, gevaarlijker...meer extravagant en helder. Dat zijn we...tomaten kweken terwijl we Kaïn of Lazarus zouden moeten opvoeden.

Ik schrijf niet zozeer een boek, als wel een stervende vriend. Ik houd zijn hand vast en hoop dat het beter wordt.

Hij is voorzichtig met wat hij leest, want dat is wat hij zal schrijven. Hij is voorzichtig met wat hij leert, want dat is wat hij zal weten.

Voor altijd! Wie heeft dat gebed niet gebeden? Je had geluk dat je het kreeg. Het heden is een vrij gegeven doek. Dat het voortdurend wordt verscheurd en stroomafwaarts wordt gewassen, spreekt voor zich.

Zodra schoonheid niet wordt gezocht uit religie en liefde, maar voor plezier, vernedert ze de zoeker.

Het boeddhisme merkt op dat het altijd een vergissing is om te denken dat je ziel het alleen kan doen.

Het oor van de lezer moet zich van het luide leven aanpassen aan de subtiele, denkbeeldige geluiden van het geschreven woord. Een gewone lezer die een boek oppikt, kan nog niets horen; het duurt een half uur om de modulaties van het schrijven op te pikken, de ups en downs en louds en softs.

Ik kan me geen droeviger streven voorstellen dan jarenlang worstelen om een boek te schrijven dat mensen probeert aan te spreken die in de eerste plaats niet lezen.

De wereld is vrij bezaaid en bezaaid met pennies die door een genereuze hand aan de zijkant zijn gegoten. Maar - en dat is het punt-wie wordt er opgewonden door slechts een cent? Maar als je een gezonde armoede en eenvoud cultiveert, zodat het vinden van een cent je dag letterlijk zal maken, dan, aangezien de wereld in feite in centen is geplant, heb je met je armoede een leven van dagen gekocht.

Schrijf alsof je doodgaat. Stel tegelijkertijd dat je schrijft voor een publiek dat uitsluitend bestaat uit terminale patiënten. Dat is tenslotte het geval. Wat zou je schrijven als je wist dat je snel zou sterven? Wat zou je kunnen zeggen tegen een stervende die niet woedend zou zijn door zijn trivialiteit?

Ik wissel af tussen het denken van de planeet als thuis-dierbare en vertrouwde stenen haard en tuin - en als een hard land van ballingschap waarin we allemaal bijwoners zijn.

Maak verbindingen; laat scheuren; en dans waar je kunt.

Ze is negen, geliefde, zo open als de hemel en zo op zichzelf staand. Ik heb haar zien groeien. Nog maar drie of vier jaar geleden had ze de volkomen oppervlakkige ontvankelijkheid van een jong kind; ze paste in de wereld van de tijd, het paste in haar, zo gedachteloos als de hemel aan de randen past, of een rivier aan de oevers. Maar naarmate ze is gegroeid, is haar glimlach verbreed met een vleugje angst en heeft haar blik diepte gekregen. Nu is ze zich bewust van een aantal van de verliezen die je maakt door hier te zijn-de afpersingshuur die je moet betalen zolang je blijft.

Je werk is om het vliegwiel te blijven draaien dat de tandwielen draait die de riem draaien in de motor van geloof die jou en je bureau in de lucht houdt.

Waarom lezen we anders dan in de hoop dat de schrijver onze dagen zal vergroten en dramatiseren, ons zal verlichten en inspireren met wijsheid, moed en de mogelijkheid van betekenis, en de diepste mysteries op onze geest zal drukken, zodat we hun majesteit en kracht weer kunnen voelen? Wat weten we ooit dat hoger is dan die kracht die van tijd tot tijd ons leven grijpt en ons verrassend aan onszelf openbaart als wezens die hier verbijsterd zitten?

Goddelijkheid is niet speels. Het universum werd niet gemaakt in een grap, maar in een plechtig onbegrijpelijk e ernst. Door een kracht die ondoorgrondelijk geheim is, en heilig, en vlotter. Er is niets aan te doen, maar negeer het, of zie het.

Er is een spierenergie in zonlicht die overeenkomt met de spirituele energie van wind.

We zijn het diepst in slaap bij de schakelaar als we denken dat we alle schakelaars kunnen bedienen.

Aantrekkelijke werkplekken moeten worden vermeden. Men wil een kamer zonder uitzicht, zodat de verbeelding de herinnering in het donker kan ontmoeten.

We zijn hier maar één keer op de planeet en kunnen net zo goed een gevoel krijgen voor de plek.

Volgens de Inuit-cultuur in Groenland bezit een persoon zes of zeven zielen. De zielen nemen de vorm aan van kleine mensen verspreid over het lichaam.

Ik breek duizend keer per dag door de huid van bewustzijn, terwijl dolfijnen door zeeën barsten en weer duiken, en opstaan en duiken.

Je zoekt, je breekt je hart, je rug, je hersenen, en dan-en alleen dan-wordt het je overhandigd.

Het heden puur ervaren is leeg en hol zijn; je vangt genade zoals een man zijn Beker vult onder een waterval.

Neem een snelle duik, Ontspan met een schnaps en een sandwich, strek je uit, neem een sigaret, doe een dutje of rust gewoon uit, en ga dan zitten en kletsen tot drie uur. Dan jaag ik nog wat tot zonsondergang, baad ik weer, trek ik witte stropdas en staarten aan om de schijn bij te houden, eet ik een groot diner, rook ik een sigaar en slaap als een blok totdat de zon weer opkomt om de oostelijke hemel rood te maken. Dit is leven. Kan het meer perfect zijn?

Het universum werd niet gemaakt in een grap, maar in een plechtig onbegrijpelijk serieus.

Waarom vind je nooit iets geschreven over die idiosyncratische gedachte waar je reclame voor maakt, over je fascinatie voor iets dat niemand anders begrijpt? Omdat het aan jou ligt. Er is iets dat je interessant vindt, om een reden die moeilijk uit te leggen is. Het is moeilijk uit te leggen omdat je het nooit op een pagina hebt gelezen; daar begin je. U bent hier gemaakt en gezet om hier een stem aan te geven, uw eigen verbazing.

Kunst is als een slecht getrainde Labrador retriever die je het verkeer in sleurt.

Op zijn best is het gevoel van schrijven dat van elke onverdiende gratie. Het wordt je gegeven, maar alleen als je het zoekt.

We zijn hier om de schepping te ondersteunen en er getuige van te zijn, om elkaars mooie gezicht en complexe aard op te merken, zodat de schepping niet hoeft te spelen voor een leeg huis.

Aan goede dagen geen gebrek. Het zijn goede levens die moeilijk te krijgen zijn. Een leven van goede dagen geleefd in de zintuigen is niet genoeg. Het leven van sensatie is het leven van hebzucht; het vereist meer en meer. Het leven van de geest vereist steeds minder; de tijd is ruim en de doorgang ervan zoet. Wie zou een dag lezen een goede dag noemen? Maar een leven doorgebracht met lezen - dat is een goed leven.

Gepassioneerd om iets geven is niet tegen de natuur, en het is niet tegen de menselijke natuur. Daar zijn we voor.