Henri Nouwen beroemde citaten

Ons leven is vol gebrokenheid-gebroken relaties, gebroken beloften, gebroken verwachtingen. Hoe kunnen we met die gebrokenheid leven zonder bitter en boos te worden, behalve door steeds weer terug te keren naar Gods trouwe aanwezigheid in ons leven?

Een van de opmerkelijke eigenschappen van het verhaal is dat het ruimte creëert. We kunnen in een verhaal wonen, rondlopen, onze eigen plek vinden. Het verhaal confronteert maar onderdrukt niet; het verhaal inspireert maar manipuleert niet. Het verhaal nodigt ons uit tot een ontmoeting, een dialoog, een wederzijds delen. Zolang we elkaar verhalen kunnen vertellen, is er hoop. Zolang we elkaar kunnen herinneren aan het leven van mannen en vrouwen in wie de liefde van God zich manifesteert, is er reden om verder te gaan naar een nieuw land waarin nieuwe verhalen verborgen zijn.

Onze glorie is verborgen in onze pijn, als we God toestaan om de gave van zichzelf te brengen in onze ervaring ervan.

Dit is waar het leven over gaat. Het wordt op reis gestuurd door een liefdevolle God, die thuis op onze terugkeer wacht en graag de dia ' s kijkt die we hebben genomen en hoort over de vrienden die we hebben gemaakt. Wanneer we reizen met de ogen en oren van de God die ons gezonden heeft, zullen we prachtige bezienswaardigheden zien, prachtige geluiden horen, geweldige mensen ontmoeten ... en wees blij om naar huis terug te keren.

Wanneer je diep hebt liefgehad, kan die liefde nog sterker worden na de dood van de persoon van wie je houdt. Dat is de kernboodschap van Jezus.

Om een christen te zijn die bereid is om met Christus op zijn weg naar beneden te reizen, moet men bereid zijn zich voortdurend los te maken van elke behoefte om relevant te zijn en steeds dieper op het Woord van God te vertrouwen.

Het is een ongelooflijk mysterie van Gods liefde dat hoe meer je weet hoe diep je bemind wordt, hoe meer je zult zien hoe diep je zusters en broeders in de menselijke familie bemind worden.

Wat maakt de verleiding van macht zo schijnbaar onweerstaanbaar? Misschien is het dat macht een gemakkelijke vervanging biedt voor de moeilijke taak van liefde. Het lijkt gemakkelijker om God te zijn dan van God te houden, gemakkelijker om mensen te beheersen dan van mensen te houden, gemakkelijker om het leven te bezitten dan van het leven te houden.

Zolang we ons verhouden tot de bomen, de rivieren, de bergen, de velden en de oceanen als eigenschappen die we kunnen manipuleren volgens onze werkelijke of gefabriceerde behoeften, blijft de natuur ondoorzichtig en onthult ze ons haar ware wezen niet.

De grootste val in ons leven is niet succes, populariteit of macht, maar zelfverwerping.

Het spirituele leven is een leven voorbij stemmingen. Het is een leven waarin we vreugde kiezen en onszelf niet toestaan slachtoffer te worden van voorbijgaande gevoelens van geluk of depressie.

Echt verdriet wordt niet genezen door de tijd... als de tijd iets doet, verdiept het ons verdriet. Hoe langer we leven, hoe vollediger we ons bewust worden van wie ze voor ons was en hoe intiemer we ervaren wat haar liefde voor ons betekende. Echte, diepe liefde is, zoals je weet, heel onopvallend, schijnbaar gemakkelijk en voor de hand liggend, en zo aanwezig dat we het als vanzelfsprekend beschouwen. Daarom is het pas achteraf - of beter, in het geheugen - dat we de kracht en diepte ervan volledig beseffen. Ja, inderdaad, liefde maakt zich vaak zichtbaar in pijn.

In deze gekke wereld is er een enorm onderscheid tussen goede en slechte tijden, tussen verdriet en vreugde. Maar in de ogen van God zijn ze nooit gescheiden. Waar pijn is, is genezing. Waar rouw is, is dansen. Waar armoede is, is het Koninkrijk.

Predikanten komen in de verleiding om zich aan te sluiten bij degenen die het als hun primaire taak beschouwen om andere mensen bezig te houden-maar onze taak is het tegenovergestelde van afleiding-hoe ze te voorkomen dat ze zo druk zijn dat ze de stem van God die in stilte spreekt niet meer kunnen horen.

Het leven is een geschenk, niet om te bezitten, maar om te delen.

Waarom is het belangrijk dat je met God en God alleen op de bergtop bent? Het is belangrijk omdat het de plaats is waar je kunt luisteren naar de stem van degene die je de geliefde noemt. Bidden is luisteren naar degene die je 'mijn geliefde dochter', 'mijn geliefde zoon', 'mijn geliefde kind' noemt. Bidden is die stem laten spreken tot het centrum van je wezen, tot je ingewanden, en die stem laten weerklinken in je hele wezen.

Elke keer als er verliezen zijn, moeten er keuzes worden gemaakt. Je kiest ervoor om je verliezen te leven als passages naar woede, schuld, haat, depressie en wrok, of je kiest ervoor om deze verliezen passages te laten zijn naar iets nieuws, iets breder en dieper.

Je denkt niet je weg naar een nieuw soort leven. Je leeft je weg naar een nieuw soort denken.

Wat ons menselijk maakt is niet onze geest maar ons hart, niet ons vermogen om te denken maar ons vermogen om lief te hebben.

Wanneer we ons ervan bewust worden dat we niet aan onze pijn hoeven te ontsnappen, maar dat we ze kunnen mobiliseren in een gemeenschappelijke zoektocht naar het leven, worden juist die pijn getransformeerd van uitingen van wanhoop in tekenen van hoop.

Veel geweld is gebaseerd op de illusie dat het leven een eigendom is dat moet worden verdedigd en niet gedeeld.

Vreugde overkomt ons niet zomaar. We moeten kiezen voor vreugde en er elke dag voor blijven kiezen.

Als je een grote eenzaamheid en een diep verlangen naar menselijk contact voelt, moet je extreem kritisch zijn...en vraag jezelf af of deze situatie echt door God is gegeven. Want waar God wil dat je bent, God houdt je veilig en geeft je vrede, zelfs als er pijn is. Een gedisciplineerd leven is zo leven dat je alleen maar wilt zijn waar God met je is. Hoe dieper je je spirituele leven leeft, hoe gemakkelijker het zal zijn om het verschil te onderscheiden tussen leven met God en leven zonder God, en hoe gemakkelijker het zal zijn om weg te gaan van de plaatsen waar God niet langer bij je is.

Dankbaarheid als discipline houdt een bewuste keuze in. Ik kan ervoor kiezen om dankbaar te zijn, zelfs als mijn emoties en gevoelens nog steeds doordrenkt zijn van pijn en wrok. Het is verbazingwekkend hoeveel gelegenheden zich voordoen waarin ik dankbaarheid kan kiezen in plaats van een klacht.

Dankbaarheid vloeit voort uit de erkenning dat wie we zijn en wat we hebben geschenken zijn om te ontvangen en te delen.

Elke dag is er een verrassing. Maar alleen als we het verwachten, kunnen we het zien, horen of voelen als het op ons aankomt. Laten we niet bang zijn om de verrassing van elke dag te ontvangen, of het nu tot ons komt als verdriet of als vreugde, het zal een nieuwe plaats in ons hart openen, een plaats waar we nieuwe vrienden kunnen verwelkomen en onze gedeelde menselijkheid vollediger kunnen vieren.

Let op de mensen die God op je pad zet als je wilt onderscheiden wat God van plan is in je leven.

Wanneer we stevig geworteld zijn in persoonlijke intimiteit met de bron van het leven, zal het mogelijk zijn om flexibel te blijven zonder relativistisch te zijn, overtuigd zonder rigide te zijn, bereid om te confronteren zonder aanstootgevend te zijn, zachtmoedig en vergevingsgezind zonder zacht te zijn, en ware getuigen zonder manipulatief te zijn.

Compassie vraagt ons om te gaan waar het pijn doet, om de plaatsen van pijn binnen te gaan, om te delen in gebrokenheid, angst, verwarring en angst. Compassie daagt ons uit om te huilen met hen die in ellende verkeren, om te rouwen met hen die eenzaam zijn, om te huilen met hen die in tranen zijn. Compassie vereist dat we zwak zijn met de zwakken, kwetsbaar met de kwetsbaren en machteloos met de machtelozen. Compassie betekent volledige onderdompeling in de toestand van het menselijk zijn.

God wil dat je voor anderen leeft en dat je die aanwezigheid goed leeft.

Luisteren is veel meer dan een ander laten praten terwijl hij wacht op een kans om te reageren. Luisteren is volledige aandacht schenken aan anderen en hen verwelkomen in ons wezen. Het mooie van luisteren is dat degenen die geluisterd worden zich geaccepteerd gaan voelen, onze woorden serieuzer gaan nemen en hun ware zelf ontdekken.

Dit korte leven is mijn kans om liefde te ontvangen, liefde te verdiepen, in liefde te groeien en liefde te geven.

Een paar jaar geleden ontmoette ik een oude professor aan de Universiteit van Notre Dame. Terugkijkend op zijn lange leven als leraar, zei hij met een grappige rimpel in zijn ogen: Ik heb altijd geklaagd dat mijn werk voortdurend werd onderbroken, totdat ik langzaam ontdekte dat mijn onderbrekingen mijn werk waren.

We moeten onszelf blijven afvragen: 'wat betekent het allemaal? Wat probeert God ons te vertellen? Hoe zijn we geroepen om te midden van dit alles te leven? Zonder zulke vragen wordt ons leven gevoelloos en plat.

De pijn die voortkomt uit diepe liefde maakt je liefde vruchtbaarder. Het is als een ploeg die de grond breekt om het zaad wortel te laten schieten.

Juist daar waar ik mijn armoede voel, ontdek ik Gods zegen.

Onze levens zijn unieke stenen in het mozaïek van het menselijk bestaan-onbetaalbaar en onvervangbaar.

Ik begin nu in te zien hoe radicaal het karakter van mijn spirituele reis zal veranderen wanneer ik niet langer denk aan God als iemand die zich verbergt en het zo moeilijk mogelijk maakt voor mij om hem te vinden, maar in plaats daarvan als degene die naar mij op zoek is terwijl ik me verborg...

Onze grootste voldoening ligt in het geven van onszelf aan anderen.

Alle grote geestelijke leiders in de geschiedenis waren mensen van hoop. Abraham, Mozes, Ruth, Maria, Jezus, Rumi, Gandhi en Dorothy Day leefden allemaal met een belofte in hun hart die hen naar de toekomst leidde zonder de noodzaak om precies te weten hoe het eruit zou zien. Laten we leven met hoop.

De wereld is alleen slecht als je haar slaaf wordt.

De vreugde die mededogen brengt is een van de best bewaarde geheimen van de mensheid. Het is een geheim dat slechts bij zeer weinig mensen bekend is, een geheim dat steeds opnieuw moet worden ontdekt.

Compassie - wat letterlijk betekent "om mee te lijden" - is de weg naar de waarheid dat we het meest onszelf zijn, niet wanneer we verschillen van anderen, maar wanneer we hetzelfde zijn. De belangrijkste spirituele vraag is inderdaad niet: "wat maakt u uit? maar wat heb je gemeen?"Het is niet 'excelleren' maar 'dienen' dat ons het meest menselijk maakt. Het is niet bewijzen dat we beter zijn dan anderen, maar belijden dat we net als anderen zijn, dat is de weg naar genezing en verzoening.

De dans van het leven vindt zijn begin in verdriet......Hier wordt een geheel nieuwe manier van leven onthuld. Het is de manier waarop pijn kan worden omarmd, niet uit een verlangen om te lijden, maar in de wetenschap dat er iets nieuws in de pijn zal worden geboren.

Door mededogen is het mogelijk te erkennen dat het verlangen naar liefde dat mensen voelen ook in ons eigen hart woont, dat de wreedheid die de wereld maar al te goed kent ook geworteld is in onze eigen impulsen. Door mededogen voelen we ook onze hoop op vergeving in de ogen van onze vrienden en onze haat in hun bittere mond. Als ze doden, weten we dat we het hadden kunnen doen; als ze leven geven, weten we dat we hetzelfde kunnen doen. Voor een meelevend persoon is niets menselijks vreemd: geen vreugde en geen verdriet, geen manier van leven en geen manier van sterven.

Het leven is geen bezit dat verdedigd moet worden, maar een geschenk dat gedeeld moet worden.

De echte vraag is: hoe kan ik zo leven dat mijn dood vruchtbaar is voor anderen?

Een leven zonder een eenzame plek, dat wil zeggen, een leven zonder een rustig centrum, wordt gemakkelijk destructief. Wanneer we vasthouden aan de resultaten van onze acties als onze enige manier van zelfidentificatie, dan worden we bezitterig en defensief en hebben we de neiging om onze medemensen meer te zien als vijanden die op afstand gehouden moeten worden dan als vrienden met wie we de gaven van het leven delen.

Ik weet dat ik moet overgaan van spreken over Jezus naar hem in mij laten spreken, van denken over Jezus naar hem in mij laten denken, van handelen voor en met Jezus naar hem door mij laten handelen. Ik weet dat de enige manier om de wereld te zien, is door zijn ogen te zien.

Discipline betekent voorkomen dat alles in je leven wordt opgevuld. Discipline betekent dat je ergens niet bezig bent, en zeker niet bezig. In het spirituele leven betekent discipline dat je die ruimte creëert waarin iets kan gebeuren dat je niet had gepland of waarop je had gerekend.