Anne Lamott beroemde citaten

De reden dat 'hulp' zo ' n groot gebed is, is dat God het geschenk van wanhoop is. Als je wanhopig bent, ben je leerzaam.

Liefde is veel groter dan onze onwetendheid.

Je onbewuste kan niet werken als je in zijn nek ademt.

Dit is een zeer gewelddadige plek om te leven, de aarde, en we zijn een zeer gewelddadige soort. Kaïn vermoordt Abel. Dat zien we elke dag.

We zijn ergens tussen het bekende en het onbekende, proberen beide te betrekken voor een nadere blik.

Eerlijkheid is niet per se interessant. Ik wil niet horen over je dromen of je zuurreizen, waarschijnlijk tenzij je ze echt interessant maakt.

Bijna alles zal weer werken als je het een paar minuten loskoppelt, inclusief jij.

Het is opdringerig voor grootouders om te denken dat ze de leiding hebben. Het is manipulatief. Het is ook zelfdestructief, want als de ouders je moeten weerstaan, krijg je je handschoenen niet zo vaak aan het kind.

Honden zijn het dichtst bij het kennen van de goddelijke liefde van God aan deze kant van de eeuwigheid.

Ik ben een van die religieuze mensen die overal bang voor zijn. Ik maak me meteen zorgen over alles wat fout kan gaan.

Je kunt baksteen zetten als arbeider of als kunstenaar. Je kunt het werk een karwei maken, of je kunt een leuke tijd hebben. Je kunt het doen zoals je vroeger de gerechten opruimde toen je dertien was, of je kunt het doen zoals een Japanner een theeceremonie zou uitvoeren, met een niveau van concentratie en zorg waarin je jezelf kunt verliezen, en dus waarin je jezelf kunt vinden.

Ik heb geen romantische kijk op ouderschap. Elke stap van de weg is echt moeilijk. Het is een gevaarlijke wereld, fysiek en psychologisch.

Geloof omvat het opmerken van de puinhoop, de leegte en het ongemak, en het daar laten zijn totdat er wat licht terugkeert.

Ongeacht de omstandigheden, het is moeilijk om een ouder te zijn en een gevoel van zelf en identiteit in de wereld te behouden.

En ze gaat dansen, hongerig dansen, vol dansen, elk koud verbazingwekkend moment dansen, nu als ze jong is en opnieuw als ze oud is.

Drugs brachten me naar plaatsen; ze waren als portalen. Het is een beetje een cliché, maar ze waren als poorten naar veranderde bewustzijnstoestanden in manieren om de wereld voor te stellen, of een wereld voorbij deze wereld te zien, of een wereld voorbij deze wereld te zien die ik misschien niet had bereikt tenzij ik meditatie ontdekte en een zeer diep, intens spiritueel pad gebaseerd op contemplatie en meditatie.

Al die jaren viel ik voor de grote paleis leugen dat verdriet zo snel mogelijk en zo privé moet worden opgelost. Maar wat ik heb ontdekt is dat de levenslange angst voor verdriet ons in een onvruchtbare, geïsoleerde plaats houdt, en dat alleen rouwen verdriet kan genezen. Het verstrijken van de tijd zal de scherpte verminderen, maar de tijd alleen, zonder de directe ervaring van verdriet, zal het niet genezen.

Ik geloof in luisteren naar wat je roept vanuit je hart en je geest en als je het slecht doet, zoals leren dansen, doe je het slecht of je gaat jezelf schoppen als je oud wordt en je wilde het doen.

Het is ongelooflijk ontroerend als iemand die zo hopeloos lijkt een paar centimeter licht vindt om in te staan en alles zo goed mogelijk laat werken. Ieder van ons wankelt en valt, zit in het vuil, wordt geholpen op onze voeten, blijven bewegen, voelen zich als idioten, verliezen ons evenwicht, krijgen het, helpen anderen weer op hun voeten, en blijven gaan.

Ik ben een vreselijke Christen en mediteren is heel moeilijk voor mij, en ik doe het. Ik doe het slecht, zoals ik veel dingen doe. Ik geloof in dingen slecht doen.

Een goed huwelijk is waar beide mensen het gevoel hebben dat ze het betere einde van de deal krijgen.

Ik voel me aangetrokken tot mensen die niet van plan zijn om weg te gaan van de zeer donkere, enge dingen van de menselijke conditie en in veel gevallen hebben mensen alcohol of drugs nodig om poëzie en poëtische pose te creëren die je zo ver daarheen kan brengen waar je nog steeds in staat bent om jezelf te herkennen en je dan terug naar huis te brengen waar je niet dezelfde persoon bent die je was toen je vertrok.

Alle ouders zijn een schande voor hun kinderen. Vaak zijn grootouders de opluchting. Kinderen hoeven je niet te weerstaan.

Evangelische christenen en ik kan gaan zitten en één op één praten over hoeveel we van Jezus houden, en toch word ik niet gedragen in christelijke boekhandels.

Soms is dit menselijke spul slijmerig en zielig...maar beter om het te voelen en erover te praten en er doorheen te lopen dan om een leven lang stilletjes vergiftigd te worden.

Radicale zelfzorg is waar we ons hele leven naar verlangden, wanhopig naar, vriendschap met ons eigen hart.

Mijn grootste probleem is dat ik steeds weer probeer al mijn personages dingen te laten zeggen die ik zo geestig of geleerd vind, zodat iedereen gaat.

Rommel en rommel laten ons zien dat het leven wordt geleefd...Netheid doet me denken aan ingehouden adem, aan opgeschort leven... Perfectionisme is een gemene, bevroren vorm van idealisme, terwijl rotzooi de ware vriend van de kunstenaar is. Wat mensen op de een of andere manier vergaten te vermelden toen we kinderen waren, was dat we rotzooi moeten maken om erachter te komen wie we zijn en waarom we hier zijn.

Mijn familie heeft de neiging om behoorlijk alcoholisch en drugsverslaafd te zijn.

Maar genade kan de ervaring zijn van een tweede wind, wanneer, hoewel wat je wilt helderheid en resolutie is, wat je krijgt is uithoudingsvermogen en pijnlijkheid en de kracht om vast te houden.

Ik denk dat drugs deel uitmaken van de magische mogelijkheden van de jeugd en ik zou hier niet zijn als ik ermee was doorgegaan.

Het probleem is acceptatie, iets wat we geleerd hebben niet te doen. We leren ongemakkelijke situaties te verbeteren, dingen te veranderen, onaangename gevoelens te verlichten. Maar als je de realiteit accepteert die je gegeven is - dat je je niet in een productieve creatieve periode bevindt - maak je jezelf vrij om opnieuw te beginnen vullen.

Voor mij is schrijver zijn geen veranderde toestand. Het is heel zwaar, en heel ... het is alsof je een schoenmaker bent.

Misschien is het wishful thinking, dit grimmige geloof van mij, of misschien is het Miles Davis die zegt, speel niet wat er is, speel wat er niet is.

Mijn vader was schrijver, dus ik ben opgegroeid met schrijven en lezen en ik werd echt aangemoedigd door hem.

Prachtige, verbazingwekkende dingen komen in ons leven als we opletten: mango ' s, kleinkinderen, Bach, vijvers. Dit gebeurt vaker als we zo weinig mogelijk verwachtingen hebben. Als u zegt: "wel, dat is ongeveer wat ik dacht dat ik zou zien", zit u in de problemen. Op dat moment moet je jezelf afvragen waarom je hier bent. [... Verbazingwekkend materiaal en openbaring verschijnen in ons leven de hele tijd. Laat het zijn. Aan ons is zoveel gegeven. We moeten gewoon open zijn voor zaken.

De waarheid van mijn ervaring is dat we allemaal veel meer op elkaar lijken dan dat we anders zijn.

Lachen is koolzuurhoudende heiligheid.

Ik heb altijd begrepen dat meditatie deel moest uitmaken van-of deel uitmaakte van het natuurlijke pad en dus heb ik er altijd een beetje mee gewerkt.

Het wonder is dat we hier zijn, dat het niet uitmaakt hoe ongedaan we de avond ervoor zijn geweest, we elke ochtend wakker worden en nog steeds hier zijn. Het is fenomenaal om gewoon te zijn.

Wat er in de romans gebeurt, is nooit in het echte leven gebeurd.

Leeftijd heeft me het geschenk van mij gegeven; het gaf me gewoon waar ik altijd naar verlangde, namelijk om de vrouw te worden waarvan ik al droomde te zijn. Dat is iemand die kan rusten en hard werken en een echt constante metgezel kan zijn, een constante, tedere vrouw voor mezelf.

Het verschil tussen een schrijver die het moeilijk maakt en iemand die dat niet doet, is dat je door de delen heen duwt waar je weet dat je net zeven pagina ' s hebt geschreven terwijl je alleen maar naar één alinea zoekt.

Er is niets dat je kunt kopen, bereiken, bezitten of huren dat die honger naar een gevoel van vervulling en verwondering kan opvullen.

Mijn vader heeft me echt geleerd dat je echt de gewoonte ontwikkelt om te schrijven en je gaat elke dag op hetzelfde tijdstip zitten, je wacht niet op inspiratie.

... de reden dat het leven werkt, is dat niet iedereen in je stam op dezelfde dag gek is. [PP. 65-66]

Mijn ervaring als schrijver is dat je echt zeven en acht pagina ' s schrijft om de alinea te vinden die je na al die tijd was.

Radicale zelfzorg is kwantum, en straalt uit in de atmosfeer, als een beetje frisse lucht. Het is een enorm geschenk aan de wereld. Wanneer mensen reageren door te zeggen: "goed, is ze niet vol van zichzelf," glimlach schuin,zoals Mona Lisa, en maak jullie allebei een lekker kopje thee.

Eigenlijk is er maar één ding waar alles van gemaakt is: energie.

Deze zaak van het hebben van een lichaam is diep verwarrend... Lichamen zijn zo rommelig en teleurstellend.