Natalie Goldberg beroemde citaten

Stress is een onwetende staat. Het is van mening dat alles een noodgeval is.

Vertrouw op waar je van houdt, blijf het doen en het zal je brengen waar je naartoe moet.

We zijn belangrijk en ons leven is belangrijk, prachtig echt, en hun details zijn het waard om opgetekend te worden.

Een schrijver moet ja zeggen tegen het leven.

We moeten merken dat we op elk moment al worden ondersteund. Er is de aarde onder onze voeten en er is de lucht, die onze longen vult en ledigt. We moeten hiermee beginnen als we steun nodig hebben.

We zijn elk een concert dat weergalmt met ons hele leven en de wereld om ons heen reflecteert en versterkt.

Schrijf op wat je stoort, waar je bang voor bent, waar je niet over wilde praten. Wees bereid om open gesplitst te worden.

Ik vraag me vaak af of alle schrijvers die alcoholist zijn veel drinken omdat ze niet schrijven. Het is niet omdat ze schrijvers zijn die ze drinken, maar omdat ze schrijvers zijn die niet schrijven.

Het is oké om te beginnen met schrijven omdat je denkt dat het je liefde zal geven. Het brengt je tenminste op gang, maar het duurt niet lang. Na een tijdje besef je dat niemand zoveel om je geeft. Dan heb je een andere reden: geld. Daar kun je op dromen terwijl de rekeningen zich opstapelen. Dan denk je: "nou, ik ben het gevoelige type. Ik moet mezelf uiten."Doe me een plezier. Wees niet zo gevoelig. Wees stoer. Het zal je verder brengen als je wordt afgewezen. Uiteindelijk doe je het gewoon omdat je het leuk vindt.

Creativiteit bestaat in het huidige moment. Je kunt het nergens anders vinden.

We moeten onszelf accepteren om te kunnen schrijven. Nu doet niemand van ons dat volledig: weinigen van ons doen het zelfs halverwege. Wacht niet op honderd procent acceptatie van jezelf voordat je schrijft, of zelfs acht procent acceptatie. Schrijf gewoon. Het proces van schrijven is een activiteit die ons leert over acceptatie.

Speel wat rond. Duik in absurditeit en schrijf. Neem risico ' s. Je zult slagen als je niet bang bent om te falen.

Als je niet bang bent voor de stemmen in je, zul je niet bang zijn voor de critici buiten je.

Uiteindelijk moet je gewoon je mond houden, gaan zitten en schrijven.

Of we het nu weten of niet, we brengen de aanwezigheid over van iedereen die we ooit hebben gekend, alsof we door in elkaars aanwezigheid te zijn onze cellen uitwisselen, een deel van onze levenskracht doorgeven, en dan gaan we door met die persoon in ons lichaam te dragen, niet anders dan de lente wanneer bepaalde planten in velden waar we doorheen lopen hun zaden in de vorm van kleine bramen aan onze sokken, onze Broek, onze petten hechten, alsof we willen zeggen: 'Ga door, neem ons mee, draag ons naar een andere plaats om te wortelen. Zo overleven we lang nadat we dood zijn. Daarom is het belangrijk wie we worden, omdat we het doorgeven.

Als je goede boeken leest, als je schrijft, zullen goede boeken uit je komen.

Je leeft en dan ga je dood, dacht ik. Het is goed om goede tijden te hebben.

Wat schrijfoefening, net als Zen-oefening, doet, brengt je terug naar de natuurlijke gemoedstoestand...De geest is rauw, vol energie, levend en hongerig. Het denkt niet op de manier waarop we zijn opgevoed om goed te denken.

Dat is erg leuk als ze je willen publiceren, maar er niet te veel aandacht aan besteden. Het zal je weggooien. Blijf gewoon schrijven.

Schrijvers schrijven over hun obsessies. Dingen die hen achtervolgen; dingen die ze niet kunnen vergeten; verhalen die ze in hun lichaam dragen die wachten om vrijgelaten te worden.

Soms als je denkt dat je klaar bent, is het nog maar de rand van het begin. Waarschijnlijk is dat de reden waarom we besluiten dat we klaar zijn. Het wordt te eng. We raken iets echts aan. Het is voorbij het punt wanneer je denkt dat je klaar bent dat er vaak iets sterks naar buiten komt.

Schrijven is de daad van ontdekking.

Ik herinner me een vriend die jaren geleden een bordje op zijn koelkast had geplakt: er is een droom die ons droomt. Als je probeert na te denken over wat dat betekent, maakt het je geest dom, maar die dwaasheid is goed.

De dingen die je een functionele burger in de samenleving maken - manieren, discretie, hartelijkheid - maken je niet noodzakelijkerwijs een goede schrijver. Schrijven heeft rauwe waarheid nodig, Wil je lijden en duisternis op tafel, geniet van een snijdende geest die geen gevangenen neemt...

Stress is in feite een ontkoppeling van de aarde, een vergeten van de ademhaling.

Ik schrijf omdat ik alleen Ben en alleen door de wereld ga. Niemand zal weten wat er door mij heen is gegaan... Ik schrijf omdat er verhalen zijn die mensen vergeten zijn te vertellen, omdat ik een vrouw ben die probeert op te staan in mijn leven... Ik schrijf over pijn en hoe ik pijn goed kan maken; hoe ik mezelf sterk kan maken en thuis kan komen, en het is misschien wel het enige echte thuis dat ik ooit zal hebben.

De spieren van het schrijven zijn niet zo zichtbaar, maar ze zijn net zo krachtig: vastberadenheid, aandacht, nieuwsgierigheid, een gepassioneerd hart.

Neem een ander notitieboekje, pak een andere pen en schrijf gewoon, schrijf gewoon, schrijf gewoon. In het midden van de wereld, Maak een positieve stap. In het centrum van de chaos, Maak een definitieve daad. Schrijf gewoon. Zeg ja, blijf in leven, word wakker. Schrijf gewoon. Schrijf gewoon. Schrijf gewoon.

Schrijfpraktijk brengt ons terug naar de uniekheid van onze eigen geest en een acceptatie ervan. We hebben allemaal wilde dromen, fantasieën en gewone gedachten. Laten we de textuur ervan voelen en niet bang voor hen zijn.Schrijven is nog steeds het wildste wat ik ken.

Dit is jouw leven. Jij bent er verantwoordelijk voor. Je zult niet eeuwig leven. Wacht niet.

Elk moment is enorm en het is alles wat we hebben.

Wacht tot je honger hebt om iets te zeggen, totdat er pijn in je zit om te spreken.

Mijn doel is om elke dag te schrijven. Ik zeg dat het mijn ideaal is. Ik ben voorzichtig om geen oordeel te vellen of angst te creëren als ik het niet doe. Niemand voldoet aan zijn ideaal.

Als je moeite hebt met het bedenken van nieuwe ideeën, vertraag dan. Voor mij is vertragen een enorme bron van creativiteit geweest. Het heeft me in staat gesteld om me open te stellen-om te weten dat er leven onder de aarde is en dat ik het op een nieuwe manier door mij heen moet laten komen. Creativiteit bestaat in het huidige moment. Je kunt het nergens anders vinden.

Stress is in feite een ontkoppeling van de aarde, een vergeten van de ademhaling. Stress is een onwetende staat. Het is van mening dat alles een noodgeval is. Niets is zo belangrijk. Ga gewoon liggen.

Wees sterk zoals een grasspriet is: geworteld, bereid om te leunen en in vrede met wat er omheen is.

Hoe harder je iets achtervolgt, hoe sneller je gaat en hoe minder je in staat bent om het leven te laten ontmoeten. Als je moeite hebt met het bedenken van nieuwe ideeën, vertraag dan...

Ons leven is tegelijkertijd gewoon en mythisch. Op hetzelfde moment hebben we deze prachtige harten die door alle verdriet en alle winters heen pompen dat we op aarde leven.

Toen ik schreef en uit de weg ging, schreef ik.(p.90)

Het leven is niet ordelijk. Hoe we het leven ook proberen te maken, midden in het leven sterven we, verliezen we een been, worden verliefd, laten we een pot appelmoes vallen. In de zomer werken we hard om een nette tuin te maken, omzoomd door viooltjes met rijen of klonters columbine, petunia ' s, bloedende harten. Dan merken we dat we verlangen naar het bos, waar alles de schijn van wanorde heeft; toch voelen we ons daar vredig.

We lopen door zoveel mythen van elkaar en onszelf; we zijn zo dankbaar als iemand ons ziet voor wie we zijn en ons accepteert.

Gebruik originele details in je schrijven. Het leven is zo rijk, als je de echte details kunt opschrijven van hoe de dingen waren en zijn, heb je nauwelijks iets anders nodig.

Kunnen we die dunne lijn lopen tussen constante verandering en voortzetting? En in het midden van deze stroom, dankbaarheid voelen maar niet vasthouden? Dankbaarheid smeert de gewrichten om ons los te laten, en tegelijkertijd te stoppen en te beseffen dat we iets hebben ontvangen. Dankbaarheid is de meest ontwikkelde en volwassen menselijke emoties.

Het positieve aan schrijven is dat je je op de diepste manier met jezelf verbindt. Je krijgt de kans om te weten wie je bent, om te weten wat je denkt. Je begint een relatie met je geest te hebben.

De juistheid en kwaliteit van wat je schrijft doet er niet toe; de handeling van het schrijven doet dat wel.

Keer op keer moeten we terug naar het begin. We moeten ons hier niet voor schamen. Het is goed. Het is als drinkwater.

Dood het idee van de eenzame, lijdende kunstenaar. Maak het jezelf niet moeilijker.

Ten slotte, als je wilt schrijven, moet je gewoon je mond houden, een pen pakken en het doen. Het spijt me dat er geen echte excuses zijn. Dit is ons leven. Voren. Misschien is het maar tien minuten. Dat geeft niet. Schrijven voelt beter dan alle excuses.

We moeten kijken naar onze eigen traagheid, onzekerheden, zelfhaat, angst dat we in werkelijkheid niets waardevols te zeggen hebben. Wanneer uw schrijven bloeit uit de achterkant van deze vuilnis compost, het is zeer stabiel. Je loopt nergens voor weg. Je kunt een gevoel van artistieke veiligheid hebben. Als je niet bang bent voor de stemmen in je, zul je niet bang zijn voor de critici buiten je.

Schrijven is de scheur waardoor je in een grotere wereld kunt kruipen, in je wilde geest.