Joan Halifax beroemde citaten

Velen van ons denken dat compassie ons leegzuigt, maar ik beloof je dat het iets is dat ons echt bezielt.

De wortels van alle levende wezens zijn met elkaar verbonden. Diep in de grond van het zijn, ze verwarren en omhelzen. Dit begrip wordt uitgedrukt in de term niet-dualiteit. Als we diep kijken, ontdekken we dat we geen afzonderlijke zelfidentiteit hebben, een zelf dat zon en wind, aarde en water, wezens en planten en elkaar niet omvat.

De dood kan elk moment komen. U zou vanmiddag kunnen sterven; u zou morgenochtend kunnen sterven; u zou kunnen sterven op weg naar uw werk; u zou kunnen sterven in uw slaap. De meesten van ons proberen het gevoel te vermijden dat de dood op elk moment kan komen, maar de timing ervan is ons onbekend. Kunnen we elke dag leven alsof het onze laatste is? Kunnen we met elkaar omgaan alsof er geen morgen is?

Moge ik mijn eigen grenzen met mededogen zien, net zoals ik de grenzen van anderen zie.

In het zijn met sterven komen we bij een natuurlijke smeltkroes van wat het betekent om lief te hebben en bemind te worden. En we kunnen ons dit afvragen: wetende dat de dood onvermijdelijk is, wat is vandaag het kostbaarst?

Wanneer we wanordelijke levens hebben, maakt het het moeilijk voor onze geest om ordelijk te zijn en voor ons om op ons gemak te zijn met wanorde.

Ik geloof dat vrouwen en meisjes vandaag de dag op een krachtige manier moeten samenwerken met mannen - met hun vaders, met hun zonen, met hun broers, met de loodgieters, de wegenbouwers, de verzorgers, de artsen, de advocaten, met onze president en met alle wezens.

De meesten van ons krimpen in het gezicht van psychosociale en fysieke gifstoffen, van de gifstoffen van onze wereld. Maar compassie, de generatie van compassie, mobiliseert eigenlijk onze immuniteit.

We leven in een tijd waarin de wetenschap bevestigt wat mensen door de eeuwen heen hebben geweten: dat mededogen geen luxe is; het is een noodzaak voor ons welzijn, veerkracht en overleving.

Catastrofe is de essentie van het spirituele pad, een reeks van storingen waardoor we de draden kunnen ontdekken die al het leven in een hele doek weven.

Compassievolle actie komt voort uit het gevoel van openheid, verbondenheid en onderscheidingsvermogen dat je hebt gecreëerd.

Als compassie zo goed voor ons is, waarom trainen we onze zorgverleners dan niet in compassie, zodat ze kunnen doen wat ze moeten doen, namelijk lijden transformeren?

Als we langzaam lopen, kan de wereld volledig verschijnen. Niet alleen worden de wezens niet afgeschrikt door onze haast of agressie, maar het fijne detail van varens en bloemen, of verwoesting en verstoring, wordt zichtbaar. Velen van ons haasten zich omdat we niet willen zien wat er echt in en om ons heen gebeurt. We zijn bang om onze zintuigen het lichaam van lijden of het lichaam van schoonheid te laten aanraken

Door de dood als onvermijdelijk te accepteren, bestempelen we het niet als een goede of een slechte zaak. Zoals een van mijn leraren ooit tegen me zei: "de dood gebeurt. Het is gewoon de dood, en hoe we het ontmoeten is aan ons.

Denk nooit dat compassie zwak is. Compassie gaat over kracht.

Het ontwikkelen van ons vermogen tot mededogen maakt het voor ons mogelijk om anderen op een meer bekwame en effectieve manier te helpen.

Ja, de schepping beweegt zich naar ons toe; het leven beweegt zich voortdurend naar ons toe. We trekken ons terug, maar het blijft naar ons toe duwen. Waarom niet naar voren stappen en het begroeten.

Omdat we al Boeddha 's zijn, gelukkige en lijdende Boeddha' s, wijze en verwarde Boeddha ' s, zijn we al Boeddha.

Wij in de" ontwikkelde " wereld lijken veel auditieve strategieën te hebben die ons isoleren van de aanwezigheid van stilte, eenvoud en eenzaamheid. Wanneer ik terugkom naar de westerse cultuur na een tijd in de woestijn, de bergen of het bos, ontdek ik hoe we onze wereld hebben gevuld met een veelheid aan geluiden, een symfonie van vergeetachtigheid die onze gewonnen gedachten en realisaties, gevoelens en intuïties buiten hoorbaar bereik houdt.

Er is de inademing en er is de uitademing, en te vaak hebben we het gevoel dat we de hele tijd moeten uitademen. De inademing is absoluut essentieel-en dan kunt u uitademen.

Alle wezens, inclusief ieder van ons, vijand en vriend, bestaan in patronen van wederkerigheid, onderlinge verbondenheid, medeverantwoordelijkheid en uiteindelijk in eenheid.

Compassie heeft vijanden, en die vijanden zijn dingen als medelijden, morele verontwaardiging, angst.

Wij geloven dat er een sterke rug en een zachte voorkant nodig is om de wereld onder ogen te zien.

Voor mij is boeddhisme een psychologie en een filosofie die een middel biedt, upayas, om met de geest te werken.

Ik heb in het gevangenissysteem gewerkt, in de dodencel en maximale beveiliging. Dat werk heb ik zes jaar gedaan. Ik heb gewerkt met een aantal van de moeilijkste mensen in onze samenleving. Het boeddhisme was toegankelijk en nuttig voor deze personen.

Toen ik voor het eerst werd blootgesteld aan het boeddhisme in het midden van de jaren zestig, zei ik dat het zo praktisch en volkomen pragmatisch was. Dat is wat mij aantrok in het boeddhisme.

Mijn werk is op het gebied van betrokken Boeddhisme geweest. Dat is mijn eigen praktijk, die begon in 1965 en die de basis vormde voor het werk dat ik deed in de burgerrechtenbeweging en de anti-oorlogsbeweging.

Of verlichting nu mogelijk is op het moment van de dood of niet, de praktijken die iemand voorbereiden op deze mogelijkheid brengen iemand ook dichter bij het bot van het leven.

Compassie kan worden gedefinieerd als het vermogen om aandachtig te zijn voor de ervaring van anderen, het beste voor anderen te wensen en te voelen wat anderen echt zal dienen.