John Banville beroemde citaten

Fictieve personages zijn gemaakt van woorden, niet van vlees; ze hebben geen vrije wil, ze oefenen geen wil uit. Ze worden gemakkelijk geboren en net zo gemakkelijk gedood.

Het verleden klopt in mij als een tweede hart.

Om echt te kunnen schrijven moet men diep in het zelf zinken en daar verloren raken.

Wij dragen de doden slechts met ons mee tot wij ook sterven, en dan zijn wij het die voor een korte tijd worden meegedragen, en dan vallen onze dragers op hun beurt, enzovoort, in de onvoorstelbare generaties.

Schrijven Houdt me aan mijn bureau, constant proberen om een perfecte zin te schrijven. Het is een groot voorrecht om te leven van het schrijven van zinnen. De zin is de grootste uitvinding van de beschaving. De hele dag zitten om deze buitengewone woorden te verzamelen is een prachtig iets. Ik kon niet om iets beters vragen. Het is zo dicht bij goddelijkheid als ik kan krijgen.

Om bezit te nemen van een stad waarvan je geen inwoner bent, moet je daar eerst verliefd worden.

De wereld die hij geschapen heeft, zou een goddeloosheid tegen God zijn om in Hem te geloven.

Als mij gevraagd werd te zeggen wat de grootste uitvinding van de mens was, zou ik de zin zeggen.

Poëzie is die magie die bestaat uit het ontwaken van sensaties met behulp van een combinatie van geluiden ... die toverij waardoor ideeën noodzakelijkerwijs op een bepaalde manier aan ons worden meegedeeld door woorden die ze niettemin niet uitdrukken.

Ik woon in Dublin, God weet waarom. Er zijn veel aangenamere plaatsen waar ik me had kunnen vestigen - Italië, Frankrijk, Manhattan - maar ik hou van het klimaat hier, en Iers licht lijkt essentieel voor mij en voor mijn schrijven.

Ik weet niet of er een persoonlijke identiteit is. We denken allemaal dat we absolute individuen zijn. Maar wanneer we beginnen te zoeken naar waar deze individualiteit zich bevindt, is het heel moeilijk te vinden.

Met de misdaadromans is het heerlijk om protagonisten te hebben die ik in boek na boek kan herhalen. Alsof je een fictief gezin hebt.

Ik las Nietzsche toen ik een tiener was en toen ging ik terug om hem te lezen toen ik in de dertig was, en zijn stem sprak rechtstreeks tot mij. Nietzsche is een groot literair kunstenaar.

Ik heb geen Kindle, Nee. Ik hou van boeken, Het zijn prachtige objecten.

De roman is veerkrachtig, en dat zijn romanschrijvers ook.

Wij kunstenaars houden ervan om hard te praten, maar we zijn net zo sentimenteel als iedereen als het erop aankomt.

We denken dat we in het heden leven, maar we leven echt in het verleden.

Het effect van prijzen op iemands carrière - als je het zo moet noemen - is aanzienlijk, omdat ze iemand meer invloed geven bij uitgevers en meer bekendheid geven bij journalisten. Het effect op iemands schrijven is echter nihil - anders zou men in grote problemen komen.

...alleen zijn met hem was alsof je in een kamer was die iemand net gewelddadig had verlaten

Kunst is amoreel, of we dit nu accepteren of niet; het kiest geen kant. De beste ficties zijn koud van hart.

De Booker Prize is een grote, populaire prijs voor grote, populaire boeken, en zo zou het moeten zijn.

De meeste misdaadfictie, hoe 'hardgekookt' of bloedig forensisch ook, is in wezen sentimenteel, want de meeste misdaadschrijvers zijn teleurgestelde romantici.

Ik heb een fantasie. Ik loop langs een boekhandel en ik Klik met mijn vingers en al mijn boeken gaan leeg. Dus ik kan opnieuw beginnen en het goed doen.

Het is geweldig dat mensen nog steeds om boeken geven, en het is geweldig dat je nog steeds een leven kunt maken van literatuur.

Het enige wat een kunstwerk kan doen is het oppervlak presenteren. Ik kan de binnenkant van mensen niet kennen. Ik weet heel weinig over de binnenkant van mezelf.

Alle Kunst op een bepaald niveau is entertainment. We gaan naar een tragedie van Sophocles om vermaakt te worden.

Ik maak geen onderscheid tussen mannen en vrouwen. Voor mij zijn het gewoon mensen.

Ik ben de slechtste rechter van mijn boeken.

Doen wat je goed doet is de dood. Het is je plicht om te blijven proberen dingen te doen die je niet goed doet, in de hoop te leren.

Dostojevski is zo ' n slechte schrijver dat het moeilijk is om hem serieus te nemen als romanschrijver, hoewel hij een geweldige filosoof is.

Ik hou van ideeën. Ik vind ze voor het grootste deel spannender dan menselijk gedrag.

Voor het geheugen gebruiken we onze verbeelding. We nemen een paar strengen van real time en dragen ze met ons mee, dan creëren we als een oester een parel om hen heen.

In mijn boeken moet je je concentreren, maar ik werk hard om ervoor te zorgen dat, als je dat doet, de beloningen vrij hoog zijn.

Ik twijfel aan mezelf. Ik betwijfel alles wat ik doe. Alles wat ik doe is een mislukking.

Het leven is tragisch, maar het is net zo komisch.

Ik ben een hopeloze 19e-eeuwse romanticus.

Ik zou veel kritischer zijn dan een recensent over mijn eigen werk zou kunnen zijn. Dus ik lees ze gewoon niet.

Ik denk dat ik minder de schrijver ben dan de schrijver.

Ik ben nooit naar de universiteit geweest. Ik ben autodidact. Ik ging niet omdat ik te ongeduldig was, te arrogant.

Ik ben altijd gefascineerd geweest door natuurkunde en kosmologie. Het wordt steeds angstaanjagender naarmate je ouder wordt.

Ik zal laag na laag vuil verwijderen - de toffee-gekleurde vernis en aangekoekt roet achtergelaten door een leven lang verbergen-totdat ik bij het ding zelf kom en het Weet voor wat het is. Mijn ziel. Mijn zelf.

En inderdaad was er niets gebeurd, een gedenkwaardig niets, gewoon een van de grote wereld ' s schouderklopjes van onverschilligheid.

Hij weet dat na hem alles zal doorgaan zoals voorheen, behalve dat er een minuscule afwezigheid zal zijn, een nauwelijks detectiveverschil in het zogenaamde grote plan, nu één eenheid minder. Of zelfs dat niet, zelfs niet een lege ruimte waar hij eens was, Want allen zullen zich onmiddellijk haasten om dat vacuüm te vullen. Pft. Gegaan. Herinneringen aan hem zullen nog een tijdje in de gedachten van anderen blijven, maar binnenkort zullen ook die anderen sterven en zijn weinige relikwieën met hen. En dan zal alles donker zijn.

Slaap is griezelig, ik heb het altijd zo gevonden, een nachtelijke generale repetitie om dood te zijn.

Hoe plat zijn alle geluiden aan Zee, plat en toch nadrukkelijk, zoals het geluid van geweerschoten die op afstand worden gehoord.

Dat is een van de vele dingen die ik haat aan het leven, dat het een afschuwelijk cliché bedrijf is.

Enorme ochtend, zwaar, nauwgezet; grijs licht dat elke kale tak, elke enkele tak, langs één kant, langs een andere boom maakt, van glasachtige aderen.

Ian McEwan is een zeer goede schrijver; de eerste helft van Atonement alleen al zou hem een blijvende plaats in de Engelse brieven verzekeren.

Als ze me de prijs geven, waarom kunnen ze dan geen aardige dingen over me zeggen?

De witte may blossom viel langzaam flauw in de open mond van het graf.