Elizabeth Bowen beroemde citaten

Als je van iemand houdt, komen al je opgeslagen wensen naar buiten.

We zijn klein in alles behalve onze passies.

Sommige mensen worden gevormd door hun bewondering, anderen door hun vijandigheden.

Heb medelijden met het egoïsme van geliefden: het is kort, een verlaten hoop; het is onmogelijk.

Illusies zijn kunst, voor de voelende persoon, en het is door kunst dat we leven, als we dat doen.

Men kan in de schaduw van een idee leven zonder het te begrijpen.

Een romantische man voelt zich vaak meer verheven met twee vrouwen dan met één: zijn liefde lijkt ergens tussen twee verschillende gezichten het ideale teken te raken.

Jaloezie is niet meer dan je alleen voelen tegen glimlachende vijanden.

Ze liep rond met de nogal noodlottige uitdrukking die je ziet op foto ' s van meisjes die vervolgens zijn vermoord, maar tot nu toe was er niets met haar gebeurd.

Ik werd en blijf de naaste en intentiewaarnemer van mijn personages: hun regisseur, nooit. Hun Schepper ik kan niet voelen dat ik was of ben.

Dialoog in fictie is wat personages elkaar aandoen.

Spoken lijken moeilijker te behagen dan wij; het is alsof ze spookt omwille van spookt-net zoals we herbeleven, broeden en smeulen over ons verleden.

Wie is er ooit voldoende? We creëren allemaal situaties die elkaar niet kunnen waarmaken, en breken dan ons hart omdat ze dat niet doen.

Afscheid nemen wekt een soort afkeer van degene tegen wie je afscheid neemt; dit doet pijn, je voelt, dit mag niet meer gebeuren.

Ze had een van die charmante gezichten die, afhankelijk van de hoek van waaruit je ze ziet, er melancholisch of brutaal uitzien. Haar ogen waren grijs; haar truc om ze te vernauwen deed haar lijken te reflecteren, het grootste deel van de tijd, in de schemering van haar tweede gedachten. Met die stemming, die aanraking van arriere pensee, ging een onzekere, sprekende set lippen.

De geschiedenis inlopen is onmiddellijk vrij zijn, vrij zijn onder de mensen.

Als je op één manier naar het leven kijkt, is er altijd reden tot alarm.

De herfst komt vroeg in de ochtend, maar de lente aan het einde van een winterdag.

Niets komt op papier zoals het begon, en er komt zoveel dat nooit begon. Schrijven is altijd een beetje rave-zelfs als men ooit wist wat men bedoelde

Het lot is geen adelaar, het kruipt als een rat.

Het belang van het eerste schrift voor de schrijver moet buiten alle proporties van de werkelijke waarde van wat geschreven is, liggen.

Personages worden niet door schrijvers gecreëerd. Ze bestaan al en moeten gevonden worden.

Het ontmoeten van mensen die anders zijn dan jezelf vergroot je kijk niet; het bevestigt alleen je idee dat je uniek bent.

Het helpt niet om een vriend te helpen door munten in zijn zakken te stoppen als hij gaten in zijn zakken heeft.

Alles is erg rustig, de straten zijn nooit druk, en de mensen die men niet leuk vindt zijn de stad uit.

We hebben echt geen afwezige vrienden.

De verbeelding van mijn soort is het meest gevangen, het meest aangewakkerd, het meest bewerkt door het onbekende: ik heb de veranderingen en kansen, de ontwrichtingen en contrasten die zo ' n groot deel van mijn leven hebben gevormd, ontdekt.

... kunstenaars waren bedoeld als een sieraad voor de samenleving. Als samenleving op zich zijn ze ondenkbaar.

Gewoonte, waar hartstocht op moet letten, moge toch het liefste deel van de liefde zijn.

Op mijn twaalfde vond ik de wereld te klein: het leek me een saaie, versierde achtertuin, waarin alleen maar triviale spelletjes konden worden gespeeld.

Nee, Het is niet alleen ons lot, maar onze zaak om onschuld te verliezen, en als we dat eenmaal verloren hebben, is het zinloos om een picknick in Eden te proberen.

Ik ben er tegen dat kunst zelfexpressie is. Ik zie een inherente mislukking in elk verhaal dat er niet in slaagt zich los te maken van de auteur-zich los te maken in de zin dat een goed geblazen zeepbel zich losmaakt van de kom van de blaaspijp en sferisch de lucht in vliegt als een nieuwe, hele, zuivere, iriserende wereld. Terwijl de slecht geblazen bubbel, zoals kinderen weten, zich verlegen aan de lip van de kom hecht, dan barst of zinkt hij weer plat terug.

Dit, mijn eerste [fiets] had een intrinsieke schoonheid. En het opende voor mij een tijdperk van alles behalve vliegen, die wegen leeg oversteken de airy, goud-gorsy gemeenschappelijke versterkt. Niets heeft sindsdien die vogelachtige vrijheid geëvenaard.

Het hart kan denken dat het beter weet: de zintuigen weten dat afwezigheid mensen uitwist. We hebben echt geen afwezige vrienden. De vriend wordt een verrader door, hoe onwillig of helaas ook, uit onze eigen zone te breken: een hard oordeel wordt over hem uitgesproken, voor alle smeekbeden van het hart.

Honden zijn een gewoonte, denk ik.

Dialoog moet de relaties tussen mensen laten zien.

Op het gebied van kleding voelt bijna niemand zich om de een of andere reden echt onverschillig: als hun eigen kleding hen niet aangaat, doet iemand anders dat wel.

Sommige boeken komen me tegemoet, net als mensen.

Als ik een verhaal lees, herbeleef ik het moment waarop het ontstond. Een scène brandde in me, een gebouw magnetiseerde me, een stemming of een seizoen van de natuur drong me binnen, de geschiedenis verscheen me plotseling in een kleine daad, of een gezicht begon me te achtervolgen voordat ik ernaar keek.

Stiltes hebben een climax, als je moet spreken.

...het machtslievende temperament is gevaarlijker wanneer het de voorkeur geeft aan of gedwongen wordt te opereren in wat materieel gezien een leegte is. We hebben alles te vrezen van de onteigenen.

Geen van de personages in mijn romans is ontstaan, voor zover ik weet, in het echte leven. Het tegendeel was het geval: mensen die een rol speelden in mijn leven-de eerste twintig jaar ervan-hadden iets semi-fictiefs over zich.

Het korte verhaal heeft een voordeel ten opzichte van de roman en kan zijn nauwere verwantschap met poëzie claimen, omdat het meer geconcentreerd moet zijn, meer visionair kan zijn en niet wordt belast (zoals de roman gebonden is) door feiten, uitleg of analyse. Ik wil niet zeggen dat het korte verhaal geenszins vrijgesteld is van de wetten van het verhaal: Het moet ze naleven, maar op zijn eigen voorwaarden.

Als romanschrijver kan ik me niet bezighouden met 'personages', of in ieder geval centrale, die geen panache hebben, in een of andere zin, die niet in staat zijn tot een grote actie of een grote passie, of die geen vleugje van de dubbelzinnigheid, de ultieme onverklaarbaarheid, de groeiende mistigheid van personen in de geschiedenis hebben."De geschiedenis, zoals ik die nu meer sober ken, is niet romantisch. Maar dat ben ik wel.

Temperamentvol bestaat de schrijver over gebeurtenissen, over contacten, conflicten, actie en reactie, snelheid, druk, spanning. Als hij louter een voorbeeld was, zou hij niet schrijven.

Stijl is het ding dat altijd een beetje nep is, en tegelijkertijd kun je niet schrijven zonder stijl.

Grofweg moet de actie van een personage onvoorspelbaar zijn voordat het is getoond, onvermijdelijk wanneer het is getoond. In de eerste helft van een roman moet de onvoorspelbaarheid des te opvallender zijn. In de tweede helft zou de onvermijdelijkheid des te opvallender moeten zijn.

elk kort verhaal is een experiment-wat men moet vragen is niet alleen, kwam het uit, maar was het, als een experiment, de moeite waard om te maken?

Ik vermoed slachtoffers; ze winnen op de lange termijn.

Stiltes kunnen net zo verschillend zijn als geluiden.