Katherine Mansfield beroemde citaten

De waarheid is dat elke echte bewonderaar van de romans De gelukkige gedachte koestert dat hij alleen - tussen de regels lezen - de geheime vriend van hun auteur heeft ontvangen.

Als we onze houding zouden veranderen, zouden we het leven niet alleen anders moeten zien, maar het leven zelf zou anders worden.

Maak er een levensregel van om nooit spijt te hebben en nooit terug te kijken. Spijt is een verschrikkelijke verspilling van energie, je kunt er niet op voortbouwen, het is alleen goed om je in te wentelen.

Er zijn altijd momenten in het leven waarop de grenzen van het lijden worden bereikt en we helden en heldinnen worden.

Het plezier van alle lezen wordt verdubbeld wanneer men samenwoont met een ander die dezelfde boeken deelt.

Is het in feite geen vreugde - er is nauwelijks een grotere-om een nieuw boek te vinden, een levend boek, en te weten dat het bij je zal blijven zolang het leven duurt?

Ik hou van het leven. Wat doen alle dwazen ertoe en alle domheid. Ze doen er toe, maar op de een of andere manier kunnen ze het lichaam van het leven niet aanraken. Het leven is prachtig. Ik wil er diep in geworteld zijn-om te leven - om uit te breiden - om erin te ademen - om me te verheugen-om het te delen. Om te geven en om liefde gevraagd te worden.

Als men ware liefde van valse liefde kon onderscheiden zoals men paddenstoelen van paddenstoelen kan onderscheiden.

De geest waar ik van hou moet wilde plaatsen hebben, een verwarde boomgaard waar donkere damsons in het zware gras vallen, een overwoekerd klein bos, de kans op een slang of twee, een zwembad waar niemand de diepte van heeft doorgrond, en paden met bloemen die door de geest zijn geplant.

Ik heb zo ' n afschuw van telegrammen die me vragen hoe het met me gaat!! Ik wil altijd dood antwoorden.

Wat kun je doen als je dertig bent en, de hoek van je eigen straat omdraaiend, plotseling overweldigd wordt door een gevoel van gelukzaligheid - absolute gelukzaligheid - alsof je plotseling een helder stukje van die late middagzon hebt ingeslikt en het in je boezem hebt gebrand, een kleine regen van vonken in elk deeltje in elke vinger en teen hebt uitgestuurd?...

Ik heb altijd het gevoel gehad dat het grote voorrecht, de opluchting en het comfort van vriendschap was dat men niets hoefde uit te leggen.

Ik wil alles zijn wat ik kan worden.

De geest waar ik van hou moet wilde plekken hebben.

Wat een idiote beschaving! Waarom een lichaam krijgen als je het moet laten zwijgen in een zaak als een zeldzame, zeldzame viool?

Alles in het leven dat we echt accepteren, ondergaat een verandering.

Doe het moeilijkste op aarde voor je. GEDRAAG JE ZELF.

Als ik me op een reis voorbereid, bereid ik me voor als op de dood. Mocht ik nooit meer terugkomen, dan is alles in orde.

Het is van groot belang om te leren om onszelf te lachen.

Hoe moeilijk is het om van plaatsen te ontsnappen. Hoe voorzichtig men ook gaat ze houden je vast - je laat kleine stukjes van jezelf fladderen op de hekken-als vodden en flarden van je leven.

Maak er een levensregel van om nooit spijt te hebben en nooit terug te kijken.

De aanwezigheid van angst erkennen is falen baren.

Je bent nooit nieuwsgierig naar mij geweest; je hebt nooit mijn ziel willen verkennen.

Ah, wat een geluk is het om met mensen te zijn die allemaal gelukkig zijn, om handen te drukken, wangen te drukken, in de ogen te glimlachen.

Terugkijkend denk ik dat ik altijd aan het schrijven was. Twaddle was het ook. Maar beter ver schrijven twaddle of iets, wat dan ook, dan helemaal niets.

Het leven is voor mij nooit een gewoonte geworden. Het is altijd een wonder.

Ik hou van de regen. Ik wil het gevoel op mijn gezicht.

Je bent een koningin. Laat de mijne de vreugde zijn om u uw koninkrijk te geven.

De velden zijn niet meer besneeuwd; er zijn kleine blauwe meren en vlaggen van het zachtste groen. De sneeuw is in de lucht opgenomen-zoveel witte wolken-en het blauw van de hemel is koud. Nu loopt de zon door het bos, hij raakt de bogen en stengels aan met zijn gouden vingers; ze rillen en ontwaken uit de slaap. Over de kale takken schudt hij zijn gele krullen. Toch is het bos vol van het geluid van tranen.... Een wind danst over de velden. Schril en helder het geluid van haar wakende gelach, maar de kleine blauwe meren trillen en de vlaggen van het zachtste groene buigen en trillen.

Alle wilde zoetheid van de bloem verstrikt tegen de muur. Het was dat magische, stille uur.... De takken werden zo hoog dat ze zich tot een bower verbonden. De zon getoond ... en de val van gele bloesem op het gras! Voel je die gouden regen? Jullie beiden konden helaas geen herinnering vasthouden (jullie beiden probeerden tevergeefs), vreemdeling. Dus ik pas.... Het zal niet meer komen.

Zegen je, mijn lieveling, en onthoud dat je altijd in het hart bent - o zo dicht bij elkaar verscholen dat er geen kans is om te ontsnappen - van je zus.

Wat ik voor je voel kan niet worden overgebracht in frasale combinaties; het schreeuwt hardop of blijft pijnlijk stil, maar ik beloof-het verslaat woorden. Het verslaat werelden. Ik beloof het