Janet Frame beroemde citaten

Ik heb ontdekt dat mijn vrijheid in mij is en dat niets haar kan vernietigen.

Mensen vrezen stilte omdat het doorzichtig is; zoals helder water, dat elke obstacle onthult-de gebruikte, de doden, de verdronken, onthult stilte de afgeworpen woorden en gedachten die zijn heldere stroom verduisteren. En als mensen te dicht bij de stilte staren, worden ze soms geconfronteerd met hun eigen reflecties, hun vergrote schaduwen in de diepte, en dat maakt hen bang. Ik weet het, Ik weet het.

Het schrijven van een roman is niet alleen een shopping expeditie over de grens naar een onwerkelijk land: het is uren en jaren doorgebracht in de fabrieken, de straten, de kathedralen van de verbeelding.

Ik ben niet echt een schrijver. Ik ben gewoon iemand die wordt achtervolgd, en Ik zal de spookachtige dingen opschrijven.

Als men naar haar luisterde, ervoer men een diepe onbehagen omdat men een dringende verantwoordelijkheid had vermeden, zoals iemand die ' s nachts langs de oevers van een beek loopt, een glimp opvangt in het water van een wit gezicht of een bewegende ledemaat en zich snel omdraait, weigert te helpen of hulp te zoeken. We zien allemaal gezichten in het water. We verstikken onze herinnering aan hen, zelfs ons geloof in hun realiteit, en worden kalme mensen van de wereld; of we kunnen ze niet vergeten of helpen. Soms zien we door een truc van omstandigheden of dromen of een vijandige buurt van licht ons eigen gezicht.

Want ondanks de snapdragons en de plicht molenaars en de kersenbloesems, het was altijd winter.

Voor je eigen bestwil is een overtuigend argument dat uiteindelijk een man zal laten instemmen met zijn eigen vernietiging.

De enige zekerheid over schrijven en proberen schrijver te worden is dat het gedaan moet worden, niet gedroomd of gepland en nooit geschreven of besproken (het ego valt uiteindelijk uit elkaar als een doorweekte spons), maar gewoon geschreven; Het is een verschrikkelijk, verschrikkelijk feit dat schrijven is als elk ander werk.

Taal kan op zijn minst de geheimen van leven en dood opgeven en ons door het doolhof leiden naar het oorspronkelijke woord als monster of engel, naar de treurige plaats waar we Job kunnen ontmoeten en zijn schreeuw kunnen horen: 'hoe lang zult u mijn ziel kwellen en mij met woorden in stukken breken?

Ze denken dat ik lerares word, maar ik word dichter.

Elke ochtend werd ik in angst wakker, wachtend op de dagverpleegster om op haar rondes te gaan en uit de lijst met namen in haar hand aan te kondigen of ik voor shockbehandeling was, de nieuwe en modieuze middelen om mensen tot rust te brengen en hen te laten beseffen dat bevelen moeten worden opgevolgd en vloeren moeten worden gepolijst zonder dat iemand protesteert en gezichten moeten worden gemaakt om te worden gefixeerd in glimlachen en huilen is een misdaad.

Heel vaak vraagt de wet van extremiteit aandacht voor irrelevantie.

Ik bewoonde een gebied van eenzaamheid dat lijkt op de plaats waar de stervenden hun tijd doorbrengen voor de dood, en vanwaar degenen die terugkeren, leven, naar de wereld brengen, onvermijdelijk, een uniek standpunt dat een nachtmerrie is, een schat, en een levenslang bezit.[Het is] gelijk in zijn vervoering en koelende blootstelling [aan] de buurt van de oude goden en godinnen.

Vanaf de eerste plaats van vloeibare duisternis, binnen de tweede plaats van lucht en licht, legde ik het volgende verslag neer met zijn mengeling van feiten en waarheden en herinneringen aan waarheden en zijn richting naar de derde plaats, waar het uitgangspunt mythe is.

Ik wil de menselijke wereld niet bewonen onder valse voorwendselen.

Het leven is een hel, maar er zijn tenminste prijzen. Of zo een gedachte.

Ik zie het leven graag met zijn tanden eruit.

Dus gingen we naar bed, aangevallen door een slaap die ons uit medicijnglazen aanjaagde, of werd gehanteerd met kleine, met zoet omhulde tabletten-sierlijke stenen van dromen gewikkeld in de zijden kousen van vergetelheid.

Alle schrijvers - alle wezens-zijn vanzelfsprekend ballingen. De zekerheid over leven is dat het een opeenvolging is van verdrijvingen van alles wat de levenskracht draagt...Alle schrijvers zijn ballingen waar ze ook wonen en hun werk is een levenslange reis naar het verloren land..

Het zou leuk zijn om te reizen als je wist waar je naartoe ging en waar je aan het eind zou wonen of weten we ooit, leven we ooit waar we wonen, we zijn altijd op andere plaatsen, verloren, als schapen.

Er is geen verleden of toekomst. Het gebruik van tijden om de tijd te verdelen is als het maken van krijttekens op water.

...we konden denken of voelen zoals we wilden tegenover de personages, of zoals de dichter, die de geschiedenis afwijst, ons uitnodigde; we waren de gast van de dichter, zijn wereld was zijn eigen Koninkrijk, bereikt, zoals een van de gedichten ons vertelde, door de 'ring van woorden'...

[...] een moeras van wanhoop geweld dood met een dunne laag glas verspreid over het oppervlak waar Love, een kleine krab met tangen en regenboog schelp, subtiel altijd zijwaarts liep maar nergens kwam, terwijl de zon [...] steeg hoger in de lucht zijn kwastjes vallen met vlammen dreigend elk moment om de precaire snelweg van glas te smelten. En de mensen: gigantische paden van kleur met ontbrekende ledematen en delen van hun geest afgeknipt om ze in de contouren van het vrije patroon te passen.

de tijd is niet voorbij, het is tijd die zich ophoopt met de gastheer die lijkt op het personage in het sprookje dat langs de route werd vergezeld door steeds meer personages die niet van elkaar of van de gastheer konden worden gescheiden, met sommigen die zo snel vastzaten dat hun aanwezigheid fysieke pijn veroorzaakte.

Ik heb altijd een hekel gehad aan de ochtend, het is een te verantwoordelijke tijd, met het daglicht dat eist dat het 'onder ogen wordt gezien' en (meestal als ik wakker word, want ik word laat wakker) met de zon die al op is en de leiding heeft over de wereld, met weinig hoop dat iemand zich haar gezag toeëigent of uitdaagt. Een lichtschot in het gezicht van een arm wakker mens en een andere slaaf hinkt gewond in het door licht bezette gebied.

Het idee was om een bekken omgekeerd op zijn hoofd te hebben en zijn haar te knippen in de vorm ervan. Vaardigheid en geld waren niet nodig. Toen groeide het idee dat het handiger was om het bassin op zijn hoofd te laten. Verdwaalde gedachten werden samen met verdwaalde haren geknipt; hersenstokken, tentakels van gedachten, werden niet aangemoedigd om te dwalen. Dan, in het belang van de menselijke economie, werd het hoofd van de aanpasbare mens een bekken van uniforme vorm-een bekken, een valhelm. Eindelijk veilig; geen gedachtewisselingen meer.

Ik moet weer naar de zee om te vinden waar ik gisteren de strijdbijl begraven heb.

Hij ziet het land van betekenis, en één pad er naartoe, en de zogenaamde "normale" mensen die snel en comfortabel naar het land reizen; hij omvat niet de schipbreukelingen die aankomen via slinkse eenzame routes, en de velen die in het begin in het land wonen.

Een groot deel van het leven is een poging om zichzelf te behouden door anderen te annexeren en te bezetten.

Alles is altijd een verhaal, maar de mooiste zijn degenen die geschreven worden en niet verscheurd worden en naar een vriend worden gebracht als betaling voor het luisteren, voor het plaatsen van een wijs sleutelgat in het oor van mijn geest

Het schrijven van een autobiografie, meestal gezien als een terugkijken, kan net zo goed een over-of doorkijken zijn, waarbij het verstrijken van de tijd een Röntgenkwaliteit aan het oog geeft.

Gesprek is de muur die we bouwen tussen onszelf en andere mensen, te vaak met vermoeide woorden zoals gebruikte en gebroken flessen die, het vangen van het zonlicht als ze liggen ingebed in de muur, worden verward met juwelen.

Het is altijd moeilijk te geloven dat de wil om iets te veranderen geen onmiddellijke verandering veroorzaakt.

Alle schrijvers zijn ballingen waar ze ook wonen en hun werk is een levenslange reis naar het verloren land ...

De dood is een dramatische prestatie van afwezigheid; taal kan bijna net zo effectief zijn.

Maar het is noodzakelijk, voor ons eigen voortbestaan, dat we elkaar vermijden, en wat zijn er meer succesvolle middelen om te vermijden dan woorden? Taal zal ons beschermen tegen menselijke aanvallen, zal voor ons onze spijt uitdrukken dat we niet in staat zijn om boodschappen of liefde of vrede te leveren.

...Wanneer onze gedachten draaien, worden we zo vaak misleid om te veronderstellen dat hun gewelddadige beweging een indicatie is van hun krachtige originaliteit, de opschudding van vooroordelen en gefixeerde ideeën, terwijl het steeds waarschijnlijker is dat de machine die ze bevat slechts een uitgebreide cementmixer is, en wanneer het denken is voltooid, worden die wervelende gedachten gladgestreken in de onveranderde conventionele vorm en als we zien dat ze stevig genoeg zijn om te dansen, te bouwen, om op te reizen, zouden we nooit dromen van hun eerste bedrog, van de hoop die ooit werd gewekt door hun schijnbaar gewelddadige reorganisatie...

...er moet een ongeschonden plaats zijn waar de keuzes en beslissingen, hoe onvolmaakt ook, van de schrijver zijn, waar de beslissing even individueel en eenzaam moet zijn als geboorte of dood.

Mogelijkheid was geen zak of doos die kon worden gesloten en verzegeld, het was een enorme open parachute die alles ontving, alles; men kon de krachtige stroom van mogelijkheid niet kiezen of sturen of vernietigen.

De druk van voortdurende aanpassing aan zoveel angstige gebeurtenissen en ontdekkingen is al te veel om met gezond verstand te verdragen; men moet blijven doen alsof hij met succes in de nieuwe vorm glijdt; er zal een tijd komen dat de op maat gemaakte en gecamoufleerde geest onder de last breekt; het stokinsect in onze hersenen geeft er niet langer om een takje op dezelfde gewone menselijke boom te lijken in de loutere hoop dat het uitsterven zal overleven.

De zon is allemaal liefde en moord, oordeel, de eeuwige inval van het geweten, parachutistisch licht dat zich opent als een sneeuwbloesem in de neerwaartse drift van de dood. Waar ik ook heen ga-de gouden cimbalen van het oordeel, het oproepen van de folteraars van het licht.

toen ik voor het eerst aan dit dagboek begon, zei ik dat ik een verslag zou geven van mijn innerlijke leven. Ik begin me af te vragen of ik iets heb gezegd over mijn innerlijke leven. Wat als ik geen innerlijk leven heb?

Ze werd steeds meer stil over wat er echt toe deed. Ze krulde in zichzelf als een van die zwarte schoorsteenborstels, de kleine schelpdieren die je op het strand ziet, en je raakt ze aan, en gaat dan naar binnen en komt er niet uit.

Dit soort verdeeldheid was in die tijd in de mode en het was zo gemakkelijk om iemands behoefte aan hulp te onderdrukken door te beslissen dat hulp noch kon worden aanvaard noch begrepen.

Elektriciteit, het gevaar dat de wind zingt in de draden op een grijze dag.

Hoe eerder je je 'vestigt', hoe eerder je naar huis mag", was de heersende logica; en "als je je niet kunt aanpassen aan het leven in een psychiatrisch ziekenhuis, hoe verwacht je dan'buiten de wereld' te kunnen leven?"Hoe inderdaad?

Timmy, die een gewaagde ontsnapping maakte, maakte ook een fout door de taxichauffeur te betalen met een cheque van toiletpapier.

Ik had eens een neef die in je woordenboek woonde, in de binding, en er was een klein gat dat hij gebruikte als een deur, en het leidde naar buiten tussen trichotomie en truc. Wat vind je daarvan? Het was slechts een paar minuten lopen naar trigger, dan over de pagina naar trinity, trinket en trional, en daar mijn neef gebruikt om in slaap te vallen.