Jane Campion beroemde citaten

Ik zou graag meer vrouwelijke regisseurs zien omdat ze de helft van de bevolking vertegenwoordigen - en de hele wereld hebben gebaard. Zonder hen te schrijven en regisseurs te zijn, zullen de rest van ons niet het hele verhaal kennen.

Vrouwen stellen vaak hun leven uit, denkend dat als ze niet met een partner zijn, het niet echt telt. Ze zijn nog steeds op zoek naar hun prins, in zekere zin. En hoezeer we dat ook niet bespreken, omdat het te gênant en te triest is, Ik denk dat het echt bestaat.

Maar korte films zijn niet inferieur, alleen anders. Ik denk dat de korte film een vrijheid geeft aan filmmakers. Wat aantrekkelijk is, is dat je niet zoveel verantwoordelijkheid hebt voor verhalen en plot. Het kan meer een portret of een gedicht zijn.

Een van de dingen die we leren in films geregisseerd door mannen is wat de 'fantasy woman' is. Wat we leren in films geregisseerd door vrouwen is waar echte vrouwen over gaan. Ik denk niet dat mannen de dingen verkeerd zien en vrouwen juist, alleen dat wij de dingen anders zien.

Ik denk dat de hele spanning over romantiek is de manier waarop het opbouwt en opbouwt, en op het moment dat het geconsumeerd is, is de spanning voorbij.

Ik ben iemand die graag speelt. Ik maak films zodat ik plezier kan hebben met de personages.

Het is een luxe om een lang verhaal te kunnen vertellen. Ik hou van romans en ik hou van een lange relatie met personages.

Zo veel acteurs zijn niet open voor de camera-ze hebben een persona.

'The Piano' kwam op televisie. Alles eindigt daar hoe dan ook.

Het ontkennen van vrouwelijke regisseurs, zoals ik vermoed gebeurt in de Verenigde Staten, is het ontkennen van de vrouwelijke visie.

Tragedie maakt je volwassen.

Wanneer je voor het eerst verliefd wordt, is het zo spannend dat je niet kunt wachten om jezelf weg te gooien en dit nieuwe prachtige duo te maken.

Ik denk dat als het interessant is, het interessant is, en als het niet zo is, het niet werkt.

Ik denk dat ik goede films heb gemaakt.

Ik moet toegeven dat ik veel problemen had met poëzie.

Performers zijn zo kwetsbaar. Ze zijn bang voor Vernedering, zeker dat hun werk onzin zal zijn. Ik probeer een omgeving te maken waar het warm is, waar het goed is om te falen - een soort thuis, denk ik.

Ik had een dochter die 9 jaar oud was en ik had het gevoel dat ik geen echte ouder zou worden als ik niet een tijdje stopte met films maken en tijd met haar doorbracht. Ik had ook het gevoel dat ik genoeg films had gemaakt en zei wat ik toen te zeggen had.

Ik denk dat de romantische impuls in ons allemaal zit en dat we het soms voor een korte tijd beleven, maar het maakt geen deel uit van een verstandige manier van leven. Het is een heldhaftig pad en het eindigt over het algemeen gevaarlijk. Ik koester het in de zin dat ik geloof dat het een pad van grote moed is. Het kan ook het pad van de roekeloze en de dwangmatige zijn.

Echt geweld heeft helemaal geen aantrekkingskracht voor mij.

Wat betreft hoe kritiek op Keats ' poëzie zich verhoudt tot kritiek op mijn eigen werk, laat ik dat aan anderen over om te beslissen.

Maar ik denk dat het in mijn werk heel duidelijk is dat mijn oriëntatie niet politiek is of niet uit de moderne politiek komt.

Ik kan me niet voorstellen dat mensen me vertellen wat ik moet doen - Ik kan me het gewoon niet voorstellen.

Ik denk dat speelfilms behoorlijk conservatief kunnen zijn, omdat je nu het publiek moet laten uitkomen, en het is nogal moeilijk om te doen. Televisie kan ook conservatief zijn.

Het lijkt erop dat ik een carrière heb kunnen maken van doen waar ik zin in heb, dus waarom zou ik het niet blijven doen? Wat corrumpeert is belangrijker willen zijn. Je wilt meer kunstzinnig zijn-je krijgt je identiteit daaruit. Of je haalt je identiteit uit het verdienen van meer geld.

Ik hou ervan als acteurs naar je toe komen met een probleem en je moet luisteren. Je zou willen dat ze gewoon doorgaan, maar het betekent vaak dat er een probleem is met het script.

Ik had een griezelig psychologisch ding over' the Piano ' voordat het begon, en dat was hoe iedereen gek zou worden op de set. Omdat een film de neiging heeft om de manier te bepalen waarop mensen zich gaan gedragen.

Ik behoor niet tot clubs, en ik heb een hekel aan clubmentaliteit van welke aard dan ook, zelfs feminisme - hoewel ik me wel verhouden tot het doel en het punt van feminisme. Meer in het werk van oudere feministen, echt, zoals Germaine Greer.

Ik hield niet van Engeland. Ik kon het uiterlijk van de plaats of de stijl van vriendschap niet aannemen. Ik heb meer intimiteit van mensen nodig dan daar als Oké wordt beschouwd, en ik voelde dat mijn persoonlijkheid en mijn enthousiasme niet werden begrepen. Ik moest een groot deksel op mezelf zetten.

Ik denk dat vrouwen niet opgroeien met de harde wereld van kritiek waarmee mannen opgroeien, we worden gevoeliger behandeld, en wanneer je voor het eerst de wereld van het maken van films ervaart, moet je een zeer harde huid ontwikkelen.

Ik heb veel verschillende reacties gehad op mijn films. Ik kreeg veel steun van' The Piano', de voor de hand liggende, maar het voelt als een oceaan, met veel aan de hand.het doel is om in leven te blijven.

Als je met een goed idee begint, kun je het in een zin samenvatten en uitleggen. Ik hou van high-concept films. Iedereen kan het bemachtigen. Ik denk niet dat dat kwaad kan.

Het was zo ' n diepe en geweldige reis voor mij, om dicht bij John Keats te komen, en ook Ik hou van Shelley en Byron. Ik bedoel, het ding over de romantische dichters is dat ze het grafschrift van romantische postum hebben. Ze stierven allemaal heel jong, en Keats, de jongste van allemaal.

Mijn muzikale kennis is zo slecht dat het gênant is. Wanneer componisten over muziek praten met iemand die zo primitief is als ik, moeten ze erover praten in termen van zintuigen en emotie, in plaats van toetsen en tempo.

De pianoles is zeer verfijnd, gemakkelijk het meest volwassen of complexe materiaal dat ik heb geprobeerd. Het is de eerste film die ik heb geschreven met een goed verhaal, en het was een grote strijd voor mij om te schrijven. Het betekende dat ik de kracht van het verhaal moest toegeven.

Er is geen kunstenaar in deze wereld die niet geniet van de droom dat als ze nu slechte recensies hebben, het verhaal van Keats hen in de toekomst in hun fantasie of verbeelding kan verlossen. Ik vind Keats 'gedicht' Endymion ' een heel moeilijk gedicht, en het verbaast me niet dat veel mensen het op een bepaalde manier uit elkaar hebben gehaald.

Alleen als je ontspannen bent kun je zien wat er aan de hand is.

Weet je, seks is eigenlijk niet zo origineel als de manier waarop mensen liefhebben of de verhalen achter elke relatie, dat is wat je je herinnert. Seks is seks op het einde.

Dit is de eerste generatie die opgroeit op Thatcher-het is een ander ethos. Het is geld minded, en het is de cultus van jezelf. Dat is prima, behalve als het naar beneden valt en je je doelen niet kunt bereiken - door hoge werkloosheid, door het feit dat je waarschijnlijk geërfd geld nodig hebt om ergens te komen.

Voor mij gaat regisseur zijn over Kijken, niet over mensen vertellen wat ze moeten doen. Of misschien is het alsof je een spiegel bent; als ze me niet hadden om naar te kijken, zouden ze de make-up niet kunnen aantrekken.

Acht jaar geleden werd ik in de wereld van Keats getrokken door de biografie van Andrew Motion. Al snel las ik heen en weer tussen Keats ' brieven en zijn gedichten. De brieven waren fris, intiem en onbeleefd, alsof hij aanwezig was en sprak. De Keats spreuk ging erg diep voor mij.

Tussen 18 en 26 speelde ik professioneel, op het podium en een beetje op televisie. Acteren is oké, maar het staat onder druk. Toen ging ik naar Engeland - ik wilde mezelf opnieuw uitvinden.

Omdat er zo ' n gevoel is dat mensen niet weten wat ze moeten doen met gaten in hun leven. Het is een eng idee, maar eigenlijk, als je een tijdje in de ruimte kunt staan, zal er een nieuwe deur opengaan, of je zult na een tijdje in het donker kunnen zien. Je zult je aanpassen.

Als je de gedichten van Keats leest, zitten ze vaak vol twijfels en angsten. Ze kunnen heel hard zijn.

Ik maakte een Super-8 film op de kunstacademie genaamd 'Tissues', een zwarte komedie over een familie wiens vader is gearresteerd voor kindermisbruik. Ik was absoluut enthousiast over elke centimeter ervan en gooide mijn projector achterin mijn auto en liet het zien aan iedereen die het wilde bekijken.

Ik nam vier jaar vrij na 'in the Cut' omdat ik wilde zien wie ik zou zijn zonder werk. Ik heb zelfs geprobeerd een kluizenaar te zijn in de wildernis in Nieuw-Zeeland. Ik verbleef in een hut van een bewaker twee en een half uur van de Routeburn Track door de fjorden op het zuidelijk eiland. Het was vroeg in de winter, dus er was geen elektriciteit of stromend water.

Er was een grote drive toen ik op de kunstacademie zat om je bewust te maken van de betekeniseconomie - dit was tenslotte nog steeds tijdens het einde van het minimalisme. Verantwoordelijk zijn voor alles wat je op je foto zet, en het kunnen verdedigen. Houd alles duidelijk om je heen zodat je weet wat er aan de hand is. Om de wond te openen en schoon te houden.

Toen ik de biografie van Andrew Motion las, huilde ik. Het gaat over de zuiverheid van het verhaal en hoe fris het was vanwege de liefdesbrieven die Keats schreef.

Met 'Bright Star' en ook met 'The Piano' voelde ik een soort verdriet dat het in zo ' n ander tijdperk was, vanwege mijn gebrek aan ervaring met het tijdperk. En een van de manieren waarop ik er overheen zou komen is om mezelf eraan te herinneren dat elke film, zelfs als het hedendaags is, zijn eigen wereld creëert.

Er zijn enkele dingen die echt zijn, die je kunt zien, die je kunt observeren, zoals de maan, en gras en zo. Maar om ideeën echt te laten worden, moeten ze op je zintuigen worden gespeeld.

En ik bedoel, ik denk dat poëzie tot op zekere hoogte moet worden voldaan, vooral, denk ik, 19e-eeuwse poëzie, en voor mij was het gewoon de moeite waard. Het is alsof ik een tuin in mijn hoofd plant.