Gus Van Sant beroemde citaten

Ik voel me normaal aangetrokken tot iets wat ik nog niet eerder heb gedaan en gezien.

Ik probeer de acteurs zoveel mogelijk te leren kennen. Ik voel me als vrienden met hen om te beginnen en voor een week of twee, repeteren we als ze de kostuums bij elkaar krijgen.

Zelfs als je probeert om een film shot voor shot te kopiëren, kan je dat nog steeds niet. het is nog steeds je eigen film.

Ik probeer de eerste repetitie te filmen omdat mensen spontaner zijn. Mensen in het echte leven weten niet echt waar ze zich gaan positioneren of hoe ze hun woorden zullen zeggen. Wanneer mensen goof tijdens de eerste take, het ziet er meestal realistisch.

Ik maakte foto ' s om mensen te herinneren.

Het casten van de lokale bevolking is mijn primaire zorg omdat alle andere dingen die je veronderstelt beheersbaar zullen zijn.

Voor alle verveling die het rechte leven met zich meebrengt, is het niet zo slecht.

En Later dacht ik: Ik kan me niet voorstellen hoe iemand regisseur kan worden zonder het vak van cinematografie te leren.

Nu is de muziekindustrie een soort Craigslist-onderneming, toch? Waar je je eigen platen maakt en ze online verkoopt.

De regels van spanning zijn dat je het Weet, en je weet gewoon niet wanneer. In de Hitchcock rules of suspense moet je weten dat er een bom in de bus zit die zou kunnen ontploffen, en dan wordt het erg gespannen - maar als je niet weet dat er een bom is en het ontploft gewoon, dan is het gewoon een verrassing.

Ik heb mijn ideeën over wat een goede documentaire is, maar drama is een ander dier omdat je alles regelt.

Ik denk niet dat Amerikaanse onafhankelijke films ooit echt bijzonder experimenteel zijn geweest, behalve de originele jongens uit de jaren '60 die enorme invloeden waren, zoals Stan Brakhage, Robert Breer en Stan Van der Beek. Zij waren de echte onafhankelijken.

Ik denk eraan om 'Psycho' opnieuw te maken. Een derde remake. Het idee is om het deze keer echt te veranderen.we hebben het over een punk rocker setting.

Er is echter een gemeenschappelijk thema in de verhalen die ik heb verteld, die meestal associaties zijn van personages of families die buiten een familiekring zijn gevormd.

Blijkbaar is er een soort zangvogel die denkt dat hij sterft elke keer als de zon ondergaat. In de ochtend, als het wakker wordt, is het totaal geschokt om nog steeds levend te zijn-dus het zingt dit echt prachtige lied.

Mijn familie verhuisde veel als kind. We zijn begonnen in Colorado, waar ik vijf jaar heb gewoond. We verhuisden naar Chicago voor twee jaar, naar San Francisco voor een jaar, naar Connecticut voor zeven, naar Oregon voor een paar jaar, en toen ging ik naar school.

Mijn kunstleraar op de middelbare school was een erg openlijke homo en een mentor voor mij. Hij vertelde ons over Greenwich Village en liet ons de 'Village Voice' zien en beschreef zijn leven, maar het was allemaal subversief en onder de radar.

Als je posters ophangt in de stad voor middelbare scholieren, zullen middelbare scholieren komen. Als je politici Cast, kun je geen posters ophangen en politici naar beneden laten komen.

Ik denk dat ik in de loop van 14 films terugkom naar een plek die ik ken om een verhaal te vertellen... op dezelfde manier keerde Spielberg terug naar de fantasie, Lucas keerde terug naar de Star Wars-saga, of John Ford keerde terug naar de western.

Ik ben altijd geïnteresseerd geweest in hoe iets te presenteren dat betrekking heeft op onze realiteit - wat niet echt is... Ik weet niet eens of de documentaire zelf zo goed werkt. Het heeft zijn eigen problemen bij het proberen de realiteit van de situatie te begrijpen.

Toen ik 14 was, voelde ik me erg vervallen; ik had een huis om naar toe te gaan, maar ik voelde me alsof ik 60 was of zoiets, ouder dan ik me nu voel. En ik weet niet of het iets is dat gebeurt op 14, of dat het adolescentie was of dat ik homo was, of verborgen Homo, of wat het ook was, dat voelde ik.

Toen ik opgroeide in de jaren '60, werden we eigenlijk gedomineerd door deze, Weet je, een soort van conforme jaren '50 cultuur, ook al probeerden we onze eigen cultuur uit te drukken, zoals, de dominante cultuur was het ding dat ons vormde. En ik denk dat dat vandaag waar is.

Meestal als ik iets Lees, ben ik eerst op zoek naar het verhaal en dan als ik het herlees, controleer ik elk deel ervan om te zien of elke scène nodig is.

Er is een manier waarop een jonger persoon het onvermijdelijke probleem kan accepteren dat ze gaan sterven, terwijl iemand die een beetje ouder is, kan worden overwonnen.

Er zijn allerlei manieren waarop mensen hun films presenteren, maar dat is een goed gevoel, als je het kunt laten lijken alsof de personages er echt zijn.

De reden dat ik weet over 'Tomb Raider' is van toen ik onderzoek deed naar 'Elephant'. Het was 1999, en ik probeerde de Columbine-massacre kinderen te onderzoeken, en ze hadden videogames gespeeld, en ik had er op dat moment nog nooit echt een gezien. Het was een wereld die ik niet kende.

Een van de dingen die verwoestend is, is dat ik besef dat ik niet een ander leven heb geleid dan toen ik 12 was. Ik ben geschokt hoe teruggetrokken ik sindsdien ben geweest. Ik was me er tot voor kort niet van bewust.

Als je eenmaal regisseert, ben je in een bepaalde modus, waar je alles op de pagina neemt en het vormt in de film die je denkt dat het zou willen zijn. Dus of het nu mijn schrijven is of niet, Ik probeer er nog steeds op dezelfde manier mee te werken.

In zeldzame gevallen had ik muziek voordat ik de film opnam. Ik denk dat ik voor' Good Will Hunting ' een Elliot Smith plaat had of een paar van hen en ik had gewoon het gevoel dat het geluid iets had dat me aan het verhaal herinnerde. Dus in dat geval was er vooraf Muziek.

Op de middelbare school las ik 'Silas Marner' en ik voelde me erg aangetrokken tot dit personage.hij was erg vervallen en hij stopte gewoon en er gebeurden dingen om hem heen.

Ik heb mensen die net begonnen zijn met het maken van een film verteld dat het enige wat je zou kunnen ervaren het gevoel is dat iedereen tegen je samenzweert, omdat je niet noodzakelijkerwijs in staat bent om te vertellen wat echt is en wat niet.

Soms kunnen de mensen die je helpen de bal laten vallen.

Vrije tijd Houdt me op de been. Het is gewoon iets dat altijd een deel van mijn leven is geweest. Ik was oorspronkelijk schilder, en ik maakte films als een verlengstuk daarvan, en toen begon ik te proberen dramatische films te maken omdat de vroege films experimentele films waren.

Met' Good Will Hunting ' zorgde Miramax ervoor dat het aangeworven publiek niet verwachtte om Robin Williams te lachen zoals ze normaal doen. Vanuit mijn beperkte ervaring, kun je echt test screenings blazen door ze op de verkeerde manier uit te voeren.

Alles verandert zo snel dat het soms moeilijk is om bij te blijven.

Vrije tijd Houdt me op de been.

Ik wilde een komedie maken.

Ik bedoel, ik denk dat ik nogal sentimenteel ben.

Ik denk dat ik in sommige gevallen films heb gemaakt die een sentimentele kwaliteit hebben, althans als onderdeel van de film.

Ik was ooit een schaamteloze, fulltime dope duivel.

Ik begon met filmmaken als schilder, dus voor mij was het maken van 'Good Will Hunting' experimenteel omdat ik niet wist hoe ik het moest doen.

Als het aan de leidinggevenden lag, zouden ze waarschijnlijk helemaal geen directeuren hebben.

Als een film niet wordt uitgebracht, is het één ding, maar als je weet dat het dat zal zijn, is het leuk om een afsluiting te hebben en het uit te zien komen.

Ik heb me altijd aangetrokken gevoeld tot tijdelijke gezinnen.

Zelfs als je een film over het leven maakt, is de dood een aanwezigheid, en ik denk dat het deel uitmaakt van mijn dramatische standpunt. Ik weet niet precies waarom.

Het gebied van het tienerleven is niet noodzakelijkerwijs ijl; we hebben allemaal door die periode gegaan. Het is niet zo ijl als een western of een ruimteavontuur of een gangsterfilm, maar het heeft zijn eigen dynamiek.

De dingen die de studentencultuur informeren, worden gecreëerd en gecontroleerd door de ongeziene cultuur, de sociologische aspecten van onze klimcultuur, Onze 'ik' - generatie, onze yuppie-cultuur, onze SUV ' s, of, je weet wel, winkelcultuur, onze oorlogscultuur.

Het homohuwelijk is voor mij het laatste bastion... als een juridische, ceremoniële, sentimentele en religieuze kant, is het een van de laatste stappen. Je baan behouden als een van de eerste stappen, zoals niet van je baan worden geschopt omdat je homo bent.

Nou, Ik wil alles doen in een soort documentaire stijl, sinds ik begon in de jaren ' 80.

Mijn afdeling is om acteurs dingen te laten doen.