Mira Nair beroemde citaten

Wat echt belangrijk is voor mij is een gevoel voor humor en een onheil over het leven. Het leven is anders te saai.

'Salaam Bombay' heeft geen halo op de armen gezet. In plaats daarvan zei het dat ze ons zullen leren hoe te leven.

Ik groeide op in een klein stadje in India, maar door boeken kende ik de wereld.

Ik voel me nog steeds aangetrokken tot verhalen over mensen die als buiten de samenleving worden beschouwd. Ik zoek nog steeds inspiratie uit die verhalen.

Behandel nooit iets wat je doet als een opstapje. Doe het volledig en volg het volledig.

Als we onze eigen verhalen niet vertellen, zal niemand anders dat doen.

Films maken gaat over absoluut en dwaas zelfvertrouwen hebben; de uitdaging voor ons allemaal is om het hart van een dichter en de huid van een olifant te hebben.

Ik weet hoe het is om op de ene plek te zijn en van een andere te dromen. Ik weet ook hoe het is om te voelen dat nostalgie een vrij nutteloos ding is omdat het stasis is.

We hebben drie generaties thuis, waaronder mijn schoonvader. Ik houd een heel laag profiel, en veel dingen die ik doe zijn heel erg met het gezin in gedachten. Ik heb films gemaakt met de familie om me heen.

Nederigheid is niet een eigenschap die ik vaak associeer met Amerika.

Na 9/11 is er zoveel veranderd in New York dat het je niet dat huiselijke gevoel geeft dat het eerder deed.

Het huwelijk van aantrekking is sowieso een gok, dus je kunt net zo goed trouwen in een gezin dat vergelijkbaar is met het jouwe, en dat veel minder een aanpassing maken. Maar het 'liefdeshuwelijk', zoals het wordt genoemd, is nu even gebruikelijk in India. Maar het zou interessant zijn om een vergelijking te maken van wat beter zou werken. Trouwen is hard werken en het is een gok.

Bollywood acteurs zijn zo ingesteld in wat ze willen, en de manier waarop ze het willen. En waarom zouden ze dat niet zijn? Maar het is niet hetzelfde in Hollywood, omdat de liefde van het publiek niet hetzelfde is.

Ik hou van' Vanity Fair ' sinds ik 16 was. We zijn allemaal koloniale kater in India, doordrenkt van Engelse literatuur. Het is een van deze romans die ik onder de dekens las op mijn kloosterinternat in Simla.

Weet je, het trieste van post-9/11, wat natuurlijk verschrikkelijk was, was dat de stad waarin ik me twee decennia lang volledig thuis voelde, plotseling mensen zoals wij - bruine mensen - werden gezien als de 'anderen'.'

Je moet begrijpen dat in Bollywood elke acteur een instrument is, en toch een mens. Ze komen naar de set met een vaste agenda, in de overtuiging, 'dit is wie ik ben, dit is wat ik wil, en nee, ik ga niet dat personage worden dat je wilt dat ik doe.'

Kerstverlichting is misschien het eenzaamste voor mij, vooral als je ze vermengt met rendieren en sleeën. Ik voel me alleen. Ik voel me geïsoleerd. Ik voel dat ik er niet bij hoor.

We kennen allemaal de kracht van film; we weten allemaal dat er bijna niets krachtiger is dan mensen op film te zien die er uitzien en praten zoals jij, zoals wij.

Ik zoek naar de menselijkheid in mensen, hoe groot de politiek of onderdrukkende situatie ook mag zijn, of het nu is opgenomen in een mens of tussen twee mensen. Ik wil ons helpen een spiegel voor onszelf te houden.

We moeten ons alleen realiseren in communicatie, in echte kennis, in echt reiken, kan er een begrip zijn dat er overal menselijkheid is, en dat is wat ik probeer te doen.

Neem nooit nee als antwoord en probeer films te maken die je opwinden.

Mijn films, niemand anders zal het doen.

Mijn familie is bijna precies zoals die in'Monsoon Wedding'. We zijn zeer open, vrij liberaal, luidruchtige mensen.

Ik ben in de eerste plaats een onafhankelijke filmmaker. Ik heb altijd mijn eigen doek geknipt.

Elk frame en elke scène moet een intentie hebben.

Elke film is een politieke daad; het is hoe je de wereld ziet.

Waarheid is meer eigenaardig dan fictie. Het leven is echt een verrassende plek.

Ik ben opgegroeid in een heel klein stadje dat zelfs naar Indiase maatstaven afgelegen is. Ik heb altijd van de wereld gedroomd.

Ik wil me afvragen wat de buitenkant is en wie het definieert. Ik vind vaak degenen die worden beschouwd als aan de buitenkant zeer inspirerend.

Creatieve vrijheid is een noodzaak voor mij, maar het bestaat niet echt in een Hollywood-spel.

In ons huis zeggen we 'adolescentie' is een westers woord. We geloven er niet in.

Het kostte me drie jaar om me op de Amerikaanse manier te leren kleden, vooral in de winter. Dat was net als ik. Ik draag nu amper sokken.

Het is pas op deze leeftijd dat ik het woord 'kunst' kan zeggen zonder te aarzelen.

Amerikanen zijn het niet gewend om in hun bed gebombardeerd te worden, maar als je ergens buiten Amerika komt, is het niet erg ongewoon.

Ik vind het altijd leuk om te onthullen dat de keizer geen kleren heeft. Kinderen zijn daar het beste in. Ze leren ons hoe we de wereld in die zin kunnen zien. Ze zijn zonder kunstmatigheid; ze zien het voor wat het is. Ik voel me aangetrokken tot die meedogenloze eerlijkheid.

Ik heb nooit geprobeerd om op een A-lijst te staan. Ik heb mijn eigen ding gedaan en mijn eigen ding heeft me gelukkig nu een publiek gebracht.

Ze zeggen nu in Amerika dat final cut niets betekent. Zoals Harvey Weinstein tegen een filmmaker zei: 'Je kunt een final cut hebben. Ik zal je film openen in Arkansas.

Het gaf me veel plezier en trots dat 90 procent van de crew van 'Monsoon Wedding', en het grootste deel van mijn film, vrouwen zijn. We krijgen het werk gedaan, Weet je, veel minder spel van ego... En ik geloof echt in harmonie, ik geloof in werken in een geest van egoloosheid en dat de film groter is dan ons allemaal.