Mohsin Hamid beroemde citaten

Empathie gaat over het vinden van echo ' s van een andere persoon in jezelf.

Als u ooit, meneer, door een breuk van een romantische relatie bent gegaan die veel liefde inhield, zult u misschien begrijpen wat ik heb meegemaakt. Er is in zulke situaties meestal een moment van hartstocht waarin het ondenkbare wordt gezegd; dit wordt gevolgd door een gevoel van euforie bij het eindelijk bevrijd zijn; de wereld lijkt fris alsof het voor het eerst wordt gezien, dan komt de onvermijdelijke periode van twijfel, het wanhopige en gedoemde terugdraaien van spijt; en pas later, als de emoties zijn teruggetrokken, is men in staat om met gelijkmoedigheid de reis te bekijken die men heeft afgelegd.

Er is een reden waarom profeten wonderen verrichten; taal mist de kracht om geloof te beschrijven.

Het lijkt voor de hand liggend om te zeggen, maar je moet je niet voorstellen dat wij Pakistanen allemaal potentiële terroristen zijn, net zoals we je niet moeten voorstellen dat jullie Amerikanen allemaal undercover moordenaars zijn.

De tijd beweegt slechts in één richting. Onthoud dat. Dingen veranderen altijd.

De ruïnes verklaren dat het gebouw prachtig was.

Wanneer de onzekere toekomst het verleden wordt, wordt het verleden op zijn beurt onzeker.

Wat is geloof anders dan richting?

We zijn allemaal vluchtelingen uit onze kindertijd. En zo wenden we ons onder andere tot verhalen. Een verhaal schrijven, een verhaal lezen, is een vluchteling zijn uit de staat van de vluchtelingen. Schrijvers en lezers zoeken een oplossing voor het probleem dat de tijd verstrijkt, dat degenen die weg zijn, weg zijn en degenen die zullen gaan, dat wil zeggen ieder van ons, zullen gaan. Er was een moment dat alles mogelijk was. Er komt een moment dat niets mogelijk is. Maar tussendoor kunnen we creëren.

Waarom de beknoptheid? Omdat ik liever heb dat mensen mijn boek twee keer lezen dan halverwege

Als terrorisme toeslaat, is verdeeldheid een natuurlijke reactie.

Om een combinatie van redenen, en ondanks een duidelijke voorliefde voor Amerikaanse producten en individuen, heb ik de indruk dat de meeste Pakistanen extreem negatieve opvattingen hebben over de VS als een geopolitieke speler.

Ik kom uit een enorme en zeer hechte familie. Ik heb meer dan een dozijn tantes en ooms in Pakistan, tientallen neven en nichten. Ik heb veel goede vrienden. Ik heb zoveel liefde ontvangen in Lahore dat de stad me altijd trekt.

Ik wil geen Michael Moore-stijl kunstenaar zijn, wat niet is om Michael Moore te minachten. Maar hij lijkt nogal mislukt in het winnen van mensen die het niet al met hem eens zijn.

Ik hou van het idee van een open, internationaal Londen dat gedijt op het aantrekken van hardwerkende, getalenteerde mensen, maar het vertrouwen heeft om hen te vertellen dat ze volgens dezelfde regels moeten spelen als iedereen.

Ik voel me altijd aangetrokken tot de tweede persoon. Toen ik opgroeide en met mijn vrienden speelde, was de gebruikelijke manier waarop we met denkbeeldige werelden omgingen als personages: een bank was 'jouw' boot, bladeren op een gazon waren de vinnen van haaien die je wilden pakken.'

Ik volgde een paar Creatieve schrijflessen bij Joyce Carol Oates aan de Princeton University en in mijn laatste jaar daar volgde ik een lange fictieworkshop met Toni Morrison. Ik werd er verliefd op.

Lahore, de op één na grootste stad van Pakistan, de oude hoofdstad van de Punjab, de thuisbasis van bijna evenveel mensen als New York, gelaagd als een sedimentaire vlakte met de geaccrette geschiedenis van indringers van de Ariërs tot de Mongolen tot de Britten.

Ja, Manila had zijn sloppenwijken; men zag ze op de rit van de luchthaven: uitgestrekte wijken van mannen in vuile witte onderhemden luieren werkeloos voor auto-reparatiewerkplaatsen - als een armere versie van de jaren 1950 Amerika afgebeeld in films als Grease.

Als ik reis, voel ik me meer een nomade dan een toerist.

Ik ben niet opgegroeid in armoede. Maar ik groeide op met het gevoel van verlangen van een arme jongen, in mijn geval niet naar wat mijn familie nooit had gehad, maar naar wat we hadden gehad en verloren.

Wat vind ik van Princeton? Het antwoord op die vraag vraagt om een verhaal. Toen ik voor het eerst aankwam, keek ik om me heen naar de gotische gebouwen-jonger, leerde ik later, dan veel van de moskeeën van deze stad, maar gemaakt door zuurbehandeling en ingenieus stenen metselwerk om er ouder uit te zien...

In een wereld van opdringerige technologie moeten we een soort strijd aangaan als we momenten van eenzaamheid willen volhouden. E-reading opent de deur naar afleiding. Het nodigt uit tot connectiviteit en klikken en kopen. Het gesloten netwerk van een gedrukt boek daarentegen lijkt meer rust te bieden. Het gaat terug naar een pre-jacked-in leeftijd. Doek, papier, inkt: voor deze lees helm, cuirass, Schild. Ze bieden een zekere mate van bescherming en maken een minder tussenliggende, minder gebroken ervaring mogelijk. Ze bewaken onze eenzaamheid. Daarom hou ik ervan en lees ik nog steeds gedrukte boeken.

Het is in gelezen worden dat een boek een boek wordt, en in elk van een miljoen verschillende lezingen wordt een boek een van een miljoen verschillende boeken . . .

Vierduizend jaar geleden hadden wij, de mensen van het Indus-stroomgebied, steden die op rasters waren aangelegd en met ondergrondse riolen opschepten, terwijl de voorouders van degenen die Amerika zouden binnenvallen en koloniseren analfabeet barbaren waren.

Maar als je een boek leest, zie je zwarte kronkels op gepulp hout of, in toenemende mate, donkere pixels op een bleek scherm. Om deze iconen te transformeren in personages en gebeurtenissen, moet je je voorstellen. En als je je voorstelt, creëer je.

Lezers werken niet voor schrijvers. Ze werken voor zichzelf.

Als kind las ik allerlei dingen, of het nu 'Asterix en Obelix' en 'Tin Tin' stripboeken waren, of 'Lord of the Rings', Of Frank Herbert ' s sci-fi. Of de Wind in de wilgen.'Of' Charlotte ' s Web.'

Ik geloof sterk in de verweven aard van het persoonlijke en het politieke; ik denk dat ze samen bewegen.

Ik maak liever een miniatuur schilderij dan een Taj Mahal van een boek.

Ik was 30 toen 9/11 gebeurde en ik had precies 15 jaar in Amerika geleefd, Dus ik was half Amerikaans. Ik was een volwaardige New Yorker.

Ik denk dat er een sterke sociale stratificatie is in Zuid-Azië.

Ik luister niet naar muziek als ik schrijf. Ik heb stilte nodig zodat ik het geluid van de woorden kan horen.

Ik denk dat er een natuurlijk verband is tussen het feit dat ons zelf een verhaal is dat we verzinnen en dat we ons aangetrokken voelen tot verhalen. Het resoneert, op een bepaalde manier.

Als je gevoel van zelf gedestabiliseerd is, wordt het vrij gemakkelijk om je voor te stellen dat je een ander bent.

Ik heb zes of zeven jaar nodig om echt kleine boeken te schrijven. Er is een soort esthetiek van magerheid, van beknoptheid.

Ik groeide op in Pakistan in de jaren tachtig en leefde in de schaduw van een tirannieke staat.

Ik weet niet of ik echt thuis ben in welke taal dan ook.

Hoeveel grote bedrijven nemen geen toevlucht tot sluwe middelen?

Ik weet niet zeker of mannen Vanity Fair moeten lezen. Ik voel me er erg metroseksueel mee, maar weet niet zeker of het in mijn comfortzone zit.

De kracht van Amerika heeft het tot een soort Gulliver in wereldzaken gemaakt: door zijn tenen te bewegen kan het, vaak per ongeluk, de arm van een Lilliputian breken.

Vaak heb ik bewust ambiguïteit in mijn boeken gezet, zodat... de lezer blijft achter met een echo van: 'hoeveel hiervan was van mij?'

De wereld lijkt zich vooral bezig te houden met Pakistan als een speler in wereldwijde pogingen om terrorisme te bestrijden.

Als schrijver ben ik me er voortdurend van bewust dat ik mijn leven in mijn handen neem met alles wat ik doe en zeg. Het is gewoon een feit van het leven. Voor mij is dat altijd zo geweest.

Een lezer moet zichzelf ontmoeten in een roman, denk ik.

De bevalling veranderde mijn perceptie van mijn vrouw. Ze was nu de bloedige special forces soldaat die had gevochten en alles had geriskeerd voor onze familie.

Schrijver zijn is niet het punt. Schrijven wel.

Pakistan is niet gecast in de rol van... interessante culturele plek of, je weet wel, land van grote komieken.

We hebben een zelf nodig omdat de complexiteit van de chemische processen die deel uitmaken van onze individuele geesteswetenschappen de verwerkingskracht van onze hersenen overtreft.

Toeval speelt een krachtige rol in elk leven - onze hersenen en persoonlijkheden zijn tenslotte slechts chemische soep; een paar druppels hier of daar zijn enorm belangrijk - maar de gevolgen worden vaak ernstiger naarmate de inkomensniveaus dalen.