David Whyte beroemde citaten

Soms moet alles over de hemel worden geschreven, zodat je de ene regel kunt vinden die al in je geschreven is.

Een sterke overtuiging hebben in ons werk - te voelen dat wat we doen goed is voor onszelf en goed voor de wereld op precies hetzelfde moment - is een van de grote triomfen van het menselijk bestaan.

Het tegengif tegen uitputting is geen rust. Het is van ganser harte.

De ultieme toetssteen van vriendschap is geen verbetering, noch van de ander noch van het zelf: de ultieme toetssteen is getuigenis, het voorrecht door iemand gezien te zijn en het gelijke voorrecht om het zicht te krijgen op de essentie van een ander, om met hen te hebben gewandeld en in hen te hebben geloofd, en soms gewoon om hen te hebben vergezeld voor hoe kort een span, op een reis die onmogelijk is om alleen te volbrengen.

Mens zijn is zichtbaar worden terwijl je het verborgen draagt als een geschenk aan anderen.

Moed is de maatstaf voor onze oprechte deelname aan het leven, met een ander, met een gemeenschap, een werk, een toekomst. Moedig zijn betekent niet noodzakelijkerwijs ergens heen gaan of iets anders doen dan de dingen die we al diep voelen bewust te maken en dan door de oneindige kwetsbaarheden van die gevolgen te leven.

Moed is de maatstaf voor onze oprechte deelname aan het leven, met een ander, met een gemeenschap, een werk, een toekomst.

Het is mijn bewering dat er geen oprecht pad is dat een mens kan nemen zonder zijn of haar pad te breken. heart...so het kan een lieflijk, barmhartig iets zijn om te denken: 'eigenlijk is er geen pad dat ik kan nemen zonder dat mijn hart gebroken is, dus waarom ga je er niet mee door en stop je met het willen van deze extra-speciale omstandigheden die me ervan weerhouden iets moedigs te doen?'

Alles wat je niet tot leven brengt is te klein voor je.

Er is een mooie wortel aan het woord vernedering - van het Latijnse woord humus, wat grond of grond betekent. Wanneer we vernederd worden, keren we in feite terug naar de grond van ons wezen.

Op het moment dat je de exacte dimensionaliteit van je ballingschap hebt uitgesproken, draai je je al naar huis.

Binnenin iedereen is een grote schreeuw van vreugde die wacht om geboren te worden.

Leg het gewicht van je eenzaamheid neer en neem het gesprek rustig aan.

Wat als de wereld zijn adem inhoudt-wachtend op jou om de plaats in te nemen die alleen jij kunt vullen?

Kunst is de daad van het triggeren van diepe herinneringen, van wat het betekent om volledig menselijk te zijn.

Je verlaten voelen is de intimiteit van je omgeving ontkennen.

Ik wil weten of je bereid bent om te leven, dag na dag, met de gevolgen van liefde.

Ons werk is om onszelf zichtbaar te maken in de wereld. Dit is de individuele reis van de ziel, en de ziel zou veel liever falen in haar eigen leven dan slagen in dat van iemand anders.

We trekken ons niet terug om te verdwijnen, maar om een andere grond te vinden van waaruit we kunnen zien; een vaste grond van waaruit we kunnen stappen en van waaruit we opnieuw kunnen spreken, op een andere manier, een heldere, rustgevende, belichaamde stem die we ons opnieuw beginnen te herinneren als de onze.

Er is geen huis zoals het huis van toebehoren.

Sommige dingen kunnen niet worden gesproken of ontdekt totdat we een tijdje vastzitten, onbekwaam zijn of Van koers zijn geblazen. Gewoon zeilen is aangenaam, maar je gaat niet veel onbekende rijken op die manier verkennen.

Je moet één ding leren. De wereld is gemaakt om vrij te zijn. Geef alle andere werelden op, behalve die waarin je thuishoort.

Wat je kunt plannen is te klein om te leven. Wat je van ganser harte kunt leven, zal genoeg plannen maken voor de vitaliteit die in je slaap verborgen ligt.

Genoeg. Deze paar woorden zijn genoeg, zo niet deze paar woorden, deze adem, zo niet deze adem, dit hier zitten, deze opening naar het leven die we keer op keer hebben geweigerd tot nu toe tot nu.

Stilte is als een wieg die onze inspanningen en onze wil vasthoudt; een stille ruimtelijkheid ondersteunt ons in ons werk en verbindt ons tegelijkertijd met grotere werelden die we, in de drukte van onze dagelijkse strijd om te bereiken, nog niet hebben onderzocht. Stilte is de breuk van de ziel voor vrijheid.

Soms is er duisternis nodig en de zoete opsluiting van je eenzaamheid om iets of iemand te leren die je niet tot leven brengt, is te klein voor je.

Als je ogen moe zijn, is de wereld ook moe. Wanneer je visie verdwenen is, kan geen enkel deel van de wereld je vinden. Tijd om in het donker te gaan waar de nacht ogen heeft om zijn eigen ogen te herkennen. Daar kun je er zeker van zijn dat je niet voorbij liefde bent.

Wij zijn de enige soort op aarde die in staat is om onze eigen bloei te voorkomen.

Een zeker teken van een op ziel gebaseerde werkplek is opwinding, enthousiasme, echte passie; geen gefabriceerde passie, maar echte betrokkenheid. En er is heel weinig angst.

Het prachtige aan een goede vraag is dat het onze identiteit evenzeer vormt door het vragen als door het beantwoorden.

Zonder de rand verdrinken we in gevoelloosheid.

De outlaw is de radicale, degene die dicht bij de wortels van het bestaan staat. Degene die weigert zijn menselijkheid te vergeten en, door zich te herinneren, helpt iedereen zich ook te herinneren.

Of we nu blijven of gaan - moedig zijn is dicht bij de manier blijven waarop we gemaakt zijn.

Om een volledige en onbelemmerde vreugde te voelen, is om volledig vrijgevig te zijn geworden; om onszelf toe te staan om vreugdevol te zijn, is door de deur van angst te zijn gegaan, het wegvallen van het angstige bezorgde zelf...de kwetsbaarheid van geluk voelde plotseling als een kracht, een troost en een bron, het Claimen van onze plaats in het levende gesprek...

en hoe we ons allemaal voorbereiden op dat abrupte ontwaken, en die roeping, en dat moment dat we ja moeten zeggen, behalve dat het niet zo groots zal komen, zo Bijbels, maar subtieler en intiemer in het gezicht van degene waarvan je weet dat je moet houden

Het smeden van een onaantastbare, onkwetsbare identiteit is eigenlijk een teken van terugtrekking uit deze wereld; van zwakte, een teken van angst in plaats van kracht, en verraadt een vreemd misverstand van een blijvende, fundamentele en noodzakelijke realiteit: dat onaangetast, verdwijnen we.

Leg het gewicht van je eenzaamheid neer en neem het gesprek rustig aan. De ketel zingt terwijl hij je een drankje schenkt, de kookpotten hebben hun arrogante afstandelijkheid verlaten en eindelijk het goede in je gezien. Alle vogels en wezens van de wereld zijn onuitsprekelijk zichzelf. Alles wacht op je.

Ik wil weten of je weet hoe je moet smelten in die felle hitte van het leven die naar het centrum van je verlangen valt.

Verlangen vereist alleen een constante aandacht voor het onbekende zwaartekrachtveld dat ons omringt en waaruit we ons elk moment kunnen opladen, alsof we ademen vanuit de atmosfeer van de mogelijkheid zelf. Het werk van een leven is geen reeks stapstenen waarop we rustig onze voeten plaatsen, maar meer als een oceaanovergang waar geen pad is, alleen een koers, een richting, die op zichzelf in gesprek is met de elementen.

De prijs van onze vitaliteit is de som van al onze angsten

De waarheid over onze eigen bescheiden bijdrage zou ons kunnen immobiliseren: veel gemakkelijker dan, om onszelf een verhaal te vertellen over hoeveel we onze eigen realiteit maken.

Wat je van plan bent is te klein om te leven.

Als je je de andere wereld in deze wereld herinnert, leef je in je ware erfenis.

Waar we naar streven in perfectie is niet wat ons verandert in de verlichte engel die we verlangen wat verstoort en vervolgens voedt heeft alles wat we nodig hebben.

Maar hoe zou dat zijn om het tij te voelen opkomen uit de gevoelloosheid van binnen

Leg het gewicht van je eenzaamheid neer en neem het gesprek rustig aan. Besteed aandacht aan alles in de wereld alsof het leeft. Realiseer je dat alles zijn eigen discrete bestaan heeft buiten je verhaal. Door dit te doen, sta je open voor geschenken en lessen die de wereld je moet geven.

Begin dichtbij, neem niet de tweede stap of de derde, begin met het eerste ding dichtbij, de stap die je niet wilt nemen.

Schoonheid zoeken in ons werk is een pelgrimstocht maken van ons werk, begrijpen dat de voltooiing van het werk niet alleen ligt in wat we hebben gedaan, maar wie we zijn geworden terwijl we de taak volbrengen.

Genialiteit wordt iets wat je altijd al was.

De zwaarste test van het werk van vandaag is niet van onze strategieën, maar van onze verbeelding en identiteit.