Jane Hirshfield beroemde citaten

Je mag dit doen, Ik zeg je, het is toegestaan. Begin opnieuw met het verhaal van je leven.

Hoe kwetsbaar we zijn, tussen de paar goede momenten.

Zen komt vrijwel neer op drie dingen-alles verandert; alles is verbonden; let op.

Hoe stil het hart op zijn scharnier draait.

Als ik schrijf, Weet ik niet wat er gaat gebeuren. Ik begin in een toestand van volledig onwetend, een totale naaktheid van concept of doel. Een woord verschijnt, een ander woord verschijnt, een beeld. Het is een verhuizing naar mysterie.

Een manier waarop poëzie verbindt is door de tijd heen. . . . Een echo van de fysieke ervaring van een schrijver komt in ons op als we haar gedicht lezen.

Een studio is, net als een gedicht, een intimiteit en een vrijheid waar je uit kunt kijken, in elk deel van je leven en een beetje verder.

In verdriet, doe alsof je onbevreesd bent. In geluk, beef.

Het leven is kort. Maar verlangen, verlangen is lang.

Ik schrijf omdat het schrijven van een nieuwe zin, laat staan een nieuw gedicht, de drempel overschrijdt naar zowel een groter bestaan als een diepgaand mysterie. Een gedachte was er niet, dan is het wel. Een beeld, een verhaal, een idee over wat het is om mens te zijn, bestond niet, dan wel. Met elk nieuw gedicht spreekt een emotie die nieuw is voor het hart, voor de wereld, zichzelf tot bestaan.

Een boom leeft op zijn wortels. Als je de wortel verandert, verander je de boom. Cultuur leeft in de mens. Als je het menselijk hart verandert, zal de cultuur volgen.

Eén adem volledig genomen; één gedicht, volledig geschreven, volledig gelezen-in zo ' n moment kan alles gebeuren.

Dracht vereist beschermde ruimte; rijping vereist zowel doorlaatbaarheid naar de buitenkant-en niet-verstoring.

Er is een deur. Het gaat open. Dan is het gesloten. Maar een glimp van licht blijft, als een stukje onleesbaar papier achtergelaten op de vloer, of het ene rode blad de sneeuw releases in Maart

Geschiedenis, mythologie en volksverhalen zijn gevuld met verhalen over mensen die gestraft worden voor het zeggen van de waarheid. Alleen de dwaas, vrijgesteld van de regels van de samenleving, mag met volledige vrijheid spreken.

De onvertaalbare gedachte moet het meest nauwkeurig zijn.

Verkeerde eenzaamheid vinegars de ziel, juiste eenzaamheid oliën het.

Zen is minder de studie van de leer dan een reeks hulpmiddelen om te ontdekken wat bekend kan worden wanneer de wereld met open ogen wordt bekeken.

De taak van poëzie is om de beschikbare voorraad realiteit te vergroten, zei R. P. Blackmur.

Want dit leven is geen poort, maar het paard dat er doorheen duikt.

Je moet proberen, zei de stem, kouder te worden. Ik begreep het meteen. Het is als de lichamen van goden: gegoten in brons, bevestigd in steen. Alleen iets harteloos kon het volle gewicht dragen.

Het werk van poëzie is de verduidelijking en vergroting van het zijn.

zoals sommige snaren, onaangeroerd, klinken als niemand spreekt. Zo was het toen de liefde in ons gleed.

Ik dacht dat ik voor altijd van je zou houden-en, een beetje, kan ik, op de manier waarop ik nog steeds naar een krat beweeg, knieën gebogen, of naar een man reiken: zoals men zich zou kunnen uitstrekken naar de drie of vier vruchten die in de zon liggen aan de top van de boom; te rijp voor elk moment maar dit, openen ze hun huid bij de eerste aanraking, waardoor zoetheid, zoetheid en warmte, en in mij, elke keer sindsdien, het antwoord ja.

Boom het is dwaas om een jong Sequoia naast een huis te laten groeien. Zelfs in dit ene leven zul je moeten kiezen. Dat grote kalme wezen, deze rommel van soep potten en boeken-al de eerste tak-tips borstel bij het raam. Zacht, kalm, onmetelijkheid tikt op je leven.

Noch een volledig gebroken persoon, noch een volledig geheel kan spreken. In verdriet, doe alsof je onbevreesd bent. In geluk, beef.

Alles heeft twee eindes: een paard, een touwtje, een telefoontje. Voor een leven, lucht. En daarna. Stilte is geen stilte, maar een beperking van het gehoor.

Wat in woorden leeft, is wat woorden nodig waren om te leren.

In het droomleven ga je niet bewust nacht na nacht over een huis dromen; de droom zelf dringt erop aan dat je kijkt naar wat er ook in zicht probeert te komen.

Het creatieve is altijd een daad van recombinatie, met iets toegevoegd door nieuwe juxtaposition—omdat het maken van een vonk twee dingen vereist die samen zijn geslagen.

Zelf draagt verdriet zoals een pakmuil de zijzakken draagt, voorzichtig tussen de bomen om extra ruimte te laten.

Je lot is om jezelf te zijn, zowel straf als misdaad.

Gerechtigheid zonder passie faalt, verraadt.

En wanneer twee mensen van elkaar hebben gehouden, zie hoe het is als een litteken tussen hun lichaam, sterker, donkerder en trots; hoe het zwarte koord van hen een enkel weefsel maakt dat niets kan scheuren of herstellen.

In de buurt van zelfs een kaars, de zichtbare warmte. Zo is het met een verliefd persoon.

Het maanlicht bouwt zijn koude kapel weer uit stukjes duisternis.

Elke ochtend is nieuw als de laatste, ongecreëerd als de niet helemaal denkbare eerste.

Gedichten stellen ons niet alleen in staat om de telling en tol van onze vergankelijkheid te dragen, maar om, in hun voortdurend verrassende overvloed, een pad te zien door het verdriet van die belediging naar vreugde.

Een persoon is vol verdriet zoals een jute zak vol stenen of zand zit.

Metaforen kruipen onder je huid door langs de logische geest te ghosten.

Zen leerde me hoe ik op moest letten, hoe ik moest graven, hoe ik moest vragen en ingaan, hoe ik moest blijven bij-of op zijn minst wilde proberen te blijven bij-wat er ook aan de hand was.

Metaforen denken met de verbeelding en de zintuigen. De hete chilipepers in hen exploderen in de mond en de geest.

In het woordenboek van Cat ontbreekt genade.

Laat een deur lang genoeg open, er komt een kat binnen. Laat eten, het blijft.

Deze tuin is geen metafoor-meer een taak die je in zichzelf opslokt, de aarde gebruikt, zoals altijd, alles wat het kan.

De hitte van de herfst is anders dan de hitte van de zomer. De ene rijpt appels, de andere verandert ze in cider.

Hoe fijn is het gaas van de dood. Je kunt er bijna doorheen kijken.

Op een onopgemerkt moment begon ik te begrijpen dat een leven in onuitwisbare inkt is geschreven.

Het bestaan zelf is niets anders dan een verwondering. Goede gedichten herstellen verbazing.

Gedichten . . . zijn parfumflessen tijdelijk niet te stoppen-wat ze vrijgeven is vluchtig en zal verdwijnen, en toch kan het weer worden vrijgegeven,